Advertisement
Published: August 22nd 2012
Edit Blog Post
Vanuit Ko Chang besloten we een busrit te boeken naar Cambodia – Batambang. De verkoopster van het busticket verzekerde ons dat we naar de grens Pailin gingen in Cambodia, dit is de enige niet corrupte grens! Hier betaal je een eerlijke prijs om in het land te geraken en geraak je er vlotjes door.
We werden om 7u30 opgehaald door de buschauffeur (minivan). Hij gaf geen uitleg en kon alweer geen woord Engels spreken laat staan verstaan. We zijn het ondertussen al gewend dat er wordt 'beloofd' dat de chauffeur Engels spreekt en dat het uiteindelijk niet zo is. Toen we door het eiland werden geslingerd (heuvels en een chauffeur die heel snel reed) werd het ons snel duidelijk dat we de enige toeristen waren in een ganse minibus. Amai, zoveel beenruimte en bagageruimte hadden we nog nooit gehad.
De chauffeur reed rond en dan ging hij tanken. Alé t'is te zeggen gas tanken. We stonden achteraan een ganse rij auto's en vrachtwagens te wachten en bleek dat het tankstation maar openging om 10u30 en wij stonden er om 9u15. Om 10u30 was iedereen nog geen meter opgeschoven en hoorden we van iemand dat de gas nog niet geleverd
was. Een tiental minuten later kwam er dan toch een reuzachtige vrachtwagen gevuld met gas en dit dan leveren. We hadden meer dan een uur verloren door te wachtten op het gas. Toen we aankwamen werden we letterlijk gedropt in een klein donker kamertje met geblendeerde zwarte ruiten en een man achter een tafeltje die 1300 baht per persoon eistte voor het Cambodiaans visum. Hij zei ook direct: je kan het op je eentje regelen aan de grens en als je daar niet akkoord bent met de prijs laten ze je uren wachtten. We waren op ons hoede van scammers en corrupte mensen. Het was alsof hij onze gedachten kon lezen en vertelde:' Iedereen kan corrupt zijn in de wereld. Vooral aan de grens. Daar zij het echte zakkenrollers'. Op één of andere manier kwam die mens vré sympathiek over en kon ons visum in enkele minuten geregeld worden zodat we op enkele minuten aan de grens stonden. Jan kon afdingen naar 1100 per persoon. We waren doodmoe, verstrooid en Jan gaf 1000 baht te veel (3200 ipv 2200). We zagen het op tijd en de man zijn gezicht vertrok toen we het zagen dat er 1000 baht te veel
in zijn handen zat. Hij had enorm veel moeite om het terug te geven dus werd het door Jan uit zijn handen getrokken. Op dat moment werd het gegeven geld vliegensvlug in zijn zakken gestopt en beseftten we dat we erin geluisd waren. 2 minuten later was ons visum in orde, we hadden geen tijd om nog ergens eten te zoeken want we moesten zo snel mogelijk de grens over. We hadden een beetje schrik dat ons visum 'vals' zou zijn en toen kwamen we aan de grens....geen Pailin zoals beloofd door de verkoopster in Ko Chang en zoals beloofd aan het kamertje met de Cambodiaanse ambtenaar. MAAR aan het meest corrupte grensgebied met Poi Pet!!
We waren de grens nog niet over en we zagen al de afschuwelijke armoede in Poi Pet. In Poi Pet aangekomen (je moet gewoon de grens overwandelen) stonden we oog in oog met een gigantisch casino en hotel. Veel Cambodianen hebben enorme schulden door te gokken. Gokken is hier legaal. Nu ja, we stonden dus te wachten in een kamer waar het plafond nog net niet inviel door de schimmel en er buiten wel 5 veiligheidsagenten op een plastieken stoeltje in
slaap vielen. Er werd nooit naar ons visum deftig gekeken. Er werd wel een snel webcamfotootje genomen en onze vingerafdrukken werden gekopieërd. Achteraf lazen we dan dat de ambtenaren de vingerafdrukken doorverkopen naar het land van herkomst...bij ons België dan of naar andere landen!! In Pailin is dit dus niet zo. Je betaald je visum : USD$20 en hupla je bent de grens over.
