Op vakantie naar Nieuw Zeeland

---

Buenos dias!

Zo eindelijk dan de laatste update van mijn trip. En ja, ik ben inderdaad al terug inmiddels, maar goed, wat kan ik er verder van maken dan dat ik een beetje een motivatiegebrek had om het laatste stuk van mijn reis met jullie te delen. Want het valt niet 100% mee om vanuit een half jaar lang leve de lol in een aantal fantastische landen opeens weer terug te zijn in het kille Nederland. Want sneeuw met onze terugkomst, daar had ik toch geen moment rekening gehouden. Goed, onze laatste reisbelevenissen dan maar, onze trip naar Nieuw Zeeland.

Vakantie. Zo voelde het een beetje toen we naar Nieuw Zeeland gingen. Vakantie? Wat was hetgeen hiervoor dan? Tja, het is ook alleen maar hoe ik me voelde. Waarschijnlijk omdat onze NZ-trip maar voor een kleine 2 weken zou zijn, terwijl we door Australie natuurlijk bijna een half jaar gereisd hadden en daar ook aan het werk geweest zijn. Het gevoel was toch iets anders in ieder geval.

De trip door Nieuw Zeeland werd afgetrapt in de grootste stad van het Zuidereiland, Christchurch. Even ter verduidelijking: NZ kent 2 eilanden, beiden langwerpig in de noord-zuid richting. Wij hebben vanwege de beschikbare tijd gekozen om enkel het qua natuurschoon toch mooiere zuidereiland mee te pakken. Want hoewel we voor NZ relatief gezien weinig tijd hadden ingepland, was dat absoluut niet omdat we dachten dat 2 weken wel genoeg zouden zijn. Het was meer dat we in zijn algemeenheid gewoon tijd te kort kwamen om alles te bekijken wat we wilden bekijken.

Ook NZ is een land van weinig bevolking en relatief grote afstanden, en in Australie waren we er achter gekomen dat de beste manier van reizen toch wel de auto was, dus ook in Nieuw Zeeland hebben we geopteerd voor het huren van een auto. En ja, uiteraard moest dat weer El Cheapo (letterlijk de naam van de huurklasse) dus het was geen verrassing dat de rental company ons opzadelde met een prachtige Daihatsu Sirion. Denk daarbij aan klein, haal daar nog wat vanaf en je komt uit bij deze koektrommel op wielen. Het was dan ook geen gezicht om daar weer met 3 grote gasten + bagage in te zitten. Maar ach, het bracht ons waar we heen wilden, dus ons hoorde je niet klagen.

De 1e etappe leidde richting het noorden van het zuidereiland, via Kaikoura naar Picton. Hier kwamen we al gelijk tot de conclusie dat NZ toch behoorlijk anders is dan Australie! En dan met name dat het vele malen groener is dan Australie. Zeker voor Ton en ik, net terug uit de outback, was het contrast wel heel groot. Daarnaast kent het land ook een enorme diversiteit. Het kent heuvels, bergen, meren, eeuwige sneeuw, maar ook regenwoud, goudgele stranden, azuurblauwe zee en natuurlijk 40 miljoen schapen. Mensen denken vaak aan de prachtige landschappen uit de Lord of the Rings films, maar er is absoluut veel meer in het land dan alleen dat!

Maar goed, ik dwaal weer af. Kaikoura was onze eerste stop van betekenis. Ingesloten door de alpen is dit plaatsje vooral bekend om haar walvissenkolonie en ander maritiem leven. Als eerste hebben we op het schiereiland vlakbij een poging gewaagd om enigszins vanaf hoogte de walvissen te spotten, maar helaas, dat viel tegen. Al weet je soms niet of het een schaduw van een golf is, of een grote vis! Maar beneden in het visitor's centre bleek al gauw dat de walvissen die dag op 6 km uit de kust gesignaleerd waren, dus dan kan je het wel vergeten met je goede bedoelingen. Een stuk verderop richting Picton kwamen we wel per toeval in het midden van een zeehondenkolonie terecht. Alhoewel we die natuurlijk in het waddengebied ook hebben, blijven dit toch unieke beesten waarbij ik me vooral verbaas om de flexibiliteit van hun nekken! Na een paar foto's met Seabert zijn we dan toch maar doorgereden.

Picton zelf is een klein slaperig dorpje wat eigenlijk alleen wakker wordt als de ferry naar Wellington aankomt of vertrekt. Ons hostel aldaar had meer weg van een soort huiskamer met een eigenaresse die zich vrolijk tussen de gasten begaf en ook de hele avond bleef zitten. We kwamen hier wel al gelijk tot de ontdekking dat er toch wel een verschil zit tussen reizigers in Nieuw Zeeland en Australie. In Australie prevaleert toch het type backpacker wat over het algemeen wat jonger is en voor wie het reizen niet alleen bestaat uit dingen bekijken en doen, maar daarbij mag het feestje toch zeker niet ontbreken. In Nieuw Zeeland zijn er toch veel meer mensen die het vooral gaat om het natuurschoon en vooral de vele manieren om dat te verkennen. Het barst van de wandelaars, fietsers en kanoers en qua leeftijden zit er meer variatie in ten opzichte van de gemiddeld wat jongere backpackers in Australie. En voor de verandering was dit ook wel zo leuk!

De volgende dag gingen we richting het nationale park van Neerlands trots in Nieuw Zeeland, Abel Tasman. Want ook hier waren wij kaaskoppen destijds weer eens haantje de voorste om het land te ontdekken, en Abel Tasman wordt hier ook gezien als een belangrijke persoon in de geschiedenis van het land en is naamgever van veel plaatsen. In het nationale park, door ons verkend vanuit het piepkleine plaatsje Marahau, vind je vooral de al eerder genoemde stranden, bossen en heuvels die direct uit zee opreizen. En hoewel NZ er om bekend staat dat het er vaak regent troffen wij het met fantastisch weer. De enige manier om het park echt te verkennen is te voet, dus we gooiden er maar weer eens een hike uit. En wij moesten uiteraard weer eens zo eigenwijs zijn om in 1 dag een stuk te gaan lopen waar eigenlijk 2 dagen voor stond. En dat hebben we geweten. Want hoe mooi het ook was, 25 km op 1 dag in een bergachtig op en neer gebied is toch wel een beetje veel van het goede. En de laatste 1,5 uur werd vooral ook gekenmerkt door stilte. Ach, af en toe moet je je grenzen op zoeken toch? Het leukste stuk was de low-tide crossing van een baai. We moesten deze wel nemen, tenzij we 3 km wilden omlopen voor een stuk van een paar 100 meter. Maar goed, op een gegeven moment waren we het wachten wel beu en vonden we het tij wel laag genoeg om het op blote voeten en met opgestroopte pijpen het er op te wagen. En uiteraard vergis je je dan alsnog in de diepte van het water. En vooral Robbert ondervond dat en die heeft vervolgens ook de rest van de wandeling in zijn boxershort gelopen omdat zijn broek zeiknat geworden was 😊

Na dit schitterende natuurgebied leidde de route verder naar de westkust van Nieuw Zeeland. En wie het heeft over de westkust, die heeft het over regen, kou maar wel prachtige uitzichten. Nieuw Zeeland ligt namelijk precies op de grens van 2 tectonische platen, iets wat ook heeft gezorgd voor de vorming van de alpen. Dit heeft als gevolg dat alle vochtige oceaanlucht tegen die bergen aanwaait en daar vervolgens valt als sneeuw of in de lagere gebieden...regen. Gelukkig zat het weer mee (waar we trouwens de hele trip eigenlijk niet over mochten klagen) en kwamen we redelijk droog over tijdens onze trip. Als eerste stopplaats stonden we stil bij de Pancake Rocks. Dit is een rotsformatie die geologen al hoofdbrekens heeft bezorgd, omdat niemand weet hoe ze ontstaan zijn. Het zijn rotsen die er uitzien alsof het een grote stapel pannenkoeken is. En dit geeft mooie uitzichten, waarbij ik af en toe een flashback had naar de Great Ocean Road in Australie. Met vloed is het nog mooier, omdat je dan de kolkende zee hebt die af en toe door gaten in de rotsen (zgn. blowholes) naar boven komt, maar helaas waren wij een paar uur te vroeg voor dit verschijnsel.

Op dezelfde route (tja, je hebt ook eigenlijk maar 1 weg aan de westkust) lagen ook de 2 beroemdste gletschers van het land, de Franz Jozef en Fox gletschers. Het bijzondere aan deze gletschers is dat ze bijna op zeeniveau eindigen. Dit wordt veroorzaakt door de grote hoeveelheden neerslag bovenop de bergen en de steil aflopende berghellingen waardoor de gletschers veel sneller bewegen dan hun soortgenoten op andere plekken van de wereld. Voor ons wel zo leuk, want op deze manier konden we er dichtbij komen, zonder eerst de klimgeit uit te moeten hangen. En het blijft een machtig gezicht, zo'n enorme ijsmassa die van de berg af komt zetten. Een eindeloze aanvoer van blokken ijs, samengeperste sneeuw, zeker aan de basis vermengd met stof en rotsblokken. En onderaan de gletscher zie en hoor je ook continu stukken er afvallen, omdat de gletscher zoals ik net al zei zo snel beweegt. Zeker als je wat dichterbij komt dan merk je dat er enorm veel kou van zo'n gletscher afkomt.

Na de gletschers was de overnachtingsplek in Haast, overduidelijk de minst spectaculaire plek van de NZ trip, al was de zonsondergang daar wel zeer mooi. Ik ga hier even mijn trip in tweeen hakken, anders wordt het wel heel veel voor 1 update... Dus tot zo dan maar 😊

ciao,
Rick

---