Advertisement
Published: July 18th 2010
Edit Blog Post
Mijnwerkers
Hier werden de grove stukken in een gat gestort voor sortering Hola amigo´s,
Daar zijn we dan eindelijk weer met een nieuw blog. Dit keer zullen we jullie het verhaal vertellen over ons bezoek aan Potosí, een mijnwerkersstad in de hooglanden van Bolivia. We vonden dat dit een apart blog moest worden vanwege de indruk die het op ons heeft gemaakt. Het heeft ons kennis laten maken met een kant van dit land die erg hard is en zeker niet aangenaam.
Onderweg naar Potosí
Onze reis ging dus verder vanaf Uyuni. We lieten de zoutvlakte achter ons en zijn door de prachtige hooglanden gereden naar Potosí. Dit was een geweldig mooie route met bergen, canyons en prachtig gekleurde rotsen. Ook maakten we tijdens deze rit kennis met de rijstijl van de buschauffeurs hier. Scheurend over smalle weggetjes met stijle afgrondend naast je is dat af en toe best spannend. Maar omdat er hier geen andere opties zijn moesten we er ons maar aan overgeven. Grappig dat de bus dan ineens ergens stopt en iedereen rustig even een hapje gaat eten in een locaal eetcafé.
De Stad
Eenmaal aangekomen in Potosí, op een hoogte van meer dan 4000 meter, en tegen een berg opgebouwd, merkten we al snel
dat wij uit het laagland kwamen. Iedere stap kostte ons moeite. Regelmatig moesten we even stilstaan om op adem te komen.
Potosí is al eeuwen oud en ergens in de 15de eeuw gesticht door de spanjaarden. De belangrijkste reden toen om op deze plaats een stad te bouwen is de berg Cerro Rico (=rijke berg), waar de stad op is gebouwd en die vol met zilver zit. Tegenwoordig wonen er meer dan 400.000 mensen en is het uitgegroeid tot een stad met een mooi koloniaal centrum, smalle straatjes en meer dan 80 mijnen. Twee gezichten dus.
De mijnen
Een belangrijke trekpleister in deze stad is uiteraard een rondleiding door de mijnen van Potosí. Wij wilden dit ook gaan doen maar deze vooruitblik riep wel wat angst op. Om tien uur ´s ochtends werden we aangekleed met overal en helm. Onze gids nam ons eerst met het openbaar vervoer mee naar de mijn-markt. De plaats waar alle mijnwerkers de belangrijkste spullen kopen. Dit zijn:
- Cocabladeren
- Alcohol 96%!<(MISSING)br>
- Sigaretten
- Dynamiet!!!!
Na een demonstratie hoe dit allemaal gebruikt werd, het proeven van wat coca en het maken van foto´s met dynamietstaven in de mond gingen
Coca en alcohol (96%)
Veelvuldig gebruikte middelen om het werk van de mijnwerkers draaglijker te maken. we toch echt op weg naar de mijnen. Iedere mijn wordt door een select gezelschap bewaakt en bewerkt. Meestal zijn dit families. Kinderen vanaf een jaar of 14 waren daar aan het werk. De moeders deden de nabewerking van het grove gesteente, op zoek naar metaal. De oudste man was vaak de chef. De meeste mensen die in de mijnen werken worden niet veel ouder dan 35, dus heel oud waren deze bazen meestal ook niet.
Vervolgens gingen we de mijn in. Vlak voordat we naar binnen gingen, ging er nog een flinke staaf dynamiet af waarbij we de grond voelden trillen. Best wel eng. Het spoor van de mijnkarren volgend, liepen we allemaal achter elkaar het zwarte gat in. Het was er erg donker en we moesten allemaal onze mijnlampen op ons hoofd aan doen. Aan een nis in het begin van de mijn stond een beeld van de duivel (tío). Daar moesten we eerst offers aan brengen voordat we verder naar binnen gingen. Sigaretten, alcohol en cocabladeren waren voldoende. De mijnwerkers geloven dat de mijn het domein van de duivel is en door hem te vereren zal hij je beschermen.
Hoe dieper we de mijn ingingen, hoe benauwder
en warmer het werd. De gangetjes werden steeds smaller zodat je soms op handen en voeten moest kruipen om verder te komen. Ook kwamen er constant mijnkarren langs wat als een donderend geluid in de verte steeds dichtbij kwam om je uiteindelijk met veel geschreeuw en gedonder te passeren.
Toen we het eerste gangenstelsel bereikt hadden konden we kiezen. Nog verder naar beneden of blijven wachten. Saskia had het erg benauwd en koos er daarom voor te blijven wachten samen met de meeste anderen. Roeland is toen verder naar beneden gegaan waar hij mocht helpen met het installeren van een 20-tal dynamietstaven. Tijdens het terugkruipen door de gangen was hij blij met zijn helm, want er braken flinken stukken steen boven zijn hoofd af. Hierna hadden we er allerbei genoeg van en zijn we zo snel we konden weer naar buiten gegaan. Hier kregen we nog een demonstratie dynamiet opblazen, wat een geweldige knal gaf. We hadden allebei het idee dat we niet graag in de mijn hadden gezeten als er zoñn staaf afgaat.
Enigszins gedeprimeerd door het beeld wat ondertussen gekregen hadden van het leven van de mijnwerkers, zijn we teruggegaan naar ons hostal. Het had een ongelooflijke indruk
op ons achtergelaten. Het feit dat daar honderden kinderen aan het werk zijn, maar ook dat er in het verleden meer dan een miljoen mensen in slavernij zijn omgekomen heeft er bij ons voor gezorgd dat de glans van zilver toch een stuk minder mooi is geworden.
Hierbij willen we dus ook tegen iedereen zeggen.
¨Denk even na als je iets van zilver koopt, vind ik dit het echt wel waard¨ Ons volgens blog zal een stuk luchtiger zijn en zal gaan over de geweldige ontspannen tijd die wij in Samaipata hebben gehad. Een relaxed dorp waar het het hele jaar lente is en waar we de kortste dag van het jaar op een eeuwenoud ford hebben gevierd. (Hier is het natuurlijk winter.)
Door de trage verbindingen en erg lange uploadtijden duurt het soms allemaal even iets langer voordat jullie weer iets van ons horen maar we zijn nog steeds optimaal aan het genieten van deze waanzinnige reis!!
Geniet allemaal van de zomer en jullie vakanties!!
Liefs en groetjes,
Saskia & Roeland
Advertisement
Tot: 0.157s; Tpl: 0.013s; cc: 11; qc: 62; dbt: 0.0732s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Cindy
non-member comment
The devil's miner
Kreeg bij het lezen van jullie blog een deja vu naar de film "The devil's miner", een film over een 14-jarig jongetje dat werkt in de mijnen in Bolivia. Heel herkenbaar ook met het beeld van de duivel en het brengen van offers. Erg indrukwekkende film. Bizar om te lezen dat jullie dit met eigen ogen hebben gezien. Kinderarbeid, 12 uur per dag werken en een keihard bestaan leiden; een andere alledaagse werkelijkheid die hoort bij de prachtige landen die jullie bezoeken...