Advertisement
Published: November 2nd 2012
Onze 6 maanden durende trip door Zuid-Amerika begon op dinsdag 9 oktober toen we vanaf Amsterdam naar Rio de Janeiro vlogen. Helaas was het vertrek niet heel erg ontspannen, aangezien het tot op de laatste minuut nog erg stressen was om het huis aan kant te krijgen, ondanks het feit dat we de week ervoor al continue in de weer waren geweest. We vertrokken daarom op 'z'n Gerline's': met wapperende haren.
Maar goed, het mooie hieraan is wel dat we over een half jaar in een huis terug komen dat helemaal opgeruimd en georganiseerd is (mits onze huurder niet het hele huis afbreekt, maar we hebben er alle vertrouwen in dat dat niet zal gebeuren).
Na uitgezwaaid te zijn door een heel afscheidscomité (super leuk!!!), hebben we de trein naar Schiphol gepakt. Vervolgens stonden daar als verrassing papa, mama en Helene te wachten om ons vanaf daar gedag te zeggen! Erg leuk, alhoewel het afscheid (onverwacht) toch met een paar traantjes gepaard ging. Een half jaar elkaar niet zien is dan toch wel erg lang!
Na een heel relaxte vlucht (die we voornamelijk doorbrachten met slapen en films kijken) landden we om half 6 lokale tijd in
Rio de Janeiro. Een mooi, schoon vliegveld waarbij we zonder problemen langs de douane kwamen en onze tassen wisten te bemachtigen (die overigens goed opvielen aangezien we ze in de felgele flightbags hadden gedaan).
Op het vliegveld zijn we bij een restaurantje gaan zitten om een hostel te bellen. Daar merkten we meteen hoe relaxt de Brazilianen zijn, want we konden daar ongestoord een paar uur zitten terwijl we slechts een drankje hadden besteld. In Nederland zouden we allang weggekeken zijn!
Met de taxi zijn we naar ons eerste hostel gegaan in de wijk Ipanema: Ipanema Beach House. Een heel relaxt hostel met een zwembad in een relaxte (rijkere) wijk vlakbij het strand (Ipanema Beach & Copacobana). Daar raakten we al snel aan de praat met Matt: een Engelse jongen die een aantal maanden in Rio werkt als voetbalcoach. Hij vertelde dat hij 's avonds met een groep Engelsen, een Amerikaan en twee Nederlanders naar een voetbal wedstrijd gingen en of wij mee wilden. Deze kans lieten wij niet aan ons voorbij gaan.
Uiteindelijk was de wedstrijd (Santos - Botafogo) niet zo heel spannend, maar het was leuk om een keer in een Braziliaans stadion te
zitten en een wedstrijd mee te maken.
De Brazilianen zijn overigens helemaal idolaat van voetbal. Alle tv's in hostels maar ook in restaurants staan standaard afgestemd op een voetbalwedstrijd en echt alle wedstrijden (zowel nationaal als internationaal) worden uitgezonden. Dat Brazilianen goed op de hoogte zijn van voetbal in het algemeen, bleek wel toen in Sao Paulo aan de praat raakte met de eigenaar van het hostel die ons wist te vertellen dat Nederland in de jaren '70 een nieuw soort van aanvallende voetbaltechniek heeft gecreëerd en dat deze manier van voetballen ook vernoemd is naar Nederland. Wij konden -als echte voetbalkenners die wij zijn- alleen een beetje schaapachtig kijken en onhoorbaar mee mompelen.
Naast de liefde voor voetbal hebben de Brazilianen nog een andere grote liefde, namelijk het menselijk lichaam. Met name in Rio de Janeiro valt het ons op dat iedereen bezig is met het in shape houden van zijn of haar lichaam. Terwijl wij net genoeg energie hebben om op Copacobana verse kokosnootmelk uit een kokos te drinken, rennen en fietsen de Brazilianen langs ons heen. Even verderop doet een man buikspieroefeningen, op het strand worden er beach vollybal (al dan niet alleen met
de handen of alleen met de voeten) wedstrijden gehouden en in de vele openbare fitnessapparaten langs het strand traint een groepje mannen hun biceps. Op zich is het wel begrijpelijk: als je zo dicht bij een strand woont en je zo vaak in (vaak weinig verhullende) zwembroek en bikini's moet paraderen (want het is hier kijken en bekeken worden) dan zorg je er wel voor dat je strak in je velletje zit. Toch zijn we er niet helemaal uit of het alleen maar om het uiterlijk gaat of dat het de Brazilianen gewoon gaat om een goede conditie en gezondheid. Want lang niet iedereen heeft maatje 34, eerder het tegenovergestelde, en dat lijkt niets uit te maken. Als het maar niet al te bedekt is. Vooral Tijs kijkt zijn ogen uit...!
In Rio de Janeiro hebben we één belangrijke missie: het wereldberoemde beeld van Christus bezoeken. Deze staat op één van de hoogste bergen en kijkt uit over de hele stad. Om er te komen moet je met een trammetje (die wel wat weg heeft van de tram in Lissabon) de berg omhoog. Klinkt makkelijk, maar helaas lukte het ons niet om het beeld ook daadwerkelijk van dichtbij
in 'volle glorie' te zien. In het hostel vertelde Matt dat je het beeld ook lopend kunt bereiken via een park waarbij je dan vervolgens naar boven moest lopen (en de bordjes met 'verboden toegang' moest negeren). Klonk best goed! Want wie zou nou kunnen zeggen dat -ie- naar het beeld gelopen is ipv 'suf' met het trammetje? Nou, wij in elk geval niet. Want hoewel we, samen met een Engels meisje Alex, vol goede moed op weg gingen en Matt ons de route globaal zou wijzen, hebben we het beeld uiteindelijk nooit bereikt. De berg was helemaal begroeid met bomen, alsof je in de jungle was, en de route was moeilijk te vinden. Daarnaast was er geen sprake van omhoog lopen, het was omhoog klimmen. Mmmm... dat had ik even niet zo bedacht... Na een half uur borrelden er verschillende gedachten in mijn hoofd op: straks zitten we helemaal niet op het pad en gaan we helemaal verkeerd, zouden hier slangen en spinnen ziten? vast wel.... straks worden we gebeten door een slang, hoe moeten we dan terug? het wordt heel snel donker, dan is het helemaal een drama om de weg te vinden? als ik nu val en
mijn been breek is het einde reis..., zou iemand ons hier ooit vinden als er iets gebeurd? waarom ben ik altijd zo'n schijterd? ja, ik ben dan misschien wel een schijterd maar aan de andere kant: waarom zou ik dit moeten willen? Nog een half uur later was ik er klaar mee: ik wilde terug. Dan maar niet avontuurlijk. Tijs kon zich er wel in vinden (zonder mij had -ie- het ongetwijfeld wel gehaald, maar aangezien hij heeft beloofd om voor me te zorgen in avontuurlijke en minder avontuurlijk tijden, leek het hem ook het verstandigste om maar terug te gaan) en we maakten rechtsomkeert. Beneden aangekomen besloten we om via de normale manier het beeld te gaan bezoeken. Na heel lang wachten (want het is één van de grootste 'attracties' in Rio met als gevolg: rijen, rijen en nog eens rijen met mensen) kwamen we uiteindelijk met het eigenlijk toch wel schattige trammetje wel boven aan, maar in de tussentijd was het bewolkt geworden waardoor het gezicht van het beeld nauwelijks meer te zien was. Van een uitzicht over de stad was al helemaal geen sprake. Bij poging 3 bleek het een feestdag te zijn waardoor de rijen nóg
langer dan normaal waren. Aangezien we het niet zagen zitten om een halve dag in een rij te staan, besloten we aan het eind van de dag nog een allerlaatste poging te wagen. Helaas ook ditmaal niet met het gewenste resultaat: de mist was weer opgetrokken waardoor we vanaf beneden al konden zien dat het beeld wederom in de wolken stond. We gaven het op. Dan maar niet gezien: we bekijken de foto's wel!
Hetzelfde geldt voor de bekende Suikerberg: ook hier zijn we niet opgeweest omdat er enorme lange rijen stonden en het te bewolkt was. Ach, er zullen vast nog genoeg mooie dingen volgen en wellicht komen we nog wel een keer terug in Rio.
