Advertisement
Published: July 30th 2015
De heenreis gaf vanuit het vliegtuig al prachtig uitzicht op de ijskappen van Groenland, de meren in Canada en de gletsjers in Alaska! Dat beloofde wat!
Onze reis begon in Anchorage, de grootste stad van Alaska. Nou ja, stad... Bij het ontbijt ontmoette ik de meeste medereizigers, aangezien we met z'n allen verspreid hadden gezeten over vier verschillende vluchten. De groep varieert in leeftijd van 21 tot 62, iets meer mannen dan vrouwen, iets meer alleenreizenden en van Belgen tot aan Fries! Een leuke groep. Mijn kamer- en tentgenootje Ellen is ook helemaal top!
Onze twee gidsen, Michael en Hyme zijn echte outdoorgasten, die zo ongeveer de hele poolcirkel over gewandeld zijn met zo'n 30 tot 40 kilo op hun rug. Echte experts als je het vergelijkt met de jongen die in de Magic Bus in Alaska is gestorven (film en boek: Into The Wild) Dus wij waren wel in veilige handen en hebben gedurende de reis van hun vele spectaculaire verhalen mogen genieten, waaronder: "Why Hyme has 9 toes"
We vertrokken de wildernis in, die eigenlijk al net buiten Anchorage begint. Niet nadat we eerst nog even bij een grote shop waren gestopt om wat voorraden in
te slaan voor de komende dagen. Een korte wandeling een heuvel op, trakteerde ons al meteen op onze eerste eland: "The disappearing moose in the woods"! We kregen alvast wat uitleg over hoe om te gaan met al het wild dat onze paden zou kunnen kruizen de komende weken. Voor een eland is het dus een kwestie van zigzaggend rennen voor je leven en bij een beer ga je een beetje op je plek staan schreeuwen, dat ie niet in de buurt moet komen en van je lunch moet afblijven. Met een zwarte beer schijn je het gevecht eventueel nog aan te kunnen gaan, maar zodra een grizzly beer "een bodycheck" bij je doet, zoals de gids omschreef, ben je aan flarden. Gelukkig waren er ook nog onschuldige grondeekhoorntjes..
We reden met enkele wandelstops en een lunchstop richting het Kenai schiereiland. Vlakbij Seward sloegen we onze tenten op. Alle "stinkies" werden opgeborgen in het busje, zodat we in onze tenten geen visite zouden krijgen van beren. En op de vraag, wat je moest doen, als je nou 's nachts even richting het toilet zou moeten lopen, was het antwoord, dat je je tent openritst en zegt: "Hey bear, I
am going to the toilet!" Uiteraard in het Engels in dit deel van de wereld. Nou ja, zonder gekkigheid: geluid maken, vooral met je stem, schijnt al voldoende te zijn. Deze beesten zijn niet op een confrontatie uit, zien de mens ook niet als eten, maar worden gewoon niet graag onverwacht verrast door menselijk bezoek. Nou, ik keek al uit naar die eerste nacht, in de hoop wat mededelingen aan de beren te horen van groepsgenoten, maar meer dan regen heb ik niet gehoord...
Wij, mazzelaars hadden alleen die nacht regen en vertrokken bij droog weer voor een prachtige wandeling. Deze begon in het bos, met prachtige baardmossen in de bomen. We kwamen wandelaars tegen, die vroegen of wij een hond bij ons hadden en na daar ontkennend op te hebben gereageerd, was hun conclusie, dat er verderop dan waarschijnlijk een beer op het pad zou zijn. Oke dan. Aangezien wij met 18 in totaal liepen, waren we waarschijnlijk al opgemerkt, want die beer hebben wij niet meer gezien. Toen we echter wat hoger kwamen in de uitgestrekte bloemetjesvalleien met uitzicht op vele bergen zagen we in de verte een zwarte beer met twee jongen!
De volgende dag
gingen we op pad voor een boottocht in de fjorden. Wederom zonnebrandcreme en de zonnebril nodig, wat daar nogal uitzonderlijk scheen te zijn. Al vrij snel kruisde onze route twee ronddobberende zeeotters. Wat een relaxte beesten! Op open zee werden we getrakteerd op vele bultruggen! En ook nog een zeldzamere vinvis! Een goede dag dus om walvissen te spotten. Zelfs nog eentje onverwacht vlak naast de boot, toen we bij een rots naar papegaaiduikers aan het kijken waren. Vele zeeleeuwen en nog een zeehond ook op weg naar een getijde gletsjer. Spectaculair om dat te zien. En koud dat het daar was! 's Avonds aten we wat in een schuilhut in het bos en daarna wandelden we nog naar de Exit Glacier. Zo handig, die lange dagen van zonlicht hier, zodat je nog tot laat op de dag van alles kunt doen. Alhoewel: de zon had alweer plaats gemaakt voor regen, maar dat maakte de omgeving niet minder mooi.
We reisden verder via Anchorage nu richting het noorden. Onderweg hadden we weer een overheerlijke gezonde lunch en zijn we met een aantal mensen nog aangeschoven bij een groepje locals die aan het volleyballen waren op het 'strand' aan het
meer. Het laatste deel van de reis ging over een onverharde weg en nadat de busjes geparkeerd waren, vertrokken we met een rugzakje gevuld voor twee dagen te voet richting een lodge. Een echte Alaska ervaring: lekker in de regen over de zompige ondergrond lopen met de muskieten om je hoofd heen. Ergens heeft het wel wat, maar ergens heeft het nog meer, als je dan eindigt bij een lodge midden in de wildernis met een lekkere warme houtgestookte kachel! Nou ja, het laatste stukje was nog een heel gedoe om met z'n allen op een vlot de overkant van het riviertje te bereiken. Binnen alle natte kleding uitgedaan en genoten van warme kachel, gitaar, gezang en wederom weer een heerlijke maaltijd klaargemaakt door Hyme!
De volgende dag was het de dag van facultatief tot aan je knieen in de modder gaan wandelen of kanoen of in de sauna gaan zitten. Ik koos voor de kano-optie. Wat een rust op het water! De melancholische roep van de ijsduiker, die ons ook nog verraste met een paringdans op het water. En dan minutenlang achter een bever aan peddelen om hem vervolgens aan de oever te mogen bewonderen met z'n mooie
staart. Nog even verder gepeddeld richting een beverdam en toen net op tijd voor de regen weer terug in de lodge. Heerlijk wat kletsen en een boekje lezen. Ik had nogal overtuigd geroepen dat ik wel dacht de weg terug te kunnen vinden vanaf de lodge naar de bewoonde wereld, dus werd de dag erna als eerste gids aangesteld door Michael. Gelukkig had ik Hyme als compagnon aan m'n zijde. Nou, dat ging niet slecht! Toen we op tweederde van de route ineens een eland voor ons hadden met jong, kroop ik echter wel achter Hyme, maar dat mocht niet. Ik mocht weer voorop en van alles gaan roepen om de eland af te schrikken. Wel ja, waarom ook niet. Weer eens wat anders dan voorop lopen in Schotland...
De busjes weer gevonden en vertrokken richting Denali National Park. Een park, groter dan Zwitserland met veel wild. Nadat de tentjes weer stonden en we voor de zoveelste keer heerlijk te eten kregen, vertrokken we richting de lokale kroeg. Bij de ingang stond een bord dat er plek was voor 400 mensen of voor 20 elanden. Binnen waren vooral mannen met baarden. En een voetbaltafel!! Lekkere fanatieke competitie, maar zelfs
de locals konden onze Jos niet verslaan. En zo eindigden Joscha en ik keer op keer in een kansloze competitie tegen Ellen en Jos. Maar wel gelachen! En veeel te laat de slaapzak ingekropen..
Een dagje Denali NP! Het regende weer eens, maar het bleek dat we vooral 2x 3 uur in de bus doorbrachten en beren laten zich niet afschrikken door regen, eerder door felle zon. Dus eigenlijk was het weer zo slecht nog niet! Ik weet niet meer hoeveel grizzly's we uiteindelijk gezien hebben, want het was niet meer op 1 hand te tellen! Ook kariboes en elanden op onze route! Zelfs een keer een grizzly die vlak langs de bus liep: fascinerend! Aan het einde van de route stapten we uit bij een bezoekerscentrum, waar je een deel van het jaar zicht hebt op Mount McKinley, de hoogste berg van Noord-Amerika, maar wij hadden een uitzicht bestaande uit meerdere tinten grijs. Dan maar in de filmzaal de beelden van deze prachtige berg aanschouwen. We reden met de bus terug en we besloten met 4 mensen uit te stappen bij een rivier om daar een stukje te gaan wandelen. Prachtige rivierbedding met mooie bergtoppen om ons heen.
De bussen in het park zijn een soort "Hop of, hop on systeem", dus we konden met de volgende bus weer verder. We stapten op een andere plek uit, waar we nog meer reisgenoten tegenkwamen, die net een wandeling vanaf een zeer steile berghelling hadden gemaakt en met elkaar liepen we vervolgens nog een berghelling op, waar we veel grondeekhoorntjes tegenkwamen. De volgende bus kon ons niet allemaal meenemen, dus nog met 3 anderen liep ik nog een stukje over de weg. Niet veel later spotten we een beer beneden ons in de vallei aan de andere kant van de rivier. Erg ver weg, maar ook een zeer speciale ervaring om zo'n beest te zien als je te voet bent en echt onderdeel van hun terrein bent! De volgende bus had nog plek voor ons en we spotten nog een paar elanden, waarvan er eentje vlak voor de stilstaande bus naar de overkant van de weg liep! Hyme en Michael hadden ons vrij gelaten in de tijd die we in het park wilden doorbrengen en omdat het in de middag droog was geworden en we nog met een aantal mensen wat wandelingen hadden gemaakt, kwamen we uiteindelijk rond negenen aan
op de camping. Hyme had een heerlijk stoofpotje voor ons klaarstaan en moe, maar voldoen kropen we deze avond wat meer op tijd in onze slaapzak! (nee, geen tafelvoetbal: toch een kansloze missie en het zou weer veel te laat worden)
Via de Denali Highway reden we naar Tangle Lake. Prachtige uitzichten op de Alaska Mountain Range. Onderweg maakten we nog een wandeling in de brandende zon! Ja, dat is ook Alaska! Net als goudzoeken: een favoriete bezigheid van onze Belgische jongens! Ze probeerden zo hun Alaska reis terug te verdienen, maar dat werd al snel bijgesteld tot het terugverdienen van het gekochte goudzoekschaaltje! Amai!
We overnachtten in een Roadhouse met heel schattige kamertjes met een paar schotten ertussen: De Bunkhouse of zoals sommigen zeiden: de Bunker. In de bar was een pooltafel en jawel: tafelvoetbal!! Nog meer tijd voor kansloze competities, maar gelukkig ging het poolen me nog wel goed af. Lang geleden: deed me terugdenken aan de studententijd op de Hogewoerd! Nog een Alaska Amber biertje aan de bar en aan de praat geraakt met de eigenaresse van 78. Alhoewel: zij raakte eerder aan de praat met ons...
Een prachtige zonnige wandeldag voor de boeg!
Vergezichten waar je u tegen zegt en uitendelijk kregen we dan het verhaal te horen: "why Hyme has 9 toes"! Voor dit verhaal zul je toch echt naar Alaska moeten afreizen of mij verder moeten uithoren, maar indrukwekkend is het verhaal zeker. Het komt er in ieder geval op neer, dat deze jongens vele hindernissen in de wildernis hebben overwonnen met zeer dichtbij beren, maar een heel stom ongeluk in een klein hoekje zit. Gelukkig is de afloop van deze zeer ernstige situatie waar zij in belandden goed! Alhoewel uiteindelijk dan wel met 1 teen minder voor Hyme. De bewuste voet werd ons ook nog getoond...
Onze reisroute vervolgden we richting de Wrangell Mountains. Het was een flinke reis, maar uiteindelijk kwamen we aan het einde van een onverharde weg aan in McCarthy! De tenten werden naast de rivier opgeslagen en het was tijd voor een eerste verkenning van het plaatsje, dat nog geen 30 inwoners heeft. Hier heeft de tijd echt stil gestaan. De volgende dag zou er in de Golden Saloon een open mic avond zijn en ik was al op voorhand op de lijst gezet door Michael. Uiteindelijk hadden we nog twee groepsoptredens. Die avond werd
er flink geoefend door Arend en Jos, die waren betrapt op hun voorliefde voor smartlappen. Met een paar attributen die dienst deden als microfoon stonden de jongens met hun ipod in hun handen fanatiek te oefenen bij het kampvuur. Niet meer bijgekomen van het lachen! Wat een komisch duo!
Vandaag was de dag dat we het ijs van de Root Glacier op konden! Sommigen waagden zich aan het ijsklimmen op steile wanden, maar ik deed toch liever de activiteit met wat minder adrenaline: gletjerwandeling. Nadat we bij de gletjser aankwamen, werden de stijgijzers ondergebonden en leerden we de eerste looptechnieken op het ijs. Prachtig weer zorgde ervoor, dat we de gehele gletsjer mooi konden zien! En zo'n gletsjer is gewoon een landschap op zich. Om elke bocht is er weer wat nieuws te beleven. Zoveel stromend water op zo'n gletsjer! En prachtige blauwe kleuren in het ijs! En dan op een matje neerstrijken op het ijs en heerlijk lunchen. Teruggelopen en nog even wat rondgekeken bij de oude mijnen van Kennicott. 's Avonds was het dan de avond in de Golden Saloon! Judith zong als eerste van onze groep heel dapper a capella! Vervolgens mocht ik met gitaar aantreden.
Erg leuk om de hele mensenmassa "Zombie" te horen meezingen! Het was zo leuk, dat ik maar besloot dankbaar gebruik te maken van de maximale 3 nummers die iedereen mocht doen. Daarna volgde het hoogtepunt vanuit onze groep: De Shaggy Sisters met Bloody Mary!!
De volgende dag maakten we een pittige wandeltocht naar de Boonanza mijnen. Dit was zo'n 1200 meter stijgen. Al vrij snel kwamen we verse berenpoep tegen, zeg maar besjespuree. Rond lunchtijd bereikten we een prachtig plateau, waar we 360 graden uitzicht hadden. De mooiste plek op de route en dus perfect om te lunchen. Boven bij de mijn aangekomen allemaal mooie kopersteentjes gevonden om mee naar huis te nemen. 's Avonds uit eten geweest, wat daar gewoon aan een picknickbankje buiten was. Wel lekker eten! Nog een drankje in de Golden Saloon, waar het een stuk minder druk was dan de avond ervoor, want er was nu een lokale softbalwedstrijd verderop in het dorp.
Het was tijd om deze leuke plek weer te verlaten en via wat sightseeing keerden we weer terug in de richting van Anchorage. Nog 1 nacht sloegen we onze tenten op bij een zeer leuke camping. En ja, met een
zeer leuk spel: Cornhole! Van een afstand moest je een zakje met graan in een gat of op het bord gooien. De strijd was met twee tweetallen tegen elkaar. Ging er weer lekker fanatiek aan toe! De volgende dag regende het en besloten we de geplande wandeling bij de nabije gletsjer over te slaan en al vroeg richting Anchorage te vertrekken. Daar bezochten we het museum. 's Avonds uit eten met de groep. Een avond van afscheid. Eerst een mooie speech voor de gidsen en daarna hadden zij voor iedereen nog een steen met een woord of zin erop, die over die persoon ging. Erg persoonlijk en humorvol! Aangezien iedereen weer op vier verschillende vluchten huiswaarts ging, was dit zo'n beetje het einde van de reis. De reis naar huis was lang........maar terugdenkend aan mooie ervaringen met een mooie groep mensen!
Advertisement
Tot: 0.341s; Tpl: 0.016s; cc: 11; qc: 63; dbt: 0.0878s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
inge
non-member comment
Mooi geschreven. Beeldend, met liefde voor de natuur en de nodige humor. Prachtige foto's. Deze keer met diverse soorten dieren. En wat gaaf dat je mocht optreden.