Okarito, Ross & Hokitika

---

Okarito is een klein plaatsje aan de kust. Héél gezellig! Je kan hier ook een gids huren om 's nachts door het bos te wandelen om de zeldzame Kiwi vogels te bewonderen. Je moet er wel een hoop centen en engelengeduld voor over hebben om ze te bekijken maar ze moeten wel de moeite waard zijn denk ik! De kiwi vogels (daar zijn de Nieuw-Zeelanders naar genoemd , en nee niet naar het kiwi-fruit!) zijn uiterst zeldzaam. De dieren zijn tussen een merel en een kip , want je hebt er verschillende soorten in. Ze kunnen niet vliegen en zijn héél schuw!
Nu heb je er in Okarito een kleine 300 nog over. De DOC probeert de kiwi vogels te beschermen door de moeders en hun eieren over te plaatsen naar het vogel bescherm centrum in Christchurch. Als de vogeltjes daar 1 jaar oud zijn gaan ze naar een apart eiland (zoals onder andere Stewart Island) waar de mogelijkheid nog bestaat om te overleven!
Ongeveer 95% van de kiwi vogels die niet op een apart eiland geplaatst worden overleven hun eerste levensjaar niet. De dierenliefhebbers denken dat de vogel zal uitgestorven zijn tegen dat het 2050 is als ze niet op tijd ingrijpen.

De dieren die vooral een echte pest hier zijn, zijn: konijnen, wezels, nertsen, ratten en andere knaagdieren.
In elk bos zie je borden staan met 'danger, cyanide' dit vergif stopt men in de bomen (roze lintje) en men plaatst overal vallen (oranje stokje). Bij deze wandelingen is het ook verboden om honden mee te brengen = dodelijk.

Konijnen, nertsen, wezels, deze dieren kwamen hier niet voor in Nieuw-Zeeland tot voor de jaren 70! Deze zijn meegebracht door de 'nieuwe Kiwi's of Europeanen'. Vandaar dat het nu zo strikt is in import en export van goederen.
Ook geiten, herten en andere 'wild' kwam hier niet voor.
Regelmatig worden er jachtpartijen gehouden in de bergen en het bos op deze dieren. Ik vind het vreselijk om de foto's te zien in de bakkerij of in een koffieshop. De trotse mannen en vrouwen met een geweer en 10 dode herten naast hun helikopter.
Nu ja, ik versta wel dat ze iets moeten doen om de dieren die hier oorspronkelijk niet voorkwamen om ze te verwijderen om hun eigen dieren te redden maar zo'n hartloze manier...dit gaat mijn verstand te boven.

Ook zie je hier regelmatig in de stadjes een bontwinkel. Wie draagt er nu een zielig diertje met pootjes en plastieken oogjes als een muts?


Jan deed een mooie wandeling en ik rustte de dag erna nog wat uit van een migraine aanval. Helaas stopt mijn migraine niet hier op reis en heb ik mijn Cafergot vergeten thuis...1 voordeel ik kan nu wel de ganse dag slapen zonder aan 'het werk' te moeten denken of naar de dokter te moeten lopen voor een briefje.

We besloten rond de middag een kayak tocht te doen, de man die de kayaks verhuurde raadde ons aan om de dag erna terug te komen. Er was een stevige wind ontstaan en hij zei 'het doorgaan is niks, maar het terugkeren op het meer daar heb je héél veel spieren voor nodig' 'ik wil jullie niet teleurgesteld zien terugkeren'. Hij had wel gelijk. We willen uiteraard 'waar voor ons geld' en besloten het niet te doen.

Ook de strandwandeling was de kortste dat we tot nu toe al gehad hebben. Snijdende wind, bijtend zand tussen onze teentjes. We besloten verder te rijden richting Hokitika. Op weg daarnaar toe stopten we in het stadje Ross. De West Coast (West kust) is gekend voor zijn goudmijnen. Hier zijn er nog verschillende kool en goudmijnen waar er nog dagelijks mijnwerkers werken. Hier kan je alweer héél mooie wandelingen doen! Maar alleen op de aangeduide plaatsen want overal heb je de borden waarop staat 'pas op : mijnschachten' 'kans op steenval' etc

In Ross hebben we ons wel geamuseerd door es ons hoofd in zo'n geschilderd plaatje te steken :-) Jan & ik als French Cancan ladies! Life's fun!


In Hokitika besloten we de toeristische richting op te gaan en te doen waarvoor het stadje zo gekend is : de jade! Hier noemen ze het Greenstone of Pounamu (Maori taal) maar wereldwijd heeft het de naam Jade.
Hier kan je in de Jade Factory de mensen aan het werk zien hoe ze de stenen polijsten en bewerken tot prachtige juweeltjes!
Ik mocht een juweeltje kiezen van Jan maar , moeilijk als ik ben (ik wil iets dat niet in elke souveniersshop verkocht wordt) vond niet echt iets naar mijn gedacht.
We liepen zowat alle jade winkels af in de stad maar vonden niet echt iets. En andere dingen pasten niet in ons budget.
Wat ons vooral opviel dat het allemaal zo super gepolijst en glad moet zijn in die juwelen. En als het geen touwtje is dan is het zo een lelijke gouden ketting aan de steen...nee , ik kijk uit naar iets anders. Iets unieks.
Toevallig passeerden we het theater , en wat bleek, het was een cinema! Joepie, ze hadden de film van de Twilight serie – Breaking down part I- , slechts 1 dag later dan de vriendinnen in Gent en ik zou'm ook zien en kunnen meebabbelen!
Ik had Jan achtergelaten aan het strand en ging op film avontuur! De stoelen waren houten banken met een miserabel kussentje op!! Mijn gat heeft 2 uur zeer gedaan! Maar het voelde wel aan als een privé cinema, met slechts 15 andere mensen in de zaal...en bijna allemaal oma's :-)

We reden 's avonds verder richting Stalford camping maar op de camping zelf zijn we pas 1 1/2e dag later geraakt. Ik reed en wou eventjes van de baan gaan om onze kaart te bekijken. Dus we parkeerden ons in het gras/berm , en we geraakten er niet meer uit!! Ons wiel zat vast in de modder! We durfden ook geen voet uit onze auto te zetten want een grote zwarte grommende hond liep een paar toertjes rond onze wagen. En het was pikdonker...
het werd die avond een koekjes – avond – maaltijd.

De volgende morgen rond 6 uur probeerden we nog es de auto uit de modder te krijgen. Maar geen geluk. Het achterste wiel zat nog meer vast en slipte constant. Geen chance met steentjes onder het wiel te leggen, geen geluk met de modder weg te scheppen met onze handen , te duwen aan de wagen op alle mogelijke manieren, ...
we zagen geen andere mogelijkheid dan een wagen te doen stoppen. De man in de jeep zei : ga over de heuvel en neem het eerste huis rechts.
We besloten samen over de heuvel te gaan, want het was 7 uur 's morgens (en dit op een zaterdagmorgen).
Ok ,het eerste huis op de heuvel was leeg. Richting het 2e huis zagen we een bordje staan met 'luxury accommodation' (luxueuse verblijfplaats). We hoopten dat die mensen ons konden helpen.
Het eerste moment zag het huis er leeg uit. We beseften ook van 'ok , de mensen slapen misschien nog'.
Toen er een vrouw in pyjama een zijdeur opendeed en ons argwanend aankeek.
We legden de situatie uit , dat ons wiel vastzat van onze wagen en we een 4wd auto nodig hadden en een ketting om ons eruit te trekken.
De vrouw zei dat haar man naar de boerderij was en dat ze ons ging voeren tot daar.

Na 5 minuten kwam ze terug en mochten we bij haar ontbijten! Dit was het beste ontbijt dat we sinds onze reis al gehad hadden! Toast, marmelade, jam, koffie, honing. Yummies!
Haar naam is Ruth. En haar man heet Gary. We hebben haar man niet gezien, maar haar zoon (noemt ook Gary) kwam even later met zijn wagen om ons. Ook Ruth ging mee, om te kijken en ons de weg te tonen naar de camping van Stafford.

In 2 seconden was onze auto uit de modder getrokken! Hoera!! We waren super blij dat we de AA niet moesten bellen, want dit ging ons zeker honderden dollars gekost hebben.
We bedankten hen hartelijk en gingen elk onze eigen weg toen we eenmaal veilig en wel op de camping waren.

We besloten in de namiddag ook wat goud te zoeken, want de camping hier heeft leuke wandelingen. Wel eigenlijk is het voor't moment niet echt een camping want er wordt op gewerkt. We hoorden van andere mensen dat de DOC hier niet komt controleren , dus we betalen ook niet hiervoor.
Na onze goudzoektocht , helaas, enkele glinsteringen in ons potje maar verder voor de rest niks.

In Greymouth ging ik nog vlug even naar de supermarkt op zoek naar de Belgian Pralines (hier hebben ze maar 1 merk: Guylian , zeevruchten) en kocht een doos voor Ruth & Gary en een fles wijn.
In Greymouth zelf is niet zoveel te zien. Een stad gelijk de andere. Na een telefoontje , gingen er we er deze namiddag naartoe. In de namiddag begon het opeens superhard te regenen. Onze regenjassen waren kletsnat, onze broeken ook. We besloten te betalen deze keer voor een camping. Jan had er de beste /goedkoopste uitgekozen. Met een gratis Spa bath (jaccuzzi!)
whoehoe! Het kon ons niet schelen of het buiten stortregende en koud was. In het bad was het lekker 37°C! Hemels!

---