Georges de Tohdra

---

---

De tourgroepen zouden deze ochtend om 7 uur ontbijten, dus wij zijn om 8 uur verschenen, wat de eigenaar wel handig vond. Buiten was het koud en een beetje bewolkt, dat zijn we niet gewend tot nu toe. Na een paar boodschappen te hebben gedaan in de lokale supermarkt zijn we terug gereden richting de grote weg. Vandaag was het gasflessendag en je zag allerlei mensen, voornamelijk vrouwen, met gasflessen lopen of langs de kant van de weg staan. Eenmaal op de hoofdweg was het maar een uur rijden naar onze volgende bestemming, de Gorge du Tohdra.

Vanaf de hoofdweg voert een smalle weg door een aantal dorpen en ga je met haarspeldbochten omhoog. Uiteindelijk kom je uit in een vernauwing waarbij rotswanden enkele honderden meters boven je uitsteken en de rivier de Tohdra doorstroomt. Ook gaan hier een paar wandelpaden naar boven waar je een wandeling van 4 tot wel 7 uur kan maken. Als de je weg verder volgt ga je verder door een canyon en langs een droogliggende rivierbedding die je af en toe doorkruist. Ook hier steken wanden honderden meters de lucht in, alleen zijn deze minder steil en bestaan ze uit scheef lopende rotsen en aarde (zie foto’s). Na een korte picknick zijn we bij een zijcanyon gestopt en een eindje gaan wandelen. Aanvankelijk was het nog vlak en liep je door een droge rivierbedding. Verder de canyon in werden de keien steeds groter en moet je af en toe flink klauteren om verder te komen. Bovenop de canyonwand blaten de geiten ons toe. Uiteindelijk kon je of links een pad vervolgen beneden in de canyon of rechts omhoog gaan. Wij zijn omhoog gegaan, omdat Robbert dacht dat je wel helemaal bovenin kon komen. Na enige tijd klauteren dachten we dat het toch iets teveel zou worden, we zijn immers geen geiten die over elk richeltje kunnen lopen, en zijn we omgekeerd en naar de auto gelopen.

We zijn dezelfde weg weer teruggereden naar Tinerhir, een stad die aan de hoofdweg ligt en waar we een Riad hadden geboekt. Deze stond op borden aangegeven, dus het was niet moeilijk te vinden. De Riad bestaat uit een aantal kamers die rond een binnenplaats liggen. Ook vandaag waren wij de enige gasten. Nadat we een tijdje in de zon hebben gezeten zijn we naar de Palmeraie van Tinerhir gereden. Dit is een grote oase bestaande uit palmbomen met daartussen akkers. We zijn lukraak tussen de akkers doorgelopen en kwamen uiteindelijk bij een oude ksar uit, waar we de zon mooi konden zien ondergaan.

Tinerhir zelf is zoals veel Marokkaanse plaatsen geen prettige stad. Het is er druk, stoffig en er is niet veel te zien. In het centrum was een markt gaande en na enige tijd zoeken vonden we een leuk restaurant. Hier aten we soep, berber taijine en geroosterde kippenstukjes. Een Marokkaan die in Duitsland woonde sprak ons aan en vertelde dat er vandaag een nijverheidsmarkt was in het centrum. Wij maar beleefd meegegaan en we werden naar een huis geleid. Eenmaal binnen wisten we al dat het om iets anders ging. Een vrouw was tapijten aan het weven en we kregen thee en een groot aantal tapijten te zien. Mooi, vol trots gemaakt en niet duur. Na enige tijd hebben we de bennen genomen. De man die ons meenam was allang weg. Hij zei nog tegen ons in het restaurant: Ja, ja, in andere steden willen ze je overal wat aansmeren, maar hier niet hoor. Nee, hier proberen ze het op een andere manier.

Wat opvalt in Marokko is dat de vrouw zo’n beetje alles doet. Mannen staan langs de kant van de weg te praten of te lummelen, de vrouwen werken op het land, doen de was, zorgen voor de kinderen etc. We zijn er nog niet precies achter hoe het schoolsysteem in elkaar zit, want je ziet kinderen rond 9.30 uur naar school gaan en om 11.30 uur alweer op straat. Ook rond een uur of 17.30 zie je ze weer lopen of fietsen met rugtassen om.

Het toerisme in deze streek is niet echt ontwikkeld. Toeristische attracties staan weinig aangegeven en van informatieborden of kaarten hebben ze al helemaal niet gehoord. Je kan op internet een hotel boeken, maar de locatie komt eigenlijk nooit overeen met waar het hotel echt ligt. Toch is alles goed zelfstandig te bereizen, zolang je maar niet met een vraagteken op je gezicht en een kaart in je hand op straat gaat staan.

---