Lima Miraflores

---

Als meisje van 10 had ik, net zoals vele andere kinderen van ongeveer een jaar of 10, topografie op school. Ik leerde dat Lima de hoofdstad was van Peru en een ezelsbruggetje dat ik daarbij had was dat het alletwee 4 letters had. Dat ezelsbruggetje heeft tot op de dag van vandaag prima gewerkt want ik heb het altijd onthouden. Hoewel ik tot voor relatief kort niet had gedacht dat ik er ooit zou komen. Het leek me ver weg, arm en simpelweg niet leuk. Ik was nu dan ook erg benieuwd hoe het er zou zijn, in Lima, de hoofdstad van Peru; N´s verwachtingen waren in elk geval hooggespannener (hoger gespannen?) dan die van mij.
Hoe naast kon ik er zitten? We hadden een slaapplaats geboekt aan een groot plein in de hippe wijk Miraflores en wat voor een plein! De half uur durende taxirit ernaartoe was al mooi, want langs de grote oceaan, maar bij aankomst in Miraflores keken we onze ogen uit. Miraflores betekent vrij vertaald ´zie de bloemen´ en die zagen we ook omdat er niet te missen veel waren. Aan het plein lag een mooie grote kerk en het park ervoor was prima verzorgd. Het bleek bewoond te worden door enkele parkpoezen, die erg schuw waren. Wat echter het meest opviel en mij in elk geval hevig verbaasde, was het grote aantal Amerikaanse ketens; het was net of we een middelgrote Amerikaanse stad waren binnengereden. Er zat een Starbucks (jippie!), een Kentucky Fried Chicken, een Burger King, een Pizzahut en uiteraard een McDonalds. Ik moet hier helaas bekennen dat we die na ons gesetteld hebben meteen zijn ingedoken voor lekkere patatten. Maar zoals een huisgenoot van N. altijd zei: 'Je moet in elke grote stad een BigMac hebben gegeten´. En wat draaiden ze er voor muziek? Keiharde jaren ´80 meuk! Later bleek dat ze die nationwide draaien, zowel in Peru als in Bolivia! Sjongejongejonge. We hebben Modern Talking, een Duitse band die in de jaren ´80 al te fout was, zo ongeveer dagelijks moeten aanhoren. Daarnaast ook hoge doses Abba en, wat dan wel weer leuk was, de Beatles, zowel in het originele Engels alsook gecoverd in het Spaans of in panfluitversie. Grappig dat je door het horen van muziek, of het nu uit de ouwe doos is of van nu, je je ergens even thuis kunt voelen, ook al zit je nog zo ver weg van huis en haard.
Over je thuisvoelen gesproken; na een paar dagen wisselden we van hostel omdat we langer in Lima wilden blijven en er in het eerste geen plek meer was. Tegenover bleek een ander hostel te zitten dat bovendien een stuk rustiger en prettiger was dan het eerste. Twee jongens aan de balie spraken alletwee een woordje Nederlands, beiden omdat ze een (ander) Nederlands vriendinnetje hadden gehad, van wie er bovendien een Mieke heette. Erg grappig, om bij het verlaten van het hostel uitgeluid te worden met doei!. Op verzoek hebben we voor de ene een klein Nederlands woordenboekje gemaakt, kan hij een nieuw Nederlands vriendinnetje opduikelen...
Over Nederland gesproken, iets naar huis opsturen kan wel, maar kost een paar centen. Wij dachten even wat overtollige ballast per post te retourneren naar huis. De mevrouw van het postkantoor had het er maar druk mee, maar zag de lol er wel van in... (zie foto).
Miraflores ligt aan de Grote Oceaan en ons bezoek was uiteraard niet compleet geweest zonder een wandeling aan de kust. Dat was niet zozeer een strandwandeling aangezien de wijk hoog ligt, maar een wandeling langs de kliffen aan het water, dat bijna geheel uit parken bestaat waaronder een Parque de Amor, met een gemozaiekte muur met inscripties van de namen van stelletjes. Alle parken ook hier prima onderhouden, met chique flats erlangs.
Lima is dus gewoon een wereldstad, met zeker in Miraflores een bijna mondaine uitstraling. Er lopen zelfs veel chique hondenbezitters rond die hun huisdier graag een kleedje of een truitje aantrekken. Ook sneu, maar minder sneu dan zwerfdieren, die er gelukkig zeer weinig waren.

---