"Rare jongens die Chinezen..."

---

---

We komen aan in Tangkou, aan de voet van de Huang Shan berg. Snel onze bacpacks droppen in een hostel en vandaag nog de berg opklimmen...! Hier op het busstation spreekt niemand een woord Engels. We proberen te vragen welke kant we opmoeten voor de hoofdstraat en negeren de vrouwelijke taxichauffeur die ons voor veel teveel yen wel wil brengen. Na een genante discussie met handen en voeten ontdekken we dat Tangkou 70 kilometer verderop ligt en accepteren we alsnog het scherpe taxi aanbod.

Mr Hu spreekt als enige Engels in Tangkou, dus bij hem kom je vroeg of laat terecht. Inmiddels te laat om de berg te beklimmen overnachten we in zijn hotelletje. Een Frans meisje hier is helemaal kapot van de afdaling en gaat die berg nooit van haar leven meer op, en de dorm met 100 rochelende en snurkende Chinezen was een verschrikking - mmmh gelukkig hebben wij een tent gereserveerd...

In het lelijke dorpje doen we inkopen tussen de vacuum verpakte oranje kippen en rode eendenvoeten, kopen snacks en een theemok want die kun je overal bijvullen met gekookt water. Avondeten doen we in een van de tentjes aan de doorgaande weg, de usp van de onze is het 'English menu'. En jahoor voor het eerst staan 'dog' en 'rat' op de kaart... Dat de vertaling gebrekkig is blijkt pas als we met onze stokjes stukjes ingewanden uit onze veilige keuze 'beef with panfried noodles' plukken...gelukkig is de kip met pinda's wel lekker!

Met een dag vertraging en tegen het dringende advies in van onze lonely planet in ("ga niet in het weekend") staan we zaterdagochtend om half acht met onze daypacks en duizenden Chinese dagjesmensen in de rij voor de bussen die ons naar het begin van de klim én de cable car moeten brengen. Hoe lang zullen ze gespaard hebben voor 25 euro toegang plus 20 euro lift? Gidsen met schelle megafoon van Chinees B-merk houden hun kuddes van 30+ Chinezen uit elkaar aan de hand van de kleur petjes. De meute gaat met de lift en wij beginnen aan onze klim met enkele honderden. Deze bestaat uit een eindeloze reeks traptreden door de bossen met af en toe een mooi uitzicht op granieten pieken en karakteristieke kromgegroeide bomen. Na 2,5 uur eindelijk boven (het valt mij zwaarder dan Miek - komt vast door haar wandelstok!) worden we verwelkomd door megafoons, geschreeuw, muziek uit smartphones en de stinkworstjes waar elke Chinees aan zit te knabbelen...

We droppen onze spullen in de tent, die we krijgen toegewezen op een betonnen basketbalveld voor de ingang van het viersterren Behei ('Dageraad'😉 hotel, en ontvluchten de meute op de piek door het West Sea Gorge pad te nemen. De steile paden en afgronden zouden de meeste Chinezen afschrikken aldus de lonely planet. Klopt en het komt toch nog goed met Huang Shan: wat een mooie omgeving is dit! De paden zijn uitgehakt of bevestigd op de meest onmogelijke rotswanden en de kronkelige bomen en prachtige rotsformaties zijn op ontelbare Chinese schilderijen terug te vinden. De rotsen hebben namen als: Onsterfelijke op stelten, Aap die naar de zee kijkt en Zhubajie die meloen eet. Om die te doorgronden hadden we toch zo'n gids moeten nemen...

Terug bij de tent is het hele pleintje volgebouwd met tenten en ligt in de volle zon - wij chillen op het don't touch grasveld in de schaduw bij het hotel, eten binnen en gaan vroeg naar bed. Koud is het niet en onbewolkt, dus de regenjassen en warme truien die driekwart van onze daypack vulden komen van pas als hoofdkussen. De nacht bestaat uit schreeuwende Chinezen tot een uur of twaalf, een snurkende Chinees vier tenten verder tussen twaalf en twee (Miek is aan zijn tent gaan schudden met kortstondig succes) en schreeuwende Chinezen vanaf een uur of twee... Om half vijf gaat de wekker en mogen we eruit!

De zonsopkomst is het mooist op de top vlakbij het hotel en dat zullen we weten ook - met honderden Chinezen tussen de bomen en rotsen, bijeengehouden door de megafoon, genieten we van de roze lucht tot de zon om 5:18 verschijnt. Vroeg op pad beginnen we in betrekkelijke rust aan een andere prachtige afdaling en het laatste stukje lift naar het dal. Zwaarbepakte dragers komen langs, want alles komt te voet naar de top! Ook kunnen omaatjes in draagstoel zo de top zien en walgen we van een moddervette Chinees die zich laat dragen. Wat zijn we blij als we in kapotte stoelen van een afgeragd busje Tangkou verlaten...

