Advertisement
Het is alweer zo lang geleden dat ik iets geschreven heb dat ik niet eens meer goed weet wanneer het was... Deze blog vertelt me dat het was op de vrijdag dat ik van Elgin naar Green Valley verhuisd ben. Inmiddels zijn we alweer bijna 2 weken verder en ik heb het gevoel dat er een jaar verstreken is.
Zaterdag 7 mei was onze eerste dag bij Linda. 's Ochtends kreeg ik een mailtje van Shelley dat zij er niet zou zijn, omdat ze bij de veearts was met een noodgeval. Dat klonk al niet goed. Toen we bij Linda waren kwamen Nancy en Lauren dan ook met het nieuws dat Timey gestorven was. Timey was een van de paarden bij Shelley en Nancy, hij was van Mary-Louise en is vanaf het begin bij Epona geweest en dus bijna één van de oprichters te noemen. Timey kreeg vanuit het niets koliek en is in de kliniek ingeslapen. Hij is 23 geworden.
We waren allemaal enorm verslagen door het nieuws, vooral ook omdat het het derde paard was in korte tijd dat overleed (Max op 13 maart, Teddy op 7 april en nu Timey op 7 mei) en omdat Shelley steeds
degene was die ze weg moest brengen...
Zaterdag en zondag verliepen verder redelijk normaal en het was erg tof om weer met Linda te werken. Maandag had echter iets anders in petto. Rasa, de merrie van Linda waar het allemaal mee begonnen was, had al een tijd erg veel last van haar been, als gevolg van een blessure die ze als jong paard opgelopen had. Shelley zou maandag met Rasa naar de veearts gaan om te kijken hoe ze haar pijn konden verlichten. Terwijl Linda ons 's ochtends les aan het geven was kreeg ze een telefoontje van de dierenarts dat Rasa zoveel pijn had dat ze ingeslapen moest worden... Dat sloeg natuurlijk in als een bom, alhoewel het voor niemand onverwacht kwam, niet voor ons en zeker niet voor Linda.
Linda is direct naar de kliniek vertrokken en de rest van de dag is voor ons in een waas verlopen... Rond 4 uur was Shelley terug met de trailer met Rasa's lichaam erin. We hebben een afscheidsceremonie voor haar gedaan, ik heb Rasa's Song voor haar gezongen, we hebben allemaal gedag gezegd... En 's avonds zijn we vervroegd terug naar Sonoita vertrokken (we zouden eigenlijk tot donderdag bij
Linda gebleven zijn).
Hier kun je Linda's bericht op de Epona website lezen.
Dinsdag hebben we vooral besteed aan het verwerken van het gebeuren, en aan het voorbereiden op wat nog komen zou... Het was namelijk nog niet afgelopen. Het afscheid van Dakota, een van de andere Ouden, stond namelijk gepland op donderdag. Dakota was 28 en had last gekregen van een neurologisch probleem. We hebben als groep besloten er allemaal bij te zijn als Dakota ingeslapen zou worden, en dat hebben we gedaan.
Donderdagochtend zijn we eerst nog terug naar Linda gegaan om af te sluiten. Het was erg fijn om dat te kunnen doen. En rond lunchtijd zijn we terug naar Sonoita gereden voor het afscheid van Dakota. We hadden allemaal het gevoel dat Dakota de poorten zou sluiten, in ieder geval voorlopig. Zijn inslapen was heel rustig, zijn vriendin Laramie was erbij en alles verliep eigenlijk heel vredig. We hebben daarna allemaal geholpen zijn graf te versieren.
En ja, dan moet je over tot de orde van de dag. Zaterdag was namelijk de dag dat we onze eerste workshop zouden geven en daar moesten we nog behoorlijk wat voor voorbereiden. Dus zo hebben we de
Dakota
met vliegenmasker, voor wie het zich afvraagt ;-) vrijdag besteed.
De workshop verliep heel goed, al was het wel heel intensief. En het bracht een hoop interessante en pijnlijke groepsdynamiek naar boven! We hadden als groep eigenlijk geen enkel conflict gehad tot dat moment en dat is schijnbaar behoorlijk zeldzaam, maar de workshop bracht heel wat in beroering. Dus zaterdagavond tot laat en de zondagochtend hebben we besteed aan het uitwerken daarvan. Gelukkig hebben we alles wel goed af kunnen sluiten en zijn we met een goed gevoel vertrokken.
Ik ben zondagavond met Bricia naar Tucson gereden, daar hebben we een nachtje in het
Radisson geslapen en de volgende ochtend zijn we naar Salt Lake City gevlogen, waar ik nu nog ben. En het is hier KOUD! Gisteren hadden we zelfs sneeuw... Maar het is wel gezellig :-) Het is hier erg bergachtig, lijkt wat op Oostenrijk. En het huis is echt zo groot dat ik erin verdwaal...
Vrijdagochtend vlieg ik terug naar Tucson. Linda heeft me uitgenodigd om te zingen op de publieke memorial service voor Rasa, maar op dat tijdstip zit ik in het vliegtuig terug naar België, dus in plaats daarvan duik ik vrijdag met Steve de studio in om het een en
Andy!
Boxerpuppy, 11 weken oud ander op te nemen zodat ze dat kunnen afspelen tijdens de dienst... Ik overnacht dan daar en vlieg zaterdag terug naar huis (en kom zondagavond aan).
En ondertussen heb ik een paard gekregen... Shelley heeft me Calvin gegeven. Nu is dat op zich al wonderbaarlijk en fantastisch, maar hij woont wel in Arizona en een paard verschepen naar Europa is een dure grap... En nu hebben mijn lieve groepsgenoten en Shelley en Nancy aangeboden een benefiet-workshop te doen om geld in te zamelen voor het transport! Dat zal uiteindelijk wel najaar worden, maar ik ben er helemaal door overdonderd <3
Dat was in een notendop mijn ervaring van de afgelopen 12 dagen. Zie foto's voor de rest :-)
Advertisement
Tot: 0.123s; Tpl: 0.028s; cc: 14; qc: 53; dbt: 0.0521s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Gert
non-member comment
OMG
Wat ga je door een hoop dingen heen meid, mooie en minder mooie. Ik ben bij je in gedachten. Goeie reis naar huis straks. XXX