Advertisement
Published: October 14th 2008
Edit Blog Post
Namaste!
Na een zoektocht van een dag vond ik Lisa uit Zweden om samen een trekking te doen in het Annapurna-gebied. Vanaf de start zou ook nog ene Jennifer aanschuiven, maar over haar wist de organisatie verder niets te melden. Samen zouden we een gids hebben en elk een drager. De organisatie maakt het mogelijk voor vrouwen om als gids en/of drager te werken, dus dat leek ons wel een aardig idee.
Aangekomen in Besishahar, het startpunt van de trekking ontmoetten we Jennifer, een Australische dame van 57 met haast. :-) (Martine, dan dacht ik dat wij soms belachelijk snel over lange afstandspaden lopen, maar het kan nog sneller..)
Het was wel grappig om ook samen met haar te lopen, maar ik was nogal verbaasd over haar strakke schema. Ze mocht echt niks verkeerds eten of hoogteziekte krijgen, want dan zou ze haar vliegtuig terug naar huis missen.
Onze gids was Nirmala, een 26 jarige meid en mijn drager Tul Devi van 20 jaar oud. Echt heel apart om iemand anders met mijn rugzak te zien lopen en zelf alleen maar een dagrugzakje te dragen, maar wel zo fijn op een lange trekking en op grote hoogte.
Het Annapurna circuit
is kort gezegd een wandeling, waarbij je zo ongeveer 10 dagen omhoog loopt, een pas van 5416 m passeert en dan 8 dagen in een andere vallei naar beneden loopt. Langs de route waren veel lodges waar je voor omgerekend 1 euro per nacht kon slapen.
Tot 2000 m was het erg tropisch warm en liepen we langs rijstterrassen door kleine schattige dorpjes en zagen we veel vlinders en vogels. Daarna volgde een heerlijk koel naaldbos tot we aankwamen in Braga op 3500 m. We ontmoetten Daniel, die een gitaar bij zich had en bezochten een oud klooster. De dag erna liepen we een klein stukje verder naar Manang. Hier was het noodzakelijk om een dag rust te nemen om te acclimatiseren vanwege de hoogte. Er was ook voorlichting over hoogteziekte. Vanaf hier liepen we korte dagen en deden in de middag een korte acclimatiesatie-wandeling om ervoor te zorgen dat we hoger liepen en lager sliepen. :-)
Vanaf hier ook geen bomen meer, maar lage struiken en gezelschap van yaks. (soort langharige koeien)
We hadden allemaal al wel wat lichte symptomen van hoogteziekte, zoals beetje hoofdpijn, beetje duizelig en minder trek in eten, maar het ging nog wel. De dag
dat we richting 4000 liepen kreeg Lisa echter last van overgeven en dan moet je absoluut beginnen met afdalen, want verder omhoog lopen kan dan levensgevaarlijk zijn. Jennifer en ik waren al bijna op de hoogte waar we zouden gaan slapen, dus wij liepen door en ik besloot de volgende dag te wachten op Lisa. Natuurlijk wilde Jennifer toen alleen verder lopen, vanwege haar strakke schema, dus dat was wel erg jammer. De dag erna was de groep dus behoorlijk opgesplitste: Jennifer liep door met haar drager naar het basiskamp, ik wachtte op 4100 m op Lisa en Lisa bleek op dat moment nog steeds in Manang te zijn met Nirmala en haar drager. Andere gidsen kregen de opdracht om vanuit Manang mij een boodschap door te geven, maar het was allemaal erg verwarrend. Uiteindelijk besloten Tul Devi en ik om de dag erna ook naar het basiskamp te lopen en daar dan maar te wachten. Toen kreeg ik via een jonge knul een brief van Lisa dat Nirmala ziek bleek te zijn en zelfs terug naar huis gevlogen moest worden. (ze was uitgdroogd en is nu weer oke) Lisa vroeg me om in het basiskamp te wachten, zodat we
samen over de hoge pas konden lopen. Ze zouden ook een nieuwe gids sturen, maar die moest dan in 3 dagen lopen, waar wij zelf een week over hadden gedaan. Dat wachten op Lisa was geen probleem, want ik werd natuurlijk ook nog even ziek. Geen idee of ik weer eens iets verkeerds gegeten had of dat het ook hoogteziekte was, maar het ging niet echt goed. Ik had die dag nog een acclimatiesatie-wandeling (of zoiets) gemaakt naar het hoogtekamp op 4800 m, dus had wel het idee dat ik veilig sliep op de hoogte van 4500 m.
