Advertisement
Published: March 18th 2013
Edit Blog Post
Aangekomen in Auckland en voorbij de strenge douane gepasseerd, ontmoette ik in de aankomsthal Matt van Esprit Motorhomes waar mijn zus een kamper had gehuurd gedurende ons verblijf in Nieuw-Zeeland.
Matt bracht me met zijn wagen naar een parking van een grootwarenhuis waar de camper stond geparkeerd, zoals vele anderen blijkbaar. Hij gaf me meteen een rondleiding aan de buiten – en binnenkant en voorzag mij van de nodige uitleg.
Nadat Matt een aantal gegevens van mij had genoteerd, zijnde kredietkaart (voor moest er iets mislopen) internationaal rijbewijs en pasport nummer moest ik enkel nog een krabbel zetten onder het contract voor hij me de sleutels overhandigde van de 7,2 meter lange kamper. Sebastian Vettel's (drievoudig wereldkampioen F1) gewijs ondertussen door mij omgedoopt als de 'rijdende frietketel'.
Aangezien ik nog enkele uren te doden had, 9 om precies te zijn alvorens Ines, mijn zus, zou landen besloot ik alvast naar de bank te gaan voor het afhalen van wat geld, ik bracht de locale supermarkt een bezoek en ging verder ook langs bij de kapper en kocht en 3g stick met mobiel internet. Hierna parkeerde ik de kamper op een nabijgelegen campingplaats en wachtte tot middernacht voor mijn weg
te maken naar de luchthaven om Ines op te halen. Haar vlucht uit Kuala Lumpur had een 40 tal minuten vertraging en eens ze in de aankomsthal was, wees de klok al 01.30 aan. We reden van de luchthaven samen terug naar de campingplaats om daar te overnachten.
De volgende dag stonden we vrij laat op en na het douchen en ontbijten probeerden we eruit te geraken wat we zouden doen. Zij wou Auckland bezoeken, ik wou meteen naar het noorden van het Noord eiland rijden. Rond een uur of 4 in de namiddag won ik het pleit en reden we naar Paihia. De rit naar daar was vrij zwaar wegens enorm bochtig en ik was uiteraard ook niet gewend om met een groot voertuig te rijden. Het was ook meer dan 4 maand geleden dat ik nog achter een stuur had gezeten. Goed aangekomen bleven we overnachten op een camping om vandaar de volgende dag naar de haven van Paihia te rijden.
Daar aangekomen in de late ochtend van de 7de maart besloten we, na langs te gaan bij het lokale info kantoor, om een ferry te nemen naar een eiland in 'The Bay of Islands' waarna
ik na een korte wandeling een uitkijkpost bereikte met een mooi maar stevig bewolkt uitzicht over de baai.
Ines was wat ziek en besloot te wachten aan het water. Toen ik terugkeerde boekten we een boottour die ons langs de vele eilandjes tot aan het iconische 'Hole in the Rock zou brengen. Tijdens de boottocht zagen we dolfijnen en klaarde het weer mooi op, wat voor mooie taferelen zorgde in deze prachtige omgeving. We hielden ook halt aan 'Otehei Bay' voor een 40 tal minuten waar je kon zwemmen of iets drinken. De hele Bay of Islands is een natuurpark en bijgevolg onderworpen aan strenge regels en voorwaarden. Het zorgt er alleszins voor dat de natuur in en rond de baai prachtig is.
De volgende dag besloot Ines naar de dokter te gaan want ze voelde zich te ziek. Hierdoor waren we maar laat vertrokken uit Paihia maar we besloten toch tot voorbij Auckland te rijden. Ditmaal echter via de tolroute zodat het wat sneller zou gaan dan in het opgaan. Alles ging vlot tot in Auckland waar we in volle spits rond het Nieuw-Zeelandse equivallent van de ring rond Brussel moesten passeren. Net zoals onze ring zat
ook deze goed dicht wat voor de nodige vertraging zorgde
De dag erna reden we naar Matamata, de thuishaven van Hobbiton. Voor de mensen die nog nooit gehoord hebben van een hobbit, die moeten eens naar de Lord Of The Rings trilogie kijken.
We boekten een 'movie set' tour die ons tot de 'Shire' zou brengen. Tot ergens in 2011 was deze hele plaats een overblijfsel van de originele trilogie. Men had na lang zoeken hier de ideale plaats gevonden om de 'Shire' te reconstrueren compleet volgens de beschrijving uit het boek van J.R. Tolkien. Men had een contract met de eigenaars van het land, de familie Alexander voor het gebruik ervan. Contractueel was de filmmaatschappij verplicht alles te verwijderen na de opnames maar toen men begon aan de opruimwerken was het weer zo slecht dat de maatschappij 6 maanden uitstel vroeg en kreeg..
Niemand uit de omgeving wist wat al dat volk daar gedurende al die weken aan het doen was, er was zelfs een no fly zone boven de plaats. Piloten die hier hun laars aan lapten werden gevolgd tot ze landden waarna hun vliegbrevet levenslang werd ingetrokken alsook alle cameramateriaal in beslag
werd genomen. Toen de filmmaatschappij dus vertrok waren de locale mensen benieuwd en kwamen ze een kijkje nemen, de eigenaars zorgden op de duur voor tours en de rest is geschiedenis.
Tot in 2011, dan begonnen ze de 'Hobbit' te filmen en moest de 'Shire' opnieuw worden gecreëerd, de familie Alexander ging ermee akkoord op de voorwaarde dat alles permanent zou zijn. Zo komt het dat sinds die laatste film Hobbiton er veel mooier uitziet dan ervoor, toen waren alle deurtjes wit en was alles van goedkope kwaliteit. Het moest immers enkel meegaan gedurende de verfilming.
Ines vond de tour zeer interessant, ik vond hem ook wel de moeite. We hadden trouwens opnieuw prachtig weer. Voor de locale bevolking mag het echter stilaan eens gaan regenen want het land maakt de ergste droogte in 40 jaar mee. Hierdoor ligt alles er veel droger en minder groen bij dan gewoonlijk.
Advertisement
Tot: 0.132s; Tpl: 0.012s; cc: 12; qc: 58; dbt: 0.0674s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb