Advertisement
Published: July 31st 2012
Caye Caulker
Het paradijs aan je voetenEen grens oversteken via het water was weer eens wat anders. In een klein kantoortje aan de haven van Chetumal moesten we onze bagage afzetten (en probeerden ze ons te overhalen om één of andere zelfverzonnen taks te betalen) om vervolgens de pier op te wandelen en langs een ander kantoortje te passeren voor een andere taks (die weldegelijk bestaat), waarna we toestemming kregen om aan het einde van de pier te wachten op onze bagage en de boot naar San Pedro, Belize. Onze boot lag er al; alle bagage van de passagiers werd eerst in een lange rij gezet zodat geüniformeerde mannen met hun snuffelhond ze aan een vluchtig geuronderzoek konden onderwerpen. De hond bleef wat langer snuffelen en wroeten bij de rugzakken van een groepje hip
rastafarivolk, maar verder gebeurde er niets spannends.
Op de pier had Casper zich al kostelijk geamuseerd met zijn nieuwste vriendje, Oscar en ook na aankomst op Ambergris Caye bleven we het sympathieke Frans-Amerikaanse koppel met hun zoontje tegen het lijf lopen. We gingen samen zwemmen en de kinderen amuseerden zich op het strand en in het water. Hoewel we in prima gezelschap vertoefden, was Ambergris Caye toch niet helemaal het
isla bonita waar Madonna de mensen voor warm maakt. Het eiland is zodanig volgebouwd en voorzien op toerisme dat het veel van zijn oorspronkelijke charme enkele decennia geleden lijkt te hebben verloren. De prijzen in San Pedro liggen belachelijk hoog;
tour operators houden de kostprijs van duik- en snorkeltrips kunstmatig (waanzinnig) hoog; hotels afficheren hun
low season prices nog, maar rekenen het hele jaar door de volle pot aan; prullariaverkopers zwieren de hele dag armbandjes, kokosoorbellen, handtasjes, tapijten en nog zo veel meer naar blanke hoofden en wij waren al snel blij dat we niet geboekt hadden voor een hele week, zoals onze vrienden gedaan hadden. De ochtend na een fameus tropisch onweer hielden we het na nog geen twee dagen voor bekeken en stapten we op de boot naar Caye Caulker.
Caye Caulker was het paradijselijk eiland waar we op zaten te wachten: parelwitte zandstranden, wuivende palmbomen, onverharde zandwegen, geen auto's (alleen het occasionele golfkarretje) en overal het aanstekelijke
Yo man!, Hey buddy! van de lokale rastagemeenschap. We installeerden ons in een leuk budgethotelletje naast de lokale nachtclub waar we de laatste twee nachten mee'genoten' van het feestgedruis. Op Caye Caulker wordt elk jaar tijdens het laatste weekend van juni
Casper op de fiets
"Nog even oefenen en de zijwieltjes mogen er af" Lobsterfest gevierd: de opening van het kreeftenseizoen. Wij arriveerden maar een paar weken later en nog steeds werd er gretig kreeft geconsumeerd. Er zat dus niks anders op dan vier avonden op rij elk een ganse gegrilde kreeft te verorberen met een fikse zeebries in de haren. Wat kan het leven toch zwaar zijn...
Moedig zwoegden we ons door deze zware dagen op een zonovergoten eiland. Eén dag werd gevuld met drie duiken in de Lighthouse Reef. In dit atol bevindt zich The Blue Hole: een perfect cirkelvormige diepblauwe cirkel temidden van een azuurblauw koraalrif. Ooit was dit een onderzeese grot, maar op een mooie (of beter: stormachtige) dag is het dak van de grot ingestort. Het resultaat is een put van 124 meter diep waar het prachtig duiken is. Na een snelle afdaling tot 42 meter (je moet zo diep zakken om tot onder de rand van de grot te komen) stijg je rustig weer op. Ondertussen zie je af en toe een haai van respectabele grootte langszwemmen, alsook een enorme kreeft (groot genoeg om een straatbarbecue mee te houden). Hamerhaaien en
bull sharks hielden zich jammer genoeg elders verborgen in de Blue Hole. Na een tweede duik
Darwin in actie
Vissen één stap verwijderd van het vasteland wat verderop in het rif meerden we kort aan op Half Moon Caye. Met een sandwich in de hand konden we de zeldzame
red footed booby vanop een platform gaan bekijken. De derde duikplaats heette '
The Aquarium'. De
spotted eagle rays die tussen de kleurrijke vissen zweefden, deden de naam van de duiksite alle eer aan...
