Advertisement
Published: January 9th 2007
Hoi allemaal!!
Allereerst iedereen de allerbeste wensen voor 2007 uiteraard! Tsja... en dan is het alweer een nieuw jaar, wat gaat de tijd toch vreselijk hard zeg, zo vertrek je ergens in 2005 uit NL, zo is het 2007 en zit je nog steeds in OZ... nou ja, time flies when having fun zeg maar. Hopelijk heeft iedereen in NL ook leuke feestdagen gehad, het was in ieder geval niet al te koud geloof ik dus dat was op zich wel prettig waarschijnlijk.
Maar goed, wat is er hier allemaal gebeurd de afgelopen 2 weken. De week voor kerst was op zich wel een lekker weekje moet ik zeggen. het weer was redelijk goed, en we hadden op woensdagavond een kerstborrel met mijn werk. We zijn toen naar een cafeetje gegaan aan de Yarra rivier midden in de stad, wijntje erbij, beetje gegeten, erg gezellig allemaal en voor je het weet is het zomaar 10 uur voor je naar huis gaat ’s avonds. Nou goed, dat was dan wel weer minder want er moesten nog gewoon 2 dagen gewerkt worden, en dat is toch lastig als je midden in de week aan de alcohol zit... he tlijkt dan bijna
Het voer
Tsja... was dus toch iets te veelvrijdag! Maar goed, op werk was het gelukkig redelijk rustig omdat alles eigenlijk wel goed ervoor stond. Weinig achterstand, we liepen eigenlijk zelfs voor op het geplande schema dus lekker toeleven naar de kerst. Vrijdag mochten we allemaal om een uurtje of 2 weg, en dat was helemaal niet vervelend kan ik wel zeggen!! ook ange en marco konden vroeg weg, en aangezien we ’s avonds met zijn allen naar een feestje zouden gaan bij Bob (die ene kunstenaar die we bij Ange en Marco hadden ontmoet tijdens de verhuizing naar hun nieuwe huis) hadden we na werk afgesproken om eerst wat met elkaar te gaan drinken, hapje eten om dan naar Bob te gaan. Kortom: de vakantie begon erg prettig!!! Lekker dus wat wezen drinken in een leuke tent bij hen in de buurt (de Wesley Ann, een beetje alternatieve kroeg die een geweldige beer-garden heeft achter de tent, ideale lokatie om lekker te zitten met een biertje en een goed gesprek!) en daarna wat gegeten bij de super-pizzeria daar in Northcote (na ruim een jaar zoeken denken we dat we nu eindelijk de beste pizzeria van de stad hebben gevonden daar!). vervolgens flesje wijn gehaald en naar Bob
We zijn er bijna....
Tsja... je zou kunnen zeggen dat er op staat dat er bussen naar Ronny Creek car park gaan... had wellicht handig geweest om te doen! gegaan. Was erg leuk daar op dat feest, ze hebben een leuk huis dat vol hangt met heel erg mooie kunst (hoe onvoorspelbaar....) en ze hadden een hoop leuke mensen op bezoek. We waren allemaal alleen redelijk moe allemaal (tsja, dat krijg je van die kerst-borrel op woensdagavond!) dus we hadden het wel redelijk op tijd gezien dus op tijd naar bed.
Zaterdag was onze laatste dag samen voordat Bas zou komen, dus hadden we ons voorgenomen er een lekker relaxed dagje van te maken. Allereerst samen lekker ontbeten bij de Galleon, daarna beetje gaan shoppen voor de laatste spulletjes die we nog moesten hebben voor de vakantie. Helaas betekende dat dat we nog ff snel de stad inmoesten omdat Jacq nog een thermisch shirt moest hebben... hhmmmm... balen, had gehoopt lekker de hele dag in de buurt te kunnen blijven! Maar goed, alles uiteindelijk gered. Van Bas hadden we ondertussen begrepen dat hij zijn vlucht van Londen naar Melbourne had gemist vanwege de zware mist op Heathrow.... en dat hij nog niet wist wanneer hij zou aankomen!!! Paniek dus, want het plan was om op 2e kerstdag te vertrekken naar Tasmanie... en hij zou op de 24e aankomen
Cradle Mountain
Het doel van dag 1 (bleek achteraf dus slechts een tussenstop te zijn...) dus zoveel tijd hadden we niet zeg maar! Maar goed, we konden niets anders doen dan afwachten. ’s Avonds zijn we nog ff lekker wezen uit eten, en daarna was de dag toch wel voorbij. Zondag hadden we eindelijk het goeie nieuws van Bas gehoord: hij had het geluk dat hij op de volgende vlucht zou zitten en op 25 december om half 7 ’s ochtends zou aankomen in Melbourne. Alleen was wel de vraag of de bagagae in hetzelfde vliegtuig zou zitten, maar dat zou wel goed zitten volgens Qantas.... maar goed, wij moesten dus ’s zondags nog wel alle inkopen e.d. doen voor de vakantie. We hadden in eerste instantie willen wachten tot Bas er was zodat hij zelf kon uitzoeken wat hij voor eten mee wilde hebben, maar dat werd een beetje lastig zo he! Dus wij zondag maar de supermarkt in en een berg eten gehaald.... god wat is dat lastig zeg om uit te kienen wat je voor zo’n trip nodig hebt, maar we kwamen eruit hoor!! Uiteindelijk hadden we iets van 50 muesli-repen, 3 zakken chocolaatjes, kilo gedroogde melk (voor pap voor ontbijt), 3 pakken havermout om pap mee te maken, kilo of 2
Wombat!!!
Eindelijk dan... gedroogd fruit (pruimen/ abrikozen/ kersen/ dadels) om de pap beetje smaak te geven en onderweg te kunnen eten, anderhalve kilo pasta, met zakjes saus, paar zakjes tonijn voor de pasta, gedroogde groente, cup-a-soup, en paar liter water. Tsja, als je het zo leest valt het nog mee, maar toen we het eenmaal in porties gingen verdelen per dag waren het toch een heleboel zakken voer hoor, en ook best zwaar helaas... maar goed, we hadden alles en dat was het belangrijkste! Weet eingelijk nie tmeer wat we die avond toen hebben gedaan, maar zal wel niet veel bijzonders zijn geweest dan.
Maandag was het dan dus gelukkig zo vver... de wekker stond al vroeg en om kwart over 6 stonden we op het vliegveld.... en de eerste mensen kwamen al naar buiten dus het kon niet meer lang duren! Toen was het half 7, nog meer mensen, kwart voor 7, al iets minder mensen maar nog geen Bas... sms-je gestuurd en bleek dat zijn bagage dus idd niet was aangekomen nog. Uiteindelijk kwam hij rond kwart over 7 naar buiten gelopen, zonder bagage.... die lag dus nog ergens op Heathrow tussen de 3000 andere koffers van mensen die naar
Hhhmm... beetje steil
Lekker zo op je eerste dag OZ moesten gaan en vertraging hadden opgelopen. Wat een gedoe zeg, en vooral omdat hij al zijn spullen voor de trip naar Tassie in zijn rugzak had zitten, afritsbroeken, fleece-truien, en niet te vergeten zijn rugzak zelf, die gloednieuw was en dus perfect zou moeten zitten tijdens de tocht.... balen dus. Maar goed, ook al was Bas helemaal kapot (had op Heathrow in een hotel overnacht maar slechts 3 uur geslapen, en tussendoor dus van balie naar balie gegaan daar, gewacht in allerlei rijen (iedereen was schijnbaar gestrand dus de hal stond helemaal vol mensen) hij was er redelijk laconiek onder. In ieder geval, zo leek het voor ons dan.... denk dat hij er toch wel flink kapot van was maar zal ook de vermoeidheid wel zijn geweest!!
Dus snel naar huis gereden, waar we een plan de campagne hebben gemaakt.... eerst gebeld naar Ange en Marco of ze evt spulletjes hadden om te lenen, vervolgens Tassie gebeld om te vragen of we evt later konden beginnen, wat dus niet kan maar waar wel duidelijk werd dat ze er alles verkopen op broeken na... kortom, bas had enkel nog een broek nodig (paste er al een van mij) dus
Mooie ketting
kwam goed van pas we kwamen er wel... we zagen het al wat positiever in! bas is toen dus ff lekker de badkamer ingedoken om zich weer een beetje mens te voelen, en wij zijn ontbijt gaan maken. Tot onze verbazing hoefde Bas niet te slapen, en zijn we na het ontbijt (althans, half ontbijt.... we hadden een lekkere fruitsalade gemaakt, toen we tot onze verbazing hoorden dat hij geen fruit eet... hhmmm.... dus toen ik maar die hele bak opgekaand... moet wat toch!) gelijk weer in de auto gestapt voor de kerst-lunch bij Ange en Marco. En dat was erg gezellig moet ikz eggen, Ange en Marco hadden zich flink uitgesloofd, de familie was erbij en was gewoon erg leuk. Lekker gegeten en gedronken, beetje gekletst, toch leuk om kerst met een groepje te vieren. Daarnaast werd er nog een mode-showtje opgevoerd door Bas met alle spullen die hij kon lenen van Ange en Marco, en uiteindelijk had hij alles, op een broek na dus, lastig! Maar goed, hij zag het zelf wel zitten, en alle basis spullen had hij nu dus. Kortom, we waren er klaar voor (min of meer....) dus we gingen ervoor. ’s Avonds thuis nog even de rugzakken ingepakt
FF uithijgen
Zo was wel ff nodig naar dat geklauter wat een heel gedoe was (al het eten moest erin, 2 tenten, de slaapzakken en -matjes, kleding, en meer van die troep....) en daarna lekker slapen om er weer vroeg uit te gaan de volgende ochtend. Half 7 stond de taxi voor de deur, eerst nog naar de Qantas balie gegaan in de hoop dat Bas zijn rugzak ondertussen was aangekomen... niet dus. Toen maar de details doorgegeven van het hotel in Hobart waar we zouden zijn op oudejaarsavond waarheen ze de spullen konden sturen, en hij kreeg nog $100 mee voor de geleden schade... lekker veel maar niet heus.... in ieder geval was he tgenoeg om een broek te kopen op het vliegveld, die was precies $100 dus dat was mooi. Verder kon hij daar nog een korte broek kopen en wat t-shirts voor als het warm werd, dus het ging er steeds beter uitzien. Hoewel we daar toch even iets anders over dachten toen we aan het inchecken waren....mijn rugzak zat rond de 22 kilo, die van Jacq rond de 18 en die van Bas zat er ergens tussen in... en dan te bedenken dat bas en ik beide nog een volle handbagage rugzak bij ons hadden die
De hemel!!
Daar istie dan... heb Petrus trouwens niet gezien er nog in moesten.... hhhmm.... volgens mij vertelde Boeffie ons ooit eens dat je uit moest gaan van een gewicht van een kilo of 12-15 per persoon..... hhhmmm...... wordt misschien toch wel zwaar. Maar goed, zorgen voor later, eerst maar ff vliegen en aankomen in Launceston.
In Launceston werde we opgewacht door het taxi-bedrijf dat ons in een busje naar het begin van de Overland Track zou brengen. Die stond al op het vliegveld te wachten, dus dat was mooi. Hoewel, vliegveld.... de bagage werd vanuit het vliegtuig op van die karren geladen, de karren werden voorgereden en je kon je koffers zelf uitzoeken... denk een van de kleinste vlieegvelden waar we ooit zijn geweest! Maar goed, spullen gevonden en op naar Cradle Mountain. Was een rit van 2 uur, dus ondertussen beetje met de chaufeur zitten kletsen en genieten van het mooie uitzicht. Beloofde veel goeds! Uiteindelijk dus aangekomen in het visitor centre, en toen kon het gaan beginnen... eerst ff inschrijven, Bas moest nog wat spulletjes kopen (met name wat thermische shirtjes want het was stiekum toch best wel koud, maar daarover later meer!!), toen de rugzakken ff goed ingepakt, en off we went! Het pad begon
Ben je moe ofso?
Valt me vies tegen Bas :-) vlak achter het visitor centre, dus dat was mooi! We konden dus gelijk aan de eerste 10 kilometer van de 70 beginnen.... zit een verhaal aan vast, komt later!
