4624 mijl en counting on.

---

Hallo allemaal,

Alweer een aantal mijlen en ook dagen sinds ik de tijd heb kunnen vinden om iets in het blog te schrijven. Eens kijken wat hebben we nog gedaan sinds ons laatste blog.
We zijn tot aan de westkust van Amerika geraakt. Het keerpunt van onze trip want vanaf hier is de terugreis begonnen, maar het is absoluut niet zo treurig als het klinkt. We hebben in Portland, zoals al eerder gezegd, een week doorgebracht. Helaas hadden Debbie en kort erop ik iets opgelopen dat we het beste kunnen omschrijven als buikgriep. Met alle daarbij behorende ongemakken. Ik zal jullie de details besparen. Mochten er toch mensen zijn die meer info willen... ik heb foto's voor de liefhebbers.
Vanuit Portland zijn we door de binnenlanden van Oregon gereden. Even voor de indruk... west naar oost door Oregon is hemelsbreed zo'n 350 mijl maar via de weg is dit uiteraard meer. Oregon is een prachtige staat, laat dat duidelijk zijn. Er is zo'n beetje alles wat betreft landschappen. Natuurlijk heeft men de kust met al z'n prachtige stranden gelegen meteen aan de stille oceaan. Met een beetje geluk zie je walvissen trekken vanuit Alaska naar Mexico of vise versa afhankelijk van welke tijd je er bent. Dan is er de Cascades bergrug met de onmiskenbare Mount Hood. (Trouwens net als Mount St Helen een van de slapende vulkanen). Eenmaal over de Cascades en dus al in centraal Oregon veranderd het landschap weer. Men noemt dat hier "High dessert" en dat omschrijft eigenlijk perfect wat het is. Een dore en droge vlakte op een behoorlijke hoogte boven de zeespiegel. Dit is natuurlijk een geweldig gebied voor de ski liefhebbers, want in de wintermaanden ligt er sneeuw en ik bedoel veel sneeuw. Hoe meer je naar het oosten trekt in Oregon hoe dichter je bij de Rocky mountains komt waardoor het landschap opnieuw veranderd en er weer meer bergen beginnen op te doemen aan de horizon. Het is altijd prachtig om door dit laadschap ter reizen en te rijden.
Ook hebben we weer een beetje door "memory lane" gereist. Er is een plaatsje genaamd Mitchell in centraal Oregon. Het is een kleine gemeenschap, maar we hebben ons eens laten verleiden om de lokale winkelstraat te bekijken. Je moet je voorstellen een straat waar je ieder moment een postkoets in verwacht. Met links en rechts wat kleine winkeltjes en één hotel. Je moet hard remmen anders ben je alweer buiten Mitchell. Mitchell telt momenteel 175 inwoner. En... aangezien het maar een kleine gemeenschap is heeft het geen mobiel telefoon netwerk. Dat is niet meteen een nadeel vind ik.
Vlakbij Mitchell ligt ook nog een ander bijzonder stukje aarde. De zogenaamde "painted hills". zijn eigenlijk om de hoek. De painted hills maken deel uit van de John Day Fossil beds. Hierkomen dus fossielen gevormt door de eeuwen heen aan de oppervlakte. Deze fossielen en met name die rondom Mitchell geven een prachtig kleuren patroon. Ik denk dat zoals zo vaak een foto meer kan vertellen dan duizend woorden.
Vanuit Oregon hebben we onze trip voortgezet richting Yellowstone Park in de staat Wyoming. Yellowstone Park is het eerste nationale park in Amerika. Een van de meest indrukwekkende parken als ik mag zeggen. Zelfs mooier dan de Grand Canyon. We hebben gekozen om hier een 5 tal dagen door te brengen. Dat houdt in dat we voor de verdere terugreis best moeten voortmaken, maar dat is het meer dan waard. Ik sluit voor nu een paar foto's bij om wat indrukken te geven van de schoonheid van Yellowstone Park. Ook al is het hier nog steeds wit van de sneeuw. Met andere woorden het park is pas aan het ontwaken uit de strenge winterslaap.
Voor nu laat ik het voor wat betreft het blog en Yellowstone Park hierbij. Ik zal in mijn volgende blog nog meer stilstaan bij het park der parken.

Voor de liefhebbers. Van de Amerikanen was maar een kleine groep die kon antwoorden wie er op 1600 Pennsylvania Ave in Washington DC woonde, terwijl 90% van dezelfde ondervraagde wel wisten wie er op de bodem van de zee in een ananas woonde. Kijk en daar kijken wij met z'n allen tegenop... Tussen haakjes. Het adres in Washington is het witte huis en de ananasbewoner is Spongebob.
Met deze diepgaande gedachten ga ik dit eens publiceren en ik hoop dat ik jullie wat lees plezier heb bezorgd.

Tot de volgende keer,
Pa&De

---

Photos

Mitchell
Deze zaak is nog steeds de lokale kruidenier en een beetje van alles. Hier heeft de recessie nog niet toegeslagen. Hoe kan dat nou??? Misschien leven we allemaal wel een leven met een te hoog verwachtingspatroon??