Een andere dag gingen we met z'n allen snorkelen in Hol Chan Marine Reserve. De daguitstap overtrof meteen onze verwachtingen toen we eerst halt hielden bij twee
manatees (lamantijnen of zeekoeien: grote grazende zoogdieren die ondanks hun gewicht -tot 600 kg- en hun lengte -tot 4,5 meter- ongelofelijk gracieus door het water bewegen). Zodra ons groepje aangesnorkeld kwam, maakte het koppeltje
manatees zich razendsnel uit de voeten, want het zijn erg schichtige dieren. De lamantijnen voor de kust van Belize zijn West-Indische of Caribische lamantijnen en zijn niet alleen erg schuw, maar jammer genoeg ook erg bedreigd, wat het natuurlijk nog specialer maakt dat we ze tóch konden zien. De eerste échte snorkelstop was Hol Chan: de gids leidde ons als snorkelend rond en toonde ons onder andere een
loggerhead turtle, een schildpaddensoort die we tot hiertoe nog niet gezien hadden. Bij de
Zure gezichten
Casper en zijn recente limoenverslaving tweede snorkelstop in de Coral Gardens zagen we de
green turtle tweemaal en bewonderden we het mooie koraal. Daarna lunchten we op de boot. De laatste en spectaculairste snorkelstop was Shark and Ray Alley. Daar werden verpleegsterhaaien van 1 à 2 meter en
caribbean stingrays (Caribische stekelroggen) gevoederd met vis zodat toeristen al snorkelend op zoek konden gaan naar hun ultieme vakantiefoto. Hoewel de toestroom van al dat moois best indrukwekkend is, hadden we toch een paar bedenkingen bij het hele gebeuren. Waarom is het nodig om wilde dieren uit de hand te voederen enkel en alleen ter wille van een hoopje toeristen die er oh zo graag een foto van willen? En waarom vinden sommigen het toch zo geestig om die dieren dan ook nog eens aan te raken en zelfs in hun armen te nemen, ook weer alleen maar voor die ene unieke foto? Onze kapitein deed gelukkig niet (meer) mee aan deze praktijken, maar wist ons enorm te charmeren met een laatste passage langs de manatees, waarna we anderhalf uur ‘te laat’, doodmoe, maar enorm voldaan terugkeerden naar het vasteland voor een douche en onze portie kreeft van de dag.
De laatste dag huurden
Ruby's Beachfront
Zicht vanop ons portaal (met 'Budget Man' op de achtergrond; samen met 'Cake Lady' en 'The Fatman' één van de bekendste gezichten op het eiland) we 's morgens een tweepersoonskajak bij de stokoude excentrieke Mister Chocolate voor onze zoektocht naar het zeepaardje aan de andere kant van het eiland. Terwijl Yves met de peddel zwoegde door de door de wind aangewakkerde golven, had ik de grootste moeite om hyperbeweeglijke Casper in de boot en op mijn schoot te houden. Aan het noordelijkste puntje van het eiland, ‘The Split’, maakten we de doorsteek naar de kalmere wateren aan de achterkant. Naarstig gingen we op zoek naar één van de zeepaardjes die zich daar vastgekruld houden aan de wortels van de mangroven, maar helaas: de zeepaardjes waren té goed gecamoufleerd en Casper was té onwillig om in de boot te blijven, dus dropen we af met een laatste keer de wind stevig in de haren. Zo stevig zelfs dat de roeispaan vlak voor de kust in een golf bleef ‘steken’ en afbrak. Even paniek, even zoeken en dan maar
roeien met de riem die je hebt tot op het vasteland. Zoals gezegd kan het leven zwaar zijn op een tropisch eiland…
De boottocht van Caye Caulker naar Belize City was een fluitje van een cent. De verwarrende busregeling zorgde echter voor consternatie toen we eerst hoorden
De Schone Slaper
Een tent en een tut, het ultieme slaapelixir dat we nog meer dan een uur moesten wachten op een aansluiting, vervolgens eten bestelden in een naburig restaurant, om dan ineens halsoverkop te moeten vertrekken omdat er blijkbaar ineens tóch een bus zou wegrijden. Een tropische regenbui zorgde ervoor dat alle ramen van de oude Amerikaanse schoolbus gesloten bleven, waardoor het zweet van ons afliep. De loeiharde muziek, onze hongerige magen en het luidruchtige zestal achter ons hielpen ook niet echt om de vier uur durende trip aangenamer te maken. We werden gedropt aan de T-splitsing, maar moesten daar nog bijna een uur wachten op de bus om tot in Hopkins te geraken, het meest lethargische dorpje dat we al gezien hebben. Als je er blindelings met een parachute gedropt was, zou je zweren in Afrika te zijn: roestrode aarden wegen, zwarte kinderen die blootvoets op straat spelen, verzengend heet en gebouwen die er zó vervallen uitzien dat het lijkt alsof ze drie burgeroorlogen hebben doorstaan. Geen enkele
tour operator was open, er werden totaal geen activiteiten aangeboden en dus leefden we maar een dagje op het slaperige ritme van dit slaperige plaatsje.
Onze laatste dag in Belize zullen we niet snel vergeten. Vroeg opstaan, want ons doel
FC De Kampioenen
Het voetbalniveau lag even hoog als bij de bovenvermelde serie is de 'grens' te bereiken vóór de laatste boot 's middags vertrekt. Vervolgens de bijzonder vreemde Letse
caretaker van ons hostel (de eigenaar is zelf op verlof, de Let houdt een
zenuwticcend oogje in het zeil) de batterij van de auto uit een of ander kastje zien halen en verschillende pogingen zien ondnernemen om de auto aan de praat te krijgen (wij ondertussen half in paniek, want we zagen onze bus al passeren aan de T-splitsing). Uiteindelijk tuffend in gang schieten en - een rode stofwolk achterlatend - naar de splitsing stuiven. Daar nog even wachten op de bus die afgeladen vol blijkt te zitten, waardoor Cas uiteindelijk half opgefrommeld eindigt tussen de bagage en wij oncomfortabel rechtstaan voor het grootste deel van de drie uur durende trip. In Punta Gorda even bekomen en ons installeren voor een natje en een droogje, ware het niet dat de elektriciteit in het hele dorp uitgevallen was, waardoor
Immigration onze paspoorten zelfs niet kon scannen/lezen en we later maar eens moesten terugkomen. Daarna volgde de meest hallucinante grensovergang aller tijden, maar dat is voor een volgende keer.
Advertisement
Tot: 0.139s; Tpl: 0.012s; cc: 12; qc: 29; dbt: 0.0768s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
