Advertisement
Published: July 24th 2010
Edit Blog Post
Na terugkomst van onze vijfdaagse wandeltocht naar Machu Picchu, zijn we nog twee dagen in Cusco gebleven om te relaxen. Daarna hebben we de oude vertrouwde nachtbus gepakt naar Arequipa; na Lima de 'tweede' stad van Peru en gelegen aan de voet van de bijna 6000m hoge vulkaan El Misti. Samen met een taxichauffeur hebben we in de vroege ochtend gezocht naar een hostel met TV op de kamer. De volgende ochtend om zes uur was namelijk de eerste wedstrijd van het Nederlands Elftal.
Het hostel dat we uiteindelijk hadden gevonden, was nieuw en zat nog een paar dagen voor haar officiele opening. Men was dan ook nog druk bezig met de laatste zaken af te ronden. Televisies stonden in ieder geval nog niet op de de kamers. Waarschijnlijk heeft het gezin van de eigenaar zich die avond dan ook moeten behelpen met een kaartspelletje of een mooie familiepuzzel, want toen we 's avonds na het avondeten in het hotel terugkwamen, stond er zoals afgesproken een TV met zo'n ouderwetse antenne op onze kamer.
Na het voetbal zijn de we de volgende ochtend de stad in gegaan om te ontbijten. Vervolgens zijn we naar het in 1579 gebouwde Santa Catalina
Klooster gegaan. Volledig ommuurd om het gepeupel buiten de deur te houden en met 20.000m2 is het eigenlijk een soort kloosterstadje midden in het centrum van Arequipa. Vandaag de dag leven hier nog steeds 20 nonnen al leiden ze tegenwoordig een wat meer bescheiden bestaan. Zo hebben de nonnen sinds 1871 na ingrijpen vanuit Rome (en dan moet je het wel héél bont maken) niet langer ieder één of meer bedienden c.q. slaven per persoon (vroeger bood het klooster onderdak aan ongeveer 450 mensen waarvan slechts een derde non was), zijn ze niet meer vrijwel allemaal afkomstig van rijke families en worden er geen decadente feesten meer gegeven. Kortom; het leven in het Santa Catalina Klooster van voor het Pauselijk ingrijpen, leek ons in de verste verte niet saai!
Na het klooster hebben we als echte toeristen een bustocht gemaakt door de Arequipa. Niet al te spannend, maar wel prima om een wat beter idee te krijgen van de stad. Daarna zijn we halverwege de middag per bus vertrokken naar Cabanaconde.
Cabanaconde is een gat van niets, maar ligt naast de Colca Canyon. Dit is de op één na grootste kloof ter wereld. De grootste ligt eveneens in Peru
en, gemeten in kilometers, niet eens zo heel veel verder. Maar aangezien we zes uur met de bus door de bergen wel weer genoeg vonden en geen zin hadden in nog eens zes uur extra, zijn we in Cabanaconde uitgestapt. Daar hebben we toen overnacht in een hostel dat gerund werd door een gezellig Spaans stel dat ook aan het reizen was maar daar voorlopig min of meer was blijven hangen.
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om vanaf de rand van de kloof de Condors van bovenaf te aanschouwen die daar al jagend naar voedsel rondvliegen. Na vervolgens goed te hebben ontbeten, zijn we begonnen aan de bijna 1200m lange afdaling naar de bodem van de kloof. Daar leek werkelijk geen einde aan te komen. Het eerste kwartier was het pad nog vrij vlak, maar daarna ging het aan één stuk door hard naar beneden. Onze knieen zijn die dag meteen tien jaar ouder geworden. Eenmaal beneden hebben we onze intrek genomen in één van de vier hostels die zich daar bevonden en hebben we de rest van de dag alleen maar aan het zwembad gelegen. Ook de volgende dag hebben we vanaf de ochtend tot halverweg de
middag weinig anders gedaan dan wat zwemmen en lezen. Dat beviel bijzonder goed. Maar omdat alles over hetzelfde pad moest worden aangevoerd als waarover wij waren gekomen, is het eten daar beneden in de kloof nogal eenvoudig. Aangezien we na de lunch besloten dat we geen zin hadden in nog een dag kip en rijst, zijn we die middag om twee uur enigszins half over kop begonnen met de eveneens 1200m lange klim terug naar boven in de brandende zon.
De afdaling was al redelijk pittig geweest, maar de klim omhoog bleek nog vele malen erger. Waarschijnlijk doordat er beneden in de kloof geen elektriciteit was en het eten dan ook niet gekoeld kon worden, hadden we bovendien weer wat problemen met onze maag waardoor we ons ook niet echt fit voelden. Tot overmaat van ramp kwamen we na drie kwartier omhoog klauteren tot de frusterende ontdekking dat we terug moesten omdat we spullen waren vergeten in het hostel. Na de vergeten spullen te hebben opgehaald, zijn we onderweg nog twee keer ingehaald door 'locals' met muilezels. Beide keren hebben we het zeer verleidelijke aanbod om tegen betaling per muilezel verder te reizen kunnen weerstaan. Als we hetzelfde aanbod een
uur later nog een keer zouden hebben gekregen, waren we waarschijnlijk gezwicht. Maar we zijn niemand meer tegen gekomen. Toen we die avond net voor het donker terug kwamen in Cabanaconde waren we dan ook helemaal gebroken. Na zwijgend te hebben genoten van een lekkere maaltijd die het Spaanse stel voor ons had gemaakt, zijn we na een warme douche rond een uur of acht gaan slapen. Op dat moment besloten we dat we zin hadden in een weekje helemaal niets doen aan het strand. Helaas waren we alleen nog zeker ruim 1500km verwijderd van het strandplaatsje Mancora; de plek waar we van plan waren om dit niets doen in praktijk te brengen.
Om vanuit Cabanaconde weer door te reizen moesten we eerst weer per hobbelbus terug naar Arequipa waar we onze backpacks in het hotel hadden achtergelaten en waar we nog naar het museum wilden om de zogenaamde IJskoningin Juanita gedag te zeggen. Juanita is in 1995 na uitbarsting van de dichtbij gelegen Ampatu Vulkaan op 6380 m hoogte gevonden. Grofweg 550 jaar geleden is zij op 13 of 14 jarige leeftijd op deze berg geofferd door Inca-priesters. Doordat ze totaan de vulkaanuitbarsting in het ijs verborgen zat,
is zij nog vrijwel geheel intact. Alleen haar gezicht heeft twee weken blootgestaan aan het zonlicht waardoor het enigszins beschadigd is. Ingevroren in een soort glazen diepvries wordt ze nu tentoongesteld in de houding waarin ze is gevonden. Helaas was het niet toegestaan om foto's te nemen dus hebben we er één van internet geplukt.
Nadat de busmaatschappij iedereen die met de bus mee ging had gefilmd (overvallers schijnen anders namelijk in de verleiding te komen om vermomd als gewone passagiers de bus tot stoppen te dwingen waarna iedereen braaf z'n spullen mag afstaan), zijn we nog dezelfde nacht doorgereisd naar het in de woestijn gelegen oaseplaatsje Huacachina. Daar hebben we voornamelijk aan het zwembad gelegen en zijn we wezen zandboarden en buggyrijden. Na drie dagen relaxen in Huacachina zijn we doorgegaan naar Lima.
Lima is ons, eigenlijk een beetje tegen verwachting in, goed bevallen. Na alle kleine gehuchten van de afgelopen weken was het vooral erg fijn om weer even in een grote stad te zijn. En alhoewel de buitenwijken ongetwijfeld zullen zijn meegerekend, is Lima met negen miljoen inwoners ook gewoon echt een grote stad. Zoals eerder in andere grote steden hebben we ons ook in
Lima voornamelijk vermaakt met veel rondstruinen. Helaas kon dit alleen niet in de zon aangezien Lima vrijwel de gehele winter volledig bewolkt is danwel in mist is gehuld. Een voordeel is dat het in die periode daardoor vrijwel nooit regent en de temperatuur nog steeds aangenaam is.
En na Lima was het dan zo ver: op naar het strand van Mancora!!
Advertisement
Tot: 0.078s; Tpl: 0.013s; cc: 9; qc: 49; dbt: 0.0436s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb