Advertisement
Published: October 12th 2008
Sabaidee,
Na buitengewoon Birma keerden we terug naar Thailand voor een duikavontuur. Op Koh Tao werden we tot het uiterste gedwongen tijdens de Emergency First Response (EHBO)-opleiding en de Rescue Diver Course. Langs alle kanten werden we bestookt met rampscenario's: van hartinfarcten tot vermiste duikers en van arteriele bloedingen tot bewusteloze duikers. Puffend sleepten we gewillige slachtoffers al zwemmend naar de boot, terwijl we mond-op-mond-beademing toepasten (en hard ons best deden ons "slachtoffer" niet te veel water te doen binnenkrijgen). Maar van alle oefeningen, noodscenario's en reddingstechnieken was het op de boot krijgen van een bewusteloos slachtoffer wel het moeilijkst. Keer op keer tuimelden we vanaf het derde trapje terug in het water, compleet uitgeput, en keer op keer moesten we opnieuw proberen tot het lukte. Fysiek en emotioneel uitgeput maar zeer voldaan mochten we na vier dagen zwaar labeur genieten van een gratis fun dive. Het weer was slecht, de golven hoog en de meerderheid van de duikers zeeziek, maar we werden beloond met een van de meest magische momenten die het duiken biedt: de whale shark.
De laatste dag op Koh Tao was het weer zo slecht dat de duiken afgelast werden en wij beslisten om een
Paksong
Koffiestadje op het Bolaven-plateaudagje eerder richting Bangkok te vertrekken. Van daaruit namen we de nachtbus naar Laos en om 9.00u 's morgens zette die ons af in hartje Vientiane. De Laotiaanse hoofdstad wordt vaak beschreven als een van de rustigste hoofdsteden ter wereld, en terecht. Wij vielen meteen als een blok voor de charme van de Franse koloniale gebouwen, de voorbijstromende Mekong, de overheerlijke belegde baguettes en de rust die de stad uitstraalt. Het is niet erg politiek correct, maar wij waren de Fransen behoorlijk dankbaar voor hun koloniaal imperialisme: de baguetteverkopers op elke straathoek, La Vache Qui Rit tussen de verwarmde broodjes, "bonjour" en "merci" links en rechts en de grootste wijnhandelaar van Azie (en wij kwijlend aan de etalage) maakten onze kennismaking met Laos alvast geslaagd.
In Vientiane huurden we een brommer en bezochten we de Laotiaanse tegenhanger van de Arc de Triomphe, Patuxai. De locals zijn hier duidelijk niet bepaald van onder de indruk want op de inscriptie valt het volgende te lezen: 'From a closer distance, it appears even less impressive, like a monster of concrete'. Eerlijk zijn ze wel, die Laotianen! We tuften vrolijk door naar Buddha Park, een maffe mengelmoes van boeddhistische en hindoeistische beelden die
daar door een priester-sjamaan in 1958 werden neergepoot: wederom een bevreemdende maar wel plezante ervaring. Entertainment werd verzorgd door een boomslang die even naar beneden kwam om een hevig protesterende kikker tussen haar kaken te klemmen, mee in haar boom te sleuren en daar smakelijk naar binnen te werken. Wij voelden ons voyeurs in een National Geographic reportage en keken gefascineerd naar de angstkreten en spartelingen van de doodsbange kikker.
Vang Vieng staat op de reisroute van elke toerist in Laos, en dus ook op de onze. Het stadje aan de Nam Song-rivier is ondertussen zo bekend voor zijn tubing (op een tractorbinnenband de rivier afdobberen, af en toe pauserend voor een drankje) dat het leeghangers van alle makelij aantrekt. Wij waren wel nieuwsgierig maar wilden er nog wat anders aan vastknopen dus bezochten we eerst vier grotten (waarvan de laatste dobberend op een band), wandelden dan door twee rurale dorpjes en daalden ten slotte het laatste stuk af op de welbefaamde binnenband. Het dobberen op zich is niks speciaals, maar de tussenstops aan de bars langs de oever hadden wel wat te bieden. Slingerend aan een touw a la Tarzan liet iedereen zich met knikkende knieeen van 15
Wat Phu Champasak
Oude Khmer tempel complex (11de-13de eeuw) meter hoog droppen (is echt wel hoog!). De bacchanale dranktoestanden en techno-muziek moesten er voor ons niet bij, we voelden ons opeens stokoud. Het hielp ook niet dat de zon opeens achter de wolken verdween en wij bibberend van de kou (met de poep in het ondertussen koude water) nog verder moesten dobberen...
Vang Vieng was goed voor een dagje, maar de rust van Luangprabang stond ons meer aan. We bezochten de grote waterval (Kuang Si voor de kenners) waar we wat konden zwemmen, maar waren de volgende dag zo veel meer onder de indruk van de kleine waterval (Tat Sae) die in verschillende niveaus naar beneden stroomt en daarbij prachtige turquoise limestone terrassen creeert. De weg ernaar toe was in ieder geval memorabel. Heel even leek het een goed idee om de 15 km ernaar toe te fietsen, maar zodra we onderweg waren zag ik onze fout (Yves vond het natuurlijk heerlijk!): snikhete dag, berg meestal op en heel soms af, goedkoopste fietskes in plaats van mountainbikes dus geen "vitessen", geen streepje schaduw... Uiteindelijk was het wel nog plezant, en de verrassing was des te groter toen we de paradijselijke watervallen helemaal voor ons alleen hadden. De terugweg
was een fluitje van een cent: meestal berg af en af en toe een uitputtingsslag berg op. De handicraft-avondmarkt van Luangprabang was een ware test voor onze zelfbeheersing: als sneeuw voor de zon verdwenen blijkbaar, want we kochten onze portemonnee leeg en onze rugzak barstensvol.
Hoewel het niet bepaald op onze weg lag wilden we absoluut naar het onbeduidende Phonsavan, want in de omliggende velden liggen niet alleen UXO's maar ook de Plain of Jars. De UXO's zijn een Amerikaans souvenirtje aan de Vietnamoorlog (*), de Plain of Jars een bizarre collectie stenen vazen die in het landschap verspreid liggen. Geen kat die weet hoe of waarom of wanneer of door wie die gigantische urnen daar neergepoot zijn; op ons had het een soort Paaseiland-effect. Het gonst van de legenden en terwijl de ene bron ons verzekert dat de urnen daar al zeker tweeduizend jaar staan, beweert een andere bron dat ze waarschijnlijk maar enkele honderden jaren oud zijn. Er zijn meerdere sites met verzamelde stenen urnen, maar wij bezochten de drie grootste en bekendste (voorzichtig op het pad blijvend dat zeker ontmijnd was, met hier en daar een bomkrater naast ons) en waren behoorlijk onder de indruk.
Bij gebrek aan een onderwatercamera...
Het dichtste dat JULLIE ooit bij een walvishaai gaan komen ;)
(Notice board, Koh Tao) Het regenseizoen dwarsboomde ons plan om vanuit Phonsavan rechtstreeks naar het zuiden te trekken dus moesten we een grote omweg maken langs Vientiane en van daaruit zuidwaarts gaan. Halverwege stopten we in Savannakhet, een slaperige provinciehoofdstad met mooie koloniale huizen, de majestueuze Mekong en enkele petanquebanen (waar locals spelen voor bier en Yves helaas meerdere pintjes verloor...). We huurden nog maar eens een brommer en kregen prompt een rondleiding in een aftands zout"fabriek" waar we even stopten op onze weg naar het Don Natad-natuurpark. Aan een groot meer genoten we van een pintje en begaven ons daarna (met de jeugd van de regio) op de watertrappers op het meer vooraleer we terug naar huis reden.
Nog wat zuidelijker, in de provinciehoofdstad Pakse, huurden we de brommer voor een week en toerden we rond het Bolaven-plateau en de zuidelijke provincies. Onze eerste dag eindigde in Tat Lo, een onbeduidend maar sympathiek dorpje omringd door watervallen. De onwaarschijnlijke vriendelijkheid van Mama Pap, onze "gastvrouw", maakte dat we er een dagje extra bleven, terwijl we de watervallen verkenden en een ritje op de olifant maakten. De derde dag slingerden we over verharde en onverharde wegen op het Bolaven-plateau, de krater van een
Mary Poppins: the musical
Starring: Anne P. (Patuxai - Vientiane) uitgedoofde vulkaan op 1000 a 1300 meter hoogte. We verkenden de omgeving rond Attapeu en reden op de vijfde dag door naar Paksong, de koffiehoofdstad van Laos. We hadden gehoord dat er een Nederlander woont - Dick of Koffie voor de vrienden - die koffie workshops geeft en dat zagen we wel zitten. Samen bezochten we verschillende plantages, leerden we onze eigen koffie roosteren en dronken we meerdere "bakkies troost". Nog enkele watervallen bezocht op de terugweg naar Pakse waar we even lekker aten voordat we doorreden naar Champasak voor het laatste deel van onze trip. Champasak is de hoofdstad van het Koninkrijk Champasak dat van 1713 tot 1946 bestond in Zuid-Laos. Het is zo goed als onmogelijk om u in te beelden dat deze provinciehoofdstad ooit de hoofdstad was van een koninkrijk, met amper twee straten. Maar de hoofdreden voor onze komst was de Khmer-tempel Wat Phu Champasak uit de 11de eeuw. Voor wie de tempels van Angkor in Cambodja bezocht heeft is deze ruine misschien wat minder indrukwekkend, maar we vonden het nog altijd wel een bezoekje waard.
Onze laatste etappe in Laos was Si Pan Don of Four Thousand Islands, een eilandengroep in het midden van
de Mekong aan de Cambodjaanse grens. Op het eilandje Don Det is er geen electriciteit en amper gemotoriseerd verkeer. Er valt niet veel meer te doen dan relaxen in een hangmat met uitzicht op de voorbijglijdende Mekong, een fiets huren om door de rijstvelden te rijden of de watervallen te bezoeken: de tijd lijkt er te hebben stilgestaan. Wij huurden een bootje naar een Cambodjaans eilandje aan de overkant, betaalden $1 aan de politie ter compensatie voor een gebrek aan een visum en installeerden ons voor anderhalf uur op een bankje aan de politiepost voor een zeldzaam spectakel. De kritiek bedreigde Irriwaddy dolfijn laat regelmatig zijn snuit of staartvin zien ter hoogte van de politiepost, waar het water ook tijdens het droge seizoen diep genoeg is voor de beestjes. Anderhalf uur lang zaten wij gebiologeerd te staren naar het water, en we hadden veel geluk, want enkele dolfijnen lieten zich van hun beste kant zien en tuimelden vrolijk voor onze neus.
Sinds gisteren zitten we weer in Bangkok na een nachtje "bussen" vanuit Pakse. Ondertussen is onze laatste etappe van de reis aangebroken: nog een maandje relaxen in Thailand en dan mogen jullie ons weer thuis verwachten.
(*) Maar liefst 1.360.000.000 kg ordnance werd tussen 1964 en 1973 op Laos gedropt toen de Amerikanen het noorden van het land platbombardeerden in een poging om de macht van de communistische beweging Pathet Lao te breken terwijl het zuiden eveneens met bommen bezaaid werd om het gebruik van de Ho Chi Minh Trail (netwerk van wegen, paden en rivieren door Laos en Cambodja dat gebruikt werd om mensen en goederen van Noord naar Zuid Vietnam te smokkelen) te verstoren. Geschat wordt dat 30% van deze ordnance niet ontplofte, waardoor de Laotiaanse bodem tot vandaag bezaaid ligt met allerlei soorten UXO's of Unexploded Ordnance (gaande van clusterbommen en granaten tot bomblets en missiles). De VN schatte in 1996 dat nog 500.000 ton UXO in de rurale gebieden van Laos ligt. Sinds het einde van de oorlog zijn reeds meer dan 13.000 slachtoffers gevallen, waarvan ongeveer de helft kinderen. Een bijkomend probleem is dat de mensen op het platteland de bommen vaak zelf manipuleren en proberen te ontmantelen in een poging om wat bij te verdienen: schroot brengt $0,15/kg op, terwijl ze $0,25 krijgen per kilo explosieven. De Briste MAG (Mines Advisory Group) ontmijnt systematisch rurale gebieden in samenwerking
met getrainde locals; in 2007 localiseerden en vernietigden ze 6460 UXO's.
Advertisement
Tot: 0.158s; Tpl: 0.018s; cc: 25; qc: 97; dbt: 0.1171s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
mama
non-member comment
15 meter!
Hemeltje, 15 m naar beneden! Dat is nogal wat... Het waren duidelijk weer heel andere belevenissen en het blijft boeiend, maar we zijn toch content dat jullie 'terug-thuis-komen' concreet wordt. Dikke kus, mama