Advertisement
Published: November 4th 2009
Edit Blog Post
Mijn kamer
Mijn kamer in het guesthouse met mijn king size bed En toen begon het avontuur pas echt. Na een paar dagen verblijf in Jakarta. Vloog ik maandag 2 november (gisteren dus) naar Banda Aceh. De plek waar ik voor naar Indonesië ben gekomen. Ik vertrok maandag zeer op tijd vanuit het hotel, het verkeer staat bijna permanent stil in Jakarta dus voor een stukje rijden naar het vliegveld (30 km) moet je twee uur rekenen. Maar zoals je altijd zult zien was er die ochtend geen traffic jams en kwam ik dus twee uur te vroeg op het vliegveld. Na een vlucht van drie uur land ik in Banda Aceh, vlak voor de landing word het effect van de tsunami zichtbaar. De landingsbaan ligt aan de kust en het laatste stukje waar je laag over vliegt is een stuk land waar duidelijk ooit huizen stonden. Deze stukken worden niet heropgebouwd omdat ze naar de drogere gebieden van Banda Aceh zijn verplaatst. Ik wordt opgehaald door 1 van 20 UNICEF auto’s, jawel zo’n mooie witte jeep met de grote blauwe letters U.N. erop.
We rijden door een stukje van de stad heen richting het UNICEF kantoor. Indonesië mag misschien tegenwoordig een middle income land genoemd worden, Banda Aceh hoort daar voor het
Jakarta
Dit is het uitzicht vanuit mijn hotel kamer. Veel verkeer dus. grootste deel nog niet bij. Toch is er iets raar aan de slobbenwijken waar we langsrijden, de huizen waar ze inwonen zijn duidelijk nieuw, ook natuurlijk een gevolg van de tsunami.
Het UNICEF kantoor ligt in een van de zwaar bewaakte zones van Banda Aceh, waar veel van de andere hulp organisaties ook zijn gevestigd (oxfarm, rode kruis, UNDP). Na een snelle tour door het kantoor met veel handen schudden en mijn verhaaltje doen, wil Jean (aardige fransman met een accent zoals je het alleen in de slecht film ziet) de baas van het kantoor mij nog even spreken. Jean vertelt mij dat ik niet veilig ben in Banda Aceh, vorige week nog was een van de westerse vrouwen aangevallen op straat. Ik krijg dan ook de boodschap om zo min mogelijk alleen op straat te lopen en proberen niet op straat te komen als het donker is (wat hier rond 7 uur het geval is). Banda Aceh is voor 99% moslim en met moslim bedoel ik echt moslim. Sinds vorig jaar wordt hier de Sharia wetgeving gehandhaafd en loopt er sharia politie rond die deze wetten controleren. Maar wees niet bang ik ben goed beschermd om twee redenen: 1.
vrachtwagen
In de oude haven van Jakarta staat vrachtwagens klaar met vracht die door twee mannen op hun rug de oude nog houten boten wordt op gedragen ik heb een blauw gebreid mutsje opzak (mama bedankt) en 2. ik woon in het guesthouse samen met twee mannen.
Laat ik wat meer vertellen over mijn verblijfplaats. Het UNICEF guesthouse is op 1 minuut wandelen van het UNICEF kantoor, er staan twee serurity guard voor de poort en deur, dus het is veilig. Ik heb in het guesthouse een mooie ruime kamer met een king size tweepersoons bed, zo groot dat mijn klamboe bijna niet past, een paar kasten en een bureautje. De badkamer moet is delen met Patrick, een van mijn twee mannen. Patrick is een 52 jaar oude Vlaming die doordat hij al jaren niet meer in België woont nauwelijks Nederlands spreekt. Patrick is een consultant voor UNICEF op het gebied van constructing . En dan mijn tweede huisgenoot de bijna gepensioneerde professor Sid. Professor Sid is een Vietnamees die ooit een Vietcong strijder was ten tijde van de Vietnam oorlog. Hij gelooft nog steeds voor een groot stuk in de fundamenten van het communisme. Hij heeft de titel van professor gekregen toen hij als eerste oud-vietcong ging studeren in Australië. Na terug komt in Vietnam heeft hij zonder ooit een proefschrift te hebben geschreven als
boot in oude haven Jakarta
Deze houten boten varen vol geladen met cement en rijst enzo vanuit Jakarta naar de andere eilanden van Indonesie. Een reis van Jakarta naar Sulawesi duurt ongeveer een maand. ere titel professor gekregen. Zoals je kan bedenken een zeer bijzondere man. Bij het UNICEF kantoor werkt hij als hoofd van de education section, de section waar mijn stage ook onder valt.
Vanaf nu probeer ik dus ’s ochtends met een van deze twee mee te lopen naar het kantoor en ’s avonds mee terug te komen.
Het meest belangrijke is dat ik me veilig voel op kantoor en in het guesthouse. Ik slaap dus rustig in mijn king size bed.
Vanavond (dinsdag 3 november) ben ik gaan uit eten samen met Jean, Patrick en professor Sid. We zijn naar een Italiaans restaurant gereden. Het resaurant zou zo uit een scene van Casablanca kunnnen komen. Je loopt binnen via een ingang die je op het eerste blik niet zou verwachten. Dan loop je naar boven via een smal trapje tot het dakterras. Hier kijk je uit over de stad waar het in de verte bliksemt boven de jungle en op een andere plek in de stad zie je een zoeklicht dat het gebied boven de militaire zone scant. En daar zit je dan in de tropische warmte (het is hier rond 10 uur nog steeds 35 graden) luisterend naar de
Javaanse poppen
Deze traditionele javaanse poppen zijn het icoon voor Jakarta moskee die iets verder staat en die allelei koran teksten aan de stad verkondigd. Gelukkig is er geen moskee te dicht in de buurt van het guesthouse en wordt ik dus ook niet wakker van de roep van alah om te gaan bidden.
Ik voeg nog wat foto’s toe van Jakarta en van mijn kamer in het guesthouse. Van Banda Aceh heb ik nog geen foto's omdat ik me nog niet prettig genoeg voel op straat om met een camera rond te lopen.
Tot de volgende blog,
Dikke kussen en zoenen
Advertisement
Tot: 0.073s; Tpl: 0.012s; cc: 10; qc: 50; dbt: 0.0437s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Lieke
non-member comment
Woow, wat een indrukken in zo'n korte tijd zeg..! Ziet er erg indrukwekkend uit allemaal, ben blij dat je je enigzins veilig voelt..weet je al wanneer je met de kindjes mag gaan werken? kus Lieke