Advertisement
Published: February 26th 2009
Edit Blog Post
Na de authentieke, maar tegelijk ook heel intense ervaring, waren we wel toe aan wat 'rust'. Daarom besloten we vanuit Kompong Chhnang in 1 trek door te reizen naar Sihanoukville, een behoorlijk toeristisch uitgebaat stadje aan de kust van Cambodja... Gelukkig dat we op voorhand niet wisten wat voor een rit ons te wachten stond. Het begon best vlot: de bus naar Pnomh Penh vertrok slechts met drie kwartier vertraging (wij, volledig ingeburgerd als we zijn, zetten ons rustig op een stoeltje en keken op ons gemak rond... een bezigheid waar de Cambodjaan nogal van schijnt te houden). Eenmaal in Pnomh Penh toegekomen, moesten we op zoek naar een bus die ons naar de kust zou voeren. De tarieven die de busmaatschappijen ons voorschotelden, waren ons toch iets te duur: 7 euro, zijn ze nou helemaal haartje betoeterd! Tijdens het Tet-feest (Chinees nieuwjaar) houden de Chinese Cambodjanen er van en masse te gaan vieren op het strand, wat leidt tot woekerprijzen bij de bussen en hotels. Dan regelen we zelf gewoon iets, dachten we en we sloegen het op een akkoordje met een jonge gast inclusief minibus... ipv 3 uur te moeten wachten op de toeristenbus, zouden we in een half
uur kunnen vertrekken en het zou ons bovendien slechts 5 euro de man kosten! Wat een luxe, hadden we weer goed voor elkaar gekregen! Dachten we...
Tot dat we doorkregen dat we niet alleen zouden reizen: 2uur, een motorfiets, 8 rijstzakken, drie verhuisdozen, nog een auto-accu en 22 personen later zette het minibusje (met, voor alle duidelijkheid, slechts 9 zitplaatsen) aan. We hoeven er geen tekening bij te maken dat de 4uur durende rit zonder airco niet meteen een 'easy ride' was. Zelfs een kleine teen bewegen, zat er niet in. Maar alles went.. en tegen het einde van de rit had ik (Naik) er zelfs een nieuwe 9-jarig vriendinnetje bij. Onze communicatie bleef weliswaar beperkt tot het uitwisselen van knipogen (of iets dat er op trok: blijkbaar kennen ze dat hier niet echt, telkens werd mijn signaal met vreemde op en neer gaan van de wenkbrauwen beantwoord.. nogal wulpse blikken voor zo een jong ding als je het mij vraagt), maar toch kreeg ik op het einde van de rit een heel uitvoerige "bye bye". Een andere dame in de bus vond het dan weer blijkbaar hoogst entertainend haar arm naast het mijne te houden en te tonen aan
de anderen wat een groot contrast dat gaf, dolle pret man (ha-ha-ha). Bon ja, als we 1 ding geleerd hebben is dat 5 dollar de man voor een "crammed taxi" zoals ze hier heten, helemaal geen koopje is! (Maar je moet het es meegemaakt hebben :-) ). Alsof het nog niet genoeg was geweest, was de buschauffeur zo vriendelijk geweest ons 20 meter buiten het gezichtsveld van ons hotel af te zetten en ons wijs te maken dat 2 dollar met de mototaxi een goede prijs zou zijn... Was het even groen lachen toen ze 5 seconden later weer halt hielden.
In Sihanoukville bleven we vier dagen hangen. Niet direct de meest indringende ervaring, maar het was meer dan welkom om de batterij opnieuw op te laden.
Zo maakte ik (nog steeds Naik) kennis met een nieuwe vorm van epileren: met een zijden draadje dat ze tussen tanden en vingers opspannen worden je benen beetje bij beentje van alle haartjes ontdaan, zou ongelofelijk "in" zijn in Nieuw-Zeeland, wist een gast ons te vertellen. Allemaal goed en wel, maar blijkbaar had het dametje het werk wat onderschat want voor ze het wist was de zon al aan het zakken en
Zicht vanuit de hammok
bij gebrek aan andere foto's.. wegens reeds gewist. moest ze er nog een collega bijhalen om de klus voor het donker klaar te krijgen.. en daar zat ik dan op het midden van het strand met mijn benen in allerlei hoeken gedraaid en een vijftal lokale vrouwen (de twee schoonheidsspecialisten en nog enkele van hun vriendinnen) errond. Een beetje genant toch wel... Simon en onze toenmalige vrienden maar lachen.
Een andere dag hadden we een lokale visser aangesproken om ons met zijn bootje naar een nabijgelegen eiland te voeren waar we wat zouden kunnen snorkelen. Best spannend, zo alleen op open zee en dan onder je het koraal zien verschijnen... terwijl onze visser een tukje deed op het dek (in het begin hield ik hem toch wat in de gaten, stel je voor dat hij plots zou wegvaren, het anker bleef gelukkig mooi hangen...), ploeterden wij vrolijk rond. Deze keer was het aan Simon om er een vriendje bij te maken: in de vorm van een geel-zwart gestreept visje. Het beestje had nogal een boontje voor Simon zijn zwembroek (toevallig ook geel met zwarte strepen) en week geen meter meer van zijn zijde.. en dat anderhalf uur lang! Ik was toch een beetje jaloers. De tweede helft van de dag brachten we dan door aan een verlaten strand op een ander eiland: wit zand, blauw water, helemaal voor ons alleen...wat wil een mens nog meer!
Na 4 dagen waren we wel blij verder te kunnen, want het volkje dat rondliep in Sihanoukville was niet echt helemaal ons ding: veel blanke 40-ers met piepjonge Cambodjaanse meisjes, oftewel 20- a 30-jarige rastamannen die iedere avond feesten lijk de beesten om de volgende dag uit te kateren met een "happy"-pizza/fruitshake/burger in de hand, als het maar happy was (=gekruid met marihuana).
Btw: aan de jongens van architectuur: de broodjes BLT zijn hier echt niet te versmaden, dringend tijd dat jullie eens naar hier afzakken in plaats van de Irish Pub in Gent.
Over lekker eten gesproken: tijd om deze entry af te ronden en ons richting resto te begeven. Ondertussen zijn we al twee weken in Vietnam... het eten is hier zo lekker dat ik zelfs nog geen enkele keer aan boterhammen met choco gedacht heb! Sterker nog: ik heb vanmorgen pannekoeken afgeslaan in het voordeel van een kom noedels met gemarineerd rundsvlees. Maar meer daarover in een volgende entry!
Toi toi!
Advertisement
Tot: 0.116s; Tpl: 0.012s; cc: 13; qc: 50; dbt: 0.0447s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Ad
non-member comment
Nice, maar waar is februari and so on.
:)