Bye Bye Bolivia

South America » Peru » Ancash » Huaraz
December 5th 2013

Published: December 5th 2013

Edit Blog Post

Janaa

Zilvermijnen

Inmiddels ben ik weer in Peru en heb helaas afscheid moeten nemen van Bolivia... Wat is dat een mooi land, zo divers! Maar Peru heeft gelukkig ook z´n voordelen: lekker eten en veel beter internet 😊 Na mijn laatste blog ben ik nog even naar 5300 meter geweest en heb ik op ´s werelds meest gevaarlijke weg gefietst. Maar eerst nog wat hoogtepunten waar ik de vorige keer niet aan toe was gekomen.

In Sucre (waar ik de vorige keer over schreef) heb ik Laurie (Engeland) en Oscar (Switserland) ontmoet. Met z´n drietjes zijn we naar Potosí gereisd om de zilvermijnen te bezoeken. In de mijnen van de berg zijn sinds 1500 naar schatting 8 miljoen mannen gestorven tijdens hun werk. De mijnwerkers moeten al hun spullen zelf kopen, dus onze gids zette ons eerst af bij de markt om cadeaus te kopen. Dus ik kocht wat sap, cocablaadjes en, waarom ook niet, een staafje dynamiet. Daarna kregen we onze uitrusting en ging het beginnen. Wat indrukwekkend, het is er ontzettend klein, warm en vochtig. Ik ben niet claustrofobisch, maar raakte op het eind toch best in paniek omdat ik gewoon totaal geen lucht kreeg (het is ook nog op

Zoutvlakte

4000 m). De mijnwerkers blazen steeds een stukje op om de stenen in een wagonnetje te doen, die ze soms ook nog stukjes moeten duwen. Omdat de lucht in de mijn zo schadelijk is hadden we een zakdoek voor onze mond, maar de mijnwerkers hebben dat niet eens omdat het zo warm is en goede maskers erg duur zijn. Als je bereid bent dit elke dag te doen om voor je gezin te zorgen... er is dus nog veel te verbeteren in Bolivia.

De volgende dag moesten we afscheid nemen van Laurie en ben ik met Oscar en Pierre en Robin (Frankrijk), die we in het hostel ontmoette, naar Tupiza gegaan om naar de zoutvlakten te gaan. Vier dagen lang zaten we in een jeep met chauffeur Mario en onze persoonlijke chef Isabel. Door de fantastische muziek van Mario zaten we al snel te dansen in de auto! Maar de omgeving was dus ook fantastisch! Blauwe meren, witte meren, rode meren, geizers en natuurlijk de zoutvlakte op de laatste dag, wat een vreemd landschap. We eindigden in het dorre stadje Uyuni en ik heb dus maar afscheid genomen mijn reismaatjes en meteen de nachtbus naar La Paz genomen.

Witches market in La Paz

Dit heb je nodig als je een huis wilt bouwen: een schaaltje snoep dat je offert aan Pachamama (soort moeder aarde) door het in de fik te steken. Dit begraaf je, samen met een lama-foetus (aan de linkerkant) onder je nieuwe huis. Simpel dus

Tijdens mijn derde bezoek aan La Paz heb ik maar eens aan de stadswandeling deelgenomen (zie de foto´s voor de funfacts). Ik ben ook nog naar de maanvallei en de Chacaltayaberg geweest waar we, heel lui haha, op 5100 m werden afgezet en zelf de laatste 200 m omhoog moesten lopen. Dat was adembenemend en het uitzicht was ook erg mooi :D. En daarna werd het spannend... op ´s werelds meest gevaarlijke weg (Death Road). Heel vermoeiend was dat niet, we begonnen namelijk op 4700 m en eindigden op 1200 m (in Coroico), dus dat was vooral een kwestie van goed remmen en proberen niet over het randje te gaan want dan mogen je ouders zo´n kruisje komen zetten (mijn moeder heeft me al bedankt dat ik niet vantevoren heb gezegd dat ik dit ging doen haha). Dat ook weer overleefd en daarna lekker uitgerust in Coroico, waar het heerlijk warm is.

Op mijn weg terug naar Peru ben ik nog naar Isla del Sol in het Titicacameer geweest waar ik Incaruines heb gezien en op een Incatrail naar het zuiden ben gelopen. Nu ben ik in Huaraz, weer in de bergen waar het helaas veel regent. Tot snel!