27-10-2011

---

Er bestaan van die typische Peruviaanse mutsen: wollen mutsen met oorflappen en ponponnetjes aan. Een ponponnetje op je kop en eentje aan elk koordje van de oorflap. En lama´s erop aan de zijkanten. Je kent ze wel. In Cusco vind je ze op elke hoek van de straat.

Het grappige aan die mutsen is echter dat ze bijna enkel gedragen worden door toeristen-buitenlanders-gringo´s. Een Peruviaan zal je daar zelden mee zien rondlopen.

Eigenlijk ziet het merendeel van de Peruvianen er heel gewoon uit. Niet zoals je ziet op foto´s, gekleed in traditionele en kleurrijke kledij. Ze dragen gewoon een lange broek, een t-shirt en geklede schoenen, en daarmee is de kous af.

Als een Peruviaan zich traditioneel kleedt, dan is het omdat hij op de foto moet. Of ter gelegenheid van een bepaald feest. Maar anders ziet hij er zo gewoon uit als maar kan zijn.

In bepaalde hogerop gelegen dorpen of buiten de stad kom je wel mensen tegen die zich wat "traditioneler" kleden.

Moeders dragen hun kind op de rug in een grote, kleurrijke, stoffen doek. Dat kind hangt daar dan te bengelen en wordt heen en weer gezwierd. Je ziet moeders op de bus stappen, met hun kinderen vastgebonden op de rug.

Ze gaan dan zitten zonder het kind van hun rug te halen. Gewoon zo, kind op de rug, het kind wordt bij manier van spreken geplet tussen de rugleuning van de stoel en de rug zelf.

Maar noch kind noch moeder lijken daar veel last van te ondervinden. Het kind, verstopt in de doek, dut rustig verder, en moeder slaat een praatje met haar buur. Ze blijken het gewoon te zijn.

De oudere vrouwen dragen soms hoeden en lange, stoffen rokken.

De huid van de mensen buiten de stad ziet er anders uit. Donkerder, ruwer, vaak gekloofd en gerimpeld van de koude, rode wangen.

Veel talen spreken de mensen buiten de stad niet. Soms enkel Quetchua. De meesten spreken ook wel Spaans.

Vanmorgen zat ik aan mijn 4de of 5de les Portugees. Het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit. Mijn lerares zei me vandaag dat ik snel leer.

Tijdens de laatste 20 minuten van de les moest ik een gesprek voeren met mijn lerares, in het Portugees, in het begin wat onwennig. Ik probeerde zelf zinnen te maken, met mijn werkwoordenlijst bij de hand, of zij stelde mij vragen.

Wat zijn mijn hobbies? Welk soort werk doe ik? Sinds wanneer ben ik hier in Peru? Waar verblijf ik? Ben ik toerist? Hoe regel ik het om mijn visum te verlengen? Enzoverder.

Als je een nieuwe taal begint te leren ben je altijd een beetje in gevecht. Een taal leren spreken is als vechten. In gevecht met je mond, met de grimassen die je soms moet maken om de juiste klank te produceren.

In gevecht met woorden. Woorden uit een andere taal, woorden die zich aandienen in je hoofd maar die je eigenlijk niet nodig hebt.

Als een opgewonden kind dat graaiend in zijn speelgoedmand alles achter zich wegslingert tot hij het stuk speelgoed tegenkomt dat hij zocht, glunderend.

In gevecht met je brein, je brein dat zoekt, zoekt, zoekt, tot de juiste woorden je te binnen springen. Je brein en mond die sneller willen spreken dan je eigenlijk op dat moment kunt in die nieuwe taal.

Maar het is een aangenaam gevecht. Want je weet dat het zijn vruchten zal afwerpen. En hoe meer je vecht, hoe beter je zal worden.

Op de middag ging ik met Tania eten op restaurant. Een menu kost S/. 10, ongeveer 2,5 euro. Het menu bestond uit een glas chicha morada (zwarte maïssap), een klein slaatje, champignonsoep, en een bord spaghetti bolognaise.

De keren daarvoor at ik hetzelfde maar in de plaats van spaghetti bestelde ik tong.

En niet zomaar een tongetje, neen, een kanjer van een vis, een vis die bijna mijn hele bord bedekte, zowel in de lengte als in de breedte. Naast en onder de vis lagen wat boontjes, een paar schijfjes tomaat, wortel en komkommer, sla, en frietjes.

Ciro Castillo, de student die gedurende 7 maanden zoek was in de Colca Cañon van Arequipa, die had minder geluk.

Ciro was samen met zijn vriendin op trektocht in de Colca Cañon. Volgens de vriendin, die na enkele dagen al teruggevonden werd, waren ze verdwaald en hadden ze elkaar kwijtgespeeld. Haar vriend zou op zoek gegaan zijn naar hulp.

Enkele dagen geleden werd Ciro´s lichaam teruggevonden beneden aan een berg. Naast zijn lichaam ontdekten politiehonden menselijke beenderen. Hij lag in foetushouding. De plaats waar hij werd teruggevonden bevond zich afgelegen en moeilijk bereikbaar voor hulpdiensten, vandaar de lange zoektocht.

Ciro zou niet omgekomen zijn door bevriezing zoals eerst werd gedacht, maar door uitdroging. Hij viel of struikelde waarschijnlijk 300 meter naar beneden.

Mogelijkerwijs sleepte hij zichzelf dan nog voort over een hele afstand, vermits hij na zijn val blijkbaar onmogelijk terecht kon gekomen zijn op de plaats waar men hem terugvond.

Men stelt zich nu de vraag of de jongeman per ongeluk gevallen is of geduwd werd. Waarschijnlijk wou hij een bepaalde berg oversteken om aan de andere kant uit te komen, maar lokale gidsen zeggen dat je gek moet zijn om zoiets te doen.

Wordt ongetwijfeld nog vervolgd!

Dat was het voor vandaag. Ondertussen zijn we weer een paar uurtjes verder en wordt het hoog tijd dat ik mijn bed opzoek.

A gente se vé!

---