Advertisement
Published: November 29th 2007
Edit Blog Post
Xijiang
Trotse opoe naast kleindochter Dag allemaal,
Het is weer eventjes geleden dat we nog eens uitgebreid konden internetten. Travelblog bleek ook een aantal dagen achtereen ontoegankelijk voor ons, misschien was de site geblokkeerd door de overheid??? Volgens een in Amerika wonende Chinees alleszins wel...
Na de rijstterrassen wilden we verder trekken naar de volgende provincie maar een voedselvergiftiging stak een stokje tussen de wielen. Overgeven, diarree en koorts kwamen en onze reisroute werd noodgedwongen ingekort tot Sanjiang waar we een hotel hebben genomen op wat op kracht te komen. De details van het hele zieke gebeuren zullen we jullie hier alvast besparen.
Vanuit Sanjiang hebben we een bus kunnen nemen naar Zhaoxing in de provincie Guizhou. Zhaoxing is een dorpje dat bewoond wordt door de Dong-minoriteit. Het dorp is vooral gekend om zijn Wind and Rain Bridges (bruggen over de rivier die zonder een enkele nagel gebouwd zijn) en Drum Towers. De sfeer was er zalig en de mensen enorm sympathiek. Het was een oase van rust in het anders zo drukke en luide China. Na twee dagen relaxen en rondwandelen in de omliggende rijstterrassen besloten we om verder te trekken naar Basha, maar dat was zonder de slechte communicatie gerekend...
Zhaoxing
Straatbeeld Hoewel we ons geinformeerd hadden over het vertrekuur van de bus, bleek rond de middag toch dat we de laatste bus gemist hadden. Dan maar besloten om een motortaxi tot het volgende dorp te nemen, 6km verderop, want daar waren meer aansluitingen. De motortaxi vroeg echter een belachelijk hoge prijs naar Chinese normen, wetende dat we niet veel keuze hadden. Maar deze Chinees had ons onderschat... Koppig als we zijn weigerden we te betalen en geladen als muilezels zijn we in de broeiende zon op weg gegaan. Hoewel het verder en vermoeiender was dan gehoopt, werd onze moeite beloond met een slang onderweg en een bus aan het einde. De busrit eindigde wel in mineur toen het meisje naast mij naar goede Chinese gewoonte vrolijk begon over te geven: niet in een zakje, niet uit het raam en ook niet op haar weg naar buiten, maar doodgewoon op het middenpad en natuurlijk ook op mijn rugzak. Gedegouteerd hing ik te kokhalzen uit het raam, maar de conducteur nam zonder vrolijk zijn zwabber en veegde het smerige goedje naar buiten, een stinkend spoor achterlatend.
Uiteindelijk hebben we Basha, ons einddoel voor die dag, nog net voor het donker kunnen bereiken.
In dit dorp leven de Miao, een andere ethnische minoriteit die volgens ons niks met katten te maken heeft. 's Anderendaags hebben we er wat rondgewandeld, maar het dorp is behoorlijk armzalig en niet al te groot dus we hadden het redelijk snel gezien.
Als geste voor mijn verjaardag bood Yves aan om door te trekken naar Kaili, een grotere stad op 7 uur rijden. Zo bestond de kans op een gezellig etentje en eventueel een telefoontje naar huis. Maar helaas pindakaas, Kaili bleek de zoveelste lelijke grijze Chineze wannabe-grootstad te zijn. Niks charme, niks lekkere en gezellige restaurantjes, maar gelukkig wel een goede uitvalsbasis voor een ander dorp in de buurt, Xijiang.
In Xijiang werden we meteen goed ontvangen door onze guesthouse-eigenaar, een grappig mannetje dat overbezorgd kwam aandraven met medicinale theetjes toen hij ons hoorde hoesten alsof ons leven ervan afhing. Het is een mooi Miao-dorpje dat waarschijnlijk binnenkort overspoeld zal worden door de Chinese massatoerismegolf. Een groepje Chinese Wereldbank-antropologen waren daar om uit te zoeken hoe ze duurzaam toerisme in de regio konden stimuleren, zonder dat het toerisme de eigenheid van het dorp en de mensen zou verwoesten. Geloof ons maar, dat is een reeel
Zhaoxing
Ergonomische varkensdraagtas met verstelbaar handvat - Verkrijgbaar in verschillende formaten gevaar. We hebben met hen in ieder geval een plezante en interessante avond gehad, waarbij we eens een diepere kijk konden nemen in de ziel van China.
Terug in Kaili was het een hels werk om een ticket versierd te krijgen voor onze doorstoot naar de volgende provincie, Hunan. In het busstation werden ons eerst de plaatsen op computer getoond, maar toen we ze wilden kopen kreeg ik "meiyou" te horen. Dat is zonder overdrijven het irritantste Chinese woord dat er bestaat. Het wil zoveel zeggen als: het is er niet, ik heb het niet, het gaat er niet zijn, ik heb geen zin om uitleg te geven en laat me nu met rust. Ze wees eens met haar onverschillige vinger dus droop ik maar af naar het volgende loket. Ook daar kreeg ik een "meiyou" en die stuurde mij terug naar loket 6, waar ik net was geweest. Daar maar weer aangeschoven en opnieuw "meiyou". Ik kreeg het flink op mijn zenuwen en ben Yves dan gaan aflossen aan de bagage, misschien had hij meer geluk. Maar neen, ook "meiyou" en na lang proberen toch begrepen dat we best eens probeerden in het treinstation. Bus naar daar genomen,
Zhaoxing
Dorpje tussen de rijstterrassen aangeschoven en uiteindelijk hadden we onze dierbare tickets naar Huaihua dankzij de hulp van een jongen met een uitzonderlijk slechte adem die enkele woorden Engels kon. Onze trein had uiteindelijk ook nog eens meer dan een uur vertraging, waardoor we vastzaten in Huaihua, maar we waren al lang blij om daar aan te komen.
Advertisement
Tot: 0.489s; Tpl: 0.022s; cc: 23; qc: 108; dbt: 0.4134s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
Eva
non-member comment
Hopelijk niet teveel last...
Fijn weer een mailtje te lezen! Supermooie foto's... Ik hoop dat jullie al te ziek zijn... Belgiƫ is nat en koud, ik hoop dat jullie beter weer hebben! Veel groetjes, Eva