Advertisement
Published: September 19th 2006
Edit Blog Post
Aan het eind van mijn eerste week in Dar es Salaam, kwam ik erachter dat vrijdag helemaal niet zo’n slechte dag is. De woensdag wordt vaak gehyped, en niet onterecht, maar de vrijdag is helemaal zo gek nog niet. Vanwaar dit slappe verhaal? Ik zal het proberen uit te leggen.
Eerst even wat nuttige achtergrond informatie: In Tanzania heeft nog nooit iemand gehoord van een 40-urige laat staan een 36-urige werkweek. De meeste mensen werken hier namelijk dagelijks. Dagelijks houdt in dit geval in dat je tussen 7.00 en 8.00 uur op je werkplek arriveert en deze zo’n 12 uur later weer verlaat. En ja, 7 dagen per week! Het hele jaar door? Nee hoor, maak je geen zorgen. De overheid van Tanzania heeft namelijk besloten dat iedereen 28 dagen per jaar vrij moet hebben. Wat een geluk!
Echt een weekend kennen de meeste mensen hier dus niet. Maar dat niet bestaande weekend wordt wel ingeluid. En dat gebeurt, je raad het al, op vrijdag. De hele dag had iedereen het er al over, vanavond gaan we die
Mzungu (blanke) eens laten zien wat wij normaal op vrijdagavond doen. Kom maar op, dacht ik!
‘s Ochtends werd ik
rond 08.00 uur opgehaald door Augustino, Sales Representative. Hij ging me helpen bij het verhuizen van mijn spullen naar het appartement waar ik vanaf nu zou verblijven. Uiteraard moest er eerst afgerekend worden voor mijn verblijf in het Lion Hotel. Dit was nog een heel gedoe want aangezien ik niet genoeg geld op zak had, moest er eerst een ATM gevonden worden. Er werd gevraagd iets achter te laten, waarop ik mijn paspoort afgaf. Deze kreeg zonder pardon weer terug in mijn handen geduwd. De dame in kwestie wilde namelijk niet geloven dat ik maar één paspoort had. (Want in Europa hebben we ten slotte allemaal drie paspoorten…). De dame wilde in plaats van mijn paspoort, daarom mijn
Dell (Swahili voor laptop). Het onderpand werd afgegeven en na 30 minuten weer aan mij overhandigd. Zonder verdere problemen brachten we mijn spullen naar het appartement in de buurt van Universiteit van Dar es Salaam. Ik kreeg de sleutel en het leek voor elkaar.
Om het verkoop- en distributieproces van Darbrew Ltd. te leren kennen, liep de rest van de dag mee met Augustino. We bezochten allemaal verschillende bars. Terwijl bij de ene bar de Kansrijken der Aarde rond 10.30 uur
al druk aan het kantelen waren, was men bij de andere bar minder druk met de voorbereidingen voor de avond. Dit bestond grofweg uit het schoonmaken en klaarzetten van glazen en prepareren van een lekker borrelhapje. Voor de duidelijkheid het geen u op de bijgevoegde foto ziet, is familie van elkaar; op de voorgrond, de restanten van
Kitu en midden achter haar vrolijk kakelende dochter
Kuku.
Het einde van de werkdag was daar. Samen met mijn begeleider stapte we in de auto, haalde zijn vrouw van haar werk en gingen naar zijn huis. Na een goede Oost-Afrikaanse maaltijd, werden de eerste Kilimanjaro’s te voorschijn getoverd. Ik dronk hem puur, maar mijn begeleider heeft de Duitse gewoonte bier te mengen met Sprite. En toen kwam de verrassing: de zus van Grace, de vrouw van mijn begeleider Narcisius, vierde haar verjaardag. De hele familie ging er naar toe, en
Uncle J dus ook.