Na 3 dagen bijna niks eten voelde ik me best wel verzwakt en wilde of terug naar beneden of per paard over de pas. Ik kon een paard met gids huren, maar natuurlijk vroegen ze daar nogal wat geld voor. Dit is wel het land van onderhandelen over de prijs, maar ik had niet echt een sterke positie aangezien ik ziek was en zij ook wel wisten dat ik dat beest echt nodig had om in de vallei aan de andere kant te komen.
Die avond arriveerde ook onze nieuwe gids, Prem. Hij had het voor elkaar gekregen om al die kilometers
in 3 dagen omhoog te lopen: onvoorstelbaar!
De volgende ochtend bleek het gesneeuwd te hebben en bevond ik me in een witte wereld zittend op een paard. Aangekomen op Thorung La, de pas van 5416 m, wilde ik alleen maar zo snel mogelijk aan de andere kant naar beneden lopen, want het was koud en door de sneeuw was er geen uitzicht. Ging ook nog een groep Fransen daar hun volklied staan zingen, was het helemaal tijd om daar weg te komen.
De route naar beneden was de ergste wandeldag die ik ooit heb meegemaakt: 1600 m afdalen over steile bergpaadjes na 3 dagen niks gegeten te hebben. Ik was zo verzwakt, maar voelde een soort survivaldrang om veilig beneden te komen, weg van de sneeuw, terug naar lagere hoogte om weer te kunnen herstellen. Ik dacht dat ik niet zo eigenwijs was geweest, maar heel verstandig vanwege het huren van een paard naar boven toe, maar misschien was het nog beter geweest om me ook naar beneden te laten brengen. Maar ja, al met al, bereikten we allemaal veilig Muktinath, een pelgrimsoord voor Hindus.
De dagen daarna liepen veel pelgrims ons tegemoet op weg naar Muktinath. Dat was wel
mooi om te zien, want die mensen zagen er zo blij uit! Het gebied waar we nu liepen, Mustang, is erg woestijnachtig. Ook had iemand daar een ventilator aangezet, want in de middagen werden we echt weggeblazen door de wind.
In Jomsom hadden we weer wat westerse faciliteiten en vanaf daar waren we echt allemaal weer zo'n beetje hersteld en konden we onze weg vervolgen over de Jomsom trail. We volgden weer een nieuwe rivier en langzaamaan werd het weer tropischer. Ook wat regen gehad, maar dat is totaal niet vervelend, als je mag schuilen bij iemand thuis en ze meteen een soort popcorn voor je staan te bakken! In Tatopani aangekomen genoten van de hotsprings en daarna nog een laatste klim omhoog richting Poon Hill, het beste uitzichtpunt in de Himalaya. Natuurlijk deelden we daarom dit uitzicht met een heleboel andere toeristen, maar het was nog steeds wel de moeite waard om 's ochtends vroeg daar de zonsopgang te bewonderen. Langzaamaan werden de besneeuwde bergtoppen verlicht door de zon. Het was wel de eerste keer in m'n leven dat ik tijdens het lopen van een wandeltrektocht in de file heb gestaan!
Nagenietend van al het moois dat we op
deze zeer diverse trekking hadden gezien liepen we de laatste dag terug richting de bewoonde wereld met asfalt.
Tijd om te relaxen in Pokhara. Morgen is een heel gaaf programma (denk ik): paragliding en een full body massage..:-)
Afke
Advertisement
Tot: 0.315s; Tpl: 0.014s; cc: 9; qc: 61; dbt: 0.0953s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
madeline
non-member comment
wauw
wauw wat een verhalen en wat een foto's! geweldig! kussie