Omringd door bosbranden

---

De eerste vijf weken veldwerk zitten er op, na een week rust komen we nog een weekje terug om alle gaps te vullen. Het veldwerk was best vermoeiend, een gebied van 200km2 hebben we afgekamd met de jeep en te voet. Elke bergtop heeft Bernd beklommen, geen enkele menselijke activiteit is ons nog vreemd. De week die nu komt is een data-verwerkweek in Morogoro, al zijn daar de temperaturen momenteel heel hoog. We gaan proberen te werken volgens onze Belgische efficiëntie zodat we nog een weekendje Zanzibar kunnen meepikken. Hopelijk lukt dat.

Onze Phd-student, persoonlijke begeleider, is voorgoed verdwenen. Hij die ons ging begeleiden vertrok op een frisse 27augustus ochtend voor dag en dauw zonder dat iemand het merkte naar huis met de bus wegens ziekte. Ondanks volgens ons perspectief een negen uur durende bus niet bevorderlijk is voor de gezondheid proberen we alles altijd in het juiste perspectief te zien. Maar nu, vier weken laten, zonder één sms, telefoon, teken van leven aan ons of één van de promotors kunnen we besluiten dat we hem waarschijnlijk niet meer gaan zien. Met zijn gezondheid gaat wel alles terug goed hebben we ergens opgevangen, al een geluk…

Veldwerk eist zijn tol, de vermoeidheid is groot maar de conditie stijgt elke dag een beetje, net zoals de data. Eventjes een situatieschets van op dit moment, donderdag 1 oktober, 18.30. Ik zit deze blog op het bed van Bernd te schrijven met Deus op de achtergrond, Njaka is aan het slapen volledig bedekt onder een deken (zelfs zijn neus is niet zichtbaar) en Bernd zit naast mij Njaka’s bijbel te lezen (het dichtstbijzijnde boek zonder thesisantwoorden), hij verzekerde zelfs dat het spannend begint te worden… Buiten begint het donker te worden, binnen tien minuten is het zover. Dan weten we dat het bijna tijd is om te eten. Het eten is hier heel lekker maar ondanks we nooit op voorhand weten wat we precies gaan eten kan ik het eventjes voorspellen. In de eerste twee potten zit rijst, aardappelen (zoete of Ierse), zetmeelbanenen, jam, ughali of pasta. In pot drie zit vlees en in pot vier bonen. In pot vijf zit spinazie of cabbage en dan staat er nog één of twee borden met Bananen/appelsienen en advocado´s. Dit is de culinaire keuken van Tanzania, en ondanks al twee maanden dit te eten, zijn we geen van beide het al beu, integendeel…

Eerste “cultuurshocks” zijn een feit. Ik moet voor mijn thesis activiteiten vastleggen en het verzamelen van water is hier een hoofdactiviteit. Ik stel steeds de vraag hoeveel emmers per dag de vrouwen halen en hoelang dit duurt. Het interval is tussen één en zes uur, afhankelijk waar je woont, of eerder waar je geboren bent. Vorige week was ik in Mkunki, een dorpje waar de frequentie één maal per dag was en het minstens 6 uur duurde. Toen ik de volgende dag in Gologolo, het volgende dorpje aan de kranen dezelfde vraag stelde was me uitlachen reactie één, antwoorden minstens 20 emmers per dag was reactie twee en de derde actie van iemand was rustig zijn voeten vijf minuten onder de kraan te wassen. Dit allemaal op dorpjes minder dan 5km van elkaar. Waar blijft die opstand?
Bernds eerste cultuurshock was tijdens een veldwerk in het natuurlijk bos. Het beschermd natuurlijk bos van de Usambara gebergten, Magamba forest. Waar meer dan 300endemische species zouden in voorkomen. Na de lunch toen iedereen zijn chapatti´s op had en verder wandelde toen Bernd nog zijn laatste chapatti opat, merkte hij dat iedereen rustig zijn zilverpapier had achtergelaten. Voor de rest weten we niet hoeveel wij mensen al geshockeerd hebben…

