Advertisement
Published: March 18th 2008
Litang - Horse riding
"Wat staat dien onnozelaar nu zo over ons heengebogen?"Dag allemaal,
Met lood in onze schoenen en te veel kilo's op onze rug slenterden we op 5 maart moedeloos de Chinese grens weer over. Na drie zalige maanden van luxe, easy traveling en warme temperaturen stuurden we onszelf weer het onverbiddelijke China in. Ons plan was om zo weinig mogelijk tijd door te brengen in Han-land (90% van de Chinezen zijn Han: het rochelende, boerende, overgevende, lawaaierige, weinig cooperatieve ras waar we stilletjesaan genoeg exemplaren van gezien hebben) en zo snel mogelijk door te trekken naar de minderheidsvolkeren in het zuidwesten van het land. Gelukkig liep ons plan gesmeerd: in amper vier dagen tijd doorkruisten we 4 provincies en legden we zo'n 2000km af. De eerste halte werd Dali, een toeristisch maar charmant Naxi-dorp waarvan de originele omwalling nog rechtstaat. De winkel met "real Belgian waffles with whipped cream and chocolate sauce" was tot onze immense teleurstelling nog gesloten, maar de vriendelijke sfeer van het stadje verzachtte ons culinaire leed.
Onze reisgids had ons wijsgemaakt dat Lijiang het "traveller's must-see mecca" is. Ervaring leert ons dat niet alles wat geschreven staat noodzakelijk waar is. Het moet inderdaad ooit een prachtig Naxi-dorp geweest zijn, voor de Han-invasie welteverstaan. Wij
Litang
Bedevaarders met hun onafscheidelijke gebedsmolens kwamen 's avonds aan en tegen de nachtelijke achtergrond leek het dorp eerder op een immense kerstmarkt. Het ene winkeltje naast het andere, allemaal met kerstverlichting opgevrolijkt. De Han-Chinezen hebben de Naxi-mensen uitgekocht om vervolgens de originele woningen in een 'han-omdraai" om te toveren tot prullariastalletjes vol "han-gemaakte" rommel. Het was de moeite om 's anderendaags vroeg uit ons bed te kruipen en het dorp in de stilte van de ochtend te verkennen. Geen ziel op straat, de prullaria afgeschermd met mooi versierde panelen en een prachtig uitzicht vanaf het park op een heuvel deden ons mijmeren over hoe mooi het dorp ooit geweest moet zijn.
Vanuit Lijiang bracht de bus ons naar Shangri-la, een Tibetaans dorp op 3320m. Onze hoogtetraining kon beginnen... Het oude centrum van Shangri-la zou zo het decor kunnen vormen voor een middeleeuwse film: robuuste kasseiwegen bedekt met een laagje sneeuw en ijs, oude vrouwtjes in traditionele klederdracht en yaks die overal rondsnuffelen. Het Tibetaans klooster van Shangri-la is zonder twijfel het meest indrukwekkende dat we tot dusver gezien hebben. De setting is ronduit magnifiek, en het uitzicht vanaf het dak van het monasterie is ongeevenaard. 's Anderendaags hebben we mountainbikes gehuurd en zijn we
Shangri-la
Met bus 3 naar het monasterie de wijde omgeving ingetrokken. Fietsen op die hoogte is toch minder evident dan een fietstochtje in "notre plat pays"!
Ons grote avontuur begon echter pas 's anderendaags. Met veel moeite waren we te weten gekomen dat "the backdoor into Sichuan" de volgende dag open zou gaan. De hevige sneeuwval en de ijzige kou hadden ervoor gezorgd dat de weg tussen Shangri-la (prov. Yunnan) en Xiangcheng (prov. Sichuan) maandenlang was afgesloten geweest. Als eerste toeristen van het seizoen kregen we het schouwspel van de bergen te zien. De negen uur durende busrit verveelde geen minuut, de uitzichten waren zonder meer indrukwekkend en de bergpassen brachten ons op duizelingwekkende hoogtes. Xiangcheng stelde op zich niet veel voor: een klein maar vriendelijk dorpje als tussenstop op weg naar Litang, naar waar we de volgende dag vertrokken.
Het is moeilijk te zeggen of de weg naar Litang nu mooier was of niet dan onze tocht van de vorige dag, maar het is een feit dat we teleurgesteld waren dat we na vijf uur op de bus "al" moesten afstappen. We wisten natuurlijk nog niet wat Litang allemaal in petto zou houden, en dat bleek een hele hoop te zijn... We werden vrijwel
Dali
Straatbeeld meteen begroet door Mr Zheng, een ongelofelijk figuur en zonder enige twijfel de meest hartelijke Han die we op onze tocht al zijn tegengekomen. Hij baat een eenvoudig restaurantje uit: bevriezenskoud qua temperatuur, maar zijn hartelijkheid warmt de hele plaats op. We hebben de dag rustig doorgebracht, kwestie van te wennen aan ons nieuw hoogte-record (4014m): rondjes wandelend rond de lokale stupa, daarbij ijverig aan gebedsmolentjes draaiend; foto's trekkend van de sympatieke en fotogenieke mensen en voor ons karma zorgend door een zoveelste kora te wandelen rond het klooster. De avond hebben we babbelend met Mr Zheng en Jenny (een Schotse) doorgebracht, ons mentaal voorbereidend op de volgende dag waarop we de meest absurde gebeurtenis van ons leven zouden meemaken...
Na een stevig ontbijt bij Mr Zheng vertrokken we met Jenny naar de Skyburial Grounds. Op maandag, woensdag en vijdag vindt daar potentieel een skyburial plaats (i.e. als er in tussentijd iemand gestorven is natuurlijk). Een skyburial of hemelbegrafenis is een Tibetaans-Boeddhistisch begrafenisritueel waarbij het lichaam van de overledene in stukken wordt gesneden en aan de gieren wordt gevoederd. De Tibetanen beschouwen de gier als een incarnatie van de god Dakinis en zien het als een voortzetting van "the
Dali
Traditionele achterkantjes circle of life". De Han-Chinezen vinden dat natuurlijk maar niks en skyburials waren dan ook verboden in de jaren '60 en '70. In de eighties verwierven de Tibetanen wat meer religieuze rechten en sindsdien vinden op sommige plaatsen skyburials plaats. Wat de Han als barbaars en achterlijk beschouwen is in feite een heel mooi ritueel dat ook nog eens bijzonder milieuvriendelijk is (en praktisch, want er is te weinig brandhout om mensen te cremeren en probeer maar eens iemand te begraven in grond die de helft van het jaar steenhard bevroren is...). Vaak worden toeristen geweerd, omdat het natuurlijk geen "attractie" is, en de algemene afspraak is dat toeristen tijdens de skyburial op 30m afstand blijven en geen foto's trekken. Maar wij zagen geen typsiche skyburial...
Hoe mooi de gedachte achter het ritueel ook is, het is andere koek om het allemaal van dichtbij mee te maken. We kwamen nog maar net aan op de skyburial ground en een kerel op de motor haalde een groot mes uit zijn jaszak en maakte er gretige snijbewegingen mee in de lucht. Wat pogingen tot communicatie heen en weer later, en de mannen deden teken dat ze gingen beginnen. In tussentijd had
Lijiang
Pluimveetransport (kanariepietjes) een monnik zich afgezonderd van onze groep, een aantal rondjes rond opgehangen gebedsvlaggetjes gelopen en gebeden voordat hij aan zijn loodzware taak kon beginnen. Eerst werd een zak uit de jeep werd gelicht: geen lijkzak zoals bij ons maar een stuk bijeengeknoopte witte doek waarin een samengeknoopt lijk in foetushouding lag. Het lijk werd uitgestrekt en de eerste incisies werden gemaakt. Het was allemaal bijzonder macaber, maar voor de mensen hier is het de normaalste zaak van de wereld, en zelfs een eer om op die manier "verder te leven". De eerste momenten waren voor ons de moeilijkste, ik voelde mijn stevig ontbijt al opborrelen en heb een aantal keren moeten wegkijken. Toch is het bizar hoe snel je kan wennen aan de gruwelijkste dingen, zeker als de gedachte erachter zo bijzonder is. Zodra in het hele lichaam flinke inkepingen gemaakt waren, deed iedereen enkele stappen achteruit en konden de gieren aanvallen. Een tachtigtal hongerige gieren stormde af op het weerloze lijk en vochten onder elkaar voor de "beste" stukken. Een twintigtal minuten later bleef er niet meer dan een karkas over. Weer moest de monnik-butcher aan het werk: deze keer met de botten. Die worden met de achterkant van
Lijiang
Stroompje doorheen de oude markt een bijl verhakseld en vervolgens vermengd met een soort bloem, zodat de gieren alles opeten. Voor de tweede keer konden de gieren aan tafel aanschuiven. Achteraf zaten we samen met de aanwezigen (enkel mannen, vrienden van de overledene, komen naar de skyburial: Jenny en ik vielen dus behoorlijk uit de toon) thee te drinken, Tibetaans brood en yakvlees te eten. Zoals ik al zei waren wij getuigen van een atypische skyburial: in plaats van op 30 meter afstand te blijven stonden wij er met onze neus bovenop, geen enkel detail ging aan ons verloren dankzij de aandachtige monnik-patholoog-butcher. Het spreekt dan ook voor zich dat we over niks anders konden spreken toen we terug naar onze Mr Zheng wandelden.
