Advertisement
Published: November 15th 2014
Edit Blog Post
“May I present to you: heaven!” dit is wat de ober in Morton’s steakhouse zei waarna hij het stuk vlees dat ik besteld had voor me op tafel zette. Hij had gelijk, deze steak was de beste die ik ooit gegeten heb. Mals en enorm veel smaak. Over de prijs ga ik het niet hebben, want daar ben ik zelf al vaak genoeg van geschrokken. Een collega had mij op vrijdagmiddag getipt om bij Morton’s te gaan eten, maar dan moest ik wel van tevoren reserveren. Ik had eerst op de menukaart op internet gekeken en die zag er goed uit. Er stonden geen prijzen bij de gerechten, dat had ik echter al vaker meegemaakt dus ik boekte vol vertrouwen mijn eenpersoonstafel voor die avond. Bij het restaurant aangekomen parkeerde ik zelf mijn auto (geen valet parking) maar toen ik de nieuwe Tesla voor de ingang zag had ik eigenlijk al kunnen weten dat dit geen normaal steakhouse was. Binnen werd ik hartelijk welkom gegeten door de man in de smoking die mijn naam vroeg en me naar mijn tafel begeleide. Geen weg meer terug. Een gigantisch stuk brood met roomboter werd direct gebracht samen met de menu- en wijnkaart. Nog
nooit heeft een ober zo vaak gevraagd of alles naar mijn zin was en of hij nog iets anders kond brengen. Een goed begin van een goed weekend!
De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan voor mijn volgende avontuur: een tripje naar New York City. Met de auto ging ik naar New Brunswick waar Johnson and Johnson een vestiging heeft. Een van de voordelen als medewerker is dat je daar in de beveiligde parkeergarage gratis je auto kan parkeren en een ander voordeel is dat deze parkeergarage op nog geen 5 minuten lopen van een treinstation is waar NJ Transit je binnen een uur op Penn Station (midden in Manhattan) afzet. De weg van Malvern naar New Brunswick veranderd van een tweebaansweg in een zevenbaansweg naarmate NYC dichterbij komt. Op een zaterdagochtend is er echter niet veel verkeer en in slechts iets meer dan een uur was ik bij de parkeergarage. De bewaker in het intercomkastje vroeg naar mijn medewerkersnummer, zocht me op in het systeem en liet me binnen. Ik kon bijna niet geloven dat alles zo soepel ging, maar ook de trein had ik snel gevonden en dertig minuten later vertrok deze. In de trein plaatste ik
een berichtje op facebook en luisterde ik naar
“Welcome to New York” gezongen door de nieuwe ambassadeur van de stad.
Druk, druk, druk en druk. Gele taxi’s, mensen, toeterende auto’s, hoge gebouwen, een mix van geuren (lekker en vies) en op straat de gelukszoekers die hun geluk nooit hebben gevonden. Het was mijn tweede keer in New York dus ik wist al wat ik kon verwachten, maar toch was ik weer verbaasd. De grootsheid en waanzin van deze plek geven me energie en tegelijkertijd wil ik vluchten naar een rustigere plek. Vorige keer was ik er gezellig samen met Ilse en toen hebben we in 8 dagen de meeste highlights gezien, dus dit keer wilde ik naar waar we niet geweest waren: het Museum of Modern Art (MoMA). Ik besloot om boven te grond te blijven en ben van Penn station via Times Square naar MoMA gelopen. Mooi museum, met een interessante collectie. Net als in het Guggenheim en de MET hangen ook hier veel Nederlandse werken van onder andere Mondriaan en Van Gogh, maar het museum onderscheidt zich juist door de excentrieke tijdelijke exposities. Op de foto zien jullie een van de werken van Robert Gober. Ik weet
niet wat ik ervan moet vinden en ik mocht het volgens mij ook eigenlijk niet fotograferen, maar het gat in de vloer waar het water door verdween vond ik cool.
Toen ik in het museumrestaurant op bijna ongemakkelijke afstand van een onbekende vrouw een salade zat te eten kreeg ik een onverwachte reactie op mijn eerder geplaatste Facebookbericht: Keerthi, een van de PDEngs uit het jaar boven mij, was ook in New York en had zin om af te spreken. Ik had hem al een tijd niet gezien en bedacht me toen inderdaad dat hij voor werk tijdelijk naar New York was verhuisd. Hij woonde er dus en toevallig was het zijn laatste weekend voor hij weer terug naar Nederland zou gaan. We spraken om 18:00 af bij 72nd en Broadway. Buiten was het een stuk kouder geworden in de stad, maar ik besloot weer te gaan lopen. In Central Park zag ik mensen plezier hebben op de schaatsbaan en genoot ik van de eekhoorns op zoek naar eikeltjes voor de winter. De eekhoorn in Ice Age kon er nog wat van leren.
Met Keerthi heb ik gegeten in een Southern Style restaurant, een live football wedstrijd in
een pub met Florida Gators fans gezien en de nachtvoorstelling van de nieuwe film Interstellar bezocht (ik vond hem tegenvallen…). Het was leuk om onze ervaringen met de Amerikanen te delen en te praten over Delft. Na de nachtvoorstelling was het 3:00 uur en zijn we door de taxi naar Keerti’s huis gebracht waar ik ben blijven slapen. Het gedeelde appartement van Keerthi bevond zich in een pre-war gebouw en leek meer op een oud studentenhuis dan een woning voor werkenden. De verwarming werd er centraal geregeld en omdat er geen uit-knop op de verwarming in zijn kamer zat moest ook de airconditioning aan om er geen sauna van te maken. De prijs/kwaliteitsverhouding van woningen in New York is helaas absurd buiten proporties…
De volgende ochtend na het ontbijt bedankte ik Keerthi voor zijn gastvrijheid en de gezellige avond en stapte ik de straat op. Ik was in 139th street bij Broadway en net als de dag ervoor besloot ik boven de grond te blijven en ben ik gaan lopen op weg naar het station op 32nd street. Door Central Park, langs de kerstboom bij Rockefeller Center, een bezoekje aan de boekwinkel Barnes and Nobles en hapje eten bij een straatmarkt. Meer dan drie uur later had ik de 107 blokken afgelegd, nam ik de trein de stad uit terug naar New Brunswick, liep naar de J&J parkeergarage en reed wederom met een voldaan gevoel naar Malvern.
Advertisement
Tot: 0.098s; Tpl: 0.01s; cc: 7; qc: 45; dbt: 0.0469s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb