Kaikoura

---

Aangekomen in Kaikoura gingen we eerst , zoals altijd, naar het informatiecentrum. We hoorden daar dat je enkel de walvissen kon zien met een boot, en dat er maar 1 maatschappij was.

Jan had gehoord dat net iets boven de stad Kaikoura een andere plaats was waar je ook dezelfde walvissen kon bekijken...maar hij was de naam van het dorpje vergeten!! De bib was niet meer open, dus geen internet.Tijdens onze wandeling door het stadje viel het op dat je overal 'crayfish' kon eten. Crayfish is een kleinere soort kreeft. We hadden beiden nog nooit kreeft gegeten in ons leven en besloten dit toch ook eens te proeven. Na de talloze kook programma's op TV waar ze de kreeft als een 'culinair orgasme' beschouwen wilden we dit toch ook es op onze tong voelen...maar we hadden geen budget om een crayfish met frietjes te kopen voor $100 in een restaurant.

Na wat te slenteren gingen we in een winkel binnen waar ze gespecialiseerd waren in Paua schelpen te verwerken in juwelen. Het was er té toeristisch en het ganse gedoe sprak ons niet aan. De Paua schelpen probeerden we zelf te zoeken de dag erna. En of we ze gevonden hebben! We hebben een aantal prachtige exemplaren gevonden tussen de rotsen in het water! We zagen ook vissers die de Paua schelpen opvisten. Ze hadden allebei snorkelgerief bij hen. Grappig om de ene man op zijn buik te zien liggen in het water met een mesje de schelpen los te prutsen van de rotswand. In de Paua schelpen zit een weekdiertje (Abalone). Dit is hier ook een locale specialiteit. Wij zijn geen liefhebbers van weekdieren (schelpen, oesters, slakken) bah!

We besloten terug naar de auto te keren, tot ik plots verschillende vissers zag richting de kust. We namen ook even een kijkje. Het Whitebait seizoen zat er bijna op (Whitebait is een soort doorschijnend visje , een kleine 10 cm groot) en is hier een echte delicatesse. Het visseizoen loopt van 1 augustus (hier dan winter) tot 30 november. Vele van de mensen proberen te overleven hier van het Whitebait seizoen. Sommige kunnen tot 20 kg per dag vangen. Er wordt hier ook streng gecontroleerd op de manier hoe dat je vist, hoe groot je netten zijn, welke materialen je meehebt, welke technieken je gebruikt etc

Voldoe je niet aan de regels dan kan je tot 2000 nz dollar boete krijgen! Dit is dus enkele weken werken hiervoor! Ze frituren hier vooral de visjes of smijten ze bij eieren tot een omelet. Hier noemen ze dit pattie.

Naar de avond toe deden we een korte maar héél leuke wandeling, tussen de kalfjes, op zoek naar de zeeleeuwen (hier heten ze Fur Seals). Hier heb je een aparte baai, waar je honderden zeeleeuwen kan bewonderen vanop een afstand. Honden zijn hun grootste vijand, vandaar dat er overal opstaat dat honden verboden zijn. Honden vormen de grootste bedreiging voor de meeste dieren hier , ook voor de vogels, want vele vogels kunnen niet vliegen of lopen meer dan dat ze vliegen. En vele vogels en andere dieren zijn hier beschermd. Het is dan ook niet aan te raden om als toerist hier je hond mee te nemen. (merendeel moet het beestje in de auto blijven...en dat is niet leuk hé!)

Even later, op zo'n 5 minuten van de zeeleeuwen kolonie zagen we een soort caravan waar er op stond 'half crayfish with fries & salad$25'!! (halve crayfish met salade & frietjes) Huh? We hadden overal in het stadje zelf crayfish met salade en frietjes zien staan voor 100 dollar en meer. We moesten geen 2 keer nadenken en besloten ervoor te gaan! Heerlijk dit kleine kreeftje! Super lekker! Dankzij de tv-programma's wisten we hoe je het moest opeten , dus geen gepruts en gesukkel. :-) Doordat de caravan een lokaal restaurantje is , met bijna geen personeel (alleen de uitbater zelf en een sous-chef), de stoeltjes staan buiten met zicht op zee en de straat, kunnen de chefs hun prijzen naar beneden halen voor hun vis. Ook stelde de chef voor om onze eigen wijn/bier/drank mee te brengen. BYO (Bring Your Own) is hier 'normaal' in restaurants. Je betaald dus enkel voor je eten en je drank breng je zelf mee = goedkoper hé! Ideaal dus!

Tip: eet je crayfish (kreeft) of andere soorten vissen in een wegrestaurantje. Het is 2 keer goedkoper dan dat je dit in een stad zou eten!

De dag nadien gingen we even piepen op het strand naar de surfers. Jan zou ook nog wel willen surfen. We bekijken waar het mogelijk is en veilig om dit te leren.Gans Nieuw-Zeeland ligt aan de zee (voor diegene die de kaart nog niet hebben bekeken) maar de helft ervan is té gevaarlijk om te zwemmen! In het water zijn vele rotsen, stenen, kwallen en andere gevaarlijke steekvissen, en dan verder in de zee heb je de haaien! Jaja, ook de witte haai komt hier voor! Normaal gezien eet de witte haai geen mensen , ze houden niet van de smaak, maar doordat je op een surfplank peddelt aanzien ze jou als een zeehond – en dit lusten ze wel-

Het is dus de moeite om 5 km verder te rijden, net buiten de stad en het is nog zoveel leuker om met je vingers te wroeten in het zand. Op zoek naar mooie schelpen. Dezelfde schelpen (Paua) worden dus in de winkels verkocht voor$20 en méér – nu ja, ze zijn wel mooier afgewerkt dan de onze-. Terwijl Jan de schelpen naar mij toebracht kwam hij opeens oog in oog te staan met een reuzachtige mannelijke zeeleeuw!



De mannetjes kunnen tot 3 meter lang worden en zo'n 200 kg wegen!Gelukkig bleef hij, zoals altijd, onder alles kalm. En nam hij een foto van het dier.Hij liep naar mij en ik zei 'amai, je hebt de stank van die zeeleeuw meegenomen tot bij mij'. Toen draaide ik me om en zag een dode , half opgegeten zeeleeuw aan mijn voeten liggen. Eeek!

Ik zat binnen de 2 minuten terug veilig in de auto met mijn zak schelpjes! We reden terug naar Kaikoura om ons een boot te boeken. De dame kon geen garantie geven of we de tocht konden doen of niet, vanwege het weer. Het beste is dat je 's morgens de tocht doet, dan krijg je meestal een walvis te zien. De boottocht duurt 3 uur. Krijg je in die tijd geen dolfijn of walvis te zien dan betaald de maatschappij 80% van je te betalen bedrag terug. Maar je hebt wel 97% kans dat je toch een walvis te zien krijgt hoor! In de namiddagen moeten er vaak tochten geschrapt worden vanwege storm of zo. Dus best in de voormiddag de tochten maken! De tocht is niet goedkoop :$145 per persoon!

Op 28 november was het zover! We stonden vroeg op , om naar de walvissen te gaan kijken. Onze (kleine) catamaran zat vol en we moesten plaatsnemen op de zetels. We zagen wel 20 kotszakjes zitten aan de stoelen voor onze neus.Haha , even wat lachen op de boot. Totdat de 'entertainer' zei van 'we krijgen soms wel 800 mensen per dag die de walvissen komen bezoeken' en jullie zijn nu met zo'n 80 man op de boot. 'je moet je niet schamen als je moet overgeven want we zijn het gewend'.

Het eerste deel van de rit was best wel hevig. Je voelde je buik schudden en trillen op het water. We mochten even naar buiten en zagen Albatrossen vliegen. Deze keer hebben we wel foto's van de vliegende grote vogels genomen! Al waren ze wel ver van ons vandaan, dus je moet wat inzoomen op onze foto's. Het water klotste en gutste over onze boot tijdens de 2e rit. Hupla , mijn ontbijt eruit! Bij iedere golf was er wel iemand die ziek werd. En dan waren er nog mensen....wel 10 mensen hingen voorover gebogen in een zakje.

Terwijl de boot een 3e keer stopte om 'een frisse neus te nemen' zagen we plots een bultrug walvis. Één van de mannen die de kotszakjes moest komen wegbrengen en de mensen water geven en zakdoekjes bleef aan mijn arm trekken. Je moet eruit, willen of niet, je hebt betaald voor je walvis te zien!

Ok, ik heb me dat moment héél sterk gehouden en heb aan de rand van de boot, tussen de andere zieke mensen de walvis kunnen bekijken. Toen we terug naar binnen gingen , ging het ietsje bergaf met me. Ik viel flauw (ook al was het maar voor 10 seconden – het was toch héél naar-) Iedereen op de boot keek! De bemanning zette me achteraan , ze zeiden 'het is daar rustiger'. Ja amai! Niet veel rustiger dan midden op de boot hoor! Ik ben behoorlijk ziek geweest. Na al onze ferry tochten doorheen Europa en deze van een paar weken geleden in de Milford Sound was ik nog nooit zeeziek geweest. Ook Jan moest hem sterk houden.

Terug aan land was iedereen bleek. De ene al wat slechter dan de andere. Een Duitser moest hem ook even op de grond zetten en al gauw waren er opnieuw een 6 tal mensen rondom hem. Hupla, zijn benen omhoog! We kregen de tip , aan boord, van die ene man met zijn 'beu job' om in ons oor te knijpen of in onze pols. Mijn oor zag rood, bij mij hielp het niet in elk geval weet ik als'k ooit nog een boot neem: ik ga naar de apotheek op voorhand!

De dag zelf hebben we gerust op South Bay. Toen we cola hadden ging het iets beter met me. Ik drink dit niet graag, het smaakt naar hoestsiroop, maar het helpt wel!!

We reden verder richting Ohau Point, om een waterval te bekijken.De eerste stop was inderdaad Ohau Point, maar geen waterval te zien (het stond verkeerd op ons boekje), wél héél leuke en mooie zeeleeuwen! Prachtige dieren zijn het! Véél mooier dan in de zoo , waar ze onnozele kunstjes moeten doen. Ze zouden zo véél gelukkiger zijn mochten ze niet in een glazen zwembak zitten. Bij deze: ga dus niet naar het dolfinarium! In Zeebrugge kan je de dolfijnen 'live (in het echt)' bekijken in de zee ('s morgens vroeg). En in Zeeland (Nederland , net over de grens) kan je zeehonden zien! ..een leuk dagje of weekendje weg?



Toen we foto's namen kwam er opeens een meisje naar me toe. 'Ben je ok?' Vroeg ze. Ze had ook met ons op de boot gezeten. Ze zei dat ze haar ook niet goed voelde op de boot, en me had zien zitten/staan tussen de rest van de zieken achteraan op de boot. Ze had deze namiddag nog gaan paardrijden! Ze reisde alleen, en ik vroeg waar ze vandaan kwam...Nederland! Oef, wat was ik blij om in het Nederlands verder te praten! Grappig hoe alles kan lopen!Ze was al 5 weken alleen op reis, en ging morgen terug naar Nederland. Ze vloog met Emirates (Arabische maatschappij) en moest 32 uur vliegen!! Alles om goedkoop te reizen hé! :-)

Ze was opvoedster van job en ging een ander werk mogen zoeken als ze terug was in Nederland , want, de regering had de geldknop toegedraaid. Vele van haar mede-studenten hadden geen werk (of toch niet in de juiste sector). Zelfs haar directeur vroeg het vakantiegeld terug van het personeel. Ze besloot dit zeker niet terug te geven (want het was opgebruikt door naar NZ te reizen) en het kon haar niet schelen of de directeur haar ging ontslaan of niet. Dan maar een ander jobje...We deelden dezelfde mening : De regeringen (ook in België) draaien de geldkraan dicht. Mensen verliezen hun job, terwijl er toch véél hulp nodig is! De ouders van een kind dat hulp nodig heeft krijgen een soort kleine premie om hun kind thuis te houden. Als je weet dat Nederland even duur is als België en mensen ook met 2 moeten gaan werken om de huur te kunnen betalen en rond te komen...de politiek moet es wakker geschud worden

Hier zagen we een lezersbrief in de krant staan (over Nieuw-Zeeland):'Er was deze week een documentaire over kinderarmoede in Nieuw-Zeeland. We weten allemaal al langer dan vandaag dat dit bestaat en toch wil niemand ernaar kijken.'

