Advertisement
Published: November 14th 2008
Zwemmen met reuzen
Silhouet van een walvishaai en 4 kleine garnaaltjesDag allemaal,
De race naar het einde van onze reistijd is volop aan de gang, maar we willen jullie een verslagje van onze laatste etappe doorheen Thailand zeker niet onthouden.
Om na te gaan of we die fantastische whaleshark-duik op Koh Tao nu gedroomd hadden of niet besloten we meteen na onze terugkomst in Bangkok op de bus te stappen en weer af te zakken naar Koh Tao. Het weer was deze keer stukken beter: volop zon en geen rimpeltje op de zee. Ook werd weer eens duidelijk hoeveel geluk wij soms hebben want niet één maar twee keer zagen we onze vriend de whaleshark opnieuw. Voor de bezorgde lezers die vroegen of wij niet bijna in onze zwembroek deden van de schrik bij het zien van zo'n kolossaal beest - de grootste vis ter wereld - even een streepje informatie: hoewel zo'n walvishaai gigantisch groot is, is het een vreedzame tandenloze planktoneter die gezapig rondzwemt en geen vis of mens kwaad doet. Ondertussen wist iedereen dat wij al drie keer met de whaleshark gedoken hadden en begonnen mensen ons als talisman te beschouwen en ons zelfs te smeken langer te blijven en met hen te duiken, maar wij
Going a whaling
Op sommige plaatsen wordt nog actief 'gejaagd' op walvishaaien door lokale vissersgemeenschappen(Filipijnen, Indonesie,...). De vis wordt door een duiker met een groot sikkelvormig instrument letterlijk aan de haak geslagen en levend naar land gesleept. hadden andere plannen...
Met een aaneenschakeling van ritjes op de boot, bus, songthaew (soort pick-up) en minivan slaagden we erin om in één dag Trang te bereiken. Daar sliepen we een nachtje en vertrokken 's anderendaags naar Koh Libong, een eiland in de Andaman Zee dat relatief weinig door toeristen bezocht wordt. We waren al bijna teleurgesteld dat er geen budgetaccomodatie was (enfin, toch niet voor ons budget) tot we na stevig onderhandelen onze mooiste strandbungalow ever versierd kregen voor 8 euro. Het haalt waarschijnlijk onze top drie van duurste overnachtingen dit jaar, maar zit zeker ook in de top drie mooiste slaapplaatsen. Pure luxe! Hoewel het weer het wat liet afweten genoten we van ons verlaten prive-strand, de luxe van onze bungalow en de magnifieke omgeving. Een dagje kayakken verliep wat minder vlot. Een eenpersoonskayak is blijkbaar niet op twee personen voorzien. In de voormiddag gleed onze kayak nog vlotjes over de rimpelloze zee, maar bij onze terugkeer in de namiddag werd het behoorlijk spannend toen de wind opstak, de golven hoger kwamen dan ons bootje, de regen op ons neerbeukte en wij langzaam maar zeker zonken (letterlijk!). De rotskust leek opeens een pak minder aantrekkelijk en Yves
Gentle giant
De walvishaai is de grootste vis ter wereld en kan tot 12 meter groot worden. Hij behoort tot de familie der haaien maar doet geen vlieg kwaad. moest telkens stevig doorpeddelen om het volgende streepje zandstrand te halen waar we onze kayak konden leeggieten. Het was spannend, te spannend naar onze goesting, en na drie uur strijden tegen de golven kwamen we opgelucht aan in onze bungalow.
Na Koh Libong leek Koh Muk maar een triestig eilandje: gutsende regen, slechts één strand dat volgebouwd staat met een gigantisch groot resort en onze slaaptent die tussen de door muggen geinfesteerde rubberbomen stond. De pret was er snel af. Na een kort namiddagje en een nacht bekeken we om 6 u 'smorgens de lucht, constateerden dat die meer regen op ons dak zou storten en namen dus maar meteen de ferry naar het vasteland.
