Advertisement
Published: September 10th 2012
Edit Blog Post
Daarnet vroeg er iemand aan ons 'hoe lang ben je hier al'? We moesten toch diep nadenken...euh een week. De man zei 'huh, een week'? Wat spreekt je hier dan aan? De meeste toeristen blijven hier een dag of 2, 3 en gaan dan weg. Tjah, wat spreekt on hier aan? Misschien wel het relaxte leven!
Alles hoeft, niets moet. We huurden een brommer deze week om op ons gemakske de dingen te verkennen hier in de buurt. Onze bedoeling was de eerste dag om naar de Kwai brug te gaan maar we reden een beetje de verkeerde kant uit en kwamen in een theeplantage terecht én een stortbui. De theeplantage was de maks! De eigenares van de theeplantage kwam ons begroeten met de allereerste vraag 'Wat is er?' Toen verontschuldigde ze haar en zei ze dat haar Engels niet goed was en vroeg ze of we bij haar thee wilden proeven. We sprongen onze bromfiets af en 5 minuten later zaten we gezellig thee te drinken, te keuvelen over haar zonen, de koningin die daar op bezoek was geweest en de prinses die haar thee kocht voor haar shop in Bangkok. Ze gaf ons heel wat folders (gelukkig in
2 talen) en maakte een speciaal vriendenprijsje bij onze aankoop. Toen gaf ze ons nog een dikke zware zak met een speciaal mengsel thee om bij de koffie te doen! Ja, dit kwamen we al een paar keer tegen in Mae Salong, thee bij de koffie. Geproefd en het is goedgekeurd. Alhoewel...in ons mengsel zit er suiker t'is niet onze favoriet 'suiker'. Dus aan de vrienden en familie 'wie wil proeven en suiker lust – kom maar es af-! Combinatie koffie met thee drinken.
De theeplantage kregen we jammer genoeg niet te zien vanwege de tientallen straathonden die waakten over de theeplantage. Toen we dat hoorden van de eigenares dat er honden waren wilden we de plantage overslaan. Sorry, maar straathonden zijn niet onze favoriet. We zijn al serieus bang geweest hiervan.
O ja nog even ter info de thee is caffeïne vrij. Het is Mulberry thee , een kruid dat voor vanalles en nog wat gebruikt wordt hier in Thailand. Zweet je te veel? Dan heb je een sour soup nodig (een zure uitzweetsoep) met mulberry blaadjes. Diarree? Dan drink je 14 dagen lang geen koffie of frisdrank maar alleen mulberry thee om je darmen
te spoelen en je lichaam te ontgiften.
De plantage van deze vrouw is volledig biologisch. Het sprak ons direct aan.
Site: ckindustry.co.th
De thee kan je alleen in Japan of Canada kopen want er is tot nu toe nog geen Europese markt hiervoor (te weinig Aziaten in Europa).
Daarna volgde de plensbui, we reden een beetje rond en het begon alleen maar harder en harder te regenen. Ons ondergoed was doorweekt, onze hersenen werden nat en dan zagen we een wegrestaurant. De eigenaars spraken geen Engels maar soms kwam er een verdwaalde toerist en ze lieten toch een menukaart in het Engels maken.
Op de menu stond:
Iguana (een soort hele grote hagedis)
Kikker op de bbq
lizard (een kleinere soort hagedis)
pikante mix van insecten
soep met zeewier en ingewanden
darmen gegrild of gebakken
vissenogen of gekookte koeienogen in de soep
Gelukkig vonden we ook nog iets dat ons wél aanstond.
In Kanachaburi deden we ook het oorlogsmuseum. Heel interessant! Het vernieuwde Jeath War museum in de stad zelf is de moeite waard. Tijdens de WOII zijn er hier
15.000 buitenlandse gevangenen gestorven en meer dan 100.000 Thaise inwoners. De Japanners hadden hier een bezetting en wilden een treinspoor van meer dan 400 km aangleggen tussen de bergen naar Burma (Myanmar). Tieners werden van school geplukt door de Japanners om te gaan werken in hun strafkampen, ook moesten alle mannen daar werken en mochten ze 4 jaar lang niet naar huis terugkeren. Buitelanders, waaronder veel Britten, Fransen, Australiërs en Nederlanders hadden in Zuid-Azië diverse kolonies. 4 dagen lang werden ze vanuit het zuiden van Thailand in een treinwagon gezet naar Kanachaburi (West- Thailand). 28 man al rechtstaand in een kleine ruimte met maar 1 emmer en 1 portie rijst per dag.
De 'bridge over the river Kwai' is de bekende film. Door deze film zijn er nu jaarlijks duizenden toeristen die naar Kanachaburi komen en de Death railway (dode treinroute) volgen. Iedere 2 meter viel er iemand dood. De treinroute is nooit afgemaakt. De architect had toen uitgerekend dat er 5 jaar nodig was om de spoorweg te maken, de Japanners hadden zoveel tijd niet en wilden dat de weg er kwam in 18 maanden!
Er zijn hier zoveel oorlogsgraven over de ganse streek en ze worden
zeer goed onderhouden. Deze PoW (Prisonners of War -oorlogsgevangenen) zijn omgekomen door het harde labeur, ziektes, ondervoeding en mishandeling. Dit is niet zo lang geleden en toch had ik er nog nooit van gehoord totdat ik de pagina in de Lonely Planet opensloeg. Ik had er geen idee van dat de WOII hier ook had plaatsgehouden in Thailand.
Advertisement
Tot: 0.058s; Tpl: 0.014s; cc: 14; qc: 24; dbt: 0.0354s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb