Advertisement
Published: November 16th 2007
Uiteindelijk dan toch op Erasmus. Eerlijk gezegd had ik liever in andere omstandigheden vertrokken. Langs de andere kant zorgden de turbulente weken voor mijn vertrek ervoor dat het nog niet eens zo fout aanvoelde om er eens vijf maanden op uit te trekken. Bij het afscheid op de luchthaven voelde ik mij zelfs een beetje klaar voor het avontuur.
Eens aangekomen op mijn hotelkamer was er van die avontuurlijkheid niets meer te bespeuren. Wanhoop kwam zachtjes binnensijpelen met de simpele vraag: “Wat doe ik hier?”. Gelukkig kende ik hier al iemand van bio-ingenieur. Marleen was vijf dagen eerder in Granada toegekomen. Toen ik haar wou bellen hoorde ik dat haar telefoonnummer niet klopte. Haar bereiken zat er dus niet in, tenzij met rooksignalen. Dat deed toch wel even vies. Weten dat je eigenlijk volledig alleen in een onbekende stad zit en geen enkele reden hebt om mensen in slecht Spaans lastig te vallen.
Wat doet een mens dan? Ik ben een pint gaan pakken. Genietend van de zon kwam ik erachter dat Marleen haar telefoonnummer wel eens fout kon zijn omdat er 034 voor haar nummer stond in plaats van 0034. Les in internationaal welzijn numero één.
Was ik even blij dat Marleen al hier was! Zij wist mij heel wat dingen te vertellen. Waar er internetcafés zijn, dat ze al een kot had gevonden, enz. Een kot zoeken doe je hier door middel van papiertjes te trekken op straat en te bellen. In plaats van een systeem te gebruiken zoals een huisvestingsdienst of ik weet niet wat, hangen ze hier papiertjes op in’t straat met daaronder afscheurstripjes met hun gsm-nummer op. ‘Ik verhuur een appartement, een kamer, ik zoek een kamer, ik geef Spaanse les, ik zoek werk, ik ben mijn hond verloren en hij luistert naar Paco, …’ je komt zowat alles tegen.
Vanaf dag twee ben ik op zoek gegaan naar een kot. Marleen heeft heel de dag met mij de stad doorkruist op zoek naar papiertjes die redelijk vers waren. Bel je een paar uur nadat ze het opgehangen hebben, dan ben je ofwel te laat ofwel mag je je inschrijven op een lijst van 10 mensen waaruit ze kunnen kiezen. Dan is het maar hopen dat je als een vriendelijke knaap bent overgekomen! De merde is dat ze bijna altijd meisjes zoeken. Jongens hebben hier doorheen de jaren de reputatie opgebouwd van ontiegelijke smeerlappen te zijn. Dat zowel meisjes als jongens liever meisjes op kot hebben is een andere reden.
Vaak kom je Erasmusstudenten tegen aan telefoonkotjes e.d. op zoek naar het verlossend telefoonnummer. Een vergelijking opgeschrikt wild komt in de buurt. Maar daar was ik de eerste dag nog helemaal niet aan toe. Aan de telefoon stelde ik me telkens in erbarmelijk Spaans voor en vroeg vriendelijk of ze hun adres nog eens voor de vijfde keer konden herhalen. Eens een aantal koten gezien wist ik dat hier mij hoe dan ook een kloot zou afgetrokken worden. Ik moest enkel het gewicht van deze kloot proberen te beperken. Kamers die uitgeven op de binnenkant van een gebouw, kamers van 6 m², een kakkende hond in huis…En de prijs! Ik denk dat, bij het horen van zulke onredelijke bedragen, zelfs fietsenmaker Ronny zou zeggen: “Kom nou”. Er zijn uiteindelijk sowieso pineuten die uit schrik om niets tegen te komen deze kamers nemen. Zo gaat de prijs natuurlijk overal lekker omhoog.
Diezelfde dag sprak ik in de namiddag een meisje aan die ook op zoek was naar een kot. Ze heette Elisa en vroeg op de man af of we 's avonds iets wouden gaan drinken. Op de afspraak aangekomen leerde ik meteen ongeveer tien Italianen kennen waaronder Ambra, Alice (tweelingzussen), Tita,... Ik kwam ook Anneke tegen, een meisje van Antwerpen. Bij toeval liep ik Kristien tegen het lijf, een kennis van het middelbaar. Zij kende hier ook al volk, zoals o.a. Cecilia. Ik viel met mijn gat in een sociaal netwerk en zag dat het goed was.
De volgende dagen heb ik verder gezocht naar koten. Eerlijk gezegd begon ik me slechter en slechter te voelen. Geen woonplaats hebben is iets dat echt aan je knaagt. De zin in eten en slaap ging achteruit. Dikwijls kwam ik Kristien en Cecilia tegen en deelden we onze zoekmiserie. Vanaf dag vier ben ik samen met Kristien en haar zus op een kamer gaan slapen omdat de andere volzet waren in de hostals. Tenslotte heb ik ook nog twee nachten in de salon van het kot van Ambra geslapen. Al de meisjes daar waren supervriendelijk en ik ben hun daar nog altijd zeer dankbaar voor. Ze zetten koffie voor mij, deden telefoons voor mij omdat hun Spaans veel beter was,…Om toch een beetje te compenseren voor dat warm onthaal heb ik op hun kotfeestje mojitos cadeau gegeven.
Na zeven dagen ben ik dus een kot tegengekomen. Het gebeurde allemaal in het kantoor van de studentenbijstand. Ik had de lijst van de universiteit van vrije kamers helemaal afgeschuimd en vroeg de bediende of er toevallig nieuwe koten waren bijgekomen. Net toen deze man mij condoleerde hoorde ik een hyperkinetische jongen iemand zeggen dat hij nog een kamer vrij had in zijn appartement. Ik ben meteen gaan kijken, et voilà!
Advertisement
Tot: 0.058s; Tpl: 0.011s; cc: 8; qc: 45; dbt: 0.0346s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Poef
non-member comment
Kotzoektocht
Hei vijg, ik schijn me ergens vaag te herinneren dat er minstens één van je vrienden je uitgebreid heeft gewaarschuwd voor de kotzoektocht... :-). Nu ja, blijkt dat je voor de rest enkel nog maar omringd bent geweest met meisjes, dus eigenlijk, een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen, zeker? In wijgmaal niets nieuws onder de (veel flauwere) Belgische zon. Ben blij van je te horen, hou je sterk en goed en tot de neste comment! Jef X