Even een kleine intermezzo: In mijn eerste verhaal vertelde ik over twee donkere dames die de poort open deden. Mijn eerste gedachte was dat dit de dochters van Narcisius waren. Het tegendeel is echter waar. De dames helpen in de gehele huishouding, koken, schoonmaken et cetera. In ruil daarvoor krijgen ze onderdak. Bij Narcisius is een kleine huisje achter zijn eigen huis waar ze wonen.
We kwamen aan bij het huis van de zus van Grace. Uiteraard werden we ontvangen met het hartelijke
Karibu! (welkom). De woonkamer was helemaal verjaardagklaar ingericht. Alle stoelen stonden in een kring en een grote tafel in de hoek was gevuld met flessen frisdrank, wijn en bier. De meeste ruimte op tafel werd echter ingenomen door een stereotoren. Iedereen zocht een plekje en er werd wat achtergrondmuziek aangezet. Ik dacht dat de stoelen in een kring stonden om een centraal gesprek te bevorderen, dit lukt immers aardig. Er was echter een ander reden voor deze opstelling. De stoelen stonden niet in een kring. De stoelen stonden aan de kant! De vader des huizes liep rustig weg en nam plaats bij de stereo. Er werden wat cd’s doorgespit en toen hij de juiste had gevonden, ging de muziek hard aan. De ruimte tussen de stoelen was de dansvloer. Vijf minuten later stond deze stijve hark, tussen de soepele Tanzaniaanse heup bewegingen. En het ergste moest nog komen. Gedurende het dansen werd er een kring gevormd zodat iedereen, in het midden, zijn
moves kon laten zien! Grace begon en daarna het rijtje af. En dan het moment dat je daar in het midden staat. Iedereen klappen en juichen, wat een adrenaline! Aan het eind van de verjaardag volgde een gezamenlijk gebed. De oudste aanwezige, de moeder van Grace, nam hierbij het voortouw. Het gebed werd traditioneel afgesloten met het gelukwensen van iedereen, op dezelfde manier als wij in Nederland elkaar Gelukkig Nieuw Jaar wensen.
Met z’n allen reden we terug naar het huis van Narcisius waar Nathan, Grace en
Bibi (grootmoeder) achterlieten. Narcisius ging me kennis laten maken met het nachtleven in Dar es Salaam. We bij een strandtentachtige club, genaamd Cuba. Je moest entree betalen om binnen te komen, maar kreeg inruil daarvoor wel een aantal consumpties. De entree is bedoeld om
Malaya’s buiten te houden, dat dit niet werkt zal ik toelichten. Het eerste dat me opviel was dat hier niet alleen donkere mensen waren, maar ook een aantal blanken. Blanken van boven de vijftig. Met name mannen. Deze mannen waren er maar voor een ding en daar lieten ze ook geen gras over groeien. Meisjes die er uit zagen als 15 jarige kregen regelmatig drankjes aangeboden door deze ouwe snoepers. Dit gaf ze namelijk de vrijbrief om regelmatig een van de meisjes tegen de negroïde bijzettafel te slaan. Het tafereel, in combinatie met live muziek, een hapje en een drankje, zorgde voor een vermakelijke avond. Rond 03.00 uur hadden we er echter genoeg van en besloten we onze mandjes op te gaan zoeken.
Bij mijn nieuwe verblijf aangekomen, het appartement, bleek echter dat ik niet alle sleutels mee gekregen had. Omdat we het te asociaal vonden om iedereen wakker te rammen, bood Narcisius aan om bij hem te crashen. In de woonkamer werd een matras, een deken en een kussen neergelegd. Liggen, licht uit en licht uit! En dan wordt je de volgende ochtend om 08.00 uur (ik lijk wel een burger) en niet al te fris in de woonkamer van je stagebegeleider wakker…
Narcisius bracht me naar mijn appartement, in de auto lag nog een aandenken aan de avond ervoor. Heb ik dat gedronken?
Advertisement
Tot: 0.092s; Tpl: 0.013s; cc: 9; qc: 48; dbt: 0.0358s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Thijs
non-member comment
Leuke verhalen neger! Je hebt een carriere als columnist misgelopen ;) Veel succes.