En de eerste paar kilometer waren prachtig. Het weer was erg goed (droog/ zonnetje, wel beetje fris door de wind maar niet onaangenaam om te wandelen). En binnen een half uur werden we op onze wenken bediend! Het enige echte Ozzie dier dat we nog niet hadden gezien in onze tijd in OZ was een wombat, en we hoopten toch wel een beetje dat we die nu eindelijk zouden zien. En jawel, we hadden geluk! Na zo’n half uurtje lopen zag ik Bas en jacq ergens heen wijzen (bleek achteraf dat ze naar een weg wezen waar auto’s overheen reden), dus ik keek in die richting en daar zaten ze... een wombat moeder met een kleintje, helemaal super! En dat op klaarlichte dag, in het open veld op zo’n 30 meter bij ons vandaan dus we konden het perfect zien, en dan nog eens met een babietje ook, helemaal super! Maar goed, wij vervolgende dus helemaal opgetogen onze weg. We kregen ondertussen al mooie vergezichten op Cradle Mountain (de berg
Hhmm... lekkur hoor
En wat zaten die 2 heerlijk te genieten van mijn zalige papje iedere ochtend... niet dus die we tijdens onze tocht gingen beklimmen), het kon niet stuk!
Na zo’n ruime 2 uur lopen werden we best wel een beetje moe, en dachten we dat we toch wel bijna de eerste dag erop zouden hebben moeten zitten... 7 km loop je toch wel in zo’n kleine 3 uur, toch?! Tsja.... toen kwamen we erachter wat die weg zo vlak bij ons pad deed.... over die weg reden dus busjes die de wandelaars naar het ECHTE begin van de Overland Track bracht... hadden wij weer. Ipv een makkelijk dagje van zo’n 10 kilometer kregen we er dus gelijk een van 17 voor onze kiezen. En dan te bedenken dat we pas om 3 uur ’s middags waren gestart, en nog een beklimming kregen naar Cradle Mountain (hoogteverschil zo’n 400 meter).... wij waren niet blij. Maar goed, toch maar verder gaan, wat doe je anders?! Eerst ff wat gegeten (muesli repen, hardgekookte eitjes en wat chocola... vooral die chokkies waren erg lekker, bleek achteraf dat we daar meer van hadden moeten hebben, nix lekkerders dan een chokkie als je flink aan het inspannen bent) en toen maar weer op pad. Vlak daarna zagen we onze 3e wombat van
Goeiemorgen!
Kijk, over een goeiemorgen gesproken... lekker wakker worden zo de dag, het was allemaal veelbelovend! Vanaf daarna werd het allemaal toch wel wat minder hoor... ik had al het eten van dag 1 in een klein rugzakje gedaan, dacht ik handig voor me te kunnen dragen en de grote rugzak op mijn rug. Maar goed, na dat eerste stuk werd dat best wel een beetje zwaar (tsja, die grote was een stuk zwaarder uitgepakt dan gepland, en dat kleine zakje was ook nog een kilo of 3 tot 4 denk ik) dus die had Bas overgenomen. Die had echter ook een volle rugzak, en dat was ook nog eens een oude van Marco die dus niet zulke goede steun gaf. Tel daarbij op dat het de eerste dag was (dus vol met eten en nog niet gewend) en we erg laat waren (vertrokken pas na 5-en voor de laatste 10 km), dus we konden niet echt genieten.
De beklimming naar Cradle was redelijk zwaar, het pad liep steil omhoog en binnen de kortste keren moesten we dan ook ff uithijgen. Eindelijk boven dachten we dat we het gehad hadden... tot de beruchte ketting.... er kwam dus opeens een stuk aan dat zo steil was, dat ze een ketting
Goeiemorgen!
U ook goeiemorgen hadden bevestigd in de rots waar je je aan op kon hijsen! Daar werden we wel ff stil van hoor.... Bas had het erg zwaar, net als wij uiteraard. Ik liep achter jacq dus die kon ik af en toe een kontje geven om haar wat te helpen, maar fijn was anders. Boven op de top aangekomen begon het weer aardig om te slaan. De wolken dreven in (in het begin van de tocht konden we de toppen van Cradle Mountain zien in de blauwe lucht, die zaten nu helemaal verstopt in de wolken), de wind trok aan en het begon een beetje te miezeren. Bovendien had het de dag ervoor gesneeuwd bovenop, dus het terrein was erg nat en drassig. Kortom, erg fijn! Toen we uiteindelijk om de berg heengelopen waren dachten we dat we er toch wel bijna moesten zijn... hhmmm... volgende verrassing. Er zat een stuk pad in dat geen pad was, maar enkel rotsen waar je overheen moest klauteren tussen de dichte begroeiing. Het moest niet veel gekker worden.... nou ja, blik ging op oneindig en lopen maar. Na een tijdje zag ik de eerste kangoeroe omdat ik voorop liep, ik helemaal blij en gelukkig naar
Portret
Gelukkig kon Bas weer lachen de volgende dag!! de anderen roepen... die waren minder blij... hadden de roe niet gezien, en zaten er eigenlijk ook doorheen. Dus mond weer dicht en doorlopen. Het was redelijk frips geworden (en schemerig want liep tegen 8-en) en we hadden geen idee hoe ver het nog was. Het enige wat we konden denken was: straks die rottent opzetten, niet eten (nemen wel paar muesli-repen) en gelijk gaan slapen... we zagen het ff niet meer zitten!! Totdat we rond half 9 eindelijk bij de eerste hut (Waterfall Valley) aankwamen... en wat was dat hemels zeg!! Ik liep voorop, en verbaasde me gelijk over de kwaliteit... een gloednieuw gebouwtje met daarin het toilet, houten vlonders om de tent op te zetten, grote regen-tonnen met gefilterd water (hoefde dus zelfs geen water te zuiveren onderweg) en de hut zag er erg degelijk en groot uit, je kon je spullen zelfs op een overdekte veranda zetten om ze te laten drogen, en als klap op de vuurpijl brandde er een kachel met een overheerlijk vuurtje binnen!!!! Kortom, dit is hoe de hemel er uit moet zien vonden wij!! Ze hadden een apart eet- en slaapgedeelte in de hut, dus gelijk aan de banken gaan zitten en
eten maken (toch maar wel gezien de luxe die we niet hadden verwacht!!) en beetje bijkomen van de zware dag. Kacheltje stond aan, we voelden ons weer een beetje mens. Na het eten gelijk de slaapzakken in (de bedden bestonden uit 2 enorm grote houten stapelbedden waarop je alleen een matje en slaapzak hoefde neer te leggen en waarop in totaal 24 mensen naast elkaar konden slapen). De kachel stond nog aan, dus was lekker warm, dus we dachten dat het wel meeviel met de kou.... hhmmm.... vergissing dus. Nadat de kachel uitging werd het redelijk fris ’s nachts... de fleece die ik als hoofdkussen gebruikte ging ergens vroeg in de ochtend aan... en nog steeds was het koud! Jacq had enkel een thermisch shirtje aan, en volgens mij ook die thermische hardloop broek, maar die had het helemaal koud... niet fijn wakker worden dus, al helemaal niet omdat we barstten van de spierpijn (althans ik, weet nog steeds niet zeker of de anderen logen of dat het waar was dat zij niet zo’n spierpijn hadden!!) Op dat moment hadden we wel even onze bedenkingen waar we wel niet aan begonnen waren... maar goed, lekker ontbijt gemaakt (althans, ik was
SMS-en met het thuisfront
Op die hoogte hadden we een beetje bereik... kon het niet laten! de enige die pap van gekookt water met gedroogde melk, havermout en gedroogde vruchten lekker vond geloof ik) en we gingen er weer vol frisse moed tegenaan. De dag begon al goed door een enorme hoeveelheid wallabies en pademelons (heel klein kagoeroetje dat is uitgestorven in de rest van OZ) om de hut heen die lekker aan het eten waren. Daarnaast zag het weer er veelbelovend uit (de mist hing erg laag maar die zou volgens de meesten optrekken en een mooie dag worden) dus we gingen er weer voor!