Vandaag zijn we gaan paardrijden. In de vriezende kou klommen we bij onze gids Lobsang achter op de motor. Tien kilometer verder huurden we paarden bij een nomadenfamilie en onze tocht kon beginnen. Door de krakende sneeuw, getergd door een onverbiddelijk gierende wind trotseerden we de bergen en genoten we van de machtigste uitzichten. Een bezoek aan het Tibetaans klooster dat op onze weg lag en de gastvrijheid van de nomadenfamilie maakten het plaatje af. Morgen trekken we de Sichuan-Tibet
Shangri-la
Vijver in de voortuin van het klooster Highway op, de voorlaatste etappe op weg naar Chengdu.
...
Enkele dagen zijn intussen verstreken en zoals gepland zijn we eergisteren langs de Sichuan-Tibet Highway Chengdu binnengetrokken. Onze teleurstelling kon echter niet groter zijn geweest. De wijdse uitzichten verbleekten bij het aanzicht van het ene legerkonvooi na het andere. Tijdens de eerste acht uur van onze rit kwamen we evenveel konvooien tegen, elk bestaande uit een twintigtal legercamions tot de nok gevuld met Chinese militairtjes, de meesten niet meer dan 19 jaar oud: hun machinegeweer en schild al in aanslag om "het grote Tibetaanse gevaar" af te weren. Zoals iedereen ondertussen waarschijnlijk weet zijn de Chinezen weer lelijk huis aan het houden in Tibet. Op 10 maart was het 49 jaar geleden dat de Dalai Lama in ballingschap ging in het noorden van India. Elk jaar gedenken de monniken die gebeurtenis in stilte, maar dit jaar werden hierbij zes of zeven monniken door de Chinese politie opgepakt wegens het verstoren van de orde. Monniken en andere Tibetanen kwamen massaal op straat, hopende op wat extra media-aandacht naar aanleiding van de Olympische Spelen in Beijing, en worden daar nu streng voor gestraft. Het is echt absurd: een leger gebedsmolens
Shangri-la
Monnikengeduld tegen een leger machinegeweren. We waren gelukkig net op tijd weg uit Litang; de dag van ons vertrek zou het leger de stad afgesloten hebben, zo kregen we te horen bij onze aankomst in Chengdu. Ook Xiahe en Langmusi waar we in oktober waren, zijn nu afgesloten want Tibetaans.
Onze plannen om naar Tibet te trekken zijn natuurlijk ook verdwenen als sneeuw voor de zon: buitenlanders/pottenkijkers zijn niet toegelaten, toeristen die er zaten zijn uitgewezen en nieuwe permits worden voor onbepaalde tijd niet meer uitgeschreven. We hebben onze planning dus noodgedwongen wat moeten wijzigen: tot eind maart zullen we de provincie Xinjiang in het noordwesten van China verkennen.
Advertisement
Tot: 0.25s; Tpl: 0.014s; cc: 20; qc: 98; dbt: 0.2163s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
mama/papa
non-member comment
Sky burial en zoveel meer
Adembenemend indrukwekkend, we worden er stil van, ook al moeten we af en toe eens goed lachen met je beschrijvingen. Weer heel mooie foto's.