Panama City og 5 doegn til sjoess!

---

Hei og hopp!

No er det to glade sjeler som sit i Cartagena, Colombia. Ei strabasioes ferd fraa Panama til Colombia er vel overstatt, saa no nyyyyt vi livet. Vi hadde tidlegare bestemt oss for aa ta nokre netter paa eit bedre hotell iloepet av turen for aa faa lada batteria. No er vi komt over halvveis paa turen og er ferdige med ein mindre hygenisk segltur, saa det kunne neppe ha passa bedre. Saa no kosar vi oss paa eit flott (og altfor dyrt) hotell med fantastiske senger, balkong, TV, varmt vatn i dusjen (!!!), god frukost osv osv. Livet er herlig!!
Men berettingar fraa Colombia kjem seinare. No skal vi konsentrere oss om Panama og reisa der ifraa tenkte vi. 😊

Panama City

Vi kom til Panama City natt til 5.mars. Foerste natta sov vi paa sofaen i oppholdsrommet paa eit hostell som heiter Lunas Castle. Neste morgon fekk vi oss kvar si seng paa dormroom. Vi hadde bestemt for lenge sidan at vi ville proeve aa faa til ein segltur til Colombia. Difor hadde vi satt av god tid i byen, sidan desse baatane ikkje gaar heile tida og ein ofte kan risikere aa maatte vente mykje lenger enn foerst avtalt óg. Vi var heldige, sidan det var ein baat som skulle gaa 9.mars, og den hadde ledige plassar til oss. Dette kosta 375$ per person. Ganske dyrt altsaa, men det er inkludert 3 dagar paa dei nydelige San Blas- oeyane foerst og mat alle 5 doegna. Ein kan ikkje reise via land mellom Panama og Colombia (viss ein er glad i livet that is), og fly hadde uansett kosta oss 200- 250$ kvar.
Vi hadde altsaa 4 dagar til raadighet i Panama City, og det var null problem aa faa tida til aa gaa. Desverre var ikkje Arild heilt i toppform, med feber og styr, saa det vart ein del koping óg.
Vi trakka rundt i Casco Viejo (gamlebyen) og saag det som var aa sjaa der. Ellers vandra vi rundt paa store kjoepesenter i den meir moderne delen av byen, var paa kino to kveldar, casino ein kveld, laga mat paa hostellet stort sett og berre kosa oss. Vi likte Panama City veldig godt!
Siste dagen var vi skikkelig turistar og fekk sett det viktigaste som er aa sjaa naar ein er i Panama. Foerst leigte vi ein saann flott liten sak av ein sykkel. Vi satt ved siden av kvarandre og troedde i veg. Fekk sett fleire smaaoeyar som er knytt ihop med veg. MiniMiami blir det visst kalla. Lange vegar med palmar, folk paa rollerblades, sykkel og med joggesko osv. Veldig fint! Saa reiste vi til Miraflores, som har to av slusene til kanalen. Eg vart meget imponert av heile greia! Vi saag film med historie og masse informasjon om kanalen, i tillegg til ei stor utstilling vi fekk sjaa paa. Pluss at vi sjoelvsagt fekk sjaa baatar passere. Eg har alltid visst at det er noko spesielt med denne kanalen, men eg har vel ikkje brydd med noko med aa finne ut kva det er. Eg ante i alle fall ikkje noko om det innvikla systemet som er laga til for aa la skip passere. Det er vel ikkje noedvendig at eg skal sitte her og legge ut om Panamakanalen, sidan dei fleste er meir opplyste enn meg og veit det meste av det fraa foer. Dokke andre dummies der ute kan lese her: http://no.wikipedia.org/wiki/Panamakanalen. Det er faktisk veldig interessant!! 😊 Forresten, det meste som har blitt betalt for aa komme gjennom kanalen er 320 000$. Det er ein del pengar det!!

Ellers er det ikkje saa mykje aa skrive fraa Panama City. Eller, eg kan jo nevne at vi (dvs Arild) har gaatt rundt som nokre idiotar og drassa paa ei diger kasse fraa 7.mars heilt til idag. Vi kjoepte nemlig ei kasse og stappa den full av ting vi skulle sende heim. Kleder som ikkje blir brukt pluss litt ymse dill og dall tar altfor stor plass i sekken. Saa vi syns at no naar turen var halvferdig og foerste Lonely Planet- boka ikkje skulle brukast meir, passa det fint aa sende ein pakke heim. Vi tok taxi til der hovudpostkontoret er (trudde vi). Det var der ikkje lenger. Og alle dei andre kontora hadde stengt tidligare sidan det var laurdag. Og soendag var det stengt. Og mandag reiste vi kl.5 om morgonen i retning Colombia. Ja, dokke skjoennar tegninga. Og daa vi kom fram til Colombia var det atter ein gong laurdag. Saa vi HAAPAR vi kan kvitte oss med den i morgon. Kryss fingrane folkens! Vi er LITT lei av at alle ler av den merkelige bagasjen vaar og lurer paa kvifor vi dreg rundt paa den. No er kassa i tillegg blitt vaat og oedelagt, saa vi maa skifte den. Jippi.

Segltur fraa Panama til Colombia

Sjekkliste for aa sjaa om vi hadde alt ein maa ha for aa faa ein skikkelig bra segltur:

-1 stk fyllik av ein kaptein CHECK
-1 stk klaafingra kaptein CHECK
-1 stk brota (?) hand CHECK
-1 stk vondt halebein, hovud og alboge CHECK
-4 meter hoege boelger CHECK
-50 timar paa det opne hav utan angremoglegheit CHECK


Men eg faar vel ta det i nokonlunde kronologisk rekkefoelge, sidan vi faktisk kosa oss veldig foerste dagen:

(Og husk no at det er eg, Jorunn, som skriv dette. Eg skriv paa vegne av MEG og MINE opplevingar, sidan eg og Arild hadde ein noko ulik segltur.)
9.mars kl.05.00 var starten paa det som skulle vise seg aa bli dei 5 verste doegna i mitt liv. Lite ante eg om det daa, saa humoeret var paa topp og vi var alle ved godt mot.
Vi vart plukka opp av ein Jeep ved hostellet, som skulle ta oss med til der baaten gjekk fraa. Dette skulle vere ein tur paa 2-3 timar. Det vart 4,5 humpete timar. Ein ganske festlig tur eigentleg. Vi skjoente etterkvart kvifor vi maatte ha jeep. Det var ikkje skikkelig veg, det var bratt, vi maatte over nokre elvar osv. Foelte oss som nokre ekte eventyrarar der vi for og svinga ukontrollert fraa side til side. I 9-10 tida var vi framme ved ei elv. Daa maatte vi pakke alt styret vaart (inkludert den store kassa!) oppi nokre lange, smale baatar som frakta oss vidare til seglbaaten. Var kjekt aa endelig vere i skuta og faa helse paa kapteinen og alle folka vi skulle tilbringe dei neste dagane ilag med.
Desse var ombord: Kaptein Fernandes (cirka 50 aar, Colombia), kapteinfrua Maria (35 aar, Colombia), Dominique (cirka 40 aar, Frankrike), Anna (37 aar, Belgia), Laura (Frankrike, 31 aar), Dimitri (Hellas, 28 aar), Jake (Canada, 26 aar) og Blane (Canada, 26 aar). Dagen etter joina ogsaa eit norsk par oss. Karoline (22 aar fraa Foerde!!!) og Stig-Arild (26 aar fraa Sarpsborg).
Saa det var heile gjengen som skulle segle ilag til Cartagena. Eg skal ikkje skrive saa mykje om dei forskjellige personlighetene, sidan det aldri er godt aa vete kven som rotar seg innpaa bloggen og begynner aa oversette. Hehe... Men eg kan seie saa mykje: det var eitpar meget sterke og spesielle personligheter der. Personar som eg gikk veldig fint overeins med sidan eg visste det kun var for 5 doegn. Hadde det vore 5 doegn til er eg ikkje sikker paa om eg hadde klart aa bite det i meg lenger. Det var nemlig veldig utfordrande! Hehe! Paa den andre sida maa eg sjoelvsagt nevne at det var stort sett veldig trivelige folk som vi gikk kjempegodt ilag med 😊
Foerste dagen og kvelden var heilt super. Vi aat ei heilt nyyyydelig fiskesuppe til middag. Den var i verdensklasse!! Ellers var vi i land paa ei av dei stoerste oeyane i San Blas, eller Kuna Yala som dei kallar det sjoelv. San Blas bestyr av 365 oeyer. Og no snakkar vi paradis altsaa. Det er akkurat som aa stige inn i postkortverden!! For aa komme med nokre gode, gamle klisjear: Vi snakkar aude oeyar med lange, krittkvite strender, azurblaatt hav, palmar, straahytter, delfinar... Og utan turismen som fins i andre slike paradis. Det fins ei flystripe i Porvenir ("hovudstaden" trur eg), men den er ikkje i bruk lenger. Saa det er ikkje berre aa sette seg paa eit fly for aa komme seg dit. Ellers er det veldig enkel standard naar ein skal bu her. Det er i alle fall nydelig vakkert! 😊 Vi bada, snorkla, drakk god drikke, vart kjent med kvarandre, hoeyrte paa musikk og berre kosa oss paa baaten. Utpaa kvelden begynte ogsaa delfinane aa danse rundt oss, saa daa var lykka eigentleg komplett!
Med unnatak av den fulle og kosesjuke kapteinen daa. Han fikk seg nemlig ein dram (eller 27) for mykje, og det fikk vi kvinnsa paa baaten merke paa kroppen (bokstavelig talt!). Han benytta kvar ein sjanse han fekk til aa ta paa oss, klemme oss, kysse oss paa kinna, stryke oss paa laara osv. Det var skikkelig ubehagelig. Lengst gikk han daa eg skulle ned i baaten og hente meg ei ny oel. Vi satt alle fram paa dekk, medan kapteinen satt ved roret og frua sov middag. Daa eg gikk forbi han drog han meg ned paa fanget sitt og foer eg visste snurten av det var handa hass under t-skjorta mi og hadde eit godt grep om venstre pupp. Herlig. Til daa hadde eg latt all tafsinga foregaa i stillhet. Eg unngikk han mest mulig og ante ikkje at han holdt paa saann med dei to andre jentene og. Men i den situasjonen der tok eg tak i handleddet hans, klaska handa hans hardt vekk og sa at det der er IKKJE okey. Daa vart han litt spake, og sa at det var berre paa morro. Eg saag dumt paa han og gikk. Saa gikk eg og sladra til Arild saann at han passa paa meg. Hehe... So Arild hadde heile tida eit auge med om kapteinen naerma seg meg. Kvar gong det skjedde var han paa plass paa null komma niks. 😊 Seinare begynte dei andre jentene aa prate om at dei kosa seg paa baaten, men syns kapteinen var veldig ekkel og tafsete. Ogsaa gutane hadde merka kordan han holdt paa. Vi vurderte aa ta det opp, men syns det ville bli veldig ubehagelig sidan vi ikkje visste kordan han kom til aa reagere. Ikkje so kjekt aa vere stuck paa ei seilskute i mange dagar med ein full og forbanna kaptein akkurat. Heldigvis bedra det seg av seg sjoelv. Vi hoeyrte at han og kona krangla, og trur kanskje det var om det. Eller evt om drikkinga hans. Dei neste dagane drakk han mindre (men fortsatt mykje!), og tafsa nesten ikkje. Saa det ordna seg 😊

Dagen etter for vi til Porvenir. Der skulle kapteinen fikse stempel i passa vaare og handle. Vi svoemte i land og berre kosa oss. Men saa, litt utpaa dag, skjedde det altsaa. Eg skada meg IGJEN. Og det irriterar meg eigentleg grenselaust. For naar eg og Arild er ute og traskar, saa strublar han HEILE tida. Gjennomsnittlig kan vi kanskje seie at han strublar/ snublar/ smaatrynar osv 10 gongar per dag. Etter halve turen vaar kan vi seie at han har gjort det cirka 700 gongar. Men dei TO gongane eg gjer det, saa klarer eg aa skade meg. Eg maa nemlig gjere alt med stil skjoennar dokke! Haha. Ikkje morsomt faktisk.
Eg gidd ikkje aa dramatisere (og overdrive?) denne historia like mykje som forrige ulykke. Kanskje fordi at denne gongen syns eg sjoelv at det faktisk var ganske dramatisk, og ikkje saa veldig mykje aa le av. Saa her er enkelt og greit kva som skjedde:
Eg skulle ned paa rommet vaart og hente noko, i 14-tida paa tysdag. Franskmannen hadde akkurat vaska golvet oppe, og daa hadde han nok soelt litt i trappa (fy-fy paa baat!) utan aa toerke opp. Saa eg sklei skikkelig, saa beina forsvant under meg og eg slo haudet kraftig bak i trappa. Det var eit ekstremt smell, saa alle ute paa dekk hoeyrte det og Arild kom springande inn. Han satt nemlig ute og saag meg gjennom vinduet 3 sekund foer, hoeyrte dunket og saag dei sjokkerte ansikta til Maria og franskmannen. Og nede i enden av trappa laag eg. Det er vanskelig aa beskrive KOR laakt det var. Men det verste var nok likevel at eg vart saa vannvittig redd. Det gikk saa fort, og eg vart kjemperedd for baade rygg, nakke og haud, sidan eg ikkje klarte heilt aa kjenne etter kor eg hadde laakt og eg ikkje klarte aa reise meg med ein gong. Men daa eg klarte aa bevege meg viste det seg faktisk at det var venstre handa som hadde det verst. Den var allereide blitt veldig blaa. Veit ikkje om eg har tatt meg for med den eller om eg slo den inn i noko. Etter aa ha komt meg opp igjen merka vi atte eg hadde ein skikkelig kul ala Donald Duck i bakhaudet. Merkelig nok gikk det heilt fint med haudet, hadde ikkje slaatt hol og fikk ikkje haudeverk etter det. Ikkje verst berre det, syns eg.
Handa vart meir og meir blaa pluss at den hovna opp. Eg gikk rundt med is paa den resten av dagen og natta, og smertene var nesten uutholdelige. Knaska smertestillande som ein helt. Kapteinen trur kanskje det er eit brudd litt nede under peikefingeren. Det er uansett noko saant som dei ikkje kan gjere noko saerlig med trur eg. Og sidan eg ikkje kom meg til doktoren paa mange dagar, saa gidd eg ikkje bry meg med det no. Eg tur egentlig ikkje det er eit brudd. Ei sprukka blodaare eller noko saant kanskje? Sidan den vart blaa saa momentant. Pluss at eg klarte aa krumme fingeren etter ei stund, men aa strekke den er eit stoerre problem. Aldri so noeye kva det er med den. Den er paa bedringens veg og eg har ikkje saa vondt lenger, det er det viktigaste. Kan fortsatt ikkje bruke handa saa mykje, men dei generelle smertene er heilt vekk. Saa om 4-5 dagar til vil eg tru den er nesten heilt fin igjen.
Men det var nok til aa oedelegge turen for meg. Paa ein gyngete baat er det ganske vesetnlig aa kunne holde seg fast, for aa bevege seg. Det kunne ikkje eg, saa eg vart ganske lite mobil. Pluss at naar vi var i ro dei foerste dagane var det jo kjempevarmt, men eg kunne ikkje akkurat snorkle, svoemme, hoppe fraa baaten og saann. Litt misunnelig paa dei andre naar eg satt igjen med kapteinen og kona. Eg tok meg ein liten svoemmetur med svoemmefoeter, sidan daa slapp eg aa bruke handa noko saerlig. Men berre det aa komme seg utav og opp igjen i baaten foeltes som eit skikkelig prosjekt, fordi eg var saa bekymra for aa gjere noko som kunne gjere handa verre.
Onsdagen la eg meg og kvilte i senga fordi eg hadde saa laakt at eg ikkje orka vere oppe. Og no skal eg innroemme noko som sikkert er fy-fy. Vi er jo paa ein fantastisk tur, opplever utrulig mykje, var paa nokre paradisoeyer osv osv. Jada, eg veit det. Men medan eg laag der og velta meg i sjoelvmedlidenheit, saa rann det faktisk nokre taarer. Det einaste oensket eg hadde der og daa var aa vere heime hos mamma og pappa paa Navelsaker. Det gjorde ingenting at handa var skada, men eg ville ikkje vere i baaten, eg ville ligge paa sofaen heime. Saa kunne pappa ha sagt "stakkars Jorunn lisje dame" og snille, snille mamma ville ha dulla med meg og laga eggesmoerbroed og kakao. Sukk. Men det var vel ikkje rein heimlengsel som foraarsaka krokodilletaarene mine, men mest at eg faktisk hadde veldig laakt og saag saa utrulig moerkt paa aa vere noedt til aa vere paa baaten i tre doegn til. Jada, det er ikkje SAA synd paa meg. Eg veit det. Eg er ei lita sutrehoene veit dokke.
Samme dagen moette vi ogsaa ein norsk seglbaat midt ned i paradis. Dei kom paa besoek til oss paa baaten og det var veldig koselig. Kjempekjekke folk. Dei skal segle i 3 aar, og har no vore til sjoess i 9 mnd. Her er nettsida deira, om dokke har lyst aa sjaa litt: http://www.sy-opportune.com/
Arild vart med ein tur bort i baaten deira. Der fikk han sjaa film fraa segling til Svalbard og greier og greier. Han kom tilbake med stjerner i auga og erklaerte at han vil kjoepe seg seglbaat og segle jorda rundt. Flaks at vi ikkje hadde dekning paa mobilane, for eg trur det var like foer han ringte Inger i Sparebanken Vest og ba ho lage til ein spareplan for oss.

