Indonesia here I am!

---

Zo hier is ie dan mijn eerste bericht op mijn travelblog. Laat ik om te beginnen uitleggen wat ik eigenlijk van plan ben daar in het verre buitenland. Voor mijn master thesis ga ik stage lopen bij UNICEF in Banda Aceh (Sumatra), dit is in Indonesië en is de stad die op 26 december 2004 getroffen werd door de tsunami, die deze hele regio van de kaart veegde. Hier ga ik onderzoek doen naar Post Traumatische Stress bij kinderen, ik ben vooral geïnteresseerd in het effect van Post Traumatische Stress op werk geheugen. Maar nu genoeg serieus gepraat. Mijn verblijf in Banda Aceh zal in twee periodes zijn; van 28 oktober tot 24 december en van begin januari tot begin maart.
Een paar weken geleden werd mijn eerste vertrekdatum onzeker door de zware aardbeving in Padang, wat ongeveer 500 km ten zuiden van Banda Aceh, de mensen op het UNCEF kantoor in Banda Aceh waren niet zeker of ze overgeplaatst zouden worden naar de noodhulp aan Padang, vooral mijn begeleidster was daar niet zeker van. Maar ongeveer twee weken geleden verdween de onzekerheid en kon mijn vertrek toch gewoon door gaan. Het verlossende woord werd onmiddellijk gekoppeld aan lichte paniek en hectiek. Ik had nog geen ticket, visum en moest nog een examen maken op 23 oktober. Door genoeg gespaarde miles van mijn vader werd dat ticket al snel werkelijkheid. Voor mijn gevoel te snel en te makkelijk. Dus waren er nog twee obstakels over, mijn visum en de toets. Als een gek begon ik te studeren voor wat de laatste toets uit mijn academische carrière hoort te zijn. Mijn visum leek ook in orde te komen mijn paspoort werd samen met alle benodigde papieren opgestuurd naar Den Haag en maandag 26 oktober zou mijn paspoort terug mijn met een visum erin. It all ends well zou je denken maar wat er daarna allemaal gebeurde had ik niet zien aankomen.
Op vrijdag 23 oktober, de dag dat ik van vijf tot zeven toets zou hebben, werd ik om twee uur gebeld door de Embasy services (het bureau dat mijn visum zou regelen) dat er iets mis was met mijn visumaanvraag. De ambassade van Indonesië in Den Haag vond dat er niet genoeg bewijs was dat ik in Nederland woon. Dankzij Frits die iets meer stress bestendig is dan ik kwam het allemaal toch in orde met mijn visum. En mijn toets ging ondanks de stress en paniek van de dag ook nog niet zo slecht, wat het resultaat is zal ik over een paar weken kunnen zien.
Na deze laatste regel zaken was het tijd voor nog een paar afscheidsfeestjes. Eerst in Maastricht een ouderwets vroege ochtend mee gemaakt en daarna een weekend in Broechem met afscheid.
Woensdag middag stond ik met mijn tas, die veel herinpakken en weegtesten had doorstaan, op het vliegveld in Brussel. Na afscheid te nemen van mama, Frits en Sebastiaan liep ik door de security en was ik echt alleen op reis. De reis was eindeloos lang eerst van Brussel naar Frankfurt, daarna van Frankfurt tot Singapore en uiteindelijk van Singapore naar Jakarta.
In jakarta werd ik opgehaald door mijn begeleider van UNICEF, Ingrid, een super vriendelijke vrouw van Duitse afkomst maar al ongeveer 30 jaar wonende in Indonesië. Eigenlijk woont ze in Banda Aceh maar door een ongeluk een paar weken geleden woont ze tot half november in Jakarta omdat daar de medische zorg beter is.
En hier zit ik dan in mijn sjiek hotel in Jakarta, waar meer personeel rondloopt dan gasten naar mijn idee. Jakarta is een stinkende drukke stad, vol met auto’s, taxi’s en brommers, ik ben blij niet te hoeven rijden in zo’n wanorde.
Tot maandag 2 november blijf ik hier in Jakarta om samen met Ingrid een plan van aanpak te maken, daarna neem ik nog een laatste vlucht naar Banda Aceh. Waar ik tot 24 december zal blijven in het UNICEF guesthouse, wat ik er allemaal van kan verwachten weet ik nog niet helemaal maar voorlopig laat ik alles op mij afkomen.
Zo mijn eerste post op mijn blog is een beetje lang en helaas nog geen foto’s maar ik hou iedereen de komende weken regelmatig op de hoogte.
Dikke zoenen voor Iedereen!!

---

Comments

[Ang]

Ahh gelukkig ben je goed aangekomen in Indonesie na een lange vlucht! Nu kan je avontuur echt gaan beginnen :). Heel veel succes de eerste dagen en hou ons zo af en toe op de hoogte met wat leuke pics ;) Dikke kus

[Frits]

leuk stukkie
He Schat, Ik ben blij dat alles goed gaat en dat je veilig bent aangekomen na een toch wel hectisch vertrek. Maar, zoals altijd: Alles komt goed! Succes in Banda Aceh volgende week en geniet nog even van de "luxe" van Jakarta. Zoen ik

[Bernadette]

Gelukkig heb je een goede reis en een fijn onthaal gehad, dat is voor het thuisfront al een hele zorg minder. We hopen dat je het goed naar je zin gaat krijgen en dat je echt resultaat boekt voor je studie. Leuk om zo op de hoogte te blijven van jou leven heel ver weg! Ik maak mijn verhaal niet zo lang maar het is even zo goed en uit de grond van mijn hart gemeend! Maak er een mooie tijd van Elise. Liefs Bernadette

[pieter]

Hehe, goed aangekomen... eind goed al goed. Veel plezier en succes met de zoektocht naar postraumatische kindjes

[Laura]

Wat spannend allemaal!
Hallo lieverd! Wat heb je het inderdaad druk gehad de afgelopen dagen! Ik wens je heel veel plezier daar en veel succes met in Banda Aceh! Ik heb vertrouwen in jou krachten! Inderdaad, laat alles op je afkomen, dan komt alles goed! Veel liefs en een dikke kus uit A'dam, Lau

[Lieke]

Hey lieverd, fijn dat je al met al veilig aangekomen bent op je studie-bestemming :) Goeie reis vandaag, ben benieuwd hoe het je gaat bevallen met de indonesische kindjes!! kus Lieke

[Joan]

Op naar Banda zou ik zeggen...
Heeey Elise, Ik ben blij dat je goed bent aangekomen in Jakarta. Ik ben ook blij voor je dat je er snel weer weg mag, zo te horen vind je het maar niks. Banda is vast veel beter, exotischer, mooier, minder scooters, eigen plekje om te wonen.... KUMT GOD zou ik zeggen. xx joan

[Annabelle]

Neus (ch) supporters
Goed gedaan Elise, wij kijken al uit naar de volgende aflevering... dikke kussen Ann, Camille, Marian en Annabelle