Advertisement
Published: March 17th 2012
Eerst zon, zee en strand was het idee, dus ging ik maandag morgen naar het vliegveld voor een vlucht naar Santa Marta en vanuit daar door naar Taganga. Via internet waren de ticket de normale prijs. Het advies wat ik al van enkele gehad had was gewoon naar het vliegveld te gaan en daar een ticket te kopen. Dit heb ik gedaan en uiteindelijk vloog ik met Avianca op 27-2 om 11.25 voor 125,- US dollar Santa Marta. Taganga is een klein vissersdorpje aan de Caribische kust in een baai met de vorm van een hoefijzer. Het 6.500 inwoners tellende dorpje is een backpackers paradijs geworden is. Taganga betekend in de taal van de oorspronkelijke indiaanse bewoners "de deur naar de hemel". Ik begrijp waarom ze het die naam gaven. Na de eerste twee nachten in andere hostels ben ik uiteindelijk in
Divanga hostel- tercht gekomen. Met een zwembad en een erg goede kok had dit hostel duidelijk mijn voorkeur. Het enige nadeel is dat het iets verder van de kust af ligt, toch wel zo'n 700 meter, maar dat is weer goed voor de o zo noodzakelijke lichaamsbeweging. Want met een temperatuur die gemiddeld rondt de 30 graden ligt is mijn
Tayrona
The junglebegewingstempo danig naar beneden gegaan. Ach, ik pas me makkelijk aan. Het enige sporten was ik nu nog doe is zo nu en dan een paar baantjes trekken in de zee.
Vrijdag 2-3 ben ik voor drie dagen in
Tayrona park geweest. Wat een fantastische plek is dat. De jungle met enorm grote bomen, lianen die al kronkelend naar beneden komen en dichte begroeiing die ondoordringbaar is. De jungle waar het overal ritselt van de dieren die je vaak niet ziet, maar als je goed kijkt zie je van alles. Met geduld en goed zoeken heb ik aapjes, eekhoorns, leguanen, salamanders, sprinkhanen en vele soorten vogels gezien. Ook vele soorten vlinders waaronder een hele grote (A4 formaat) fel blauwe die maar bleef vliegen. Geen foto dus. De jungle eindig op eindeloze stranden waar bij sommige slechts in de verte wat andere mensen zaten. Palmbomen, een flinke surf met wit schuim op het diep blauwe water. Het grootste gevaar waren niet de dieren maar de vallen de cocosnoten. De eerste nacht sliep ik in een hangmat onder een palmbladeren dak bij Finca Don Pedro. Twee keer werd ik wakker van een doffe dreun. Het was een cocosnoot die op het dak
Tayrona laughing monkey
What is his problem? (-: viel. Een andere gevaar was het strand van Arrecifes waar een sterke onderstroming het vrijwel onmogelijk maakt om terug te komen als je gaat zwemmen. Een groot bord wat aangaf dat als je geen onderdeel van de statistieken wilde worden het niet verstandig was om hier te gaan zwemmen waarschuwde hier voor. De golven van de Caribische zee slaan kapot tegen afgesleten grijs-witte rotsblikken op in het strand. Sommige zijn enorm groot. Het lijkt wel alsof er een handvol reusachtige kiezelstenen op het stand en in het water is gegooid. De tweede dag stond ik vroeg op om de tocht naar El Pueblito te maken. El Pueblito ligt ca een uur lopen/klimmen landinwaarts, een van de mooiste ruïnes van de Tayrona indianen, de oorspronkelijke bewoners van het gebied. De jungle tocht erheen vond ik eigenlijk nog wel mooier. Al klauterden over de enorme kiezelstenen over een pad wat honderden jaren geleden door de indianen is aangelegd. Het was flink afzien, zelfs om tien uur s'morgens was het al flink warm en was de lucht vochtigheid hoog. Ik had anderhalve liter water mee genomen maar die heb ik zeker ook weer uitgezweet. Omdat ik geen gids had of enige andere uitleg,
was Pueblito een hoop oude stenen. Maar toen ik me realiseerde dat op deze plek, over deze bestrating honderden jaren geleden een ontwikkeld volk had gelopen gaf het geheel mij een mythische gevoel. Wat had dit volk zonder invloeden van Europese of andere volkeren allemaal ontwikkeld? Welke gebruiken had zij? Wat is er allemaal verloren gegaan, wat wij nu niet eens weten, bij het uitsterven van dit volk?
De wereld is klein. In Tayrona kwam ik
Yuri en Sonja tegen uit Amsterdam. Beide hebben zij hun baan opgezegd om ca een half jaar door ZA te gaan reizen. Het is altijd leuk om reis ervaringen te delen. Na een aantal dagen zei Sonja: het zal wel niet, maar ik denk dat jij een vriendin van mij kent. Zwanieke uit Haarlem. En inderdaad dat klopt. Uit verhalen van Zwanieke over mij had Sonja herkent dat ik die Patrick moest zijn. Hoe klein de wereld is....
Advertisement
Tot: 0.276s; Tpl: 0.012s; cc: 13; qc: 63; dbt: 0.2118s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