Uansett, torsdag begynte vi den skikkelig seglinga. Daa fekk vi beskjed om at det kom til aa ta cirka 48 timar til Cartagena. Det varierte veldig kor lang tid som var igjen, fordi boelgene og vindretninga var noko ustabile. Ei stund saag det veldig positivt ut, og vi la nautiske mil bak oss i kjempefart. Men eg trur vi enda paa cirka 50 timar. Vi hadde oppe segla, men gikk paa motor heile tida. Det foerer visst til meir ustabil baat osv. Eg orkar ikkje skrive saa mykje om desse to doegna paa ope hav. Det var ubehagelig. Enkelt og greit. Eg spydde to gongar dei foerste timane. Etter det gikk det nokon lunde greit, men eg var heile tida smaadaarlig. I tillegg sleit eg jo med handa mi, saa det var vanskelig aa bevege seg dit eg ville osv. Det var umulig aa lese boeker, spele kort og liknande pga boelgene, saa vi satt berre og kjeda oss. Foerste natta laag eg ute. Eg brydde meg ikkje om at eg vart vaat av boelgene som slo over, for det foeltes heilt uaktuelt aa legge seg ned. Daa hadde eg nok spydd meir...
Fredagen starta med veldig hoege beolger og lav fart, men utpaa dagen vart det mykje bedre. Daa var eg i nokon lunde bra form og dagen gikk greit. Men treeeeeeigt. Daarlig stemning, sidan mange var daarlige. Alle kjeda seg og ingen saag vel spesielt lyst paa livet. Paa kvelden dukka det beroemte lyset i tunnellen opp. Vi var oppe i god fart og estimated time tilsvarte ei stund at vi skulle vere framme kl.3 natt til laurdag. Saann gikk det altsaa ikkje. Vinden snudde totalt og natta vart verre enn nokon sinne. Det stakkars halebeinet mitt, handa og albuen fikk virkelig gjennomgaa daa vi vart kasta rundt i lugaren i mange timar. Til og med Arild vart litt betutta daa. Han hadde vore i fin form stort sett heile tida, men han vart nok litt oem etter den turbulente natta.
Eg trur diverre ikkje det var nok til aa drepe segledroemmen. I heile gaar kveld og idag har han surfa paa iPoden paa seglesida til den norske baaten og fabulerar veldig. Eg har gjett klar beskjed om at viss han skal ut paa ein 3 aar lang segltur maa han bytte meg ut. Eg er stygt redd eg taper mot seglbaaten. Han har nemlig aldri saanne stjerner i augene naar han ser paa meg eller pratar om meg. Det tvilar eg i alle fall paa. Saa eg har allereide begynt aa skrive paa kontaktannonsa eg skal sette inn i Fjordabladet naar vi kjem heim. Eg har ikkje faatt finpussa den enda, saa gode tips mottas med takk. Her er det foreloebige utkastet:
"Nydumpa jente i sin beste alder soeker kjekk og viril mann som vil vere far til sine framtidige 2-4 barn. Eg: arbeidsledig med gjeld langt oppetter oeyra. Du: ordna oekonomi og med inga interesse for segling. Saman faar vi eit fantastisk liv ilag paa land. Bill.mrk: desperat og sjoesjuk landkrabbe".

Saa til alle dokke jenter som les bloggen: om nokon av dokke har lyst aa vere kokke paa ei seglskute i 3 aar, ta kontakt med Arild. Husk at dokke kjem neppe til aa vere den einaste for han, daa han som dei fleste kapteinar med respekt for seg sjoelv helst vil ha eit kvinnfolk i kvar havn.

Dette blir jo langt fram i tid, daa vi sikkert kjem til aa holde ilag til 13.mai. Tilbake til notida:
Mitt lykkeligaste augeblikk til no i livet var laurdag 14.mars kl.09.45. Daa skimta vi Cartagena i det fjerne og eg skjoente at eg kom til aa atter ein gong kjenne fastland under beina mine. Sjoesjuke, 1 cm saltlag tjukt paa heile kroppen, ein mopp av ei frisyre og litt forslaatt legeme gjorde plutselig ingenting. LYKKE. 😊
Eg veit at nybakte moedre hardnakka paastaar at absolutt iiiiingenting kan overgaa kjensla av aa ha sin foerstefoedte i armane. Men veit dokke ka, all you mommies out there? Eg nektar aa tru paa dokke. Dokke lyge. Ingenting kan nokon sinne overgaa den lykkerusen eg var i daa vi naerma oss land. Dokke kan berre printe ut dette her og vifte det i trynet paa meg om nokre aar naar dokke er paa barselbesoek (viss nokon svarar paa kontaktannonsa mi daa...), men eg kjem ikkje til aa forandre mening.

Funfact: Paa land var det Arild, og ikkje eg, som vart uvel. Det gynga for han i timesvis etterpaa. Eg var 100%!s(MISSING)tabil fraa det sekundet eg steig av baaten. Det var kanskje det siste beviset vi trong for aa erklaere at eg er og blir ei landkrabbe?

Uansett, no har vi segla i det karibiske hav, saa daa reknar vi med at vi faar laane baaten til svigerfar til sommaren. Eller kva, Lidvard? 😊 (Sjoelv om eg trur eg heller skal holde meg paa land i tida framover)

Det vart (som vanleg?) mykje elendighet i dette innlegget. Men sola skin, det er knallvarmt ute, og no skal vi sjekke ut fantastiske Cartagena! Saa livet er bra altsaa!

Hiv og hoi fraa kapteinen og landkrabba!!

---

Photos

Panama City
Utsikt over byen fra Casco Viejo

Panama City
I Gamlebyen.

Panama City
Skip som ligge paa vent for og komme igjennom Panamakanalen

Panama City
Jorunn uttafor Multi Centro , med Hard Rock gitaren i bakgrunnen,

Panama City
Klargjoering av pakke som skulle sendast.

Panama City
Kortskriving.

Panama City
Litt skyting paa Game Box

Panama City
Amerikabrua.

Panama City
MiniMiami

Panama City
Luksusyacht

Panama City
Spinning ;) Trengs etter x-anntal restaurant besoek og mykje godt latino Ol.

Panamakanalen
Vi vart kasta ut foer skipet skulle igjennom laasen.

Comments

[anonymous]

må si jeg blir litt urolig. har nettop sagt ja til en 3 dagers seiltur. Og jeg er ikke akkurat kjent for å ha sjøbeina iorden. jaiks kansje ikke så lurt? Ellers virker det urtolig kjekt bortsett fra det sjipe. Kan jeg spør hvor mye sånn ca er prislappen på denne turen?hele greia liksom. kunne tenkt meg og gjøre det samme en dag. kos dere videre klem fra down under

[Jeanette]

Loveboat:)
Huff å huff Jorunn. For den der skaden skal du få ostekake OG sjokoladekake når dokke kjem heim. (Sjøl om eg syns det va litt dårli gjort å skylde på en flekk vatn for din mangel på sjøbein). Skal få pappsen te å ta deg me e tur te frøysjøen i storm so du lære deg å stå på beina, for eg e rimelig sikker på at du og Arild får ett fint liv og mange onga med svømmehud mellom tena. So sant du ikkje pynta litt på kontaktannonsa di so e det berre å glede deg til tre fantastiske år på en seglbåt:) Du får trøste deg me oppi alt, at Arild e no en mykje penare full og brunstig kaptein enn han dokke hadde der:) Anyhow, eg e super misunneli på alt dokke oppleve, og vurdera sterkt å ringe ho Inger og få meg en spareplan sjøl. Kos dokke vidare:)

[Mamma Førde]

Hei igjen. De må altså ikkje ha dårleg samvittighet for min del,men var det så at eg sov dårleg den natta...,så sov eg endå mindre natta etter at eg hadde lese reisebrevet dokka...Stakkars Jorunn kor uheldige du er!!!Eg håpa det går bra, og du får min største medfølelse i høve skaden,sjøsykja og andre trasige opplevingar...Elles må eg seie at eg lo godt for meg sjøl, når eg såg pakken med navn og adr på...Ja det er vel det nermaste eg kjem dissa traktene...Elles alt vel her med meg og kattane, eg gleda meg til de skal kome heim i mai, forhåpentlegvis i god behold. Stor klem til dokke begge.

[sjokkertChristine]

Herreminhatt!!
Ditta er de værste eg har lest. Stakkar stakkar Jorunn. Eg blir heilt låke innvendes... OFFA meg also...Eg fekk litt gåsehud på kroppen og alt de der. Offa... offa.. Eg e gla du e i livet og at handa begynne å bli bedre. So er eg gla dokke er komt i land. Aldri i livet om eg hadde satt meg i 5 døgn på ein båt.Å vertfall ikkje etter å ha lest historia. Eg sitte på jobb og eine sjefen min kom inn for å spørre ka eg lo av. Det var når eg las om stjernene i augene til Arild, og ikkje minst- las kontaktannonsa. Gode gud :P Vanvittig bra- dokke har den morsomaste bloggen. Men ditte innlegget var jo mest skummelt syns eg,so eg er gla de ikkje er så veldig lenge til dokke kjem heim til trygge Nordfjordeid :) Stooor kos og klem frå begymra og sikkert søvnlaus Christine.

[janne mari]

litteraturpris
Vi kan herved med glede offentliggjere at du, frk. Jorunn Snublehøne Navelsaker, er årets vinnar av "Navelsaker sitt svar på Are Kalvø"-prisen. Juryens begrunnelse er siste reiseinnlegg der frøkena med humor, innlevelse og snertne vendingar, og utan å vere redd for å blottlegge eigne kjensler og svake sider, klarar å male eit beskrivande bilde av parets strabasiøse dagar i det sørlige amerikanse området. Premien består av ei strektegning på papp, laga av juryformannen (underteikna), ein gåvesjekk på 0,5 liter Spenol, fritt forbruk av plaster i eit år, i tillegg til heider,ære og rosande omtale. Vi gratulerer!

[bt]

Angåande det litt "smådristige" bilde, der du klargjer pakka til sending. Kremt... Du har vel truse på deg under?

[Lene M]

Dokke har virkelig verdens artigaste blogg :) Ser liksom for meg heile seansen dokka ev en segltur :) kos dokke masse vidare! klem

[Arild og Jorunn]

Anonymus: Ingenting aa bekymre seg for! Eg har segla i Australia, og det var null problem. Verken sjoesjuk, brota hand eller fyll kapten ;) Skreiv litt om kostnadar i eit av dei foerste reiseinnlegga. Ellers har vi budsjettert med cirka 300kr per dag per person. Det var eigentlig litt lite, sidan vi har dykka, vore i NY, tatt spanskkuras, vore paa segltur osv. Ting kostar! Men anbefalar ein saann tur! Jeanette: For det foerste. Baaten stod i ro, saa det var ikkje sjoebeina mine det var noko i vegen med. Kloenete kanskje ja, men ikkje legg skylda paa sjoebeina. Eg GLEDA meg til kakene! :) :) Men no har eg skjoent det saann at du, Arild og bacardien reise paa segltur, saa eg sleppe visst unna? Hehe! Mamma Foerde: Tuuuusen takk for all sympati, det gjorde godt!! Hehe, vi lo godt av kommentaren din om at den pakken er det naermaste du kjem desse traktene! Festlig! Vi gledar oss og til aa komme heim, og vi lovar aa komme i god behold! Klem. Christine:Du faar faktisk ikkje lov aa reise paa segltur om du so skulle finne paa aa faa lyst, for eg legge ned forbud mot den slags aktivitetar fraa no av! Takk for at du syns litt synd i meg jaffal. Det var akkurat det eg haapte paa! :) Kos og klem tilbake kjaere snuppa!! Janne Mari: *dramataare som trillar* For det foerste vil eg sjoelvsagt takke mamma og pappa som har gjort saa mykje for meg gjennom heile oppveksten. Deretter vil eg takke alle paa Navelsaker, som maatte sjaa seg slaatt av meg i denne gjeve prisutdelnga. Bedre lykke neste gong, alle 9!! Og til sist vil eg sjoelvsagt takke Gud og juryformann Hjelle. TAKK!!! Eg har ikkje ord for kor stort dette er. TAKK. BT: Du hinta jo om aa faa litt dirty bilde, saa her fikk du et!! Vaersaago! (PS. Det er Arild som er bildeansvarlig, og han syns tydeligvis det der var heeeeilt OK.) Og ja, eg HAR truse paa meg, det er ikkje ei diger, svart busk du ser. ;) Lene M: Takktakk, saant lika vi aa hoeyre veit du! Hehe, bra du klare aa leve deg litt inni turen vaar!! Klems!

[Stig]

Tabellkonkurransen
Hei! Ville berre minne deg Jorunn på tabellkonkurransen på www.haugenfotball.no. I fjor kom du på ein glimrande 280. plass av 281 deltakarar. Kjem du blant dei 100 beste i år skal du få eit Haugenkrus. Ha ein fin tur vidare. Helsing Stig.

[Arild og Jorunn]

Takk for paaminninga. Dinne gongen trur eg at eg har tippa 100% riktig. Bedre enn forrige gong i alle fall. Vart veldig nysgjerrig paa ken den eine personen eg slo sist var daa. Nokon eg kjenner? Hehe...

[Stig]

Tabellkonkurranse
Veit ikkje om du kjenner han, men han heiter Kim Runar Heggen og er frå Honndalen.