Advertisement
Published: July 29th 2011
Edit Blog Post
Luctor et emergo.
Wim voert een verbeten strijd met de software van travelblog en de Chinese hardware maar haalt de bovenhand! Donderdag 21 juli: Naar Pingliang We vertrokken uit het grote en nieuwe busstation van Guyuan, dit heeft een afdeling voor snelbussen en een afdeling voor gewone bussen. De kaartjes die we om 10 uur kochten waren voor de bus van 11 uur. Het was een klein busje met smalle zetels, maar het reed flink door op de snelweg, zodat we na 2u30 al aankwamen.
Onderweg zagen we mooie, groene, heuvelachtige landschappen. Op elk plekje dat groot en vlak genoeg was werden voedingsgewassen verbouwd. Er wordt veel aan terrasbouw gedaan, om een maximum aan etenswaren te produceren.
We kwamen toe in het Westelijk busstation van Pingliang, waar we onmiddellijk een stadsplan konden kopen om ons te oriënteren en het hotel van onze keuze te kunnen lokaliseren. Dit was te ver van het busstation verwijderd om met bagage te voet te bereiken, en we namen dus een taxi. Het inchecken in het hotel duurde eventjes, want er was net een grote groep buitenlandse toeristen toegekomen en dat vergde heel wat tijd van het personeel. Tijdens het wachten waren we te weten gekomen dat zij reisden met Dagoman en het hun voorlaatste dag van een maandenlange reis was. De trip gebeurde in een
speciale terreinwagen waarmee ze al vanuit Istanbul vertrokken waren en in Xi’an zouden eindigen. Ook aan ons wachten kwam een eind. We kregen de goedkope kamers (+/- 20€) in het oude gebouw, maar toch was onze kamer volledig uitgerust, zelfs met een computer en gratis Internetaansluiting, en er was uitgebreid Chinees ontbijt inbegrepen.
Na een laat middagmaal en een korte siësta overlegden we hoe we de dagen zouden indelen, en vooral: hoe en wanneer we zouden doorreizen naar Tianshui: met een nachttrein of een dagbus?
Uiteindelijk gingen we op het busstation informeren hoelang die rit zou duren, en vonden 5 uur een periode die we gemakkelijk aankonden. Normaal gezien kan je bustickets maximaal 1 dag vooraf kopen, maar uit nieuwsgierigheid vroegen we toch of het niet vroeger kon. Na overleg met een chef kon het wél om 3 dagen vooraf onze tickets te kopen. Zo waren we zeker dat we na onze uitstap naar Kontongshan direct konden doorreizen naar Tianshui en bovendien hadden we nu de beste plaatsen vooraan in de bus toegewezen gekregen!
Op onze zoektocht naar een supermarkt werden we geholpen door een studente die goed Engels sprak, en zelf ook op weg was naar de supermarkt. Deze
bleek veraf te liggen van de hoofdstraten.
Na ons dagelijks aperitief en bijbabbelmoment gingen we op zoek naar een restaurant, ook al een moeilijke opgave in Pingliang. We aten veel en lekker en maakten daarna onze kleine bagage klaar om voor 2 dagen naar de Kongtongshan te vertrekken.
Wim werkte daarna nog vele uren om het verslag met foto’s op de weblog te plaatsen. De manier van werken om foto’s te uploaden was weer wat aangepast en via de computer van het hotel liep het systeem steeds vast. In eerst instantie wilde de internetaansluiting niet werken op onze Vaio, maar met wat wringen en duwen lukte het uiteindelijk toch. Het werd een lange avond en een korte nacht.
Ook in de hotelreceptie van het nieuwe gebouw werd hard doorgewerkt door een hele ploeg en veel officiëlen. Dit gebeurde allemaal vlak onder onze hotelkamer zodat we konden zien dat er met man en macht gesleurd werd om een standbeeld en de grote inhuldigingssteen op zijn plaatst te krijgen in de nieuwe inkomsthal. Om 24 uur was dit eindelijk in orde en knalde het vuurwerk vlak onder ons hotelraam. We konden ook zien hoe het standbeeld in de nieuwe receptie werd onthuld.
Dat bleek een belangrijk moment te zijn voor de hoteldirectie en de sponsors.
Vrijdag 22 juli: naar Kongtongshan We werden de volgende ochtend door vriendelijke hostesses verwezen naar de nieuwe ontbijtzaal in het nieuwe gebouw. Zo konden we ook de inhuldigingssteen bewonderen.
Het was drummen geblazen om je favoriete gerechten te bemachtigen en daarna om een tafeltje te vinden om te kunnen eten. Er was wel een ruime keuze en van goede kwaliteit en ook de voorraad werd geregeld aangevuld!
Na het ontbijt checkten we uit, lieten onze grotere koffer achter in het hotel en stapten met een dagrugzak een taxi in om de Kongtongshan te bezoeken. De chauffeur moest wel weten hoe we de berg dachten aan te pakken: met de kabelbaan of met de kleine busjes die ononderbroken de berg op en af rijden. Zowel de busjes als de kabelbaan stijgen tot een grote parking halverwege de berg. Voor de eerste optie moest de chauffeur de zuidelijke toegangsweg nemen en voor de tweede de noordelijke. Berna en Wim hadden besloten de tocht helemaal te voet te doen terwijl Ludo de kabelbaan wilde nemen. De chauffeur nam dus de zuidelijke toegangsweg die eindigde bij de kabelbaan,
iets boven een stuwmeer. Bij de aankoop van de tickets was men zo onder de indruk, dat Ludo wel de kabelbaan moest betalen maar de inkom (120Y) er gratis bij kreeg. Bij de kabelbaan gingen onze wegen dus tijdelijk uiteen: Ludo verdween snel omhoog in een gondel van de kabelbaan over het stuwmeer richting de grote parking halverwege Kongtongshan. Hij zou daar alvast de hotelkamers vast leggen voor één nacht. Berna en Wim moesten eerst iets afdalen om over de stuwdam de voet van de Kongtongshan te bereiken. Na een uurtje te voet langs het stuwmeer zou hun tocht omhoog beginnen. De eerste dag zouden ze klimmen tot de aankomstplaats van de kabelbaan waar hun hotelkamer hen al zou opwachten. De volgende dag zouden ze de klim verder afwerken, hopelijk tot aan de top. Zowel op het eerste traject als op het tweede waren talloze tempels gelegen die ze ook wilden bezoeken. Het zou een hele inspanning worden maar volgens alle beschrijvingen zeker de moeite waard.
Kongtongshan is één van de 12 belangrijkste pieken in het Taoïstische universum. Het werd voor het eerst vermeld in 300 à 400 voor Christus. Men gaat er erg prat op dat de mythische Gele
Keizer hier Guangcheng kwam consulteren die hier op deze berg woonde. Tijdens de Qin en de Han dynastieën werden hier 42 Taoïstische tempels en Paviljoenen gebouwd, op hoge beboste kliffen. Daarna kwamen er nog tientallen bij, maar in 1958 moesten alle Taoïsten vertrekken en werden bijna alle tempels verwoest. In 1982 werd aan de reconstructie begonnen en nu wordt er nog steeds bijgebouwd.
Verslag: Berna en Wim
Foto’s: Berna en Wim
Advertisement
Tot: 0.096s; Tpl: 0.021s; cc: 12; qc: 30; dbt: 0.0296s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Nico
non-member comment
...even op pingliang gegoogled en ge wikipedied...
Om te weten waar jullie nu ongeveer zitten, heb ik maar eens op Pingliang gegoogled. Blijkt dat het in de provincie Gansu ligt en in China eigenlijk in het midden en dan iets naar het noorden, zo onder de noordelijke "deuk" die de grens maakt. Zo is het een beetje "zichtbaar". Maar mooie foto's, die verassen toch altijd. Zo van vorm, kulturele uitstraling, plaatsing in het landschap en het landschap zelf, dat is toch weinig te vergelijken met bijvoorbeeld Europa. Groeten, Nico en Marie-lou