Advertisement
Published: April 7th 2008
En welkom terug bij mijn Nieuw Zeeland update, 2nd edition. Zoals vermeldt was Haast een weinig inspirerende plek, maar dit gold absoluut niet voor de Haast-pas welke wij moesten doorkruisen om aan de andere kant van de Alpen te komen. Hierbij gingen we dus echt dwars door de Alpen met aan beide kanten schitterende uitzichten over de besneeuwde toppen, terwijl de weg zelf door bossen, dalen en langs rivieren liep. Dit leek inderdaad op de omgeving zoals ik hem kende uit de Lord of the Rings films.
Her en der hebben we nog een stop gemaakt om even ademloos te genieten van de watervallen en stroomversnellingen van de rivier waar we langs reden. Uiteindelijk kwamen we aan de andere kant, waar we direct getrakteerd werden op een aantal gigantische meren, die tot wel 300m diep reikten. Dit deed mij persoonlijk weer denken aan de Vierwaldstattersee in Zwitserland, met de bergtoppen welke direct uit het meer vandaan rijzen. Aan het einde van Lake Wanaka lag het plaatsje waar het meer haar naam aan te danken had. Hier hebben we een bezoekje gebracht aan Puzzleworld, om eens heerlijk een middagje te puzzelen 😊 Het museum staat vooral bekend om de optische illusies
welke ze hebben aangebracht. Zo hebben ze een kamer vol met hoofden die meedraaien als je loopt en een kamer met een dusdanig schuine vloer dat je hersenen gaan denken dat dingen heuvelop bewegen terwijl ze in werkelijkheid gewoon heuvelaf gaan. En uiteraard bijna elke doe-puzzel die je je kan voorstellen, dus we zijn daar gebleven totdat we er bijna uitgekickt werden
Queenstown was de volgende halte op ons programma, een plaatsje wat ik persoonlijk echt fantastisch is. Het is relatief niet zo heel groot (+/- 25.000 inwoners uit mijn hoofd), maar er is ongelooflijk veel te beleven. Het is de uitvalsbasis voor Lord of the Rings tours, het heeft een uitgaansleven waarin op elke avond er wel iets te beleven valt en het barst van de toeristen die in de winter aan het skien of snowboarden zijn, en in de zomer de bergen aan het verkennen of extreme sporten. Want daarom staat Queenstown met name bekend, als "Adrenalin Capital of the World". Dus je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt hier doen. De bungyjump komt hier vandaan, dus dat zie je overal terug. Maar je kunt ook wildwater raften, skydiven, rotsklimmen, powerboat racen, canyoning.... noem
Touwbrug
mensen vonden ons gespring op de brug maar eng en wachtten eerst totdat wij er af waren :)het maar op en je kunt het daar doen. Uiteraard konden wij niet achterblijven, dus na lang beraad kozen Robbert en ik er voor om de Canyon Swing te doen, waarbij je eerst 60m via een vrije val naar beneden stort in een ravijn alvorens langzaam door een kabel aan je rug in een soort schommel beweging over het ravijn wordt gebracht. In totaal is het hoogteverschil 109m, met dus 60m vrije val en een totale schommelafstand van zo'n 200m.
Dus op een koude morgen stapten we in een busje, waarmee we richting onze afgrond gebracht werden. Eerst moesten we natuurlijk allerlei formulieren tekenen waarbij we moesten beloven dat we ze niet aansprakelijk zouden stellen als we te pletter zouden vallen...erg hoopgevend allemaal! Maar goed, ze doen het al jaren en het was tot op heden nooit fout gegaan, dus we waagden het er maar op. Vervolgens wordt je in een tuig gehesen en kan je voorzichtig een blik werpen in de diepte waar je in gaat springen. En geloof me, als je kijkt doe je eerst een stapje terug, want het is echt heel, heel diep! Dan is het moment dan toch daar, en dan is het toch
wel even van *slik*. Maar goed, je wil je toch niet laten kennen en met god zegene de greep spring je dan toch. En of je het nu wil of niet...schreeuwen doe je toch als je de grond met duizelingwekkende vaart op je ziet afkomen, omdat je op dat moment niet echt realiseert dat je gewoon vast zit. Enfin, de adrenalinekick van mijn leven in ieder geval!
De volgende dag zaten we echter weer in het ritme van dingen bekijken en was het een mooie tocht naar Te Anau, de uitvalsbasis naar het fjordengebied van NZ. De volgende dag hadden we een bootcruise van een uurtje of 1,5 geboekt door een van de fjorden, Milford Sound. Om daar te komen alleen al moet je door een van de mooiste gebieden van NZ, dwars door de Alpen wederom, waarbij af en toe het gevoel kregen om door een ansichtkaart heen te rijden. En dan de Milford Sound zelf. Ook hier heb ik weer met verbazing gekeken naar dit sprookjesachtige gebied. Het is een fjord van ettelijke tientallen kilometers diep het land in, en gemiddeld een paar km breed. Aan weerskanten rijzen dan bergen omhoog tot wel 1700m hoogte, waarbij je
dus de eeuwige sneeuw ziet liggen. In het water en op de oevers zaten weer diverse zeehonden en de daar altijd aanwezige bewolking gaf het geheel een spookachtige indruk. Het was stervenskoud, maar ik ben de volledige tijd toch buiten aan het kijken geweest, want het uitzicht was waanzinnig te noemen. De boottocht zelf ging naar de ingang van het fjord en weer terug, en 1,5 uur is eigenlijk te kort om hier van te genieten.
Maar ja, de tijd was krapjes, dus dezelfde dag via een uitstapje met een wandeling richting de eeuwige sneeuw zijn we toch direct doorgereden naar Dunedin, de een na grootste stad van het zuidereiland. De reden van ons bezoek hier waren vooral de pinguinkolonie (niet gevonden daar....grrrrr!) en de albatros kolonie (geen wind, dus ook geen albatrossen....grrrr). Een beetje teleurstellend dus, maar we hebben ons nog wel goed vermaakt in Sandfly Bay, waar we weer tussen de zeehonden door de duinen heen liepen!
's Avonds toch maar doorgereden naar Oamaru, omdat we in onze travelguide hadden gelezen dat we daar meer kans hadden om pinguins te zien, iets wat toch wel bovenaan ons verlanglijstje stond. In Oamaru kwamen we bij toeval in
Bungy!
Robbert heeft zijn jump helemaal gefilmd door zijn camera vast te tapen aan zijn hand! hostel Swaggers terecht (de rest was vol...) en ik moet eerlijk bekennen dat dit, op onze laatste nacht in Nieuw Zeeland, een van de leukste hostels was waar ik geweest ben. Niet in de minste plaats omdat de eigenaresse alles doet om je maar thuis te laten voelen. Verder had het hostel maar 12 bedden, dus binnen no time kende we iedereen in het hostel en hadden we al gauw het plan gemaakt om maar op pinguinjacht te gaan. Het dorpje kende zowel een blauwe pinguinkolonie als een geel-ogige pinguin kolonie en hoewel ze enigszins uit elkaar lagen, konden we beiden op een avond zien.
Als eerste gingen we naar de yellow-eyed pinguins, welke zo rond een uurtje of 6 het strand op komen en dan richting de duinrand waggelen om daar te overnachten. Helaas zaten we buiten het broedseizoen, dus in plaats van 50 waren het nu maar een paar pinguins, waarbij er maar eentje echt dusdanig dichtbij kwam (je kijkt vanaf een platform op zo'n 60m hoogte) dat je er goed zicht op had. Maar goed, die hadden we in ieder geval al in de pocket! Vervolgens gaan de meeste touristen gelijk door naar de blauwe pinguins.
Wij hadden echter de tip van onze hosteleigenaresse gekregen om eerst rustig wat te eten, dan naar de lokale whiskeybar te gaan en vervolgens pas, als iedere tourist al weg is, om dan pas naar de kolonie te gaan. Normaliter moest je namelijk betalen om er in te mogen, maar 's avonds laat kun je gratis naar binnen en hoef je ook niet meer achter de hekken te blijven. Dit gaf ons de gelegenheid om de pinguins een stuk beter te zien. En hoewel het er ook hier niet veel waren, hebben we ook deze tuinkabouters gezien (ze zijn maar zo'n 30 cm hoog) gezien, zelfs twee die uit het water kwamen en al springend van rots naar rots naar boven klauterden!
Daarmee kwam onze NZ experience tot een einde, en daarmee ook eigenlijk onze reis. Na afscheid genomen te hebben van Robbert (hij had een dag later een vlucht) vlogen Ton en ik de volgende dag naar Sydney. Daar hebben we nog een keer goed doorgezakt met ex-collega's en massaal souvenirs ingekocht, maar 't einde, het einde kwam nabij. 17 maart vertrok onze vlucht naar Taipei, waar we ook nog een aantal dagen hadden.
Want hoewel Taiwan
ook weer fantastisch was, met veel leuke mensen en met het bekijken van nog wat bezienswaardigheden en het opsnuiven van de fantastische Aziatische cultuur, was er gewoon geen ontkomen meer aan. Het is over en sluiten!
Hiermee ga ik ook de blogs van mijn halfjaarlijkse trip afsluiten. Ik hoop dat iedereen met evenveel plezier gelezen heeft als dat ik met plezier geschreven heb. Het is natuurlijk maar een gedeelte van wat ik meegemaakt heb, maar ik denk dat jullie in grote lijnen wel meegekregen hebben wat voor een fantastische ervaring het is geweest en hoeveel lol we gehad hebben. Wat rest zijn 2.500 foto's en ontelbare herinneringen aan de tijd van mijn leven!
En nu maar eens aan het werk 😊
tabee,
Rick
Advertisement
Tot: 0.086s; Tpl: 0.013s; cc: 8; qc: 45; dbt: 0.0487s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Ton
Ton Snabel
Aan alles komt een eind!
Rick. We hebben genoten van je geweldig leuk en goed geschreven verhalen en nu maar aan het werk in ons polderlandje. Pa