Suiker in Sucre

---

Lieve iedereen,

Ik breng een bezoekje aan de kapper. Daar laat ik mijn baard helemaal bij werken. Als ik 's avonds wat gaat eten is de stad tot leven gekomen. Op straat wordt veel opgetreden. Een paar jongleurs zijn hun kunsten aan het oefenen en een clown vermaakt een groot publiek. In de avond klep ik nog wat met de andere gasten. Er zijn veel Zuid-Amerikanen die hun eigen continent bereizen. De dag erna begin ik met een ritje in het openbaar qvervoer. Omdat de stad een hoogteverschil van bijna 1km kent is een metro hier onpraktisch. In plaats daarvan bestaat de teleferrico, een nieuw kabelbaansysteem dat de hogere delen van La Paz met het centrum verbindt. Een ritje is een hele belevenis. De panorama's zijn ongeëvenaard door ander OV, en onder mij zie je in vogelvlucht het dagelijks leven in de stad. Boven in de ijle lucht eet ik wat en geniet van het uitzicht. De wolkenkrabbers zijn veranderd in speelgoed variantjes. Het ritje terug is net zo mooi. In de namiddag shop ik nog even op de zwarte markt. Een desorïenterend geheel dat door de straten krioelt. Na een vroeg diner ga ik richting het busstation voor de bus naar Sucre. De man naast mij is politieagent en leert mij het een en ander over het Boliviaanse huwelijk. De bussen in Peru hebben allemaal dekens. Deze niet. Zelfs met twee broeken en vier shirts is het zo koud dat ik nauwelijks slaap. De twaalf uur durende rit heeft geen tussenstops. Er staat
een logo van een wc op de voorkant maar het werkelijke exemplaar ontbreekt. Het eerste wat ik doe bij aankomst is naar het toilet rennen om mij van de pijn in mijn blaas te verlossen. In Sucre vind ik een hostel waar ik in de ochtend een paar uurtjes kan bijtukken. Sucre is een klein welvarend stadje dat ergens een beetje aan Europa doet denken. Het centrum en de plaza zijn beeldschoon. In de avond oefenen een stel breakdancers, omringd door publiek, hun moves. In Sucre doe ik rustig aan. Alles is beloopbaar en ik slenter veel rond en maak zo nu en dan een praatje met de inwoners. Er zijn een paar noemenswaardige dingen die ik hier gedaan heb. Zo neem ik vier uur Spaanse les, verdeeld over drie dagen. Ik leer de vele betekenissen van 'por' en 'para', twee woorden die je in dezelfde zinnen kan plaatsen maar altijd wat anders betekenen. Ik krijg na de lessen wat huiswerk en leer drie nieuwe tijden voor werkwoorden. Het lastigste in het Spaans, er zijn zo veel uitzonderingen en vormen die slechts in nuance verschillen. Samen met twee Australische meisjes en Rakish, een Zuid-Afrikaan die in het hostel werkt en woont, maken wij een chicken curry. Rakish is een gepassioneerde kok en een toffe peer. De curry is volgens het recept van zijn oma en onbeschrijvelijk lekker. Er wordt al twee dagen over nagepraat en de dag erna heb ik ermee ontbeten en avondgegeten. Het beste ontbijt sinds zeker een jaar. Ik heb het recept dus thuis gaan jullie smullen. Deze ochtend ben ik gaan rotsklimmen. Een sport waarvan veel mensen tegen mij gezegd hebben dat het wat voor mij is. Dat klopt. Onder begeleiding van een gids ben ik zeven of acht keer de meer dan 20 meter hoge rotswand opgeklommen. In de moeilijkste route klamp je je soms vast aan uitstekels van een mager centimetertje. Veel adrenline, spierpijn, verkrampte vingers en tenen, een brede glimlach en misschien wel een nieuwe verslaving zijn het gevolg. Over verslavingen gesproken, de chocolade hier is fantastisch. Ik ben klaar met de antibiotica dus kan weer volop genieten. Morgen ochtend Q ik denk ik naar Potosí, ik ben van 1qqqq10 daar 1 on t2 2 daagjes te blijven en dan richting de zoutvlakte te gaan. Het mijnstadje is slechts vier uur verwijderd van hier. Na alle busreizen van een half etmaal een eindje van niks.

Liefs Klaas

---