Advertisement
Om 8 uur waren we paraat en maakten we kennis met onze reisgezellen, Franse Muriel en Michel uit Bora Bora, Jorge uit Santiago en Matthew uit Engeland. Ben wat zenuwachtig na de horrorstories dei we hebben gehoord... We springen in de bus die ons brengt naar de grens, waar onze paspoorten ( en wijzelf ) worden geïnspecteerd door eenzame soldaten. Daar ontmoeten we onze chauffeur/gids/kok voor de volgende dagen, Felix, en springen we in de 4x4! Start onze walk on the wild side!
Het Zuidwesten van Bolivie is een hooggelegen, grote en eenzame woestijn, en ontegensprekelijk een moeilijke plaats om te overleven... maar daarom net ook een leefplaats voor Zuid-Amerika´s meest geharde dieren... Weinig maar hobbelige wegen, onvoorspelbaar weer, hier en daar een vestiging in adobe... We doorkruisen woestijnen van zand, stenen, zout... We bemerken af en toe vegetatie, bosjes vergeeld gras, stekelig en verbrand door de zon... Of helgroene mousse, zo hard als steen... De lucht is stralend blauw, de woestijn is nu eens chocoladebruin, dan weer creme of rood...
We zien een spectrum aan kleuren in de bergen en meren, het resultaat van vulkanische en geothermische activiteit, wat betekent dat het landschap bijna letterlijk barst van
de mineralen. De weg gaat noordwaarts en klimt naar hoger en steeds wilder terrein, voorbij de beschermde vicuñas, en vele lagunes met bijna onaardse kleuren, zoals de Laguna Azul, Blanca, Verde, Laguna Colorada met zijn rode kleur... De ijzige winden blazen bijna onophoudelijk, en rimpelen het water waar de Andische, Chileense en James flamingos zich voeden met de algen en micro-organismen. Na herhaaldelijk deze poseurs te hebben gezien in de ijselijke mineraalrijke lagunes op 5000m, kan ik ze nooit meer associeren met palmbomen en de tropen! Echter veel doodgevroren flamingo's... Brrr! Achter de Laguna Verde rijst de kegelvormige Volcán Licancabur ( 5960m)... Veel heuvels lijken op bollen chocolade-ijs!
Een naakte heuvel die lijkt op een pasgeharkte zentuin, bespikkeld met de enorme Rocas de DalÃ, die daar door de meester hemzelf lijken geplaatst te zijn...
Baden in de Termas de Polques, aan de voet van de Cerro Polques ( funnily enough ) in 28-30 graden ... Geiserbassin Sol de Mañana op 4850 m. met bubbelende modder, helse stoomwolken en het misselijkmakende aroma van zwaveldampen...
De refugio waar we overnachten biedt ons niet meer dan een basic isolatie tegen de koude in onze dormitorio... en ik verkies buiten te bevriezen
dan de toiletten te gebruiken ( die geblokkeerd zijn en een vreselijke geur afgeven )...
Ik probeer contact te maken met het meisje dat ons bediend, maar ze reageert amper op mijn pogingen... Vreemd genoeg heeft Dan meer succes haha! Haar gezicht is jong, maar getekend, waardoor ze ouder lijkt dan ze is... Ik mag ook niet vergeten dat Bolivianen erg verlegen zijn... Eindelijk krijg ik een glimlach... het verwarmt me! En het eten is ongelofelijk lekker! We introduceren shithead aan de anderen en kaarten tot we omvervallen van de slaap ... om 21u... rock and roll!
De lucht is bitterkoud en de nachttemperaturen duiken naar -10...
De volgende ochtend hebben we en probleem met de verwarming van de auto, hij start niet! Feelix pompt het water eruit, een vervangt het met kokend water uit een ketel! Wil je authenticiteit, dan moet je in Bolivie zijn!
De tweede dag leidt de route ons naar de veelgekiekte Arbol de Piedra en andere bizarre geërodeerde rotsformaties in de desierto Siloli, 80 km smakelijke chocoladekleurige woestijn... Verder naar de borax producerende Salar de Chiguana, waar het landschap zich lijkt te openen, en de besneeuwde vulkaan Ollagüe ( 5865m), een actieve vulkaan aan
de Chileense grens, wordt zichtbaar... Lunch met enkele zorro´s ( vossen ) die uit zijn op een lekkere snack...
Overnachting in de hostal de sal, ja, een zouthotel! Muren, bedden en vloer, alles is gemaakt van zout dat werd gehakt uit de salar. En warme douches! Eindelijk proper! Een heerlijk diner en een avond wijndrinken, kaartspelen en surtout veel lachen! Die Frans-Engelse humor... En ja, gidsen zijn zoals matrozen, een vrouw in iedere haven!
Wakker worden met de eerste zonnestralen op je gezicht... en de belofte van een schitterend vooruitzicht: de Salar de Uyuni, ´s werelds grootste zoutvlakte met een oppervlakte van 12000km2, 40km diep...
Niets kan je voorbereiden op dit zicht: een onmetelijke verblindende halucinogene witheid die oplost in de blauwe ijle lucht van de altiplano... Stop aan de Isla de los Pescadores, in het hart van de salar. Een eiland in de vorm van een vissestaart, volledig begroeid met cactussen en omgeven door een vlakke, witte zee van veelhoekige zouttegels...
Laatste stop voor Uyuni: Cementerio de Trenes (Treinkerkhof), een verzameling stoomtreinen en wagons, die liggen te vergaan in de vlaktes 3 km buiten de stad... De weg ernaartoe zou je de cementerio de basura kunnen noemen!
Na enkele dagen ´ Si, el chofer es de kok tambien' is het zalig om in een restaurantje te zitten... Goed dat we tijd over hebben, want de bediening is hier op armadillo snelheid!
We blijven maar enkele uren hier ( oninspirerend woestijnstadje...), vanavond nemen Matthew, Jorge, Dan en ik de nachtbus naar La Paz... Na gedurende 4 dagen 10uur per dag in een oncomfortabele auto te hebben gezeten, kunnen we er blijkbaar niet genoeg van krijgen!
Julli hebben begrepen dat ik onglofelijk heb genoten van deze driedaagse trip in onze 4x4... We hebben sublieme landschappen doorkruist die grensden aan de realiteit... Hoe vaak hebben we ons niet afgevraagd of we ons op een andere planeet bevonden! Voor wie naar Bolivie reist, is dit een absolute must!
Advertisement
Tot: 0.156s; Tpl: 0.012s; cc: 14; qc: 70; dbt: 0.1081s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1.2mb