Deel 7: 22 sept

---

Deel 7: dond. 22 sept.
Omdat we onze broodvoorraad mee hadden genomen voor onze onverwachte klimtocht gisteren, zaten we nu zonder. Je moet hier met een uitgekient rantsoen op reis. Geen supermarkten in overvloed. Dus moesten we uit-ontbijten: pancakes met maple syrup, JIm!!!! Yammie! Wat vervelend nou.
Rustig aan de boel ingegepakt en om 11 uur weer op pad. Vandaag dus de 3 uur durende rit naar Kings Canyon. Dat deden we via de Mereenie Loop. Hiervoor ga je over Aboriginal land en heb je een permit nodig. Deze gekocht en off we went. De route bestond uit 100 km sealed en 155 km unsealed road. Slechte wegcondities met corrugation. Dat zijn hobbels die ontstaan door de auto’s, nadat er regen is gevallen. Je krijgt de neiging langzaam te rijden als je er aan begint, maar er ontstaat een betere cadans bij 70-80 km/hr. De vorige keer, dat ik hier met Pip en Mallory reed kregen we een lekke band. Nu ging het goed. Nog wilde paarden gezien en heel veel bushfires. Het schijnt, dat hier in de Territory de ergste branden zijn sinds 1976. Jeetje, wat komen die branden dichtbij en wat geeft dat een hitte. De lucht is hier ook niet helder. Op Kings Canyon Resort aangekomen was het druk. Veel groepen scholieren, die met bussen aangevoerd worden voor hun culturele schooluitjes. Echter ’s avonds om 21 uur is alles rustig. Heerlijk. Inmiddels is ons ter ore gekomen, dat de weg naar Ayers Rock af en toe afgesloten wordt ivm de vuurhaarden. Op 40 km van hier brandt het ook heel erg en was er vanmiddag een road block. Toen deze werd opgeheven, kwamen er plots in het donker een heleboel kampeerders nog aan, die allemaal in het donker hun kampement moesten opslaan. Ben benieuwd hoe het er morgenochtend bij staat. Road block of niet, we kunnen er toch niets aan doen.
Verder kwam ik erachter, dat de batterij van het fototoestel bijna op was. Het zal toch niet zo zijn, dat wij straks zonder fototoestel de Kings Canyon walk gaan doen en dat we de Rock er niet op kunnen zetten. We gingen even voor een klein ommetje en ik pakte mijn oplader met snoeren en de hele meut. Wim zei: “wat ga je doen, we gaan toch wandelen?”. En ik zei: “ik ga even op zoek naar een vriendelijk gezicht op de powered sites en vraag of dit even een uurtje ingeplugd mag worden!”. “Dat kun je niet maken!”. Nou, ik wel. En zo “klopte” ik op de deur bij een Nederlandse immigrant uit Melbourne, raakte aan de klets en uiteindelijk hebben we daar vanavond heerlijk zitten kletsen. Erg gezellig.
Heb ik nog niet eerder het delicate onderwerp aangeroerd van de combinatie: Wim én kamperen. Nou ik kan je vertellen: hij vindt het heel leuk!!!! Ik zal niet zeggen, dat hij om is. Maar het gaat heel goed en hij geniet!!!
We hebben besloten, vanuit het standpunt, dat een ezel zich geen 3 maal aan dezelfde steen stoot, dat Ellen niet de 4 uur durende King”s Canyon walk gaat doen morgenochtend. Ik ga met Wim omhoog en loop afhankelijk van de temperatuur een uurtje mee en ga dan weer hetzelfde stuk terug. En dan ga ik op een lekker plekje op de carpark mijn boek lezen. Verstandig he?!
Time to go to sleep. Wekker om 7 uur. Welterusten!

---