Wedding Crashers ( weekend deel II)

---

Hoewel ik me niet al te scherp voelde, gebruikte de zaterdag om eens een kijkje te nemen in het centrum van Dar es Salaam. Het centrum, zo was mij verteld, is het beste te bereiken met een Daladala (kleine bus). Dit zijn Toyota busjes, model weet ik niet, ik denk ongeveer Alex’s bierservice formaat, waar 20 man, een bestuurder en een persoon aan wie je moet betalen in kan (conducteur voor het gemak). De Daladala’s rijden vaste routes en stoppen als de conducteur op het dak slaat of als je hand opsteekt omdat je mee wilt. Voor een ritje betaal je tussen de 100 en de 250 Tsh, afhankelijk het deel van de route dat je meerijdt. Om de Daladala’s tegen te komen moet ik vanaf mijn appartement zo’n 50 meter lopen. Het is niet mogelijk om direct naar het centrum te gaan, eerst neem je een Daladala naar Ubungo. Dit is de terminal waar alle bussen uit heel Tanzania samen komen. Vanuit Ubungo kan je eenvoudig een Daladala nemen naar Posta (het centrum). Het mooie van een Daladala is de bestuurder, deze heeft namelijk overal schijt aan! Rechts maar vooral ook links inhalen is zijn handelsmerk en de toeter zijn belangrijkste gereedschap. Hierdoor ben je binnen 30 minuten, zonder kleerscheuren, maar wel helemaal door elkaar geschud, in het centrum.

In het centrum had ik al vrij snel een toko gevonden waar ontbrakkingsburgers te krijgen waren. Ook de supermarkt was snel gevonden. In buurt van mijn appartement kan ik bijna alles wel krijgen, maar in deze supermarkt hadden ze echt alles. Bruin brood en niet te geloven: pindakaas en hagelslag! Na wat inkopen te hebben gedaan, zocht ik nog een internetcafé op en nam ten slotte een Daladala naar huis!

Onderweg werd ik gebeld door Narcisius, die al naar mijn appartement aan het rijden was om me op te pikken. Hij was uitgenodigd door een vriendin om op haar bruiloft te komen. En ik mocht mee, hoe relaxed!

Een uurtje later stond ik tussen de feestende mensen op mijn eerste Tanzaniaanse bruiloft. Ik werd voorgesteld aan het gelukkige paar en kreeg uitleg over de vier bezigheden gedurende een bruiloft: Eten, drinken, dansen en drinken. De bezigheid eten werd aangemoedigd door twee grote barbecues, een voor kip en een voor ongelooflijk grote spareribs.

Na ons helemaal rond gegeten en gedronken te hebben, besloten we er tussen uit te knijpen. Niet omdat het niet leuk was, maar omdat we nog andere dingen te doen hadden. In de stad was namelijk een promotie van Chibuku, een van de traditionele bieren van Darbrew.

Een door Darbrew ingehuurd marketing bureau was in een lokale bar de verkoopcijfers van Chibuku aan het proberen op te krikken. Het podium in de bar was voor de gelegenheid aangekleed met een aantal vlaggen met daarop de slogan van Chibuku “Onja ladha yake” (Taste the goodness). Het duurde even voordat er voldoende mensen waren, maar de show kon beginnen. Wat een tering herrie! Er stond een man van ongeveer 1m50 door een microfoon te schreven dat iedereen Chibuku moest kopen , want Chibuku is geweldig. Na deze introductie, kwamen er twee jongens en twee meisjes het podium om een soort toneelstuk op te voeren. Het verhaal was dat de vier hoofdrol spelers, zwaar ongelukkig waren en daarom opzoek gingen naar geluk. En je raadt het al: dat geluk werd gevonden in vier Chibuku verpakkingen. Het sloeg werkelijk waar nergens op! Het publiek leek het wel leuk te vinden, al denk ik zelf dat dat meer te maken had met de al genoten hoeveelheid alcoholische dranken. Of kwam het door de “niet-liegende” heupen van Shakira?

---