Weer begonnen we aan een race over het vasteland om onze volgende bestemming te bereiken, maar we hadden wat pech: de laatste ferry van de dag was al uitgevaren en het nationaal park dat we wilden bezoeken blijft nog gesloten tot 15 november. Dan maar een nachtje in Pakbara gespendeerd en 's morgens de ferry genomen naar Koh Lipe, een eilandje dat net buiten de grenzen van ons verhoopte Koh Tarutao Marine National Park ligt, maar gelukkig ook flink de moeite bleek te
Jaws goes veggie
Walvishaaien zijn 'filter feeders' en hun dieet bestaat bijna uitsluitend uit plankton. zijn. Op de speedboot hadden we de Zwitserse Celine en de Kroaat Nikola leren kennen en ter plaatse maakten we kennis met de Jordaanse Amerikaan Mohammed/Mon die al jarenlang naar Koh Lipe komt om te snorkelen. Hij nam ons mee naar de mooiste plaatsjes, verbeterde onze snorkeltechnieken en verraste ons telkens met een arsenaal tips en weetjes. Het waren zalige dagen: we hadden geluk met het weer, waren in supergoed gezelschap, aten lekker en genoten van de vele vissen en het prachtige koraal tijdens het snorkelen.
Samen met Nikola en Celine probeerden we in één dag tot in Krabi te geraken, een opdracht waar we overigens moeiteloos in slaagden. De avond brachten we nog samen door op de gezellige night market, waar we allerlei soorten lekkers uitprobeerden, maar 's morgens scheidden onze wegen. Celine en Nikola reisden door richting Koh Phi Phi en wij vertrokken eindelijk, eindelijk naar onze langverwachte liveaboard die vanuit Khao Lak vertrok. Maandenlang hadden we ervan gedroomd en even lang hadden we gevreesd dat de Nationale Parken pas zouden openen als wij weer thuis waren, maar we hadden weer geluk. Als afsluiter van onze lange reis trakteerden we onszelf op een luxueuze vierdaagse liveaboard doorheen
Koh Libong
Longtailboat met typische versiering het Surin en Similan Marine National Park. Vier dagen lang bestond onze routine uit slapen, light breakfast, duiken, full breakfast, duiken, lunchbuffet, duiken, afternoon snack, duiken, dinnerbuffet, slapen en weer van voren af aan beginnen. De boot was magnifiek, het personeel ongelofelijk attent, het eten overheerlijk, de sfeer supergoed en het duiken meer dan de moeite. De Surin en Similan Islands zijn het neusje van de zalm voor duikers in Thailand en hoewel het mooi was, hadden wij toch wat meer verwacht van de toestand van het koraal en de variëteit aan vissen, maar waarschijnlijk beseffen we niet goed hoe verwend we zijn geweest in de Filippijnen en Indonesie. Op veertien duiken zagen we geen enkele haai of rog, wat ons toch wat verontrustend lijkt voor een gezond reef. Richelieu Rock daarentegen is wel terecht wereldwijd een bekende divesite en wist ons helemaal te betoveren met die enorme hoeveelheid aan paarse anemonen die als een fluwelen deken over de pinnacle gedrapeerd ligt: magisch.
Na zoveel zon, zee en strand waren we nog eens toe aan een streepje natuur voor de allerlaatste daagjes Thailand. We hadden al van meerdere mensen gehoord dat Khao Sok Nationaal Park ongelofelijk mooi was, en
dat is zeker niet gelogen. We spendeerden twee dagen en een nacht op het artificiële meer dat werd aangelegd toen het gebied in 1982 onder water gezet werd na de bouw van een immense dam. Het immense meer heeft een grillige vorm en wordt omgeven door prachtige karstformaties waar de ongerepte jungle welig op tiert. Er wordt gezegd dat dit oerwoud in betere conditie is dan het Amazonewoud in Zuid-Amerika en de Afrikaanse oerwouden. We hoorden en zagen gibbons, langur-aapjes, statige hornbills, uilen en een wild zwijn, maar de diepe jungle verbergt nog zoveel meer: wilde olifanten, tijgers, luipaarden en andere grote en kleine beestjes. Onze groep was alleen en we genoten van de rust en stilte, van kanoën op het meer (in een tweepersoonskano, we hadden ons lesje geleerd...), onze bamboehutjes die op het water dreven en van de prachtige omgeving. De laatste dag verkenden we een nabijgelegen grot en al snel bleek dat dit bezoek massa's spannender was dan eender welke andere cave-visit die we al gedaan hadden. Niet zo lang geleden verdronken hier maar liefst acht mensen (tijdens een flash flood), een leuk nieuwtje dat ons natuurlijk niet meteen op ons gemak stelde. In Europa zou deze
Club paradiso
De voortuin van onze bungalow, Koh Lipe grot voor alle publiek gesloten zijn, maar wij werden zonder briefing, helm of koplamp een zwarte leegte ingestuurd waar een sterk stromend riviertje uit tevoorschijn kwam. Gedurende ongeveer een uur ploeterden, kropen, klommen en zwommen we tegen de stroming in op zoek naar het licht aan het einde van de tunnel. Hoe onvoorstelbaar mooi het ook was, het alarmbelletje dat koorstachtig in mijn hoofd rinkelde wilde niet stoppen. Opgelucht om weer daglicht te zien vervolgden we onze jungle trek naar onze bamboe-thuishaven, waar we nog snel iets aten vooraleer we de boot namen richting bewoonde wereld.
De laatste dagen in Bangkok waren niet meteen de leukste: als halve zotten doorkruisten we de stad op zoek naar de laatste cadeautjes en souvenirs, moesten we onze tickets bevestigen, wilden we nog mails versturen en de blog afwerken, wouden we nog afspreken met Celine van in Koh Lipe en de Italiaanse Roberta van op de liveaboard en vooral nog proberen om alles in onze bagage gepropt te krijgen, maar de tijd leek opeens te vliegen en terwijl de nachten korter werden, werd de stress monumentaal. Uiteindelijk zijn we lopend, zwetend en puffend op de luchthaven aangekomen, met maar liefst negen zakken en
Visoogperspectief
De baai van Koh Lipe door de ogen van een fish-eye lens zakjes die we met veel puzzelwerk hebben weten te reduceren tot twee grote zakken, twee propvolle handbagages, een laptoptas en een joekel van een printer (inderdaad, dat lezen jullie goed) en vijfentwintig lagen kledij.
Weer naar huis vliegen deden we in onze vertrouwde stijl: met een beperkt budget en via veel omwegen. Vanuit Bangkok vlogen we naar Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh. Op onze vlucht dacht een volledig dolgedraaide Indier dat hij in ons twee nieuwe vrienden gevonden had. Als stinkend rijke erfgenaam van zijn vader’s hotelimperium is hij ervan overtuigd dat de wereld aan zijn voeten (en ego) ligt: hij maakt belachelijk dure uitgaven (koopt lappen grond, moto’s en juwelen alsof het gratis is), is onvoorstelbaar grof tegen alle personeel dat in zijn ogen maar voetvolk is en schept ongegeneerd op over de duizenden dollars die hij spendeert aan drugs. Vermits de vlucht niet vol zat nodigde hij zichzelf uit in de vrije stoel naast ons, non-stop pratend terwijl wij doodmoe waren. Om half twee ‘s nachts locale tijd landden we in Dhaka waar we meteen met open armen ontvangen werden door de overvriendelijke politie en securitypersoneel. De transfer naar een hotel, een overnachting, drie maaltijden en een
Welterusten
Koh Lipe gaat slapen lift terug naar de luchthaven waren allemaal inbegrepen in onze vluchtprijs. Het hotelpersoneel was stomverbaasd dat we al ooit in Bangladesh waren geweest en keken ons vol ongeloof aan toen we 's morgens verkondigden dat we het centrum wilden intrekken. "Onmogelijk" klonk het, maar wij drongen aan. "Enkel met een yellow cab", maar wij wilden met de bus. "We sturen een boy mee die jullie de hele dag zal vergezellen", maar wij hadden geen zin in een babysit. Uiteindelijk konden we het overbezorgde personeel ervan overtuigen dat we de buurt goed kenden, onze plan zouden trekken en dat we de Bangladeshi zowat als de vriendelijkste mensen ter wereld beschouwen. Na het ondertekenen van een verklaring die stelde dat we op eigen verantwoordelijkheid de 'wildernis' in zouden trekken en een paar laatste instructies, konden we gaan. We spendeerden een zalige dag in Dhaka: wuiven, poseren voor gsm-foto's en handjes schudden met mensen die ons meteen een celebrity-status toekenden, opgestoken duimen en schouderklopjes incasseren en lachen naar iedereen tot onze kaken pijn deden. Heerlijk!
De vlucht van Dhaka over Dubai verliep vlot en op 11 november landden we in het ijskoude Londen. Wat een temperatuurschok, op minder dan één dag tijd
De Manta Queen I
Ons drijvend luxe resort dobberend op een tropisch acquarium moest ons lichaam opeens een temperatuurdaling van maar liefst 30°C incasseren. Geen wonder dat we de hele dag zaten te bibberen op de luchthaven... 's Avonds op de nachtbus richting Antwerpen werd de verwarming gelukkig opgezet zodat we zachtjes konden soezen tot we aankwamen in Antwerpen waar we opgewacht werden door de verzamelde families. Het weerzien werd uitgebreid gevierd met een overheerlijk ontbijt ten huize Jansen waar we gezellig konden bijpraten en lachen.
Het zal wel een aanpassing zijn, het leven terug in Belgie (het weer, de prijzen, waar wonen en werken?) maar we hebben er wel zin in. Het voelt allemaal nog een beetje raar en onwezelijk aan, maar tegelijkertijd ook wel vertrouwd. Het is een fantastisch jaar geweest, we hebben ongelofelijke dingen gezien en meegemaakt, we hebben interessante mensen leren kennen, bizarre dingen gegeten, het extreem koud en extreem heet gehad, alle mogelijke transportopties van Azie uitgeprobeerd, het mooiste van land, zee en luchtleven gezien en immens, intens genoten. Van alles, van iedereen. Heel erg bedankt aan iedereen die van deze reis een onvergetelijk succes heeft gemaakt: aan onze families voor hun steun, aan de toevallige passanten die ons pad kruisten en onze reis opvrolijkten met hun
Big Brother Thailand
Elke dag werd één iemand uit de boot gestemd... aanwezigheid, aan de gastvrije zieltjes die ons hun huis en zo veel meer boden en natuurlijk ook aan iedereen die ons gevolgd heeft vanuit zijn zetel of van achter zijn bureau. Jullie commentaartjes, mailtjes en briefjes waren telkens weer een genot om te lezen en overwonnen de fysieke afstand moeiteloos. Heel heel erg bedankt daarvoor!!
Yves en Anne
Advertisement
Tot: 0.32s; Tpl: 0.015s; cc: 28; qc: 110; dbt: 0.1098s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.4mb
Nonkel Jos
non-member comment
Dank je wel...
Dank je wel dat we met jullie een beetje mochten meereizen...,dat je die vele prachtige momenten met ons wilden delen...,dat je nooit vergat dat er velen reikhalzend naar jullie blog uitkeken...,dat we van die vele prachtige foto's mochten genieten...,en tenslotte dank voor het prachtige, meeslepende, realistische en soms emotionele reisverhaal... Nonkel Jos