Al had dit zilverpapier misschien als doel kunnen hebben de bosbranden uit te doven. De laatste week zijn er heel veel bosbranden. Het is al een maand lang volledig droog en warm, aangezien slash en burn hier een veelvoorkomende landbouwmethode is kan een ongeluk gauw gebeurd zijn. Gisteren reden we door het bos en ettelijke hectaren zijn weggebrand. De blusmethode is firebreaks te maken, een slopende gebeurtenis. Alle reusachtige bomen waren gewoon weggebrand, heelder stukken die we twee weken geleden nog karteerde als afromontaan woud met de massa´s linialen enz.. Weg, is één, twee drie samen met de biodiversiteit.

Nog wat korte feitjes
- De maan glimlacht hier
- Volgende week rijden we met een auto die niet mag gestopt worden door de politie
- Deze auto heeft spijtig ook geen verzekering
- Emao, Gologolo, Malindi, Lukozi, Malingo, Shume, Mkunki, Gemai maar enkele van de namen van de dorpjes hier zijn
- In vele van die dorpjes is meer dan 1/3 van de bevolking kind
- Dit mss wel komt door de uitgebreide polygamie in deze regio
- De kinderen “ Natural survivers” genoemd worden
- We vorige week twee uur lang met kinderen hebben gehandjeklapt en gezongen
- Bernd nu plannen heeft om een muziekschool op te richten hier
- Het ondertussen al donker is
- Ondertussen Njaka’s neus al terug zichtbaar is
- Bernd ondertussen Lucas één van de betere schrijvers vindt
- Het hobbelen met de jeep elke dag een nieuw avontuur is
- Deze week hebben we ook weer veel aapjes gezien, ook de zwart-witte colombusaap
- En dat tijdens een Transect-wandeling, zonder lokale bevolking, langs de escarpment waar we een zicht hadden van 1800 diep en honderden km ver (Door ons beschreven als Hét lion King zicht) meer schrik hadden van de apen dan van de man met de mashete achter ons
- Het nu etenstijd is

---

Comments

[thiebaut hilde]

Goed dat Lucas jullie pad bijverlicht
Dag Belgen in het gebied van the Lion king , Vandaag wat bijgelezen op jullie blog...onvoorstelbare indrukken en belevenissen! Boeiend om over jullie schouders te mogen meelezen hoe het jullie daar vergaat. Af en toe moet ik bij de opgeroepen beelden denken aan het boek van Lieve Joris ( De hoogvlaktes ), over haar reis doorheen de hoogvlaktes in Oost Congo. Diezelfde sfeerbeelden en ervaringen...( oa ook als ze schrijft over die missen...). Ook waren Henk en ik ooit op reis ( huwelijksreis, op eigen houtje, niet met een reisorganisatie) in Kenia ( we weten dus precies wat jullie bedoelen met zomaar langs de weg giraffen en zebra's enz...te zien opduiken) en kunnen we ons er wel iets bij voorstellen wat reizen ginds met jullie doet door adembenemende landschappen en het feit dat je nooit van tevoren weet hoe de dag precies zal lopen.... En omdat mijn geboortewieg in Centraal Afrika stond ( Congo) en ik daar ook leerde lezen en schrijven, voel ik door jullie verhalen heen dat kloppende hart van Afrika met al zijn vibraties toch wel aan...! Enfin, we (henk en ik) zullen vanavond (3/10) aan tafel ten huize Hubeau mee zijn met jullie reilen en zeilen ginds als de conversatie aan tafel richting jullie avonturen gaan...! We zullen toasten op jullie gezondheid en ook op een behouden terugkeer met een rugzak vol materiaal, maar weten nu al dat die terugkeer zal pijn doen....Afrika beleven is immers een bedwelmende ervaring...Daarvan loskomen en terukeren naar ons koud landje hier belooft een proces van afkicken worden...Maar zover zijn jullie nog niet...Nog een zeer leerrijk en boeiend verblijf toegewenst! Hartelijk hilde Thiebaut