Het werd een erg mooie dag idd, mooie wandeling met scitterend uitzicht op de plateau’s (op een bepaald stuk zaten we zelfs zo hoog dat we bereik met de telefoon hadden, kon het niet nalaten om ff een paar sms-jes te sturen!). gelukkig bereikten we rond het middaguur de 2e hut (Windermere), dus daar waren we erg blij mee. Er lag weer een pademelon bij de hut te slapen, we waren een van de eersten in de hut dus hadden eerste keus in de slaapplaats (na de eerste nacht kozen gelukkig veel mensen er voor om te gaan kamperen vanwege het gesnurk en ook omdat het weer gewoon beter
Windermere hut
2e hut van de tocht was). De hut had dit keer 1-persoons, 2-persoons en 3-persoons stapelbedden, met wederom een apart zit-gedeelte waar je kon eten. Werd een relaxte rustige middag. Beetje eten koken, heeeeeeel veel eten (om maar gewicht weg te krijgen!), rationalisering van al het eten dat we bij ons hadden wat leidde tot een flink gevuld toilet (was een compost-toilet dus kon geen kwaad), en lekker beetje relaxen. Beetje kletsen, beetje kaarten, klein stukje in de omgeving gewandeld, heerlijk na de drukke dag ervoor. ’s Avonds weer op tijd slapen uiteraard (je moet wel zonder electriciteit op een grote slaapzaal wil je niet iedereen wakker maken) en de volgende dag op tijd op. We wilden lekker vroeg vertrekken om de grote meute voor te zijn, vooral ook omdat dag 3 een enorm zware dag was. We moesten een totale afstand van 17 km afleggen, waarbij de laatste 4 km een stijginspercentage van 10% had, wat volgde op een flink stuk afdalen eerder op de dag. Goed, wij dus lekker op tijd weg (in alle haast om snel weg te komen waren we flink wat spullen vergeten... mijn wind-/ regenjas, mijn petje en het belangrijkste van alles: de koffie en thee!! Kijk, nu denkt
iedereen natuurlijk dat dat kwam door de haast en de vermoeidheid, maar nix is minder waar.... ik dacht dat we na het wegdoen van al het overbodige eten ook de overbodige kleding wel weg konden doen... Bas was ervan overtuigd dat het niet meer ging regenen, dus ik dacht dat ik dat jasje wel kon achterlaten. Aan het einde van de tocht zou ik dan wel een ranger vragen of ze hem uit de hut konden halen en dan ff konden opsturen.... hhmm.. nou ja, niet helemaal dus, maar hij is achteraf wel gevonden en opgestuurd naar ons in Melbourne! Als het goed is komt hij woensdag aan hoop ik maar...) en aan de wandel. Bij iedere hut staat een bordje met de verwijzing naar de volgende hut... en 17 km met 5 uur te gaan is niet echt bevorderlijk kan ik melden!
De dag werd er steeds mooier op idd, en op een gegeven moment konden we zelfs in ons t-shirtje lopen, zalig! Het stuk afdalen zag Jacq erg tegenop echter, omdat dat een stuk scheen te zijn met enorm veel bloedzuigers... Jacq heeft een hekel aan die beesten, en helemaal omdat ze op onze vakantie in het
Pademelon
Toch wel lekker warm zo'n buidel als er van die stinkende, ongeschoren wandelaars in de buurt komen die al 3 dagen dezelfde onderbroek aanhebben noorden van OZ 2 jaar geleden oo kzo’n beest op haar been had. Er zat een man bij ons in de groep (althans, groep... er worden 60 mensen per dag maximaal toegelaten op de Track: 30 particulier en 30 in groepsverband. Je komt tijdens je tocht dus eigenlijk continue dezelfde mensen tegen die min of meer dezelfde route lopen. Nu hadden wij geluk (waarschijnlijk doordat het had gesneeuwd op 1e kerstdag had een aantal mensen afgezegd) en liep er maar een groep van zo’n 30 man tegelijkertijd met ons. Een van die mensen was een vent van achter in de 30 (noem hem Rambo vanaf nu) die de tocht al voor de 5e keer liep, dit keer met zijn dochtertje van 8! Rambo droeg uiteraard het meeste van het gewicht (hij begon met een rugzak van rond de 30 kilo meende ik te begrijpen) en hij wist te vertellen van een van zijn tochten waarbij je de bloedzuigers dus letterlijk over je schoenen kon zien lopen, op weg naar vers bloed op je benen.... tsja... Jacq hoorde al die verhalen van hem aan, en zag er best tegenop, haha! Maar goed, we hadden geluk. Geen bloedzuiger gezien dus dat was
Weer een dag
Van de bergen de bossen in mooi. Het afdalen was wel enorm zwaar. Het pad liep weer over rotsen, maar dit keer zaten er ook hele grote boomwortels tussen omdat we in het bos liepen, niet prettig dus vooral omdat het afdalen enorm op je knieen werkt (erg vervelend voor Bas die net zijn meniscus-operatie had gehad en Jacq die al jaren last heeft van haar knie). Maar goed, lekker rustig aan gedaan. Na de eerste afdaling kwamen we op een schitterende open vlakte aan, met bergen waar je keek! De zon was intussen flink doorgebroken, dus het was echt prachtig. Blauwe lucht, al die bergen, mooie natuur, rust, vrede.... zalig gewoon. We konden vanaf die plek ook de hut van die avond al zien aan de overkant van de vallei... alleen jammer dat we nog 10 km moesten lopen voordat we er zouden zijn.... daar dus ff een goeie break gehouden, gegeten, gedronken, beetje gerust, en hup, weer verder. Het 2e stuk afdalen was misschien nog wel gemener en lastiger dan het eerste stuk, steiler, meer boomwortels, maar vooral ook langer. Het bereiken van het dal was dan ook een fijn moment, hoewel dat ook gelijk betekende dat het meest lastige stuk voor de boeg
Van de regen in de drup
Of van het hooggebergte naar het regenwoud met bloedzuigers? Jacq keek duidelijk uit naar een hernieuwde kennismaking met haar suckende vriendjes! stond, de klim van 4 km met 10% stijging. Nou ja, nog niet aan denken, eerst rugzak af, shirt uit (was intussen erg warm geworden) en ff lekker in de zon zitten met wat drinken en chokkies... ff kracht opdoen voor de laatste etappe van de dag. Nou goed, die laatste etappe was echt loodzwaar (althans, voor mij dan) op het einde kon ik Bas en Jacq niet meer bijhouden, en liep ik gewoon te sjokken. Begon mijn enkels ook te voelen (heb mijn enkelbanden al paar keer gescheurd, dus die zijn redelijk zwak. Omdat mijn beenspieren zo enorm vermoeid waren, begon ik het gevoel te krijgen dat ik heel wankel liep, niet fijn) dus sjokte er een beetje achteraan. We waren echt dolblij om bij de hut (New Pelion) aan te komen!
De hut was echt super gewoon... enorm groot (denk dat er zo’n 40 mensen in konden slapen) met een flink aantal kleinere slaapgedeeltes (wij sliepen met ons 3-tjes in ons gedeelte, erg fijn), een stuk of 10 tafels met bankjes om eten te maken... maar vooral het uitzicht... we konden de hut dus eerder op de dag al zien over de vallei heen, maar dat betekende
Lachen maar!
Jahoe, sucky sucks overleefd! dus ook dat de hut enorm ver uitkeek! Er lag een enorm groot veld voor de hut, met daaromheen dus al die bergen waar we doorheen hadden gelopen. En aangezien het weer enorm goed was, konden we zelfs terug tot aan Cradle Mountain zien! Maar goed, de foto’s tonen dat wel aan. Maar goed, dit was echt een heerlijke moment in de trip. Schitterend weer, we waren weer op tijd aangekomen dus konden lekker beetje onze weg vinden en kletsen met iedereen die langzaam binnen kwam druppelen, genieten van het uitzicht op de veranda, prachtig gewoon! Toen de zon eenmaal onderging was ik als enige nog even op de veranda blijven zitten... wat was dat een magisch moment zeg, die sterrenhemel, bijna volle maan, al die bergen om je heen en al die overweldigende natuur... op zo’n moment zou je willen dat je de tijd stil kon zetten!!!!!
De volgende dag werd een lekker dagje. Het was een zware wandeling (wederom zo’n stuk klimmen van 10% al was het maar 3 kilometer die dag) maar niet lang, het zou maar 3 uur zijn. het mooie van de dag was dat halverwege (na de zware klim) we op een pas
Overleefd
Goed... laten we het er op houden dat we blij waren dat dag 3 erop zat zouden aankomen (Pelion Pass op 1100 meter) vanwaar je de hoogste berg in Tassie kon beklimmen (ruim 1600 meter). Helaas had Jacq last van haar scheen (veelvoorkomende lopers-kwaal) dus die wilde het rustig aandoen. Die had al een flink aantal paracetamolletjes op, en voltaren (pillen die pijn in zacht weefsel verlichten) dus ze had relatief weinig pijn, maar dat was uiteraard door de medicijnen. Ze koos er dus voor om niet te gaan klimmen, en omdat het mij ook niet echt uitmaakte bleef ik lekker bij haar terwijl Bas met een ander groepje wel naar boven ging. De beklimming en afdaling van Mt Ossa zou zo’n 3 uur duren, dus we gingen er lekker voor zitten. Het weer was wat dreigend, maar geen regen gelukkig. We hadden de rugzakken ff goed neergezet zodat we er een prettige steun in de rug aan zouden hebben, en hopelijk konden we ff slapen. Maar goed, de omgeving was zo prachtig mooi (doordat we op een hoge pas zaten hadden we een schitterend uitzicht. Daarnaast was de hele pas volgegroeid met een lokale heide-plant, scoparia genaamd, die de meest mooie kleuren bloemen heeft en precies in de bloei-periode zat. We werden dus omringd door
deze enorme hoeveelheden bloemen in alle kleuren van de regenboog... echt prachtig) dat we meer zaten te genieten en niet echt wilden slapen. Daarna kwamen er langzaam andere lopers aan op de pas waar we mee in gesprek raakten, dus we hebben daar lekker een tijd gezeten, lekker ontspannen! Een van de stelletjes die aankwamen op de pas zat in een zelfde situatie als wij: hij wilde op zich wel stukje klimmen, maar zijn vriendin had last van haar meniscus dus die ging niet. Die jongen vroeg aan mij dus of ik zin had om de berg aan de andere kant van de pas te beklimmen (Pelion East of West, weet ik niet meer) en daar had ik wel oren naar, aangezien zijn vriendin ook achterbleef om Jacq gezelschap te houden. Wij dus die berg op, en was een leuke klim. Eerste stuk was erg moddering (we waren vantevoren al gewaarschuwd door de rangers voor ‘ankle-deep mud’ door de sneeuw op 1e kerstdag) maar wel erg mooi door alle scoparia’s waar we doorheen liepen. Daarna kwamen we boven de boomgrens uit, en moesten we de kale rots beklimmen om op de top te komen. Aardig geklauter, maar was absoluut de
Mt Oakleigh
Uitzicht vanuit New Pelion hut moeite waard, wat een uitzicht! En dan te bedenken dat Bas aan de andere kant van de pas op ruim 100 meter hoger zat... gelukkig was de klim niet al te lang, en na een uurtje waren we weer terug bij de dames waar Bas ondertussen ook weer aangekomen was. Die was echt doodop... Mt Ossa was dus een stuk steiler en lastiger te beklimmen dan Pelion en met name het laatste stuk scheen een flink geklauter te zijn geweest over bergen rotsen. Klonk wel erg mooi, maar dat moeten we maar voor de volgende keer bewaren! Nadat iedereen een beetje op adem was gekomen hebben we de rugzakken weer opgegooid en zijn we verder gelopen naar de volgende hut, Kia Ora. Onderweg hadden we nog een prachtig uitzicht op Mt Ossa, met de sneeuw die er nog lag van 1e kerstdag. Over de rest van de wandel-dag viel eigenlijk niet echt veel nieuws meer te vertellen.
’s Avonds in Kia Ora was het erg gezellig. om de een of andere reden bleef een groot aantal mensen in de hut hangen na het eten, en werden er volop sterke verhalen over vorige vakanties uitgewisseld (waarbij de verhalen over de
Op weg naar Mt Ossa
Eerst ff alle boomwortels overleven aub 2 trips naar Nepal door Rambo het meest aansloegen!!) en werd er daarna nog door iedereen meegedaan aan een soort spel dat een van de groepjes had meegenomen. Was een soort scrabble, maar dan anders. Omdat Jacq en Bas meededen, en ook een Canadese werd het spel al snel veranderd tot een internationale versie waarin woorden in alle talen gemaakt konden worden... goed, erg gezellig allemaal. Omdat we ’s middags een ranger waren tegengekomen die wist te vertellen dat het barstte van de possums bij de Kia Ora hut bleef ikw at langer op ’s avonds om op possum-jacht te gaan! En ik had geluk... allereerst kwam Jacq er een tegen bij de WC, die ik mooi op de foto kon zetten. Uiteraard was ik er nog niet tevreden mee, en ben ik nog wat verder gaan zoeken waarna ik nog een mooie tegenkwam, eindelijk een possum goed op de foto!! Daarna lekker slapen...
De volgende dag beloofde een enorm mooie dag te worden. De zon was uitbundig doorgebroken, en het werd al lekker warm! De tocht van die dag zou slechts 9 kilometer zijn, dus een lekker relaxed dagje. Aangezien het na een aantal koele dagen echt warm
Waar gaan we heen?
Ossa: 3 uur,1600 meter
Pelion East: 1 uur 1500 meter
Pelion Gap: 0 uur, 1100 meter
werd, was de hoop op slangen hooggespannen!! Althans, bij mij dan... de rest van de wandelaars hoopten er geen te zien (Ozzies hebben eigenlijk slechts 2 heel grote angsten: haaien en slangen. Als je je dan bedenkt dat er slechts 3 slangen op Tassie zitten die alle 3 erg giftig zijn (tiger snake/ copperhead/ whitelip), dan valt dat op zich te begrijpen). Kan nu al vertellen dat de resultaten aan het eind van de dag erg hoopvol waren: de groep voor ons had 3 tiger snakes gezien (meest gevaarlijke), de groep achter ons 2 tigers... en wij slechts 1 whitelip (een slang die een te kleine bek heeft om mensen te kunnen bijten dus redelijk ongevaarlijk...). tsja... kinderen die vragen ... ;-)
Maar goed, de wandeling was erg mooi. We moesten nog slechts 1 korte klim doen aan het begin van de dag, daarna was het enkel een kwestie van afdalen. Ik kreeg wel last van mijn enkels, die voelden erg slap aan door mijn vermoeide spieren. Omdat ik mijn enkelbanden niet voor de 4e keer wilde scheuren zijn we onderweg gestopt om mijn enkels goed in te tapen (mag ik Jacq dankbaar voor zijn want het was haar
Uitzicht vanaf Mt Ossa
Scheen erg mooi te zijn (hoorden we van Bas!) idee om die spullen mee te nemen!). verder was het echt een mooie wandeling, dit keer meer door koel regenwoud en droog eucalyptus-woud. Onderweg een van de mooiste watervallen gezien die we ooit hadden gezien, en gewoon een enorm mooi bos. Was een zeer welkome afwisseling na alle berg-uitzichten van de dagen ervoor. Dat was ook het mooie van de Overland Track. Door het grote hoogteverschil (tussen de 700 tot 1400 meter) loop je door verschillende “klimaten”: berg-klimaat zonder bomen met enkel struikjes en heide en snijdende wind/ kou/ laaghangende bewolking, koel regenwoud met veel stroompjes en meertjes, droog eucalyptus-woud, velden met heide, en dan mis ik er als biologie-leek vast nog een paar!
We bereikten al vroeg op de dag de hut van bestemming: Windy Ridge. Rambo had ons al verteld dat deze hut niet de moeite waard was om te overnachten... en dat klopte ook wel. aangezien de meesten er zo over dachten, bleef slechts 1 stel uit Canada achter om in deze hut te overnachten. De rest ging door naar de eindbestemming (Narcissus hut) of een side-track naar de Pine Valley om de volgende dag Mt Acropolis te gaan beklimmen... hhmm.. ook maar volgende keer! Maar
goed, omdat het nog redelijk vroeg was en er weinig sfeer in Windy Ridge was besloten wij ook om door te lopen naar Narcissus. En dat was maar goed ook... het laatste stuk van 8 km was redelijk saai, geen klimmetjes meer, weinig hoogte-verschil dus weinig verschil in vegetatie, en dus ook weinig slangen. Wel zagen we dus onze whitelip snake en een heleboel echydna’s, dat waren wel de hoogtepunten van die etappe.