Wat wel gelukt is, is het bezoeken van een favella. In Rio zijn er meer dan 1000 favella's waarvan de grootste 'Rocinha' is (o.a. bekend van de wereldberoemde voetballers Romario, Pele en Ronaldo die hier allen opgegroeid zijn). Favella's zijn wijken die tegen de bergen aan zijn gebouwd en waar mensen in vrij lage levensomstandigheden wonen. De favella's staan bekend om de vele drugslords en hoge criminaliteit, tot een paar jaar terug was het levensgevaarlijk om als toerist op eigen
gelegenheid een favella te bezoeken. Maar sinds 2011 is de politie van Rio de Janeiro de favella's aan het "schoonvegen": de drugslords zijn verdreven waardoor het weer realitief veilig is. Het meest onveilige is nog wel de weg naar de favella toe aangezien dit per motortaxi gaat waarbij je met hoge snelheid al singerend tussen auto's en mensen door uiteindelijk bovenop de berg wordt afgezet. Van daaruit hebben we rond gelopen in de favella waarbij de gids van alles en nog wat vertelde over het ontstaan van de favella en het leven in de favella. De huisjes waar de inwoners van de favella in wonen zijn enorm klein, maar beschikken wel over stromend water en elektriciteit. De wegen zijn niet bestraat en aangezien het die dag regende waren er allerlei grote modderpoelen op de weg. Al met al ziet het er armoedig uit, maar lang niet zo erg als we dachten. Vergeleken met de sloppenwijken in Zuid-Afrika is het nog redelijk leefbaar. De gids vertelde ook dat heel veel inwoners van de favella vrij goed verdienen maar er bewust voor kiezen om in de favalla te blijven wonen vanwege het gemeenschapsgevoel.
's Avonds hebben we de favella op
een andere manier bekeken. Van Matt hoorden we dat er in een hostel die in één van de favella's staat elke vrijdagavond een Bossa Nova (combinatie van jazz en samba)-avond wordt gehouden. Samen met een Argentijns meisje, een Russisch meisje en Matt pakken we een taxi richting het hostel. Wanneer we uitstappen en Matt achterna een steegje in lopen, is het wel erg donker. Het zou hier toch wel echt veilig zijn? Maar Matt blijkt de weg echt te kennen en na vijf minuten komen we aan bij het hostel. Bij de ingang krijgen we allemaal een papiertje waarop de drankjes die we bestellen op aangekruisd worden. Aan het einde van de avond moeten we onze 'rekening' weer inleveren en het openstaande bedrag voldoen. De ruimte in het hostel waar de Bossa Nova party wordt gehouden, lijkt op een soort van grot. Achteraan de ruimte is een grote opening waar vanuit je een mooi uitzicht hebt over de favella. Om elf uur begint de band, bestaande uit een donkere zangeres in een kleurige jurkje en met een gigantisch afrokapsel, twee gitaristen en een drummer, met veel energie te spelen. De zangeres heeft een mooie lage stem en de muziek is
vrolijk en ritmisch. Al snel staat iedereen (behalve Tijs dan) te dansen. Het is duidelijk te zien wie er uit Zuid-Amerika komt en wie niet: het Argentijnse meisje uit ons hostel danst op een tango-achtige manier, de Brazilianen draaien volop met hun heupen en wij Europeanen...? Tja, wij doen een poging om ook heel soepel en losjes te bewegen, maar waarschijnlijk zien we eruit als een stel stijve, houten poppen. Nog maar een Brahma (één van de lokale Braziliaanse bieren) en een Caipirinha (bekendste Braziliaanse cocktail met limoen, cachaça, ijs en suiker) dan maar, wellicht dat dat helpt? Hoe dan ook smaakt de drank en het leven in Rio ons goed!
Advertisement
Tot: 0.116s; Tpl: 0.014s; cc: 6; qc: 44; dbt: 0.0904s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Nelise
non-member comment
Echt super
Zo dat klinkt echt goed...floor en pien vinden vooral de foto's leuk. Ik ook de tekst, weer leuk geschreven zus. X floor en pien