Back home

---

Back home...

Ik weet het, het is al even geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb. Dat komt vooral door de intensiteit van de workshop bij Linda: elke dag tussen 9.00 en 9.30 beginnen en altijd doorgaan tot zeker 18.30/19.00, en dan 's avonds nog leesopdrachten en dagboeken bijhouden. Hard werk en intensief leren, maar oh oh oh zo inspirerend! Inmiddels ben ik thuis (gisteren aangekomen) en begin ik langzaam maar onwillig weer wat te landen in het dagelijks leven. En oooooh, wat is het hier koud!

Als ik moet uitleggen hoe zo'n dag er nu precies uitziet loopt mijn brein bijna vast, maar ik zal een poging wagen ;-) Iedere dag begint met een reflectie op de dag ervoor, ervaringen uitwisselen, dromen bespreken, richting van de dag bepalen. Meestal volgt er dan een sessie met de paarden. Dat kan bijvoorbeeld een reflectieve sessie zijn in de roundpen, een cirkel van ongeveer 15/20 meter doorsnede. Een reflectieve sessie betekent dat je aan je hart de vraag stelt wat het op dit moment wil ervaren met het paard dat jij hebt uitgekozen (of dat jou heeft uitgekozen) en ook aan het paard vraagt wat hij of zij je daar voor advies voor kan geven. En dan ga je de roundpen in met het paard. Sessie kan 5 minuten duren of een half uur, afhankelijk van wat er gebeurt. Als je de roundpen uitkomst bespreek je met de groep je ervaringen. Er gebeuren heel wat bijzondere dingen tijdens deze sessies!

Verder hebben we bijvoorbeeld gewerkt met het elektromagnetische energieveld van het paard, de energie die het hart van elk levend wezen uitstraalt, ook dat van de mens. Door middel van dit energieveld kun je op afstand communiceren met een paard en je er zodanig mee verbinden dat het naar je toekomt en je vrijwillig volgt. Soms gebeurt dat zelfs als je helemaal aan de andere kant van de roundpen staat.

Daarnaast hebben we veel gedeeld, geschreven, getekend, gemediteerd, twee keer een sjamanistische journey gedaan, er zijn veel tranen gevloeid en er is veel gelachen!

Linda is een geweldig mens, 110% aanwezig en toegewijd, ontzettend betrokken en toegankelijk en vreselijk goed in wat ze doet. De sfeer die in zo'n groep ontstaat is moeilijk te omschrijven, al denk ik dat iedereen die wel eens vergelijkbare omstandigheden met een groep mensen gedeeld heeft weet wat ik bedoel. Linda noemt het 'holding the sacred place of possibility', de ruimte open houden voor alles wat er op dat moment wil gebeuren, zonder het te willen be- of veroordelen, zonder het een naam te willen geven en zonder het te willen 'repareren'. Op die manier mag iedereen 100% zijn wie hij is. Ik moest ernstig aan de Ganzenvlucht denken ;-)

Maar... Dan komt het moment dat je naar huis moet. En dan sta je voor de uitdaging om dat gevoel met je mee te nemen en om het stukje van jezelf dat je daar ontdekt hebt te integreren in je leven thuis. En dan blijkt het af en toe ineens heel ver weg te lijken, als een verre droom. Gelukkig hebben we de foto's nog ;-) Nee, gekheid. Er zijn vriendschappen ontstaan, ik heb geweldige mensen ontmoet waaronder niet in de laatste plaats mijzelf, en ik heb in de woestijn een stukje thuis gevonden. Als ik dat allemaal even vergeet dan kijk ik naar de gedichten, teksten en tekeningen van mezelf en de anderen en dan weet ik dat afstand alleen bestaat als we dat in ons hart toelaten.

En het allermooiste is: ik mag weer terug! :-D Ik ben ondertussen al begonnen met het regelen van de volgende trip, vertrek staat gepland op 19 maart.

Een paar fotootjes van bij Linda. Weinig paard en geen mens, is er gewoon niet van gekomen. Op de laatste dag nog even snel over het terrein gerend om toch nog wat plaatjes te verzamelen ;-)

---

Photos

Taxi please!
Op de een of andere manier had iedereen een witte huurauto... Het leek wel een taxibedrijf in plaats van een paardencentrum!

Spirit
De zoon van Rasa

Artemis
De 2-jarige dochter van Spirit

Comments

[Nelly]

Nieuw blog
Ik vind dit blog er veel mooier uitzien

[dewegvanhetpaard]

Dat vind ik stiekem ook...