Feit! Misschien moet er één of andere Belg daar ook es een documentaire over maken in ons land? We weten ook allemaal dat er kinderarmoede bestaat in België! Maar we zien het liever niet op de televisie! Denk es aan de grootsteden (en erbuiten) , waar jij aan het shoppen bent...en kinderen (terwijl ze naar school moeten gaan) bedelen!

Even terug naar de zeeleeuwen en het Nederlands meisje. Ze wist ook niet waar de waterval was, en we besloten samen te gaan kijken. We reden ongeveer een goeie km verder en voilà een bordje met 'waterval'.De baby zeeleeuwen worden hier grootgebracht.Honderden mama – zeeleeuwen komen in de winter van de zee (beneden) tot boven naar de waterval om hun kleintjes ter wereld te brengen -.Hier zijn ze veilig. Want papa – zeeleeuwen hebben soms grote honger en eten de kleintjes op! Ze zijn op het strand véél kwetsbaarder dan boven bij de waterval.Vanaf 4 à 5 jaar zijn ze volwassen en zijn ze in staat om ook het ouderschap op zicht te nemen. Het is super om deze dieren te zien, deze kleinere beestjes te zien rondzwemmen in het heldere water.



En het zijn slimme dieren, om ieder jaar terug te keren naar dezelfde plek.



Een weetje: een mama – zeeleeuw gaat vaak enkele dagen weg om te jagen vooraleer ze terug keert naar haar kleintje. En ze laat haar kleintje pas alleen als de baby haar stem herkent.



En de papa zeeleeuwen , wel die doen niks! Ze kunnen enkele dagen zonder eten blijven zitten op hun plek ,om hun territorium af te bakenen. Ze blijven meestal wel trouw aan hun partner. Maar het is moeder die moet gaan vissen en de kleine gaan bezoeken aan de waterval. 'De nieuwe man' bestaat nog niet bij deze dieren.Er zijn nu een goeie 100.000 seals (zeeleeuwen) in NZ. Een goeie honderd jaar terug waren er zeker een miljoen. Door de jacht op hun pels zijn er héél veel vermoord."Zeehonden baby's kijken je aan, met oogjes die vragen, wat heb ik misdaan”?Ook jaagden de Kiwi's hier op walvissen. De walvisjagers werden ze ook wel es genoemd. Halverwege de jaren 50 werd het verboden om nog op walvissen te jagen, en werden ze een beschermde diersoort. Ik ben blij dat dit hier verboden is! In Ijsland, Faroër, Noord-Amerika en Japan is dit niet verboden. Er bestaan organisaties zoals : Greenpeace en Seashepard die dit willen verhinderen. Ik kan hen alleen maar hierin steunen! Deze jacht moet verboden worden , overal ter wereld!In Noord-Amerika jagen ze er vooral op vanwege hun muskus olie (de meest kostbaarste olie ter wereld , dit wordt gebruikt in dure parfums!) maar ook voor hun vel en hun vet. In Japan is walvis een echte lekkernij en worden ze helemaal opgegeten. In Ijsland en Faroër is het vooral een traditie. Ze jagen de walvissen op en maken dat ze tot op het strand terecht komen waar ze vermoord worden. Een 6 tal walvissen betekent alweer een goed visjaar voor de bevolking! Raar waar mensen toch in geloven! En dan eten ze de walvis ook op.







Ook de zeeleeuwen kunnen opgegeten worden! Is het niet door een haai dan is het door de Orca! Deze heeft onterecht de naam 'walvis' gekregen, want een walvis eet enkel vis & plankton. De orca is eigenlijk een soort reuzegrote dolfijn! Ja , sommige dolfijnen eten ook pinguïns ! Soms wordt de Orca ook wel de walvishaai genoemd.







Nog een weetje: een walvis maakt héél veel lawaai onder water. Een soort snerpend geluid. Je oren kunnen dit geluid onder water niet verdragen, en je zou de rest van je leven er gek uitkomen wist één van de bemanningsleden op de walvisboot ons te zeggen.



Via de computer kan je dit wel verdragen. Het geluid wordt gedempt.

Nu zijn we op het noorden van het Zuidereiland. In Marlbourough district (nee niet van de sigaretten, maar van de wijn!) dit is hier een echte wijnstreek! Dit wordt proeven dus!

---