Advertisement
Published: March 23rd 2013
Edit Blog Post
De 10de maart reden we naar Rotorua waar we Wai-O-Tapu bezochten. Wai-O-Tapu, heilige waters in Maori, is een thermisch gebied met het grootste oppervlakte aan geothermische activiteit in de Taupo vulkanische zone. Deze activiteit is al meer dan 160.000 jaar aan de gang en je krijgt er dan ook een regenboog aan kleuren te zien in de verschillende poelen, meren, kraters en minerale terrassen. We maakten een wandeling doorheen het park en verbaasden ons aan 'The Artist's Palette' een panorama van koude en warme poelen deels omhuld in stoom. Ook de schitterende 'Champagne Pool', is uniek in de wereld. Het omvat 1/5de hectare van bubbelend, sissend water met een mooie rode oker gekleurde versteende rand. Je treft er ook de 'Lady Knox' geiser die dagelijks uitbarst om kwart na tien tot wel 20 meter hoog.
Aansluitend reden we naar 'Orakei Korako', gelegen op een 45 tal minuten ten zuiden van Rotorua. Ook hier maakten we een wandeling doorheen het park met zijn warmwater baden, geisers enz.. en stonden opnieuw stil bij de prachtige kleuren die uiteraard een handje werden geholpen door de zon die met dit mooie weer het beste van zichzelf gaf.
Later in de namiddag reden we door naar
meer 'Taupo' waar we zouden overnachten op een betaalde campervan parking.
Op 11 maart stopten we aan meer 'Taupo' waar we even halt hielden om te genieten van de natuurlijke pracht. Dit meer is het grootste zoetwater meer uit de regio Australazië. Om precies te zijn, is het meer eigenlijk een krater. Niet zo maar een krater maar eentje van de grootste vulkaan uitbarsting die de wereld gekend heeft in de afgelopen 5000 jaar. Het gevolg hiervan is dat er nog steeds veel geothermische activiteit plaatsvind in de buurt waaronder de parken die we gisteren bezochten.
We stopten ook even aan 'Huka Falls' de meest bezochte attractie van Nieuw-Zeeland. Dit omvat enkel watervallen van de Waikato rivier met water dat uit meer Taupo loopt. Na ons kortstondig bezoek aan Huka Falls reden we door naar Tongariro National park.
Onderweg reden we door een adembenemend landschap dat schreeuwt om gefotografeerd te worden. Iets wat ik uiteraard met plezier gedaan heb. Er passeert echter zo veel moois dat je het onmogelijk allemaal kan vastleggen. We eindigden de dag op een betaalde campervan parking van het Tongariro National Park Village omdat we zo dicht mogelijk bij de start van de
wandeling van morgen wouden verblijven. Het dorp kent echter maar 1 straat en in het lokale info kantoor vindt je alle informatie over de omgeving alsook een klein museum over de geschiedenis van de streek. Iets verderop tref je het 'Grand Chateau', een soort modern kasteel gebouwd in 1920 waar de volledige cast van 'The Lord of The Rings' verbleef tijdens de opnames hier in de buurt. Deze streek deed immers dienst als 'Mordor' in de trilogie.
12 maart stonden we vroeg op om naar de parking te rijden vanwaar de 'Tangariro crossing 'begon. Je moet er vroeg bijzijn omdat de parking maar een beperkt aantal plaatsen kent en eenmaal vol moet je een shuttlebus nemen. Geparkeerd op de parking namen we een stevig ontbijt voor we begonnen aan de trektocht. Normaal beslaat het hele traject 19,4 kilometer maar sinds de uitbarsting van 7 Augustus vorig jaar is het niet meer mogelijk om het hele traject af te wandelen. Je kan tot aan de meren wandelen waarna je moet terugkeren. De uitbarsting uit de 'Te Maari kraters' was eigenlijk maar een kleintje vergeleken met wat er hier in het verleden al plaatsvond.
Doordat het traject dus
was ingekort konden we maar tot aan de Emerald Lakes stappen, maar in totaal wandelden we toch een 18 tal kilometer. We begonnen er met goeie moed en een goed tempo aan, een tempo dat halverwege wel een forse duik nam. Ze mogen dan wel schrijven dat dit niet te zwaar is, je moet er verdorie toch wat conditie voor hebben want het gaat constant in stijgende lijn. Onder de opkomende zon kregen we echter wel omgeving voorgeschoteld om “U” tegen te zeggen, wat het uiteindelijk wel allemaal de moeite waard maakte. In totaal deden we er een goeie 6 en een half uur over.
Op de weg naar boven zagen we onder andere Mt. Tongariro en Mt. Ngauruhoe (ook wel bekend als Mount Doom uit de LOTR trilogie) De hele trek staat trouwens bekend als de beste 1 dags trek tocht in Nieuw-Zeeland. Ook de rode krater en de meren waren een zicht om te zien. Het laatste stukje op losse steentjes was het moeilijkste van de hele tocht. Toen we dat stuk opnieuw noesten afdalen was Ines niet bepaald gelukkig, om haar op dat moment te citeren: “Sterven !” en “Frodo would be proud of me”. Ik
moet niet veel zeggen wat ik heb in het begin meer afgezien. Als volbloed avond-mens moet je mij dit in de ochtend niet op mijn bord gooien.
Op 13 maart sliepen we na de afmattende wandeling van de dag ervoor wat uit want er stond buiten rijden niet veel op het programma. Ines had van onze papa (aka Poef Daddy) een mooi boek gekregen over Nieuw-Zeeland en had een aantal zaken aangeduid die we op de weg richting Wellington zouden kunnen bezoeken. We hielden eerste halt in 'Fielding', een stadje te midden van een landbouw streek en 14 voudig winner van de jaarlijks uitgerijkte prijs voor meest mooiste stad. Volgens onze gids kan je er een boel moeite tuinen zien. We gaven 2 adressen in van tuinen maar reden eigenlijk veel rond en zagen weinig. De meeste tuinen kan je ook enkel na telefonische afspraak bezichtigen, iets wat wij uiteraard niet hadden gedaan aangezien dat we dit niet wisten. Reisgidsen vermelden niet alle nuttige informatie, zo blijkt.
Ook onze stop in 'Otaki' bleek van korte duur. Volgens onze gids een stad met een rijke Maori geschiedenis met enkele mooie marea's. Vraag mij niet wat dat dan
wel mag zijn want toen onze gps de woorden “you have arrived at your destination” uitsprak was er van de Maori's zoveel te zien als van oprechtheid van politiekers of de Katholieke Kerk. Niks dus. Een beetje ontgoocheld vroegen we aan een bewoonster uit de buurt of zij wist waar we dat konden vinden maar zij trok enkel grote ogen en zei dat ze absoluut geen idee had. Bijna de reisgids door het raam gekegeld dropen we dan maar licht gefrustreerd af en maakte onze weg naar een parking langs de kust waar we mochten overnachten met onze campervan. De parking lag vlak aan een strand en bood een mooi uitzicht wat de dag toch nog enigszins goedmaakte.
Op 14 maart stond een bezoek aan Wellington op het programma. We reden naar een campervan plaats die zeer dicht bij de ferry lag die we de volgende dag zouden moeten nemen. Van daaruit namen we de bus tot in het centrum van Wellington.
Daar wandelden we naar het 'Government' gedeelte waarna we doorwandelden tot aan de tram die ons zou nemen naar de top van de botanische tuinen. Een korte rit later wandelden we door de tuinen naar
beneden terug tot in het centrum. De tuinen waren bij dit weer zeker een bezoekje waard. De dag begon grijs maar klaarde toch weer mooi op. Tot hier toe hebben we al veel geluk gehad met het weer.
Na al dat wandelen hadden we wel een stevige maaltijd verdient en die vonden we bij het Belgian Beer Café 'Leuven'. Ik dronk er een Stella maar ze hadden een hele resem aan Belgische bieren. De hele menu was ook in het Vlaams en na lang overwegen kozen we beide voor een typisch Belgisch gerecht, namelijk mosselen met frieten. We kregen beide een forse portie mosselen die bij ons zouden worden omschreven als jumbo xl denk ik. Kijk maar naar de foto.
Goed gevuld, randje overeten, gingen we dan langs het water tot aan het 'Te Papa museum', het grootste van Nieuw-Zeeland en bovendien gratis buiten wat speciale activiteiten. Ze hadden ook een folder in het Nederlands. Er liep een tentoonstelling over de planten en dieren in Nieuw-Zeeland alsook over de verschillende krachten die het land gevormd hebben tot wat het is waaronder aardbevingen en vulkanen. Er was ook een groot stuk over immigratie en over de Maori bevolking en cultuur
enz …
We liepen er enkele uren rond, dronken nog iets in het café en wandelden nadien terug naar de busstop om weer te keren naar de camping.
Advertisement
Tot: 0.126s; Tpl: 0.012s; cc: 7; qc: 67; dbt: 0.0667s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
ThierryC
Thierry Coppens
Misschien een domme vraag...
Maar hoe warm is dat water? :)