Bye bye EU

---

Na iets teveel getreuzel men pensojonat verlaten. Nog even wat inkopen gedaan om met Zloty’s op te maken maar ik heb er nog 50 over, dan richting grens. 3 checkpoints staan met te wachten. Bij de eerste kijken ze enkel men reispas na en visum, de tweede is immigratie waar ik een formulier moet invullen over men verblijfplaats en duur. Op post drie delen ze wat stempelkes uit en wordt de reispas nog eens nagekeken. Dit duurt wel heel erg lang. Hij vraagt iets over de foto en nog een ander document. Ik weet van niets. Dan verdwijnt hij met men reispas. Ik wacht ongeduldig af. Ondertussen staat er nog een officier in een mooi carnavalskostuum rond te draaien. Uiteindelijk mag ik toch vertrekken. Een bord verwelkomt me in het Engels. Ik heb hier maar geen foto’s genomen aangezien dit verboden was. Het was toch een aardig zicht. Al direct biedt er zich een lange, eindeloze en heuvelende baan. Het rijden gaat moeizaam en de kilometers lijken niet af te tellen. Uiteindelijk zet ik men MP3-Speler maar op. Voor het centrum van Kaliningrad neemt het verkeer toe tot zeer druk. De luchtkwaliteit wordt ook ondermaats. Bij het binnenrijden van de stad moet ik nog een aantal treinsporen over waar ik door de laatste geveld wordt. Men fiets gaat neer en een voortas vliegt eraf. Ik weet elegant recht te blijven. Terug rijklaar kom ik langs een duikboot. Terwijl ik kiekjes maak komt er een Russische meisje met een voorstel… om bootje te gaan varen. Ik zeg dat het moeilijk gaat met de fiets en dat ik nog ver moest rijden. Ik kom ook nog langs de Dom die wel de moeite is. Dan nog langs de grote markt en via de drukke baan het centrum uit. Na een zijafslag kom ik op rustigere baan, wat was dit een verademing. De landschappen zijn zeer landelijk. Groene velden met lavendel tussen, rabarber langs de kant, koele bossen en zelfs een meer. De wegen worden wel terug minder in vergelijk met het beging. Na een verschrikkelijke stukje onverhard kom ik in Pionerski waar ik men contactpersoon Vladimir opbel. Aan de bioscoop wacht ik hem en zijn zus Irena op. Ze escorteren met naar hun appartement waar ze samen met hun ouders wonen. Langs buiten ziet het er wat vervallen uit maar de binnenkant is tiptop. Ik krijg wat te eten en tot in de nacht heb ik nog een gesprek met Vladimir. Ik krijg een aandenken uit de Sovjetperiode, een badge. Ik kom ook te weten waarom de asfaltering aan de grens zo goed is, voor rakettransport! Veel wat hij verteld klinkt zeer surrealistisch.

---