Advertisement
Hola amigos
De tijd vliegt hier zo snel dat eer ik de tijd heb een nieuwe blog te schrijven ik alweer terug ben in Nicaragua. Jazeker. We zitten nu in Leon, een beetje vast doordat Esther en ik nogal wat buikprobleempjes hebben, maar daar straks meer over. Nu eerst vanaf het begin beginnen.
Mijn laatste dag in Nicaragua, nadat ik de vorige blog heb geschreven, moest ik om twaalf uur het vliegtuig pakken. Juan Carlos, als het ware de baas bij Casa Xalteva, had gezegd dat hij die ochtend bij Casa Xalteva zou zijn, om doei te zeggen. Dus ik de volgende morgen daarheen, maar geen spoor van hem te bekennen. Tot tien minuten voordat ik opgepikt zou worden op de deur werd geklopt door zijn zoontje die met een compleet rode kop van de fiets afstapte omdat hij zo hard gefietst had om mij nog te onderscheppen, en zijn vader in zijn voetspoor. Tot mijn grote verbazing hadden ze zelfs een afscheidskado bij zich, één van de shirts van Juan Carlos van het basketbalteam waar ik in mee heb gespeeld. Ik had het echt niet verwacht, dus ik stond met een eveneens rode kop bedankt te stamelen. Dit
is echt het leukste kado wat ik ooit gehad heb, aangezien hij ook de dag ervoor nog liep te klagen dat het team geen nieuwe shirts kon aanschaffen wegens een gebrek aan geld, dus zoveel betekende het voor hem. Dat wordt inlijsten thuis.
Nadat ik enigszins sip Granada uit werd gereden was het over met het sentiment, want het backpacken kon beginnen. Na weer een erg fijn probleempje bij de vliegtuigmaatschappij (mijn derde keer eerste klas vliegen terwijl ik voor tweede klas heb betaald) werd ik door mijn amigos met een warme Nederlandse glimlach onthaald en waren we op weg. Naar Antigua, waar we onze eerste dagen zouden doorbrengen.
Als doorgewinterde avonturiers konden de uitdagingen natuurlijk niet wachten, dus dag twee werd besteed aan het beklimmen van een actieve vulkaan, met ja, lava. Zo leuk als de veiligheidsregeltjes hier geregeld zijn hier (niet dus, en dat zou nog meer blijken) mocht je zo dichtbij komen als je wilde, inclusief dichtbij genoeg om marshmellows te roosteren. Probleem was dat je wenkbrauwen en gezicht ook geroosterd werden, maar dat is niet reden genoeg om mij van mij marshmellow af te houden. Toen we de vulkaan afliepen verzuchtten we nog dat
Volcano
Het uitzicht was geweldig.het jammer was dat we hem niet uit hebben zien barsten. En dat kwam ons duur te staan want toen we die avond een gast tegenkwamen die er vijftien minuten later bovenop stond dan wij, had hij hem wel zien uitbarsten. Volgende keer afkloppen dus.
Daarna gingen we op weg naar Semuc Champey, wat ze het achtste wereldwonder noemen (oouud) en wat ook best zo had kunnen zijn afgezien van de mensenmassa´s die er waren omdat het vakantie was. Het was wel bijzonder, met een soort brug van steen en water daarop over een andere rivier maar verwend als ik nu al ben heb ik echt een aversie tegen mensenmassa´s dus toen hebben we daar maar chagerijnig eventjes in het water gelegen. Wat wel weer leuk was voor onze dagelijkse adrenalineshots was dat we van rotsen mochten afspringen in de wild stromende rivier na die eerst over te zijn gezwommen (pfff) en de rots in kwestie te zijn beklommen (géén regeltjes) en dat we op de terugweg dan ook maar van de tien meter hoge brug zijn afgesprongen. Én we mochten grotten in, met een kaarsje, terwijl de grotten onder water stonden en we ze door mochten zwemmen.
Bij terugkomst in ons paradijselijke hostel in Semuc Champey was het Koninginnedag, Queensday, wat álle buitenlanders zo ongeveer kennen. Wij hadden ons flink voorbereid met oranje kleren van een tweedehands markt en een zin om te feesten. Die zin werd niet helemaal beantwoord, maar het was wel grappig om alle buitenlanders je happy queensday te horen wensen en alle drankjes voor de helft van te prijs te krijgen omdat je oranje kleren draagt.
Wat niet ongenoemd mag blijven is het transport hier. In Guatemala en Honduras word je in de regel in busjes gestopt waar op mysterieuze wijze twee keer zoveel mensen in blijken te passen dan normaal. Tel daar de meest belachelijke bestuurders bij op (in slaap vallen op een snelweg?), busjes die geduwd moeten worden voordat ze starten en een gezond aantal darmproblemen voor iedereen bij op en je snapt dat deze reizigers daar niet altijd even blij van worden. Inhalen is hier ook een kunst op zich, en na een bijna-hartaanval te hebben gehad na een bijna-botsing met een immense vrachtwagen ben ik geneigd de grond te kussen elke keer als ik weer uit het busje mag stappen.
Na Guatemala in sneltreinvaart (waar we overigens
Volcano
Ja, degene die uitbarste. wéér op tien minuten een aardbeving én vulkaanuitbarsting hebben gemist in Antigua) was het Honduras in sneltreinerenvaart. Omdat we geen zin hadden om elk land te doen in deze korte tijd hebben we in Honduras alleen Copán gezien, oude Maya ruïnes waar tot mijn geluk geen grote mensenmassa´s waren. Na de aanwezige ruïnes en reuzepapagaaien bewonderd te hebben was het alweer tijd om naar Nicaragua te gaan, Leon dus.
En hier zijn we nu, gestrand omdat ik en Esther allebei nogal ziek zijn (nee, géén varkensgriep) maar het gaat weer enigzins beter. Na tien weken heeft het eten hier met dus alsnog te pakken gehad. Gisternacht hebben we gezellig met zijn tweeën op de grond naast de WC doorgebracht, zodat we niet zo ver hoefden te rennen maar zoals het er nu uitziet kunnen we morgen of overmorgen op doorreis, op zoek naar surf!
Amor vanuit Nicaragua en voor meer fotos:
Picasa
Advertisement
Tot: 0.186s; Tpl: 0.013s; cc: 7; qc: 48; dbt: 0.0976s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 3;
; mem: 1.1mb
jerom
non-member comment
poepan in copan