Monteverde rainforest

---

Bij de grens met Costa Rica kwamen we een backpackster tegen die Nica in wou en 5 uur had moeten wachten in haar bus want iemand anders had blijkbaar cocaine meegesmokkeld en werd ontdekt.. Leuk.

We staken zonder probleem te voet de grens over op een modderig weggetje, bij het checkpoint in CR stond er echter een gigantische wachtrij, dus het enige wat we konden doen was wachten en schuifelen. Gelukkig had mijn gsm weer bereik dus kon ik een telefoontje plegen met Diego.

Daarna namen we een bus naar Liberia, waar we een stevige lunch aten om vervolgens onze eigen weg op te gaan. Thibaud moest de volgende dag al zijn vlucht nemen in San Jose, Niels ging met hem mee naar San Jose want wist nog niet precies waar hij naartoe wilde. Ik was dus weer alleen en zocht een manier om in Monteverde te komen, de rechtstreekse bus kon ik niet meer nemen want het was al 16u. Dus via Canas nog net de laatste bus kunnen nemen naar een stadje van waaruit er bussen zouden gaan naar Monteverde. Na veel tussenstoppen, zelfs een gedeelde taxirit van een uur met een Nicaraguaan, kwam ik in the middle of nowhere uit waar ik de nacht doorbracht om vervolgens de eerste bus naar Monteverde van 5u30 te nemen.. Probeer dus altijd bij het oversteken van een grens vroeg te gaan, dat je zeker de bus haalt die je rechtstreeks naar de bestemming brengt, anders moet je een zeeer lange en frustrerende omweg maken.

Goed, de volgende dag toch aangekomen in Santa Elena, deel van Monteverde en direct een jungletocht gemaakt met een Australisch koppel die in dezelfde hostel zaten. We wilden niet betaln voor een gids wegens te duur en te kleine kans om iets te zien. Op ons eentje zagen we een rups en veel groen, wat te verwachten was in een regenwoud.. Bovenaan de heuvels kon je weer uitkijken op de bomen, maar de nevel was te dik en de regen sloeg hard in je gezicht dus kropen we weer onder de beschutting van de bomen.

Bij de ingang van het park zag ik nog een Coati de weg oversteken, een beestje familie van de wasbeer. Ik volgde hem voor een foto, maar kon wederom enkel de achterkant fotograferen> Vervolgens ging ik naar de kolobriegallerij, waar er tientallen kolibries rondfladderden. Het resultaat van het razendsnel gefladder van hun vleugels was een zoemgeluid te vergelijken met een dikke boze hommel. Ze zijn moeilijk te fotograferen, maar het is me toch gelukt om enkele goede shots te maken.

Volgende dag besloot ik om de Canopy tour te doen; kabels en death rides door en over de jungle, met op het einde en rappel en een tarzan swing! Er waren 14 kabels, de langste was 1 km en daarbij bevond je je op een hoogte van 100 m! Een prachtig uitzicht en leuke ervaring! Ook de tarzan swing gaf een kriebelend gevoel, ik sprong achterstevoren om het nog spannender te maken.. Het enige nadeel van de canopy tour was; een groep schreeuwende en gillende Amerikanen. Ja, meteen bij het binnenkomen van Monteverde zie je het verschil met de andere landen; toeristisch, Amerikaans, duur, gemaakt. Ze beschouwen de landen van Centraal-Amerika blijkbaar nog altijd als hun achtertuin en profiteren volop van goedkope vluchten om lekker de toerist uit te hangen. Daardoor wist ik al dat ik niet zo lang in CR wou vertoeven, al had ik vroeger altijd een utopisch idee van het land.

---