Narcissus hut was wederom een geschenk uit de hemel, waren toch best moe na de lange wandeling. Omdat het nog steeds heerlijk weer was en er een mooie kampeerplaats was en de hut ook een beetje tegenviel, besloten we dan toch de tent maar te gaan gebruiken na hem al die kilometers te hebben meegesjouwd. En we hadden een mooi plekje, aan een rivier met mooi uitzicht op een aantal bergen en een groot aantal wallabies om ons heen. Mooie afsluiter dachten we... helaas werd het ’s nachts wel weer koud dus echt lekker slapen deden we niet! De volgende ochtend nog ff snel ontbijten, en toen naar Lake St Clair (5 minuten lopen) om met de ferry terug de beschaving in te gaan... toch apart
Mt Pelion East
En dat is hem vanaf een afstand. Lijkt niet zo hoog zo hoor na 5 dagen zo in de bush te hebben gezeten! Goed... wat deden we als eerste toen we aankwamen... iedereen heeft zo zijn prioriteiten!! Bas nam een lekker uitgebreid ontbijt met ei, spek en brood, Jacq had vooral trek in een cappucino met een eitje erbij, en ja... ik had al de lekkere en gezonde pap op als ontbijt op de camping, dus ik koos voor het echte werk: een lekker koud glas bier!
Daarna lekker in het zonnetje gezeten om te wachten op ons transport naar Hobart. Lekker zeg was dat, beetje verbrand mara dat boeide niet. We waren trots op onszelf en verkeerden een beetje in hogere sferen, haha! Op weg naar het hotel zijn we langs het vliegveld van Hobart gegaan, waar de bagage van Bas was aangekomen. Nog een geweldig moment dus!!! In het hotel aangekomen gingen de verrukkingen nog even door... heerlijke bedden, TV mét afstandbediening, 2 zakken drop die uit Bas zijn bagage kwamen, een warme douche, en zelfs een sauna! We werden weer mens... al kon ik me echt niet scheren met die scheerschuim van het hotel, en moest ik mijn baard nog even laten staan (dat even werd nog 3
Dus toch...
Hhhmmm... ankle deep mud... lekker dagen omdat overal waar we naderhand kwamen men ofwel geen scheerschuim verkocht (tsja, heel veel kleine gehuchten op Tasmanie met heel veel kleine winkels!) of de supermarkt dicht was... erg fijn! ’s Avonds lekker Hobart in waar we ons konden opmaken voor een gezellige oud en nieuw. Weer was prettig, dus zag er goed uit. We waren allemaal erg blij, opgelucht en vrolijk, dus de sfeer zat er goed in! doe daar wat lekker eten bij en een paar drankjes, en de avond is goed! Blijft toch apart om oud en nieuw niet in de vrieskou te vieren, en dan 10 uur eerder dan gewoonlijk het vuurwerk te zien afgaan.. maar goed, erg leuk. Daarna op tijd terug naar het hotel en slapen.
Volgende dag nog beetje door Hobart gewandeld. Het was er erg gezellig omdat de haven was afgezet voor auto’s vanwege oud en nieuw en een Food & Wine festival. Kortom, een drukte van belang dus wij maar naar het Food & Wine festival, waren we wel aan toe na dagen bush! Daarbinnen eerst ff lekker rondgelopen en alle lekkere dingen in ons opgenomen. Toen maar ingeslagen... Bas en Jacq aan het ijs, ik kon het niet
Scoparia
Foto geeft een beetje weer hoe vreselijk mooi het daar wel niet was laten om Tasmaanse oesters en champagne te kopen... met een knipoog naar de Boeffies natuurlijk!! Daarna zijn we naar het zuiden van Tasmanie gereden, het Tasman Peninsula. Daar had Bas veel moois over gelezen. Daar via het visitor centre een enorm mooie B&B geregeld, met 2 slaapkamers en een woonkamertje met een geweldig uitzicht over de kust, super gewoon! Daar hebben we heerlijk gerelaxed en ’s avonds een potje monopoly gedaan. Lekker burgerlijk maar wel ff fijn na alle drukte. De volgende ochtend een heerlijk ontbijtje bereid met alle spullen die de vrouw des huizes voor ons had gehaald (en niet te vergeten de pure hagelslag van De Ruyter die bas uit zijn bagage toverde!!) en daarna weer op pad. De kust daar was erg mooi, en ze hadden een aantal spectaculaire kust-/ rotsformaaties die we gingen bekijken, erg mooi. Onderweg kwamen we door een geinig dorpje: Dootown... maffe mensen die daar wonen hoor, ieder huis daar had een bordje met daarop een spreuk met ‘Doo’ erin... bizar hoor... de leukste vonden we toch wel ‘Doo F@#k all” en “Doo Nix” (op zijn NLs uitgesproken dan). Erg grappig, raar volk die Tassies.
Daarna door naar Bicheno waar we een
Echydna
Met dank aan natuurfotograaf Bas! pinguin toertje hadden geboekt. Op de weg erheen een stop gemaakat bij Freycinet National Park waar een van de mooiste stranden ter wereld schijnt te liggen (Wineglass Bay). Nou, wij dus daarheen gewandeld, foto’s gemaakt en weer terug de auto in... hadden het beetje gehad geloof ik! Al was het een leuk strand, het kon ons een beetje gestolen worden....
Bicheno is een favoriete vakantie-plaats op Tassie dus ons was al gewaarschuwd dat het helemaal vol zou zitten... nou, dat klopte ook wel! we konden alleen nog een vieze ouwe aftandse kamer krijgen in een oud motel.... van ellende besloten we maar om in onze slaapzakken in bed te slapen, en vroeg weg te gaan de volgende morgen! Maar goed, we hebben wel erg lekkere vis gegeten daar in een restaurantje, en ’s avonds natuurlijk de pinguins! Het betreft hier de Fairy Penguin (ook wel Little Penguin genoemd omdat et de kleinste pinguin ter wereld is) die ook in de buurt van Melbourne voorkomt. Hier in MLB betaal je er echter rond de $120 voor p.p. voor een toer, daar slechts $20. bovendien was de toer bij Bicheno in het pinguin reservaat zelf, dus liep je echt midden tussen
Gele mooie waterval
Was de omweg van een half uur wel waard zeg maar de inguins terwijl je bij MLB op een soort houten tribune zit waara de pinguins onderdoor lopen. Bicheno was dus erg geslaagd, bergen pinguins gezien en er meerdere keren bijna over gestruikeld!! Daarna snel slapen en het hotel weer uit de volgende dag...
Volgende dag merkten we allemaal dat we erg moe waren, en dat we het auto-rijden beetje zat werden. Dus besloten om landinwaarts te rijden en in een dorpje 50km ten westen van Launceston (Deloraine) een B&B te vinden voor 2 nachten. Zo gezegd zo gedaan, en zo kwamen we uit bij een heerlijke cabin aan een mooi meer met een schitterend uitzicht... precies wat we zochten! Het weer was nog steeds heerlijk, dus na wat gegeten te hebben ging ik het meer ff inspecteren... ff lekker de oogjes dicht en voor ik het wist lag ik 45 minuten te pitten in de zon... niet echt verbrand gelukkig! Verder niet veel gedaan, bappies gedaan, ’s avonds daara wat gegeten en beetje chippies op en drankje en TV gekeken. Waren we aan toe. De volgende ochtend gingen Bas en ik naar een grot een stukje verder landinwaarts. Was erg mooi om te zien met bergen stalagmieten en stalactieten
Mr possum
Eindelijk dan op de foto die nog steeds drupten, en als klap op de vuurpijl een grot vol met gloeiwormpjes, heel bijzonder! Daarna Jacq weer ophalen en lekker beetje toerist uithangen. Eerst naar een zalm-kweker in de buurt voor een heerlijke verse gerookte zalm... daarana naar een kaasboerderij voor een paar lekkere verse kaasjes, toen langs de frambozen boer voor een bak frambozen voor Jacq, en het avondeten was binnen! ’s Avonds dus een heerlijke etentje bereid voor onszelf op het balkonnetje met uitzicht over het meer, wijntje erbij en ondergaande zon.... aaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhh.... voor het eten maakte ik nog even een tochtje langs het meer, met de moed der wanhoop om nog een vogelbekdier (ook wel ‘platte poes’ genoemd naar het engelse woord ‘platypus’) te zien die ons was toegezegd in het meer... wasa al 10 dagen op Tassie, het mekka van de platte poezen, maar er nog geen een gezien. Nu waren het schuwe beestjes die je enkel in de vroege avond en ochtend kunt zien die de meeste tijd onder water doorbrengen.... maar toch. En nadat ik al besloten had om terug te keren naar de cabin om mijn verdriet van weer een gemiste kans maar met wijn weg te zuipen, toen ik
Mr possum
En nummer 2, lekker in de boom! opeens wat zag bewegen op het water!! Dacht dat het geen platte poes was (had er al eens een gezien in Noord OZ) maar het bleek dat hij zich uitgebreid aan het krabben was en dus niet in zijn kenmerkende zwemstijl over het water heengleed met amper een deel van zijn lichaam boven water! Jahoe, dus snel terug naar de cabin om het te gaan vieren met een flink glas wijn... tsja, wijn is voor alle stemmingen blijkt wel weer!! Werd verder een zalige avond, heerlijk einde van een heerlijke vakantie.
De volgende ochtend in de auto naar Launceston... bleek een beetje een misrekening want de stad was niet erg gezellig... zijn daarna maar naar het meest toeristische plekje van Launceston gereden, een soort kloof vlak bij de stad met een kabelbaan en restaurantjes, etc. leek ons eigenlijk nix, veel te toeristisch, maar was toch erg gezellig! lag aan een mooi parkje met bergen hortensia’s (toch blijven die mooi vooral als je ze meer dan een jaar niet hebt gezien). Daara op een terrasje in het zonnetje heerlijk gelunched en zitten kletsen, en echt afscheid genomen van Tassie... daarna terug naar Melbourne.
Was te merken dat we weer
We zijn er bijna!!!
Nog een kwartiertje... en we houden nog steeds van elkaar na 5 dagen in de bush! in MLB zaten... was bloody hot man... scheelde gewoon zo’n 10 graden met Tassie door die beruchte Northerlies vanuit de woestijn... thuis dus gelijk alles opengezet, maar mocht niet baten, slapen lukte niet echt bij geen van ons 3-en! Zaterdag ging Jacq op de Truus de Mier toer, die wilde weer ff voelen dat ze in de bewoonde wereld was... allereerst draaide de wasmachine natuurlijk overuren, maar daarnaast werden de kapper, pedicure en schoonheidsspecialiste met een bezoekje vereerd. Het vrouwtje mocht er weer wezen! ’s Avonds naar een barbie bij NLse vrienden van ons (Patrick & Yvonne) in de buurt van de Dandenongs die tegelijkertijd met ons naar OZ zijn verhuisd. Was reuze-gezellig. Marco en Ange waren er ook, en daar lekker in hun enorme tuin zitten genieten van bier, wijn, lekker eten en goede gesprekken. Wat wil een mens nog meer... daarna naar huis, ik naara bed want was erg moe (beetje verhaal van de vakantie want ik was altijd degene die in slaap viel... in de taxi, in de auto, in het vliegtuig, aan het meer.... ben beetje slaapkoppie) en Bas en Jacq bleven op het balkon nog na-babbelen tot 3 uur ’s nachts. Zondag heel rustig aangedaan...
Liever een goeie buur dan een verre vriend
Hhhmm.... maa wat als een verre vriend opeens tijdelijk je buurman is? Moeilijk... maara goed, Bas had een leuke plek voor zijn tent! Bas was voor het eerst eens degeen die als laatste uit zijn bed kwam (rond 12 uur pas, ongehoord!), toen ff snel ontbeten en Bas een korte toer door Melbourne gegeven. Daarna zijn huur-auto opgehaald en thuis gegeten.
Bas is maandag begonnen op zijn tocht naar het westen van Victoria via de Great Ocean Road en een aantal nationale parken. De eerste berichten waren goed (lekker weer, koffie aan het strand met een lekkere muffin en een dozijn koala’s gezien!) dus die heeft het wel naar zijn zin. Ik ben weer aan het werk geslagen (go-live van het project, ma en di om 7 uur meoten beginnen, rest van de week en volgende week om 6 uur beginnen) en Jacq is weer lekker aan het genieten van het mooie weer!!
Nou, veel te lang verhaal weer... is wel weer mooi geweest, volgende keer meer. Ff foto’s erbij plakken en wegwezen.
Have fun
Jackie en Robin
Advertisement
Tot: 0.064s; Tpl: 0.024s; cc: 13; qc: 23; dbt: 0.0206s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
ray
non-member comment
wonbat
Lijkt op een kruising tussen een big en een muis