Met twee Amerikaansen stappen we op zondagmiddag uit bij het pad naar Little Likeng, een van de authentieke Chinese boerendorpjes in de regio Wuyuan. Beiden hebben Chinees gestudeerd en een heeft een reisbureau in Peking en kan ons goede tips geven. De eerste berekende teleurstelling is de hypermoderne entree - we hopen maar dat die 8 euro per persoon naar de dorpelingen zelf gaat. De tweede zijn de twintig meter hoge palen van een hoge snelheidslijn in aanbouw langs het dorp.

Maar verder is het fantastisch! Een meertje vol bloeiende lotusbloemen en een tempel met wierook leiden ons naar het dorp met prachtige oude huisjes, poorten en bruggen langs een beekje vol kooikarpers dat het hele dorp doorkruist. Alle toeristen zijn al vertrokken en kindjes spelen in de beek. Voor tien euro hebben we een prima kamer in een prachtig oud houten theehuis behangen met rode lampionnen. Met de Amerikanen verkennen we het dorp en de rijstvelden. Zij weten welke lokale gerechten we moeten bestellen en met z'n vieren genieten we van de schalen met vis, paddestoelen, groente en beef!

Maandagochtend doen we rustig aan, ontbijten dumplings in soep, drinken koude melkthee (lekker!) en pakken een bus naar ons volgende dorp Xiaoqi. Ook hier toegangspoortjes en we komen in een groter dorp waar eeuwenoude huizen van rijke handelaren worden afgewisseld door nieuwere huizen, voor de authentieke sfeer lopen we met onze backpacks een kilometer door de rijstvelden naar het piepkleine Upper Xiaoqi aan een riviertje waar een aardig Chinees vrouwtje ons meeneemt naar haar kleine guesthouse. In dit dorp zijn we echt de enige toeristen!

We verkennen de omgeving in de hitte en eenmaal moegelopen van de afgelopen dagen laten we ons met eten verrassen door onze gastvrouw die iets heerlijks maakt van de verse vis en goente die we in de keuken komen aanwijzen. Met een biertje zitten we onder een afdak met lampionnen in de tuin, aan het riviertje en de rijstvelden. Als het donker wordt krijgt het dorp electriciteit en verzamelen de mannnen en vrouwen zich op stoeltjes onder de lantaarnpaal op het bruggetje voor onze neus en kletsen gezellig door tot wij al lang in slaap zijn gevallen.

Dinsdagmorgen lopen we weer bepakt de lange weg het dorp uit, hebben mazzel want halen meteen een bus die ons naar het stadje met long distance bussen brengt. In het centrum worden we uit de bus gezet, met de Chinese woorden uit de Lonely Planet maken we winkeliers duidelijk dat we het busstation zoeken. We krijgen de richting en '3' vingers, dat helaas niet 3 minuten maar 3 kilometer blijkt te betekenen... Om half negen komen we zwetend aan op de heuvel (!) van het busstation aan de rand van de stad en nemen ons voor om voortaan echt een taxi te nemen. Uitgeput en blij dat we de negen uur bus naar Hangzhou gehaald hebben blijkt dat deze vol is en teleurgesteld storten we ons neer in een van de stationsrestaurantjes met kaartjes voor 15:30...

Zes uur lang op ongemakkelijke houten stoelen hebben we gesmuld van alle lekkere dingen die ze er klaarmaakten voor ons! We maken een keuze door te wijzen op gerechten van anderen: soep met dumplings als ontbijt. En door ingrediënten in de keuken aan te wijzen voor de lunch: de rode kooikarper die rondzwom in een grote plastic zak vol water is bereid met rode pepersaus; en een aubergine die vervolgens is geflambeerd en met andere groenten en in een heerlijk gerecht is omgetoverd! Veel Chinezen overwinnen hun nieuwsgierigheid weer door "hello" te roepen of recht voor ons tafeltje te gaan staan en te blijven kijken. Met veel drankjes erbij moesten we uiteindelijk slechts 12 euro betalen...

Nu zitten we met een volle buik vijf uur lang in de bus naar de rijke en mooie stad Hangzhou, aan een meer en beboste heuvels. Weer terug in de richting van Shanghai, maar mooier dan 'plan A: Nanjing' en een beter punt om een nachttrein verder te nemen, aldus onze Amerikaanse tipster. Verder naar Xian met het terracottaleger of slaan we deze over om meer tijd te hebben in het zuidwesten van China?

---