Flores: na regen eindelijk zonneschijn...

---

---

Makassar

Een grote stinkende stad. De drie na grootste stad in Indonesie stelt niet veel voor; met zijn 15 miljoen inwoners verwacht je wel wat meer.. We blijven hier gelukkig maar een dag, en voor het eerst in tijden eten we een pizza (zonder tomatensaus, wel een beetje raar). De volgende dag kunnen we de ferry nemen naar Maumere, Flores. We kopen een kaartje voor de 3e klas, want economie (lees: slapen tussen de kartonnen dozen) is toch wel een beetje smerig.

Maumere

Op de ferrytocht komt Eva er achter dat je zelfs op een enorme boot zeeziek kan worden. Met alle heftige busreizen en boottochten vliegen de primatour-pilletjes er door heen. De boottocht verloopt rustig en al de volgende ochtend komen we aan op Flores. Maumere is een tiental jaren geleden door een Tsunami getroffen, wat wel te zien is want het stadje bestaat voornamelijk uit golfplaten huisjes en rieten hutjes. Door de verzengende hitte lopen we een aantal kilometer naar de busterminal om een bus naar Moni te pakken. Spullen op de bus geladen, en buiten wachten tot de bus vertrekt (dit kan soms een paar uur duren). Ineens sjeest de bus er vandoor met onze backpacks (Paniek!). De locals verzekeren ons dat de bus alleen wat passagiers op gaat halen bij het vliegveld, maar toch maken we een angstig kwartiertje door. Eenmaal op weg worden we getrakteerd op muziek uit een stereoinstallatie waar zeker 120 dB geluid uit kwam (voornamelijk het gebonk van de bass), wat nogal frappant was want we deelden de bus met een aantal nonnen. Ach, we kijken nergens meer van op. Tijdens een vorige busreis werden we een aantal uur vermaakt met indonesischtalige kerstliedjes en happy hardcore (!?).

Moni

Moni is een rustig dorpje dat vooral gefocussed is op de toeristen die hier langskomen voor Kelimutu. Kelimutu is een serie vulkaankraters met door mineralen gekleurd water. Twee van de drie meren waren donker (jammer, want een paar maanden geleden hadden ze nog de kleur van koffiemelk), en een meer was azuurblauw. Behalve het prachtige uitzicht is vooral de geur van de kraters ons bijgebleven; na drie dagen stonken onze kleren nog naar hondepoep (veroorzaakt door het zwavel in de lucht).

Na de kraterbeklimming hebben we nog een flinke wandeling gemaakt, langs watervallen en heet water bronnen, waar we even van een voetenbadje genoten hebben.

Labuanbajo

Omdat we graag naar West-Flores willen om te duiken, moeten we naar de andere kant van het eiland. En hoe kan het ook anders, we zijn weer de pineut in de lokale bus. Twee dagen lang met opgetrokken knieen (overnachting in Bajawa), over betreurenswaardig slechte wegen (Om 400 km hemelsbreed af te leggen, hebben we 17 uur in de bus gezeten). We beginnen al echte professionals te worden in 'hoe-overleef-je-een-busreis-zonder-hernia'. We vergeten nog te vermelden dat het ook al dagen heeft geregend, waardoor onze tas (+inhoud) heerlijk begint te geuren. Helaas nog niet genoeg om opdringerige Indonesiers op afstand te houden.

Aangekomen in Labuanbajo genieten we van een regenvrije zonsondergang. Tijd voor een paar dagen relaxten. Morgen gaan we een dag duiken, en als het bevalt...

Tot hoors!

---