Advertisement
Published: August 1st 2011
Edit Blog Post
22 juli: Eerste verkenning van de Kongtongshan. Vanaf de kabelbaan liepen we over de dam die dit stuwmeer had gevormd. Er lag een weg over, waar zelfs auto’s kunnen over rijden.
Vlak na de dam, lag ook een officiële inkom tot de Kongtongshan, waar men inkomtickets kan kopen, en waar je je eventueel ook met een elektrisch wagentje naar het begin van de trappen kan laten brengen. Wij wilden echter de Tempel zien die het feit herdenkt dat de Gele Keizer de Kongtongshan beklom om er koninklijke macht van Guang Zheng Zi te ontvangen. Deze tempel is gelegen aan de voet van de berg, een stuk voor de eigenlijke klim naar boven begint. Als je de elektrische wagentjes neemt, mis je deze eerste tempel zodat we ook dit stuk te voet deden.
De tempel werd in 1985 opnieuw opgebouwd, maar zag er ondertussen al eeuwenoud uit. Een eenzame Taoïstische priester of monnik woont er en houdt de tempel in ere, het is een kranige tachtigplusser die erg blij was met wat aanspraak.
Terwijl we ongeveer een uur langs het meer liepen konden we een paar honderd meter boven ons een aantal Paviljoenen zien liggen. We hadden dus nog heel
wat klimwerk voor de boeg!
Het leek echter erger dan het was. Er lagen aangename trappen via een zigzagpatroon, waardoor het stijgen niet te inspannend bleek. We kwamen onderweg ook nog een vijftal tempels tegen. Het bezoek ervan zorgde telkens voor een onderbreking.
Bij iedere tempel was er wel iets interessants te zien: men was er aan het bouwen, of er stonden mooie beelden, of dondergoden, er waren wandschilderingen, mooi versierde daken… De meeste tempels waren Taoïstische tempels maar er was ook een Boeddhistische tempel bij. Ondertussen liepen we heel de tijd in een mooi bos, met veel oude en mooi gevormde bomen.
Na een goede 2 uur klimmen dachten we halverwege te zijn. We waren blij verast dat we al bij het Toerist Center waren aangekomen waar de busjes vanuit de noordelijke ingang toekomen en wat ook het eindpunt was van de kabelbaan. Het was dus het eindpunt van onze eerste klimtocht. Eigenlijk is dit knooppunt een grote parkeerplaats waar het uitpuilt van stalletjes met prullaria en eetgelegenheden. Hier lag ook ons hotelletje waar Ludo twee kamers had gereserveerd. Hij was zelf op stap, maar we konden wel op onze kamer. We namen de tijd om koffie te drinken
en wat te rusten.
Tijdens deze verdiende pauze hoorden we wel dat er wat gaande was. Vanuit onze kamer konden we een glimp opvangen van een spektakel dat werd opgevoerd. Iedere dag werd er rond de middag een soort ceremonie uitgebeeld met de Gele Keizer als centrale figuur. Voor die van deze dag waren we net te laat: toen we klaar waren met onze koffiepauze, was de opvoering net gedaan. We hoopten die van de dag nadien dan wel te kunnen meemaken.
Ludo had ondertussen ook al heel wat leuke ontmoetingen gehad en de omgeving verkend. We vonden hem tijdens onze verkennende wandeling in één van de restaurantjes en we konden nog net met hem aan tafel aanschuiven.
In de namiddag begonnen we met het bezoek aan de “Hemelstad”. Dit is het belangrijkste heiligdom van deze berg. Op verschillende zij-piekjes, telkens te bereiken via een zijpaadje van de hoofdas, bezochten we een vijftiental verschillende tempels van allerlei aard. Het begon met een zeer steile klim langs de “Ladder naar de Hemel”. In vele tempels kwamen, naast de talloze toeristen, toch ook een aantal mensen om te bidden en te offeren. In de tempel van de dondergoden konden we zelfs een
glimp van een soort ritueel opvangen. Een oude man geraakte er helemaal in trance en voerde er een soort kongfu dans uit voor het altaar met hortende bewegingen die soms zelfs spastisch leken. Er was één persoon bij die hem zachtjes begeleidde en er voor zorgde dat hij niet omviel of nergens tegen stootte. Op het einde leunde de ‘danser’ helemaal achterover in de handen van de begeleider. Na een tweetal minuten stond de oude man weer op eigen benen en moest hij niet meer begeleid worden. Zijn bewegingen zagen er weer normaal en bleek het ritueel voorbij. De ruimte waarin deze ceremonie werd uitgevoerd was heel erg klein en we konden er maar een klein stukje van zien door de openstaande deur.
De avonddienst van de Taoïstische priesters in een grotere tempel van een klooster werd goed afgeschermd voor de toeristen, daar geraakten we niet binnen en konden we ook geen blik van opvangen. Terwijl we in een stalletje van een fris drankje genoten, konden we de verschillende priesters wel waarnemen terwijl ze naar de tempel gingen. Veel foto’s konden we er niet maken: door hun pikzwarte kleding vormden ze geen goed zichtbaar onderwerp terwijl ze in de schaduw
van de tempels liepen.
Tijdens de wandeling moest er geklommen en gewandeld worden van de ene tempel naar de andere. We konden op heel wat plaatsen van prachtige vergezichten genieten. De zon was ondertussen gaan schijnen en gaf een mooi strijklicht. Omdat we elke tempel die we tegen kwamen ook bezochten, was ons tempo niet al te hoog. Toen het tijd werd om terug keren voor het avondmaal met Ludo, zagen we dat het einddoel in zicht was: nog één klim was er te doen maar daarvoor zouden we eerst een heel stuk moeten dalen. We zagen dat we hiervoor geen tijd meer hadden zodat we de hoogste piek uiteindelijk net niet haalden. Ondertussen waren de meeste bezoekers al terug naar huis vertrokken, slechts enkelen bleven boven overnachten.
Ludo wachtte ons op in het hotelletje, om bij te praten en iets te gaan eten. Eerst gingen hij en Wim op pad om iets te vinden voor het aperitief. Terwijl ze de goederen van het stalletje nr. 9 aan het inspecteren waren bleek de uitbater afwezig. Het stalletje ernaast had een zeer actieve uitbaatster. Ze liet weten dat zij ook van alles verkocht (al die kraampjes hebben trouwens ongeveer hetzelfde aanbod).
Ze wist van aanpakken en maakte gelijk reclame voor de keuken van haar etablissement. Ze deed dit zo ondernemend, dat ze Wim en Ludo kon overtuigen om in haar kleine restaurantje (met 3 tafels!) te komen eten.
Tijdens het aperitief werden de verschillende wedervaardigheden uitgewisseld. Nadien togen we naar stalletje nr. 9. Het was er gezellig, en het eten was lekker. De bediening was er ook veel aangenamer dan in het grotere restaurant waar we tijdens de namiddag hadden gegeten. Nog eer wij buiten waren, had de uitbaatster al enkele vrienden verzameld om samen Mahjong te spelen.
Voor ons was het nu de hoogste tijd om te bekomen van de inspanningen en we lagen dan ook snel in bed.
Verslag: Berna en Wim
Foto’s: Berna en Wim
Advertisement
Tot: 0.114s; Tpl: 0.012s; cc: 10; qc: 56; dbt: 0.0656s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb