Door de leegte van Queenstown naar het machtige Te Anau

---

Dinsdag 25 Februari 2014:



Deze nacht viel het lawaai buiten mee maar binnen in de kamer maakte het aanwezige koppeltje zich wel héél gezellig. 's ochtends maak ik me zo snel mogelijk uit de voeten. Ik merk dat men achterband precies wat lucht verloren heeft dus even bijpompen en later onderzoeken. Ik ga direct naar de Butterfli Lodge om te informeren of hun tentplek vrij is en jawel! De eigenares is Nederlangs en woont al 3 jaar hier en het bevalt haar goed. Ik kan nog niet inchecken maar ik kan wel wat bagage achterlaten. Ik ontdek dat er een clips van men ortliebtas om het punt van breken staat. Het eerst wat ik in het centrum is een hersteldienst zoeken. Die vind ik in het winkelcentrum en om 16u zou het klaar zijn. Voor de rest dwaal ik gewoon rond. Tegen de middag verneem ik dat men naamkaartjes nog altijd niet zijn aangekomen en ik bel de firma. Ze hadden er de 21ste al moeten zijn en ze gaan ze herzenden. Ik wil naar de film maar er speelt niets boeiend. Ik loop even een reisbureau binnen om eens te horen naar mogelijkheden voor Australë. Ik weet nu toch al de naam van de busmaatschappij die daar het lange afstand transport verzorgt en ja ze nemen ook fietsen mee. Ik heb eigenlijk nog voor men middag gegegeten en ga eerst naar de supermarkt. Dan wandel ik naar de hostel waar ik kan inchecken. Ik begin in de keuken te koken en halverwege haal ik men tas op. Dan kook ik verder. Ik had een sausje gevonden met een recept op dat ik probeer waar te maken, een wokgerecht. Het smaakt! Dan bekijk ik men achterband en eigenaardig genoeg zit het probleem bij het ventiel, de hechting is gewoon gelost! De vuilbak in en een nieuwe band. Ik spreek er nog met een Engels koppel waarvan de man ook nog veel gefietst heeft. Hij bekijkt nog mee men bandprobleem. In vergelijk met de vorige hostel is het hier hemels rustig. Misschien voornamelijk omdat er een ouder publiek aanwezig is. Als ik dit eender had geweten! Ik heb bovendien met men tent een fenomenaal zicht op het meer en de bergen! 's avonds wandel ik nog even als een dief in de nacht naar men vorige hostel om even de Wifi te gebruiken. Ik mail het nieuwe adres door voor de levering van men kaartjes, hopelijk lukt het deze keer.



Donderdag 26 Februari 2014:



Vandaag speel ik Sinterklaas en vaar ik met de stoomboot. Ik had hem bijna gemist omdat ik aan de ontbijttafel gezellig aan de klap was met het Enges koppel. De Galagapos Eilanden is de bestemming bij uitstek als je veel geld wilt uitgeven. Ik kom toch net op tijd aan de pier waar het stoomschip TSS Earnslaw klaar ligt. De fiets gaar op het onderste dek. Er is een grote cafetaria/café waar vanalles te krijgen is. Er zijn overal houten bankjes zoals in de goede oude tijd. Je kan zelfs in de machinekamer binnenkijken. De pistons zijn druk in de weer om het schip draaiende te houden. Op de voorsteven heb je een mooi zicht op het meer en de bergen. De Nieuw Zeelands vlag wappert trots. Uit de schouw zie je een vieze zwarte rook komen. Toch heeft het iets want ik had bijna een catemaran genomen ipv de stoomboot. Op het dek is het wat te fris dus ik ga in de cafetaria zitten. Hier speelt live piano. Op een zekere manier laat het me aan de Titanic denken. Na 40 minuten naderen de Walter's Peak, een boerderij. Het merendeel van de toeristen gaat hier paard rijden, boerderij of schaapscheerderij bezoeken. Ik ben de enige zot die hier op de fiets het lege binnenland tegemoet gaat rijden. Wonder bij wonder heeft de bootschappij hier een Wifi-hotspot opgezet dus ik kan even naar huis Skypen en ze live laten meegenieten van de stoomboot. Hierna begint het echte werk. Ik fiets het erf af en dan wacht er 100km gravel en niets voor me. The road to nowhere. Het eerste stuk gaat redelijk vlak richting een andere boerderij. De heuvels staan vol schapen en in de verte zie je besneeuwde bergtoppen. Magisch! Even eten en da begint de weg te klimmen, eerst zachtjes en dan wat steiler. Ik ga tot 720m en als ik omkijk heb ik een prachtig zicht op de weg, vallei en het riviertje? Dit is epic en 100% Middle-Earth. Daarna daalt de weg weer zachtjes en ik kan aardig tempo maken. Er komt al eens een enkele auto voorbij, die een mega stofwolk creeërt maar voor de rest is de weg van mij. Ik krijg plotseling een stekende pijn in men linkerbil die heviger wordt. Als ik nader kijk zie ik allemaal rode irritatie. Ik denk dat ik gebeten ben door iets onbekend. Ik haal men betenzalf bij en dit verzacht toch. Later zie ik wat rondvliegen wat op een daas lijkt, dat is misschien de boosdoener. Ik heb de intentie om vandaag in een hut te slapen maar als ik aan de toegangsweg kom, is dit een smal steil wandelpad. Als ik wat verder op verkenning ga, wordt dit een zeer nauwe hangbrug! Onmogelijk om hier met de fiets te passeren dus dat wordt 7km terug naar de Doc-camping. Hier aangekomen is het nog een lang stukje gravel. Er zijn 2 kampeerzones en als ik op de eerste aankom. Is er een man die zegt dat er verderop nog veel mooie plekjes zijn. Het is overduidelijk dat hij dit plekje voor zich wilt. Dat hij een auto heeft en ik al 70km gefietst heb, maakt niet uit. Iets verderop vind ik langs het meer een klein graslapje. Dit is niet echt de kampeerzone maar wel een prachtig plekje. Hier installeer ik me! Daarna neem ik een bad in het meer dat niet te koud is. Ik ben er even van gespaard gebleven maar jawel hier zitten terug sandflies. Geen massa's maar toch genoeg om me te enerveren. Als de zon achter de bergen duikelt, koelt het ferm af. Ik krijg koude handen als ik dit typ. Vanavond slaap ik in met het klotsende water vlakbij men tent.



Donderdag 27 Februari 2014:



Men tentje ligt zo goed dat ik maar moeilijk ontwaak. Ondanks ik 2 maal ben wakker geworden, was het een zalige nacht. Eens ik de zijweg heb verlaten, die naar het meer leidde, kom ik terug op de hoofdweg. Er staat een windje maar hij duwt me in de rug. Ik kan aardig snelheid maken van 27km/h en dat op gravel. De hellingen staan vol witte mopjes of schapen, massaal! Af en toe slip ik wel wat en moet even stoppen dan. De weinigen auto's die passeren, bedekken me weer onder het stof. Eentje stopt en vraagt hoe de weg is naar het meer. Hij gaat wat fietstrails uittesten. Na een dik uur draait de weg en zo krijg ik de wind ook langs een andere zijde. Dit maakt het trappen met momenten moeilijker. Tegen de middag vind ik een klein hutje om even in te schuilen. Nog een paar kilometer en ik verlaat de gravel, ik kom terug op het asfalt. De weg draait weer en nu krijg ik de wind frontaal op me. Het gemiddelde zakt naar een derde van wat het was in de morgen. Ik ga amper vooruit en het kost me veel energie. Het wordt ondertussen ook grijzer maar een flauw streepje zon blijft over. Men verwachte aankomsttijd is al ruim verschoven. Uiteindelijk kom ik toch aan in Te Anau en zet me op het Kiwi Holiday Park. De douche heeft even nodig om op te warmen maar brengt me dan terug op men positieve. Tegen dat ik ga winkelen, regent het. Ik krijg een mailtje binnen dat men naamkaartjes zijn aangekomen in Queenstown, net te laat! Ze worden doorgestuurd naar hier. Ik ga me dus een aantal dagen moet entertainen maar dat mag geen probleem worden aangezien ik hier vlakblij Milford en Doubtfull Sound zit en talrijke wandelingen. Ik heb misschien een lift naar Milford van het Engels koppel dat ik in Queenstown heb leren kennen.



Vrijdag 28 Februari 2014:



Het is moeilijk ontwaken. Vannacht was er gerommel in de voortent. Dit bleek een egeltje te zijn. 's morgens ontdek ik dat hij aan wat brood geknabbeld heeft. Op een verloren druppeltje na is het gestopt met regenen. Ik ben wat te laat voor te ontbijten en als de schoonmaakploeg er is, kan ik buiten voort eten. Hierna ga ik wat op verkenning in het dorp, winkeltjes kijken. Ik ga nog even bij de toeristische dienst langs om te zien of ze me nog iets kunnen vertellen dat ik niet weet. Via het meer wandel ik naar de supermarkt om dan men stokbrood terug op de camping binnen te smakkelen. Ik verneem van men vader dat men pakje in België is aangekomen maar dat de douane een aantal documenten mist. Het verbaast me niets dat ze daar weer moeilijk doen. Ik stel gauw een brief op, in de hoop dat dit voldoende is. Iets later ga ik naar de cinema, er speelt een film over Fjordland. Het merendeel van de beelden is geschoten vanuit een helicopter wat spectacualire beelden oplevert. Spijtig genoeg val ik halverwege in slaap en mis ik zo een stuk... Terug op de camping zijn er nog 2 meisjes op de fiets aangekomen. Ze komen van het Noordeiland en ik kan er blijven slapen op de terugweg, als ik te weten kom, waar ze juist wonen tenminst! Ik bel nog met het Engelse koppel en morgen kan ik met hen meerijden naar Milford Sound. 's avonds boek ik dan nog een cruise ter plekke. Morgen de ongerepte wildernis in, zonder fiets.



Zaterdag 1 Maart 2014:



Ik ontwaak verkleumd. Het is ijzig koud en ik krijg flashbacks naar winterfietstochten. Volgens het weerbericht op de GSM is het 2°C. Dat vind ik koud genoeg voor een extra laagje. IK ga naar het ontbijt even winkelen en als ik klaar ben, ga ik naar de hostel waar Alan en Barbara verblijven, het Engels koppel waar ik vandaag met meerijd. Ik had voor hen wat zoetigheden gekocht maar Alan is spijtig genoeg diabeticus. Wat later zitten we in de auto voor de rit van 120km. Het eerste deel is nog redelijk rechte baan dus hier maken we snel vooruitgang. Dan kronkelt de weg ook meer en maken we hooge. Als ik niet op de GPS had gezien, had ik het niet geweten. In de auto merk je dat amper. We stoppen her en der voor een foto'tje. Sommigen plekken waar het te druk is, houden we voor de terugweg. Bij de Homertunnel is het even wachten. Bij groen licht gaan we dwars door de berg om daarna aan de afdaling te beginnen. Ik voel me niet altijd even lekker maar de weg krijgt me niet klein. We komen keurig op tijd aan en ik check me in aan de terminal. Ik boord aan de Milford Cruise NZ, in vergelijking met de andere schepen redelijk klein. Er is ook niet zoveel volk want maakt dat ik de boot bijna voor mezelf heb. Er zijn thee en koekjes. Ik verneem van de begeleider dat ze nog maar een maand actief zijn dus nog wat aan naambekendheid moeten winnen. We varen links tot het einde van de fjord en terug langs de andere kant. We zijn omgeven door steile kale kliffen tot in het groen bezaaide delen. We stoppen bij een zeehondenkolonie die het ervan nemen op een rots. Dan komen we heel dicht bij een waterval die vanuit de hoogte naar beneden draast. Het is schuilen geblazen want de boeg van het schip wordt kletsnat. We gaan verder tot waar de fjord in de Tasman Zee uitmondt, hier nemen de golven wat toen en gaat het schip wat meer op en neer. In de fjord is het bovenste water zoet en daaronder ligt zeewater. Na even de grote oceaan gezien te hebben, varen we terug de Sound binnen. We gaan op zoeken naar pinguïns maar ze spelen verstoppertje. We krijgen nog wel wat zeehonden te zien en een trio van watervallen. En als afsluiter nog een megazicht op een megaberg en een megawaterval. De GoPro verzuipt bijna in het natuurgeweld. Wat later staan we terug in de haven, dit is voorbij gevlogen! Het was zeer zeker de moeite. Op de pier wachten Alan&Barbara met op voor de terugrit. Voor de terugrit hebben we geen tijdsdruk en we stoppen op de plekjes die we op de heenweg hebben overgeslapen. Zo ben ik nog wa kiekjes van het overindrukkende landschap rijker. Ik word afgezet op de camping en bedankt Barbara&Alan uitgebreid. Het doet 's avonds nog een paar druppels. De maaltijd doet meer dan deugd na het avontuur vandaag. Het had ook buitengewoon machtig geweest om de weg te fietsen maar hij is lang en er is veel verkeer. Ik heb er toch men deel van gehad!



Zondag 2 Maart 2014:



Ik slaap vandaag terug wat langer. Na het ontbijt regent het en nadat ik naar huis geskypt hebt, regent het nog harder. Hmmm, ik ga naar de receptie en regel transport terug van een wandeling. Nu moet ik natuurlijk vertrekken. Ik doe men fietsregenbroek nog overaan en stap richting supermarkt. Met de nodige proviand verlaat ik het dorp. Het eerste stuk gaat langs het meer. Ik ga nog even bij het Doc-kantoor binnen met de vraag of er ergens een schuilplek is maar ik krijg een negatief antwoord. Ik plens verder. Ik kom voorbij een volière maar het is niet de moment om hem te bezoeken. Een boom die een beetje beschutting biedt,wordt de lunchplek. Gehurkt werk ik men eten binnen vooraleer verder te gaan. Wat verder kom ik aan de sluizen die de nabije waterkrachtcentrale sturen. Hierna begint de Kepler-track. Één van de bekende wandelingen in de regio waarvan ik het eerste deel van zal doen. Ik duikel direct het bos in. De regen is gestopt maar het bos lekt nog verder. Er is een overdaad aan varens en het gronddek is bedekt met mos. De bomen zijn overweldigend en kleine riviertjes zijn zoals je ze in de decors van de dierentuin ziet maar dan echt! Onderweg zijn er best wel veel wandelaarrs, allemaal stevig gepakt. De Kepler-track neemt 4 dagen om volledig uit te lopen. Ik kom onderweg nog één van de fietsmeisjes die ik eergisteren op de camping had ontmoet, ze zijn op terugweg en zijn vanavond weer op de camping. Mijn avontuur door het machtige woud komt ten einde. Ik moet nog een lange hangbrug oversteken en ik ben bij Rainbow Reach of het eindpunt van de dagtrip. Ik ben een uur te vroeg voor men transport. Iemand biedt me een lift aan, spijtig dat ik die boeking heb! Iets na 17u ben ik op terugweg naar het dorp. De warme douche doet goed na de natte dag van vandaag. Daarna is er pizza en ik zie de fietsmeisjes terug. Ik weet eindelijk hun namen maar ben ze al vergeten. Ze slapen in de backpackers dus zitten lekker droog. Morgen houden ze een dagje rust om te bekomen van hun tocht. Ik doe een andere wandeltocht als ik op tijd wakker ben.



Maandag 3 Maart 2014:



Ik sla er niet in om de watertaxi van 9u30 te halen. Als ik in gang ben geschoten, trek ik eerst naar het dorp op zoek naar een DC3 voor men nonkel. Op het adres is een B&B, als ik binnentreed, word ik onthaald door een meisje. Een heer weet me te vertellen dat het toestel in Blenheim is voor onderhoud dus helaas. Het meisje blijkt française te zijn en dwingt me om men frans nog is boven te halen. Ik krijg er nog een thee en een muffin bij, onvoorstelbaar. Na een korte conversatie haast ik me naar de supermarkt voor proviand. Daar wordt men VISA geweigerd, als ik nog even de bank binnenspring voor info krijg ik daar te horen dat ik mijn bank moet contacteren. Dat is voor later want om 13u gaat men watertaxi naar de andere kant van het meer. Het druppelt en wat later scheren we tegen 50km/h over het meer. Kort daarna ga ik aan land aan de andere kant. Een stukje strand en dan kom ik in een dens bos. Het lijkt alsof dit land voor de eerste keer verkend wordt. Het duurt echter niet lang voor ik al andere wandelaars tegenkom. Ik ga een stukje bergop waar ik wat verder lunch. Door het nog natte weer is het woud zeer vochtig. Er zijn talrijke kreekjes en het is uitermate groen met varens en mos. Dit is weer puur genieten. Langzaam maak ik men weg terug. Door wa openingen in het bos, kan je het meer zien. Ik kom uiteindelijk op hetzelfde punt uit als gisteren bij de waterdam. Het is fris maar even droog. Dit laat me toen om deze keer wel de volière te bezoeken. Ik zie een eend, wat kea's en een takahe, een net niet uitgestorven vogel. En eerlijk gezegd lijkt hij wat prehistorisch ook. Bij men laaste supermarktbezoek werkt de VISA weer normaal. Terug op de camping zie ik Dani&Rosi, de 2 fietsmeisjes van het Noordeiland. Ze zijn uitermate blij als ik de tv aan de praat krijg. Na hun dagje rust proberen ze morgen naar Milford te liften. Deze avond is het niet zo druk in de keuken. Men pakje is er nog niet wat maakt dat ik hier morgen nog een dagje zal vertoeven.



Dinsdag 4 maart 2014:



Vandaag wordt een luie dag. Ik slaap uit en ga het dorp in. Ik wandel wat rond en ga bij de toeristische dienst langs met de vraag of ze nog een suggestie hebben om me hier bezig te houden. Buiten een wandelingkje in het park is er niets. Ik doe men inkopen en lunch. Dan vraag ik op de receptie naar men pakje maar nog steeds niets. Ik geraak niet meer in het park voor de wandeling dus computer ik maar wat. Gelukkig heb ik hier een lange internettoegang. Halverwege de middag moet ik even op zoek naar de sokken die ik gisteren gewassen heb, want de wind was ermee weg. Gelukkig vind ik ze allemaal. 's avonds zie ik Rosi nog van de fietsmeisjes uit het Noord Eiland. Morgen gaan ze terug op pad, ik hopelijk ook. Ik zal echter nog tot de middag hier blijven. Het zal varen om terug in het zadel te kruipen na deze lange luie periode.

---

Comments

[Eddy Philips]

foto shoots
Het wordt met de dag boeiender, misschien komt dat door de mooie foto's . Ik heb de indruk dat je dit nog lang vol kunt houden, als de bankkaart nog even meewil wordt het een never ending story. Een prehistorische vogel ben je ook niet, dus geen volière voor jou maar de vrije natuur.