Deel 8: Ayers Rock

---

Deel 8: vrijd. 23 sept.
Het wordt echt steeds gekker. We werden uit onszelf om 6.15 uur wakker! Met ander woorden, we zijn helemaal in Australisch tijdschema.
King’s Canyon Resort staat bekend om zijn dingo’s, maar we hebben niets gehoord en niets gezien. Het valt ons op, dat we ook weinig ander wild zien. We hebben een paar wilde paarden gezien op de Mereenie loop, maar ook nog geen kamelen. Ja, vandaag 2 dode langs de weg. We hoorden hier op de camping, dat degene die ze aangereden had als traumapatiënt overgevlogen was in zeer slechte conditie naar het Alice Springs Hospital. Lijkt me niet zo vreemd dat voor te stellen.
We rijden al van af Katherine tussen veel bosbranden door.Soms rijden we letterlijk tussen het vuur door en moeten snel doorrijden om te zorgen, dat onze banden niet vlam vatten. Nog nooit meegemaakt. Levert wel mooie foto’s op, maar ja …… Die bosbranden en dat weinige wild wat we zien, daar zit een verband tussen. Het klinkt gek, maar het is hier een hele natte zomer geweest (we zitten nu weliswaar aan het eind van de droge periode), daardoor is het overal “groen” en bloeit er van alles (wat ik inderdaad 2 jr geleden niet heb gezien). Ook staat er meer water in creeks en rivieren. Het gras groeit als kool, heeft in jaren niet zo hoog gestaan en als er dan de gebruikelijke bosbranden zijn, is er veel meer te verbranden. Doordat het overal “groen” en “vochtig” is, kunnen de dieren het hele gebied doorkruisen ipv dat ze op bepaalde plekken zich verzamelen, waardoor ze beter zichtbaar zijn voor ons. Klinkt logisch, lekker voor hen, jammer voor ons.
Vanochtend dus op tijd opgestaan, lekker bacon and eggs, de boel ingepakt en om 8 uur klaar voor de KC walk. Een enorme steile stenen trap omhoog, van alwaar Wim de resterende wandeling ging doen van een paar uur en ik bleef, nog steeds verstandig, met mijn boek in de schaduw op een uitstekende rots lezen. Schitterend uitzicht, flesje water erbij. Om half elf weer naar beneden gelopen en daar kwam Wim ook al aan. Die had flink de pas erin gehad..
Hop in de auto en op weg naar Ayers Rock Resort. Al met al een rit van 300 km, deze keer alles geasfalteerd. Jeetje, wat relaxed is dat toch. De camping hier is goed geoutilleerd met alles erop en eraan, niet te druk zoals King’s Canyon. Heerlijk, ook een zwembad. En prompt besloten een extra nacht te blijven. Hoevaak zijn we al van plan veranderd?! Wel relaxed, dat dat kan. Echter de noodzaak wordt wel steeds groter om vanaf Pip’s place mijn vlucht te verlaten naar een week later.
Op tijd pasta gegeten en op naar The Rock. Onderweg werd het bewolkt, wat lastig is als je daar gaat kijken voor een zonsondergang. Alle toeristen zitten daar op een rijtje met hun camera’s voor de shot van hun leven: een rode Uluru. Hilarisch. Toch maar een leuke foto gemaakt en gezellig gekletst met een paar Belgen. Morgenochtend op tijd eruit en de bedoeling is, dat we Uluru gaan beklimmen. Very naughty, want voor de Aboriginals is Ayers Rock een “sacred place” en je wordt verzocht niet the Rock te beklimmen om die reden. Maar ik zal wel simpel zijn, en het is een boute uitspraak, maar wat is het voor sacred gedoe in de rij bij de liqour store iedere avond?!
Nu zit ik weer onder de sterrenhemel wat te typen en het valt me op, dat hier weinig muskieten en muggen zijn. Heerlijk. Niet zo gek natuurlijk, want het is hier kurkdroog.
Vliegen!!!! Daar heb ik het nog niet over gehad en daar staat de Outback om bekend. Wij vinden het erg meevallen. Natuurlijk zijn het er te veel, maar ach, met wat wapperen heen en weer. Het is nu eenmaal zo. Maar het is niet zo erg, Jim, als bij Broken Hill een paar jaar geleden. Toen gingen we tijdens het reizen van ellende IN de auto lunchen. Je kon daar geen hap nemen zonder vlieg erop. En …… vliegen gaan slapen als de zon ondergaat. So, not so bad at all.
Nu lekker douchen en dan een tukkie doen. Het is 21 uur, de wekker om 6.30 uur, want Ellen kan niet the Rock in the heat beklimmen en ze wil persé omhoog. Slechts een klein beetje eigenwijs, je weet wel. Welterusten!

---