2 seconden later werden we aangesproken door een vriendelijke chauffeur en was hij op de hoogte van onze Thaise busmaatschappij dat we naar Batambang gingen. Hij kon alles goed uitleggen in het Engels en al gauw werden we met een bus vol gedropt bij het busstation in Poi Pet. Bleek dat de blauwe bus een overheidsbus was en gratis. Gelukkig hadden we dit op tijd gezien want de 'chauffeur' wou ons geld aftroggelen voor de busrit. Ook vroeg hij aan de andere toeristen die rechtstreeks naar Siem Reap gingen om $10 te betalen aan hem voor een snelle en moderne bus naar de grote stad. Aan ons werd er gevraagd als we van de bus stapten om hem een vrije bijdrage te geven voor zijn 'diensten'. Welke diensten? Dit vroegen we ons af.
De blauwe bus is een gratis bus en hij kon alleen maar domme grapjes maken en onnozele trukjes uitvoeren om de toeristen te lappen: bijvoorbeeld zei hij: een flesje water van 500 ml kost $1.50 in de supermarkt, het is beter dat je het rechtstreeks aan het station koopt want daar kost het slechts $1. Dan zei hij ook: Hier in Cambodia betalen we met Riel en met USD$. Je kan je baht inwisselen in 'dit' kantoor en de rating is dagelijks gecheckt dus je krijgt genoeg $ terug en Riel.
Hij zei ook dat de busrit naar Siem Reap $10 kostte wat de meeste toeristen geloofden (alsook van dat water). De mensen gaven hun geld aan hem en de man verdween...even later en vertelde dan doodleuk aan de toeristen dat er iets tussen gekomen was en dat hij niet met hen de bus opkon maar dat hij al hun tickets hadden en dat zijn vriend ging meekomen. Bleek dan dat die zogenaamde vriend ook met ons ging meekomen wat we bizar vonden want we moesten een andere bus op. De 'vriendelijke chauffeur' werd niet meer zo vriendelijk naar ons toe wanneer we hem geen fooi gaven en hij
riep zoiets als: vuile witte toeristen. Ook zijne 'vriend' kwam nog even zagen waarom we geen fooi wilden geven aan zijne maat en aan hem. We maakten er korte metten mee. Toen we eindelijk een ticket kregen gingen we richting onze bus. Geen moderne bus zoals beloofd eerder een echt oud ding dat net niet uit elkaar viel. De buschauffeur zei ook 'we vertrekken binnen 5 minuten'. Al gauw kwamen straatkinderen rondom staan en bedelende moeders. Het deed ons zeer om dit te zien maar je kan niet aan straatkinderen geld geven want anders komen ze de kleren van uw lijf rukken (uitdrukking hé).
Je doneert beter aan een organisatie!
Anderhalf uur later vertrokken we. Van enige vertraging gesproken! We kwamen toe om 19u in het stadje Battambang. Gelukkig hadden we de dag ervoor een homestay geboekt en we moesten de eigenaar bellen voor een tuktuk om ons op te halen. Diverse winkeltjes later hadden we nog steeds geen Sim kaart want dit mocht enkel door één van de erkende telefoonwinkels verkocht worden. Na enige tijd zoeken vond ik dan toch een telefoonshop waar ik mocht bellen. Door slechte verbinding moest ik wel 3 keer bellen...pfff...we dachten bij
onszelf: 'oh god, waar zijn we nu terechtgekomen' totdat een man uit zijn Lexus staptte. Mister Kunn, hij wachtte al de ganse dag op ons! Een vriendelijke ontmoeting, een mooie auto, en 5 minuten later stonden we op zijn gigantisch domein! Amai zo'n luxueuse homestay, daar hadden we nog nooit in verbleven!
$8 voor een FAN (dubbelbed met privé badkamer,tv met Engelstalige posten Khmer, gratis fietsen te huur, ontbijt, groene thee, gratis water en gratis fruit, en fan) $10 voor een airco kamer! We hadden geboekt voor 2 nachtten en het werden er 7! Nooit gedacht dat we er zo lang gingen blijven.
Advertisement
Tot: 0.079s; Tpl: 0.013s; cc: 14; qc: 27; dbt: 0.0505s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb