Een uurtje in de hel op aarde

---

Lieve iedereen,

Na een rustig ontbijtje neem ik afscheid en vertrek ik naar Potosi. De busroute door de Andes is een lust voor het hoog. Eenmaal op bestemming loop ik langzaam. Dit is een van de hoogstgelegen 'steden' ter wereld. De plek is duidelijk armer en viezer dan Sucre, maar heeft hetzelfde prettige formaat. Het voelt alsof ik weer helemaal terug ben in Bolivia. Ik snor een hostel op. De meeste van de andere stapelbedden worden bewoont door bloedmooie Chilenese studentes. Samen slenteren wij door het stadje. Uiteraard leer ik wat nieuwe woordjes. Ik lunch bij een lichtelijk onbetrouwbaar tentje. Een cola en wat Norit zorgen er hopelijk voor dat mijn organen blijven functioneren zoals het hoort. In de avond ga ik uiteten met een Braziliaanse vrouw die ook op mijn kamer slaapt in het gigantische hostel. Ondanks dat ik er vroeg in lig slaap ik hooguit twee uurtjes. De grote hoogte is de boosdoener, maar waarschijnlijk komt het ook door de zenuwen voor wat ik de volgende ochtend ga doe. De claustrofobie waar ik vroeger lasOnt van had is flink afgenomen maar in Potosí reken ik helemaal met haar af. Samen met een Argentijns stel maak ik een tour door de mijnen in Cerro Rico. Het meeste Zilver wat in Europa te vinden is, is onder embarmelijke omstandigheden uit deze berg gewonnen. Ik voel mij er niet zo prettig bij om als toerist te kijken naar de bikkelende mijnwerkers. Gelukkig is het zondag en wordt er bijna niet gemijnd. De vrouwelijke gids gedraagt zich in de stad niet zo gidsachtig en ik heb in het begin wat twijfels over haar. Die verdwijnen als wij bij de mijnen aankomen. We spreken wat mensen die rond de berg aan het werk zijn. De gids kent hen goed en heeft hier vroeger ook gewerkt. Daarna gaan wij de mijn in. De mijnwerkers geloven dat god over de wereld heerst maar de duivel, 'el tio', de baas is in de mijnen. In een beeldtenis van hem worden twee pure sigaretten gestopt, en hij wordt overgoten met pure alcohol en cocabladeren. Dit alles om hem gunstig te stemmen voor ons bezoek. De ijle lucht in de mijn is gevuld met fijnstof. De reden dat de meeste mijnwerkers niet ouder dan 40 worden. De plafonds zijn laag, soms lopen wij door een dikke laag bruine vloeistof. Via ladders in nauwe gangen dalen wij iets dieper af. Er zijn zoveel gangen dat je hier hopeloos kan verdwalen. Na een goed uur staan wij met grijze gezichten weer in het daglicht. Het is zondag en Potosí slaapt. Bijna alles is dicht. Alleen de weekend Feria is levendig. Een gezellige markt. Ik scoor een jas voor de volgende koude bestemming en 15 Spaanstalige bollywood films. Na een nacht met een normale hoeveelheid slaap pak ik de bus naar Uyuni. De mooiste busrit tot nu toe. Dit stoffige koude bergwoestijn dorp ligt vlakbij prachtige surrealistische landschappen die ik de komende dagen per jeep ga verkennen.

Liefs,

Klaas

---

Comments

[Annelie Reijs]

geweldig
Hele lieve Klaas, Wat maak je toch ontzettend veel mee. Wat zou ik graag een dagje met je meereizen! veel liefs mama

[Mieke]

Niets voor mij
Nou Klaas, ik doe het je niet na. Niets mij, zo' n afdaling in de mijn. Dapper hoor. Fijn om te lezen dat het weer goed met je gaat. Veel plezier verder. Groetjes, Mieke

[ikbenoppad]

Minder spannend dan ik dacht
Ha Mieke, het was minder spannend dan ik dacht, eenmaal binnen wen je vanzelf