Hellfire Pas

---

Na een dagje rusten besloten we de Helfire pas te doen. We namen de 3 uur durende trein (ja terug houten bankjes) naar Nam Tok. De treinrit is zeer bekend vanwege de WOII historie. Iedere 2 meter viel er een dode. Daar stonden we toch eventjes bij stil en het had ook een creepy gevoel de treinrit te maken. Anderzijds werden onze gedachten snel vergeten toen we het ongelofelijk mooie uitzicht zagen! Bergen, rijstvelden, boerderijen, spelende kinderen, en vooral het belangrijkste 'The bridge over the river Kwai'. De brug over de Kwai rivier. Deze brug is gemaakt uit hout (ook door de soldaten) over een immens brede rivier. Heel speciaal! Als je deze treinreis doet, vertrek op tijd. De trein was al een halfuur te laat toen we vertrokken en dan stopte hij nog es overal in de kleinere stations dus deed de trein er 3 uur over ipv 1,5 uur.

We kwamen toe in Nam Tok rond 14u30 en hadden nog meer dan een halfuur bus te gaan met een locale bus in het dorpje zelf. Gelukkig werden we de juiste weg afgezet met de tuktuk (20 baht naar de bushalte vanaf het station). 50 baht per persoon voor een halfuur naar Helfire Pass. Helfire Museum is maar open tot 16u (ze sloten toch al om 15u30) en heeft identiek dezelfde informatie als het museum in Kanchanaburi. Het is echter wel gratis, maar je moet toch verplicht doneren om het te bezoeken. Wel interessant is het filmpje over de oorlog. Heel aangrijpend.

De Helfire wandeling is 2,5 km (40 minuten door smallle paadjes en steile trappen). De pas werd destijds aangelegd doorheen de bergen. Men had geen springstoffen en moest alles eruit gekapt worden. We besloten de wandeling te beginnen maar ik (Jasmijn) keerde halverwege terug vanwege de donder in het bos (beetje bang) Jan zette door en kwam een uur later terug...kletsnat van de gietende regen.



Het Helfire monument is een eerbetoon aan de duizenden doden die hier voorbij Nam Tok (Kachanaburi provincie) moesten werken in strafkampen. De oorlogsgevangenen in de WOII (2e wereldoorlog) hadden een vreselijke straf: 418 km spoorlijn maken tussen Bangkok naar Birma in 18 maanden tijd. Honderduizenden mensen lieten hierbij het leven. De opdrachtgevers waren de Japanners die toendertijd hun kans zagen om Azië te veroveren.



Een beetje geschiedenis:

De oorlog in het Pacifisch gebied begon in december 1941 met de Japanse aanval op Pearl Harbour in Hawaii en de invasie van Maleisië. Midden 1942 vochten de Japanse troepen tegen de Britten in Birma, met het uiteindelijke doel India te veroveren. Om de Japanners in Birma te bevoorraden hadden ze een betere route nodig. De oceaan was geen optie omdat ze Singapore en Rangoon moesten passeren. Ze besloten een spoorweglijn te bouwen, 415 km lang door het oerwoud en de bergen van Bampong in Thailand naar Thanbyuzayat in Birma (nu Myanmar).



Om de spoorlijn te bouwen stelden de Japanners een multinationale arbeidskracht samen bestaande uit 250.000 Aziatische werknemers en meer dan 60.000 Australische, Britse, Nederlandse en Amerikaanse krijgsgevangenen (PoW's – Prisoners of Wars).

Het werken aan de spoorlijn begon in Zuid-Birma in oktober '42 en op hetzelfde moment begon de werken in Thailand.



Er was zeer slechte moderne apparatuur beschikbaar voor het werk aan de spoorlijn. Bodem en rotsen werden gebroken met scheppen, pikhouwelen, schoffels en weggedragen met manden of zakken. Spoordijken van steen en aarde werden opgehoopt met behulp van menselijke inspanning. Uitgravingenen met de hand uit rots gehouwen, metalen schroefdraad en mokers werden gebruikt om gaten te boren voor explosieven. De meeste bruggen langs de spoorlijn waren schraagbruggen gemaakt van hout dat in het omliggende oerwoud werd gekapt.

Vanaf april 1943 nam het werktempo sterk toe aangezien de Japanners hun streefdatum nooit gingen halen. Dat was de beruchte 'speedo' periode. De pow's en Aziatische arbeiders werkten slopende uren (tot 18 uur per dag) tot diep in de nacht. Het flikkerende vuur aan de Konyo Uitgraving gaf de naam Helfire pas. Uitgemergelde arbeiders hadden zombie schaduwen op de omliggende bergen vanwege het vuur.



De 'speedo' viel samen met het regenseizoen en uitbraken van cholera eisten duizenden levens op korte tijd.

Tussen december 1943 en augustus 1945 werden 220.000 ton militaire voorraden over de spoorlijn vervoerd. Tegenwoordig is nog 130 km spoorlijn in gebruik van Non Pladuk naar Namtok.



Van de 60.000 geallieerde Pows die aan de spoorlijn werkten, stierven er 12.399 (20%). Er wordt geschat dat tussen de 70 en 90.000 burgerarbeiders zijn gestorven. De redenen voor dit verschrikkelijke dodental waren een gebrek aan fatsoenlijk voedsel, totaal ontoereikende medische faciliteiten en medogenloze behandelingen van bewakers en spoorlijn opzichters.

Het basisvoedsel voor de Pows was een rijst met een beetje gedroogde groenten en gedroogde vis. Deze schrale kost verzorgd door de Japanners werd tot op zekere hoogte aangevuld door ruilhandel met de lokale bevolking. Verhongering leidde tot een reeks van ziektese waaronder rijstziekte en pellagra. De verzwakte Pows levend in slechte omstandigheden kregen vaak mallaria, dengue, cholera, dysenterie en tropische zweren.

Pows leefden in bamboe hutten met dakbedekking van attap (gewoven palm). De hutten waren overbevolkt en de kook-en sanitaire voorzieningen in het kamp waren primitief.

De Japanse militaire discipline werd gekenmerkt door lijfstraf en de Pows waren vaak ernstig geslagen en ondergingen allerlei andere straffen. Dit was op zijn ergst tijdens de 'speedo' periode.

De Aziatische arbeiders of de 'Romusha' zoals ze bekend stonden (vooral mensen uit Birma-Myanmar) verging het mogelijk nog slechter. Anders dan de Pows hadden zij geen legerartsen die hun fundamentele medische hulp konden bieden.



“V” organisatie:

Thailand was een onwillige bondgenoot van Japan en geaillieerde burgers werden goed behandeld door de Thailanders. De geïnterneerden werden zich bewust van de benarde toestand van de pows. Een groep geïnterneerden bekend als de “V” organisatie, geholpen door neutrale zakenlieden en meelevende Thailanders, smokkelden voedsel en medicijnen naar de Pows.



Vrede en erna:

Na het voltooien van de spoorlijn werden de Pows of in Thailand gehouden of teruggestuurd naar Singapore. Na afloop van de oorlog werden de overlevende Pows gerepatrieerd en met behulp van fatsoenlijk voedsel en goede medische behandeling herstelden velen snel. De meeste droegen echter de mentale littekens van hun ervaring voor de rest van hun leven mee. De Pows die stierven aan de spoorlijn werden herbegraven in het centrum van Kachanaburi en Chung Kai.

(Commonwealth Graves)

De Amerikaanse gevallenen werden teruggebracht naar Amerika.



(Uit: Helfire pass museum informatie boekje)

---